Çılğın
ehtirasların zərifliyi
Xalq artisti Şəfiqə Məmmədovanın üç rolu haqqında xatırlamalar
Birinci
xatırlama - M a ş a
Dahi rus ədibi Tolstoyun «Canlı meyit» əsərini Mehdi
Məmmədov hələ 1950-ci illərdə tamaşaya
hazırlamaq istəmişdi. Müsahibələrinin
birində ötəri qeyd etmişdi ki, Tolstoyun “Diri meyit” (əsərin
əvvəlki adı belə çevrilmişdi) əsərini
səhnəyə qoymağa hazırlaşır. Sonra rejissor Azərbaycan Dövlət Opera və Balet
Teatrına baş rejissor təyin edildi və sənətkarın
bu istəyi reallaşmadı. 1960-cı ildə
Mehdi Məmmədov Akademik Milli Dram Teatrına baş rejissor gəldi.
Gəldi və üç il sonra gözlənilmədən
səhnədən ayrılıb pedaqoji fəaliyyətə
keçdi. 1968-ci ildə özünün 50
illik yubileyi münasibətilə çoxdankı istəyini
reallaşdırdı. Tamaşanın
premyerası dekabrın 28-də oldu. Tamaşanın
rəssamı Yuri Toropov, bəstəkarı Tofiq Quliyev idi.
Əsərdə
güclü psixoloji-dramatik obrazlar var. Yüksək
elitanın, kübar cəmiyyətin təmsilçiləri
olan Karenin (Məlik Dadaşov), Liza (Leyla Bədirbəyli), Anna
Pavlovna (Mirvari Novruzova), Anna Dmitriyevna (Sofiya Bəsirzadə),
Knyaz Abrezkov (Ağasadıq Gəraybəyli) hadisələr
içərisindəki «ədəbli» davranışlarında
vulqar ədabazlıq təsiri bağışlayırlar. Onların danışıqları ilə əməlləri
arasında dərin uçurum var və bu uçurumun dərinliyi
artdıqca həmin obrazların riyakarlıqları, rəzillikləri,
mənəvi puçluqları daha qabarıq şəkildə
üzə çıxır. Bu
insanların əsl simasını Fyodor Protasov (Mehdi Məmmədov
və Əli Zeynalov) görür, dərk edir. Lakin onlara qarşı mübarizədə zəif və
gücsüzdür. Protasov cəmiyyətin
rəzilliyindən və çirkabından xilas olmağı
özünü göldə intihar etmiş kimi qələmə
verməkdə görür.
Quruluşçu rejissor Mehdi Məmmədov yuxarıda
adlarını çəkdiyim obrazların mənəvi
ifşasını daha qabarıq göstərmək
üçün Protasovun psixoloji yükünü
artırmışdı və bütün
ifaçıların oyununun mayasındakı mürəkkəb,
təzadlı fəlsəfi yükü daha da dərinləşdirmişdi. Personajların
səhnə təfsiri vahid rejissor yozumunda daha canlı, bitkin və
mənalı təsir bağışlayırdı. «Tamaşanın ahəstə ritmi hərdən
dayanır və hərəkətsiz mizan bu adamların
süni təbiətini büruzə verir. Biz
görürük ki, onların aləmi ölülər aləmidir.
Sonsuz iztirablar çəkərək getdikcə
məhv olan, lakin canlı insan olaraq qalan Protasov bu aləmə
tamamilə yaddır. Onun səmimi münasibət bəslədiyi
yeganə adam Maşadır. Lakin
Maşa da tamaşada ona yad çıxır. Şəfiqə Məmmədovanın ifasında
Maşa həyatı, gözəlliyi, cazibədarlığı
özündə birləşdirir. Bu
qaraçı qızın şərtsiz həyat eşqi
Protasovun mənəvi faciəsi və fikir böhranı ilə
kəskin təzad yaradır. Maşa və
Protasov müxtəlif aləmlərdə yaşayırlar.
Buna görə də onların dialoqları
paralel səslənən monoloqlara bənzəyir; hər kəs
özündən danışır, hər kəs öz aləmindədir
və biri digərini eşitmir» («Bakı» qəzeti, 10 fevral
1969).
Qəhrəmanın mövcud olduğu cəmiyyətdə
yalqızlığını, fikir dünyasında tənhalığını
daha qabarıq göstərmək üçün rejissor
Maşanın mizan və hərəkətlərinə
coşqun ritm vermişdi. Maşaya ümid yeri kimi baxan Protasovun
zavallılığı bu ritmin gur işığında daha
bitkin, daha dramatik-romantik görünürdü.
Şəfiqə Məmmədova çox enerjili
aktrisadır, hətta bəzən coşub-daşan daxili
ehtirasını cilovlaya bilmir. Yüyənsiz at kimi
baş alıb gedən bu ehtiras yağışı
Maşanı son dərəcə cazibəli göstərirdi.
Yüyənsiz-cilovsuz ehtiras aktrisanın oyun
ritmini həssaslıqla tənzimləyirdi və sanki bu
çılğınlıq olmasaydı, Şəfiqə
xanımın Maşası səhnədən belə möhtəşəm
təsir bağışlamazdı.
İş elə gətirib ki, müxtəlif vaxtlarda
Moskvada və Novosibirskdə iki müxtəlif quruluşlu
«Canlı meyit» tamaşasına baxmışam. Mən həmin
quruluşları Mehdi Məmmədovun rejissor işi ilə
müqayisə etmək fikrində deyiləm. Amma bir məsələni burada xatırlatmağı
lazım bilirəm. Mehdi müəllimin
quruluşunda qaraçılar səhnəsi (Protasovun
iştirak etdiyi) monumental fəlsəfi-romantik prinsipdə
işlənmişdi. Məşq vaxtı
rejissor bu səhnəni personajların əhatəsində,
qövsvari şəkildə qurmuşdu. Lakin
Şəfiqə xanımın ispan rəqqaslarına məxsus
çılğınlığı həmin «çərçivəyə»
sığmırdı. Buna görə də
rejissor Maşanın rəqsini ön səhnəyə
keçirdi. Aktrisa ehtirasla, çevik cazibədarlıqla,
çöhrəsində məlahətli təbəssümlə
rəqs edə-edə bir göz qırpımında səhnənin
bu başından o başına çatırdı. Onun uzun, al-əlvan qırçınlı
tumanının ətəyini bir əlilə tutub
fırlada-fırlada dövrə vurması böyük bir rəqs
ansamblının oyatdığı coşqunluq təsiri
yaradırdı. Belə ritmik, çevik,
enerjili rəqsdən sonra Şəfiqə xanım
Maşanın sözlərini çox rahatlıqla söyləyirdi.
Onun danışığında təngnəfəslik qətiyyən
hiss olunmurdu.
Aktrisanın
sənətkarlığının bir gözəl cəhəti
də orasında idi ki, Maşa üçün
tapdığı səhnə ritminin enerji dinamikası onun
Protasovla, eləcə də anası Nastasiya İvanovnayla
(Əminə Nağıyeva), atası İvan Makaroviçlə
(Hacıməmməd Qafqazlı və Sadıq Hüseynov)
dialoqlarında da həssaslıqla gözlənilirdi. Protasovla dialoqlarında aktrisa bu enerji nüvəsinə
bir qədər həzin zəriflik qatırdı. Bununla belə, Şəfiqə xanımın daxili
enerjisi bütün səhnəni doldurur, hətta
tamaşaçı salonunu da titrədirdi.
Yazının bu məqamında bir olayı
xatırlayıram. «Canlı meyit» tamaşası
hazırlananda mən Azərbaycan Dövlət İncəsənət
İnstitutu teatrşünaslıq fakültəsinin ikinci
kursunda oxuyurdum. Mehdi Məmmədov bizə
rejissor sənətindən dərs deyirdi. O, bir neçə
yaxşı oxuyan tələbəni məşqlərə dəvət
etmişdi. Biz dəvət olunanda artıq məşqlər
böyük səhnədə və tərtibatla, geyim-qrimlə,
musiqinin müşayiəti ilə gedirdi. Tamaşada
belə bir epizod vardı. Protasov
tör-töküntülü, çox kasıb, miskin
görünüşlü otağında kətilin
üstündə oturub gitara çalır. Bu vaxtı Maşa daxil olur. Onların
arasındakı qısa dialoqdan sonra Protasov gitara
çalmasına davam edir.
Həmin səhnəni əvvəlcə Əli Zeynalov məşq
etdi. Onun mizanında Protasov yanakı elə oturub ki,
tamaşaçılar aktyorun sifətini aydın görürlər.
Sonra həmin epizodda Protasovu Mehdi Məmmədov
özü məşq etdi. Bir gedişdən sonra səhnədə
sükutla ora-bura var-gəl edən rejissor üzünü
Şəfiqə Məmmədovaya tutub dedi:
- Şəfiqə, mən Əli Zeynalovdan fərqli
olaraq gitara çala bilmirəm. Ona görə də mənim
çıxış edəcəyim tamaşalarda sən dəmir
çarpayının kürəkliyinə söykənib mənə
baxarsan. Çünki Protasov gitaranı məhz
Maşa üçün çalır. Ancaq
sənin sifət ifadələrin elə olmalıdır ki, o
baxışlardan həm Maşanın Protasova məhəbbəti
aydın görünsün, həm də Protasovun ona olan
eşqinin səmimiyyəti duyulsun.
Şəfiqə
xanım:
- Mehdi
müəllim onda bütün mizanlar dəyişir ki...
Mehdi
müəllim ağır-ağır dedi:
- Dəyişsin...
Bizə tamaşanın əsas ideyası daha
vacibdir.
Belə də məşq edildi. Açığını
deyim ki, həmin səhnə Əli Zeynalovla daha canlı və
dinamik alınırdı, çünki Maşa daha çox hərəkətdə
olurdu. Üstəlik də aktrisanın həssas
musiqi duyumu, ahəngdar ritmi səhnəni bir qədər də
canlandırırdı.
“Canlı meyit”in birinci premyerasında Protasovu Əli
Zeynalov oynadı. Sonra növbə ilə
çıxış edirdilər. Dördüncü
tamaşada növbə Mehdi müəllimin idi. Gitara çalınan səhnədə işıq elə
qurulmuşdu ki, projektorun gur şüaları
çarpayıda yanakı əyləşib kürəkliyə
çənə qoyan Maşanın - Şəfiqə Məmmədovanın
sifəti çox aydınlıqla görünürdü.
Qəfildən Şəfiqə xanım mizanı pozaraq çarpayıdan
qalxıb Protasova yaxınlaşdı. Düz onun
qarşısında, üzü tamaşaçı salonuna tərəf
dayanıb baxdı. Cəld dizi üstə
yerə çökdü. Başını
Protasovun dizinə qoydu. Mən hiss elədim ki, Mehdi Məmmədov
dizini çəkdi və başı ilə ona işarə
etdi: «mizanı pozma» işarəsini.
Şəfiqə xanım buna məhəl qoymadı. Ürkək
ceyran sıçrayışı ilə ayağa qalxdı,
Protasovun - Mehdi müəllimin boynunu qucaqlayıb üzündən
öpdü və səhnədə çox iti yerişlə
dairəvi gərdiş edərək yenidən
çarpayıdakı əvvəlki pozasını tutdu.
Onun gözlərindən qığılcım
yağırdı. Başını silkələyib
saçlarını dağıtdı. Sonra
yenə çənəsini çarpayının dəmir dirsəyinə
söykəyərək böyük məhəbbətlə
Protasova baxmağa başladı.
Bu səhnə o qədər gözlənilməz, o qədər
ani oldu ki, Mehdi müəllim çaşqın şəkildə
sözünü unutdu. Ancaq tamaşaçılar bunu məhz belə
olmalıdır kimi qəbul edərək aktrisanı
alqış yağışına bürüdülər...
Sözümün canı odur ki, Şəfiqə
xanımın daxili ehtirası, coşqun
çılğınlığı bir sıra tamaşalarda
improvizə edən aktrisanın həmişə dadına
çatırdı və həmin səhnələr çox
təbii, canlı, ifadəli alınırdı.
Maşa rolunda Şəfiqə Məmmədova
roldaşsız (dublyorsuz) idi. Ümumiyyətlə
Şəfiqə xanımla işləyən rejissorlar
heç vaxt (ilk iki tamaşadan başqa) ona roldaş vermirdilər.
Çünki aktrisanın ecazkar oyunu
qarşısında həmin rolda heç bir aktrisa cəsarət
göstərib səhnəyə çıxmırdı.
Ona görə də Şəfiqə Məmmədovanın
Sevdası, Anjeli, Ledi Milfordu, hər iki Sonası, Gertrudası,
Teadorası, Süzeni, Dilarəsi, Tahirəsi, Gültəkini,
Arieli... həmçinin Maşası roldaşsız olub. Ancaq aktrisa Sevdanı iki Xəyyamla, Maşanı iki
Protasovla ifa edib.
Mehdi Məmmədov öz oyununda Protasovun və geniş
mənada tamaşanın fəlsəfi yükünə
üstünlük verirdi. Fəci psixologizm
elementlərini özünün ləngərli oyununda
ağır ritmdə göstərirdi.
Əli Zeynalov isə şəxsiyyətin mənəvi zənginliyi
ilə sarsıntılı daxili böhranını emosional
psixologizmlə ifa edirdi. «Əli Zeynalvun ifasında Protasov surəti daim emosional gərginlik
keçirən, əsəbi, uğursuz taleyin zərbələri
altında ümidləri qırılmış bir insan təsiri
bağışlayırdı... Mehdi Məmmədovun
Protasovu gözəl, özünü ələ ala bilən, təmkinli
bir adamdır. Üzündəki
yorğunluq əlamətləri onun öz əqli, mənəvi
və fiziki qüvvələrini əsirgəmədən sərf
etdiyini göstərir» («Bakı» qəzeti, 10 fevral 1969).
Digər
teatrşünas Mahmud Allahverdiyev isə Protasovun
ifaçılarına bu qiyməti verir: «Protasov - Əli
Zeynalov ümidsiz, hətta, acınacaqlı hala
düşdükdə belə doğruluğunu, nəcibliyini
qoruyub saxlayır... Mehdi Məmmədovun Protasovu
həssas, ağıllı, düşüncəli və hər
məsələni ölçüb biçən idrak
adamıdır» («Ədəbiyyat və incəsənət» qəzeti,
18 yanvar 1969).
Tənqidçi aktrisanın oyununa da ciddi qiymət verərək
yazır ki, Maşa gənc aktrisa Şəfiqə Məmmədovanın
«ilhamla yaratdığı obrazlardan biridir. Onun Protasova
olan saf məhəbbəti emosional və kədərli nəğmələrində
təcəssüm tapır. Maşanın
çılğın rəqsləri onun arzularının təntənəsi
kimi diqqəti cəlb edir».
Şəfiqə Məmmədova hər iki
ifaçının obrazdakı daxili ritmini və mizanların
icrasındakı dinamik ahəngini sənətkarlıqla
tuturdu. Belə məqamlarda biz sanki bir-birindən fərqli
iki Maşa görürdük. Biri ləngərli
ritmin içərisindən şimşək kimi
sıyrılıb çıxan çılğın,
romantik duyğuların qanadlarında kəpənək kimi
uçan Maşa. İkincisi, emosional cazibədarlığına
çevik ritm qatan, ehtiraslı məhəbbəti ilə həyatı
dərk etmək arasında müəyyən təzadlar olan,
azad qəlbli Maşa. Aktrisanın birinci
Maşasında ictimai ruh yüksək idi. İkinci
Maşada sosial məişət qatı aparıcılıq
edirdi.
Yuxarıda əsas qaraçılar səhnəsi ilə
bağlı bir olayı xatırladım. Həmin
epizodda Şəfiqə xanımın daxili ehtirası kükrəyib
mehvərindən çıxan dağ seli kimi coşqun idi.
Tənqid də bunu xüsusi qeyd edirdi. Protasov «zülmət səltənətində»
çəkdiyi əzab-əziyyətin
rahatlığını Saşa (Safurə İbrahimova) və
Maşa ilə ünsiyyətdə tapırdı. «Saşa Protasovla fəxr edir, öyünür.
Maşa isə onu sevir. Hər
iki rolun ifaçısı müxtəlif təbiətli, lakin
eyni dərəcədə təmiz və saf bir xilqətə
malik iki gənc qızın surətini təbii, koloritli cizgilərlə
yaradır. Saşa (Safurə İbrahimova)
nə qədər zərif və həssas təbiətli
qızdırsa, Maşa (Şəfiqə Məmmədova) bir o
qədər hərarətli, sadəlövh, qaynar və
temperamentli qaraçı gözəlidir. Qaraçılar
aləmində Fedyanın dolaşdığı kütləvi
səhnələrə o bir canlılıq və təravət
gətirir. Demək lazımdır ki,
ümumiyyətlə, bu səhnələrdə Protasovun əhatəsi
ondan aşağı səviyyədədir. Yalnız
Maşa öz ilhamlı oyunu ilə bu fərqin nisbətən
az sezilməsinə kömək edir. Şəfiqə Məmmədovanın xüsusən
son bir neçə tamaşada roldan-rola cilalanan, qanad açan
istedadı gənc artistin gələcəyinə bizdə
nikbin ümidlər oyadır» («Kommunist», 4 fevral 1969).
Qüdrətli alim Yaşar Qarayevin bu ümidləri
böyük həqiqətə çevrildi. Şəfiqə
Məmmədovanın səhnədəki 13 illik fəaliyyəti
sənət kəhkəşanında sönməz və daim
parlaq ulduza çevrildi.
Tənqid Şəfiqə Məmmədovanı «Canlı
meyit» tamaşasının kəşfi kimi qiymətləndirirdi. Hətta onu da
göstərirdi ki, Maşa aktrisanın debütü deyil, bu
rola qədər o, üç tamaşada - İlyas Əfəndiyevin
«Mənim günahım» (Nurcahan), Aleksandr Şirvanzadənin
«Nakam qız» (Sona) və Uilyam Şekspirin «Hamlet» (Gertruda) əsərlərinin
tamaşalarında müxtəlif xarakterli obrazlarda səhnəyə
çıxmışdı. Tənqid bu
çıxışları «istedad gücünün xeyirxah məqsədli
sınağı» kimi dəyərləndirirdi. Ancaq mənim fikrimcə, Sona da, Gertruda da
böyük sənət uğurları idi. İndiki halda məni başqa məsələ maraqlandırır.
«İstedad gücünün xeyirxah məqsədli
sınağı» qənaətində olan resenziya müəllifinin
fikrincə, «Canlı meyit»də Şəfiqə
xanımın «səhnə temperamenti, plastik zərifliyi, musiqi
həssaslığı, inadcıl, inamlı oyunu, kirəcləşmiş
ştampları cəsarətlə dağıtması ilə
böyük istedad nümayiş etdirdi. Şəfiqə
Məmmədovanın Maşası həyat eşqlidir,
azaddır, qürurludur, qətiyyətlidir. O,
mahnıları, rəqsləri, özünün qadın zərifliyini,
mahnıların lətafətini, səhnə hərəkətlərinin
ritmini çox ecazkarlıqla göstərə bilir... Ən əsası, onun Maşası müəyyən
bütöv xarakterə malikdir. Bu da
yaxşıdır ki, çılğın ehtiraslı, cəsarətli
Maşa məhəbbətində uşaq kimi sadəlövh
deyil, məqsədli və inamlıdır» («Bakinski
raboçi» qəzeti, 18 yanvar 1969).
«Canlı meyit» tamaşasının Maşanın
iştirak etdiyi dinamik səhnələrindən biri,
yuxarıda dediyim kimi, qaraçılar epizodu idi. Maşa bu səhnədə
ehtirasla, emosional hərarətlə rəqs edir, məlahətlə,
duyğuları titrədən hərarətlə mahnılar
oxuyur. Bütün bu prosesdə aktrisa
Maşanın Fedya Protasova məhəbbətini ön planda
oynayırdı. Gənc qaraçı
qızlarının və oğlanlarının əhatəsində
də daim par-par parıldayan işıqlı, ifadəli, cazibəli
gözləri, sevinc nuru yağan məlahətli
baxışları ilə qəlbindəki səmimi məhəbbəti
Fedyaya çatdırırdı.
Şəfiqə xanım Azərbaycan Dövlət Teatr
İnstitutunun musiqili komediya fakültəsində təhsil
alıb. Gur,
məlahətli və qadın ifaçılarında az təsadüf
olunan qəltanlı səsi var. Bu qəltanlı, bu gur, bu məlahətli
səs aktrisanın bütün plastikası, daxili ritmi,
oynadığı obrazın dramatik-psixoloji ruhunun
emosionallığı ilə ahəngdar vəhdətdə səslənirdi.
Görünür, buna görə də tamaşa
haqqında resenziya yazan Solmaz Sədirxanlı göstərir
ki, «Mehdi Məmmədovun və Əli Zeynalovun ifalarında nə
yaxşıdı, nə pisdir? Ümumiyyətlə,
bu suala cavab vermək mümkündürsə, onda gərək
gənc aktrisa Şəfiqə Məmmədovanın
oynadığı Maşa obrazının mahiyyətindən
çıxış edəsən. Onun Maşası heyrətamizdir
və inamla demək olar ki, heç bir Maşaya
oxşamır! Onun Maşasının
qanadları var və sanki bu saat pərvaz edib ayaqlarını
yerdən üzəcək. Bu qanad
aktrisanın heç bir ölçüyə gəlməyən,
cazibədar hərəkətlərlə heyranlıq
doğuran əlləridir. Maşa bu əllərin
füsunkar plastikası ilə camaat üçün, Fedya
Protasov üçün oxuduğu mahnıların hərarətini,
lətafətini, hüsnü-təravətini artırır»
(«Baku» qəzeti, 8 yanvar 1969). Şəfiqə
xanımın Maşası səhnədə qanad
açıb uçmaqla Protasovun da məhəbbətin ənginliklərində
pərvazlanmağı haraylayır. Maşanın
mahnılarında, rəqslərində,
danışığında ritm ahəngdarlığı
heyranedici təsir bağışlayırdı. Maşa rəqsləri və mahnısı, Protasova
baxışları ilə həyatda ona nəsib olmayan məhəbbət
dastanının sanki həzin təranələrini bəstələyirdi.
Aktrisa səhnədə cəld və iri addımlarla gəzişirdi. Ancaq bu cəldlikdə
və bu iri və iti addımlarda qəribə qadın zərifliyi,
qadın lətafəti, ən əsası isə qaraçı
çılğınlığı, ruhi azadlıq
coşqunluğu, cəmiyyət «qadağalarına»
qarşı üsyan ehtirası vardı.
Şəfiqə xanım intellektual obraz yaratmaqdan
çox-çox uzaq idi. Əslində onun yanaşması məhz
Lev Tolstoyun yazıçı qayəsinə daha uyğundur.
Aktrisanın Maşasının enerji nüvəsinin
əsasını saf məhəbbət, sevgisinə inam,
çılğın səmimiyyət, atəşli,
ehtiraslı baxışlar, rahatsız qəlb
çırpıntıları təşkil edirdi.
Bəli, bu Şəfiqə Məmmədovanın Maşası idi!
Bəli, bu, Fedya Protasovun (Mehdi Məmmədovun) saf qəlblə sevdiyi çılğın, ehtirası hərəkətləri cilovsuz, hissləri buxovsuz Maşa idi.
Bəli, bu, Fedya Protasovun (Əli Zeynalovun) ülvi məhəbbətlə sevdiyi emosional, zərif, qətiyyətli, özünə, eşqinə güvənən Maşa idi.
Bəli, bu, Lev Tolstoyun ilhamla, ürək çırpıntıları ilə yaratdığı azad ruhlu, pak qəlbli qaraçı qızı Maşa idi!
(ardı var)
İlham Rəhimli
Mədəniyyət.- 2014.- 17
sentyabr.- S. 10.