Hürriyyət
carçısı Namiq Kamal
XIX əsrin ikinci yarısında Türkiyədə dövrünün qabaqcıl görüşlərinə
yiyələnən bir çox
ziyalılar yetişib. Onlardan
biri də görkəmli şair,
nasir və dramaturq, mətbuat
xadimi Namiq Kamaldır.
O, eyni zamanda tədqiqatçı-alim
və ictimai xadim kimi də tanınıb.
Namiq Mustafa Asim oğlu Kamal 1840-cı ildə Türkiyənin Tekirdağ qəsəbəsində məmur ailəsində dünyaya göz açıb. İlk təhsilini atasından alıb. Səkkiz yaşında ikən anası Zəhra vəfat edir, ana babası Əbdüllətif paşa onu himayəsinə götürür. O, İstanbuldakı Bəyazid rüşdiyyə məktəbində təhsil alır. Ərəb və fars dillərini mükəmməl öyrənir, dünya xalqlarının ədəbiyyatı ilə yaxından tanış olur.
Namiq 13-14 yaşında ədəbiyyata dərindən bağlanır, ilk şeirlərini qələmə alır. 1856-cı ildə İstanbula gəlir. Burada 10 il tərcümə mərkəzində çalışır. Eyni zamanda gömrük idarəsində işləyir. Tərcümə mərkəzində Mehmet Mansur əfəndinin köməyi ilə fransız dilini də öyrənir. 1865-ci ildən başlayaraq mətbuatda məqalələr dərc etdirir. Osmanlının Şərq siyasətinə dair bir məqaləsi hökumət dairələrində narazılıq doğurur. Bu yazıya görə sıxışdırılır.
1867-ci ildən Namiq Kamalın həyatının Fransa dövrü başlayır. “Yeni Osmanlılar Cəmiyyəti”ndən Parisdə nəşriyyat açmaq dəvəti alır. Sultan Əbdüləzizin Fransaya səfərindən sonra Namiq Kamal burada da müəyyən təqiblərə məruz qalır. Ona görə də Londona köçməli olur. Orada da qəzetçiliklə məşğul olur, Avropada ən önəmli türk qəzeti olan “Hürriyyət”i nəşr etdirir və yeni Osmanlı və məşrutə ideyalarına xüsusi yer ayırır. Qəzetin 64 sayı onun rəhbərliyi ilə nəşr edilir.
1870-ci ildə İstanbula dönən Namiq Kamal baş vəzir Mehmed Emin Əli paşaya verdiyi sözə əməl edərək bir daha qəzet çıxarmır, mətbuat üçün məqalə də yazmır. Ancaq onun ölümündən sonra “İbrət” qəzetini nəşr etdirir. Burada dərc olunan məqalələrə görə o, yenidən diqqət çəkir. Bu da “İbrət” qəzetinin bağlanması ilə nəticələnir.
Namiq Kamal mərkəzdən uzaqlaşdırılmaq məqsədilə Geliboluya vilayət rəisi təyin olunur. Üç ay işlədikdən sonra İstanbula qayıdır və 1873-cü ildə Kiprə sürgün edilir. Sürgündə olduğu 38 ay ərzində yaradıcılığa daha çox vaxt ayırır. “Akif bəy”, “Gülnihal”, “Zavallı çocuq”, “Röya”, “İntibah” və s. pyes və romanlarını qələmə alır.
1876-cı ildə Sultan Əbdüləziz taxtdan salınır və hakimiyyətə V Murad gəlir. “Gənc türklər”in xahişi ilə sultan Namiq Kamalın İstanbula gəlməsinə icazə verir. Şair 1877-ci ildə Midilli adasına vilayət rəisi təyin edilir. O, 1884-cü ildə Rodos, 1887-ci ildə isə Saqqız adalarında rəis vəzifələrində çalışır. Ürəyi daim xalq, vətən sevgisi ilə çırpınan Namiq Kamal 1888-ci ildə, 48 yaşında Saqqız adasında vəfat edir.
Namiq Kamalı ədib kimi şöhrətləndirən əsərlərindən
biri “Vətən, yaxud
Silistrə” (1873) pyesidir. Əsər
1853-cü ildə Krım uğrunda ruslarla türklər arasında gedən
müharibədən bəhs edir. Tarixdən
məlumdur ki, türklər Silistrə
qalasını 6 minlik qoşun
ilə 41 gün müdafiə edib. Döyüşdə 3 min şəhid verib. Ruslar isə
bu qala uğurunda
12 general, 15 min əsgər itirib. Silistrə döyüşündə igidlik göstərən, vətən uğrunda canından keçən türk oğul və qızlarının
qəhrəmanlıqları əsərin əsas mövzusunu təşkil edir. Müəllif Qarsda olarkən
nişanlısının ardınca
müharibəyə gələn
və şəhid olan bir qızın
cənazəsini görür.
Həmin
qızın obrazını
Zəkiyənin timsalında
canlandırır.
Vətənin ağır günündə
İslam bəy döyüşə gedir. Sonra sevgilisi Zəkiyə də kişi
libasında Silistrəyə
yollanır. Növbəti əməliyyatların birində İslam bəy, Abdulla çavuş,
Zəkiyə, Sidqi bəy xüsusi qəhrəmanlıq göstərirlər.
Əməliyyatdan sonra Zəkiyənin
qolları arasında özünə gələn
yaralı İslam bəy onu tanıyır.
Sidqi bəy də Zəkiyənin onun qızı olduğunu öyrənir...
Ədib
“Hürriyyət qəsidəsi”
əsərində xalqın
haqqını onlara verən şəxsləri
təqdir edir və insanları xalqa xidmətə çağırır:
Usanmaz kəndini insan bilənlər xalqa xidmətdən,
Mürüvvətmənd olan, məzlumə əl çəkməz ianətdən.
Namiq Kamalın siyasi burulğanlar içərisində
olan vətəni üçün arzuladığı
günlərin hələ
uzaqda olduğunu başa düşür və məyusluğunu belə ifadə edir:
Ölürsəm, millətimdə görmədim
ümmid etdiyim feyzi,
Yazılsın səngi-qəbrimdə Vətən
məhzun, mən məhzun.
Bu ümidsizlik və
kədər motivlərinə
rəğmən Namiq
Kamal yaradıcılığında
vətənin sabahına,
onun gələcəyinə
inam çox güclüdür.
Savalan Fərəcov
Mədəniyyət.- 2015.- 23
dekabr.- S. 15.