Dünyanın örnək səhnə
ocaqları: Veymar teatrı
Veymar teatrı dövrünün məşhur
teatrlarından biri idi. Bu alman saray teatrı 1791-ci ildə
Saksen-Veymar Böyük Hersoqluğunun paytaxtı Veymarda
yaradılıb. Teatrın beşiyi başında dahi alman
yazıçıları Yohann Volfqanq Höte (1791-1817-ci illər)
və Fridrix Şiller (1799-1805) durublar. 1775-ci ildə
Hötenin Veymara gəlişinə qədər orada yalnız
həvəskar saray teatrı mövcud idi. Onun tamaşaları
Veymarda 1775-ci ildə memar Hauptman tərəfindən inşa
olunmuş binada göstərilirdi. Teatr fırlanan səhnə
texnikası ilə təchiz olunmuşdu. 1780-ci ildə Hauptman
yeni bina tikir və 1791-ci il mayın 7-də A.İfflandın
“Ovçular” əsəri ilə Veymar teatrı həmin binada
tamaşalar göstərməyə başlayır.
Hötenin
Veymar teatrına rəhbərlik etdiyi dövrdə şəhərdə
altı min tamaşaçı vardı, buna baxmayaraq Veymara
“Alman Afinası” deyilirdi. Teatrda dünya klassik dramaturgiyası
silsiləsindən nümunələri səhnəyə
çıxarmaq üçün daha çox cəhd göstərilirdi.
Veymar teatrında Avropa rejissor sənətinin əsasları
qoyuldu və ilk dəfə olaraq aktyor ansamblının prinsipləri
həyata keçirildi.
Höte hələ
Veymara gəlməmişdən qabaq həvəskar aktyor kimi
teatr aləmi ilə ünsiyyət bağlamışdı. Əslində
teatra maraq onda hər zaman olmuşdu. Vaxtilə səyyar kukla
teatrının doktor Faust haqqında göstərdiyi tamaşa
onun uşaq təəssüratında güclü təsir
oyatmışdı. Sonra o, yaşıdlarını
başına toplayaraq ev tamaşaları hazırlamaq
üçün dəstə düzəltmişdi. Tələbəlik
illərində pyeslər qələmə almağa
başlamışdı.
Hersoq Karl
Avqust tərəfindən Veymara dəvət olunan Höte həvəskar
saray teatrının tamaşalarında fəal iştirak edir.
Hersoqun yay iqamətgahında göstərilən həmin
tamaşalarda məşhur saray opera və dram aktrisası
Korona Şryeter də iştirak edirdi. Burada Aristofan, Molyer,
Qotsi, eləcə də Heynenin yazdığı pyeslər səhnəyə
çıxarılırdı. Amma Veymar hersoqluğunun idarə
olunması ilə əlaqədar Hötenin boynuna çoxlu
inzibati vəzifələr qoyulmuşdu. Buna görə bir
müddət teatrdan uzaqlaşmalı olur, yalnız bir
neçə ildən sonra hersoqun təvəqqesi ilə
peşəkar teatra rəhbərliyi öhdəsinə
götürür. Ona olduqca zəif bir truppa miras
qalmışdı, o da həmin dəstədən cəmi
dörd nəfəri saxlayır, qalan heyəti yenidən
toplayır. Aktyorlarla ilk müqavilə bir il müddətinə
bağlanırdı və yalnız uğurlu iş alınanda
müddət uzadılırdı. Hötenin digər teatrlardan
görkəmli aktyorları dəvət etmək imkanı yox
idi, çünki Veymar teatrının aktyorlarının məvacibi
cüzi idi. Bina isə cəmi 400 nəfər
tamaşaçı tutduğundan teatrın gəlirlərini
artırmağa imkan vermirdi. Ona görə də aktyorlarla
işləmək və istənilən nəticəni almaq
asan olsun deyə Höte truppaya gəncləri
toplayırdı.
Aktyorları
düçar olduqları oyun üslubundan, ətalətdən
qoparmaq, onlara sənətin mahiyyətini aşılamaq məqsədilə
Höte truppa üzvləri ilə fəal işləməyə
başladı. Amma yeni planları, niyyətləri həyata
keçirmək üçün maddi imkanlar lazım idi. Ona
görə də teatrda bəzən sadəcə gəlir əldə
etmək naminə ard-arda tamaşalar göstərilirdi.
1799-cu ildə
Şiller Veymarda məskunlaşdı və həmin teatra rəhbərliyi
onunla bölüşdü. Onların altıillik birgə
işi (Şiller vəfat edənədək) teatrın ən
məhsuldar dövrü sayılır. Qarşıda duran
birinci vəzifə teatrda repertuarın yenidən qurulması
idi. Repertuarın seçilməsi ilə bağlı Höte
öz prinsiplərini, görüşlərini izah edərək
bildirirdi ki, “mən cah-calallı dekorasiyalara və parlaq
kostyumlara əhəmiyyət vermədim. Mən diqqətimi
sanballı pyeslərə yönəltdim. Faciədən
tutmuş farsa qədər bütün janrları qəbul edirəm.
Amma hər pyesdə nəsə olmalıdır ki, insanda şəfqət
hissi oyatsın. Pyes ustalıqla yazılmalı, nikbin və
cazibədar olmalıdır. Bütün hallarda o, sağlam əhval-ruhiyyə
oyatmalı, daxili hadisələrdə müəyyən
bağlılıq olmalıdır. Birdəfəlik bilmək
lazımdır ki, zəif, xəstə əhval-ruhiyyəli
insanları göz yaşları tökməyə vadar edən
və sentimental, eləcə də dəhşət, vahimə
oyadan, xoş niyyətləri, əxlaqı təhqir edən
pyeslər həmişəlik rədd edilməlidir. Mən belə
əsərlərlə aktyorların və
tamaşaçıların zövqünü korlamaqdan
qorxurdum”.
Veymar
teatrı öz repertuarı ilə Almaniyada ad
qazanmışdı. Höte Veymar teatrına rəhbərlik
etdiyi 26 ildə 601 tamaşa hazırlandı. Onlardan 104 opera,
31-i zinqşpil (məzhəkəli opera), 77-si faciə, 249-u
komediya, 123-ü dram, 17-si fars idi. Orta hesabla hər tamaşa cəmi
səkkiz dəfə göstərilirdi. Amma elə tamaşalar
vardı ki, Hötenin öz əsərləri, Şillerin “Don
Karlos”, “Mariya Stüart” pyesləri kimi səhnədə daha
çox duruş gətirdilər. Motsartın “Sehrli fleyta”,
“Don Juan”, “Hərəmxanadan qaçırılma” operaları
hətta on dəfələrlə oynanıldı.
Amma
Höte Şillerin məşhur “Məkr və məhəbbət”
pyesini tamaşaya qoymurdu. Ona görə ki, bu əsər həddindən
ziyadə iğtişaş oyadır. O, Şillerin
“Fırtına və təzyiq” dövrünə aid digər
dramlarına da belə münasibət bəsləyirdi.
Hötenin katibi Ekkermana dediyi maraqlı hekayət: “Bizimlə
birgə teatrda olduğu müddətdə Şiller
özü ilk pyeslərini gətirmirdi və onların
oynanmasına icazə vermirdi. Baxmayaraq ki, bizim pyes
qıtlığımız vardı. Onun ilk üç kəskin
pyesini həvəslə repertuara sala bilərdik. Həmin pyeslər
üzərində yenidən işləmək
qeyri-mümkün olsa da. Şillerin ən çox uğur
qazanan pyesi “Vallenşteynin düşərgəsi”dir. Bu, Veymar
teatrının proqram, daha doğrusu, baş tamaşası
idi. Pyesdə kütləvi səhnələr
üstünlük təşkil edirdi və nəzmlə
yazılmışdı. Məhz bu pyesin sayəsində Veymar
teatrında meşşan dramlarını və iniltili
komediyaları sıxışdırıb aradan
çıxaran nəzmlə yazılmış dram əsərlərinin
bərpası uğrunda mübarizə qızışdı.
Məhz onun sayəsində söz mədəniyyəti
uğrunda mübarizə başladı”.
“Vallenşteyn”in
tamaşası Şillerin Veymara gəlməsi və teatrda əməli
fəaliyyətə başlaması ilə eyni dövrə
düşdü. O, teatrda rejissor-pedaqoq, mühazirəçi
və ədəbi iş üzrə məsləhətçi
vəzifələrini yerinə yetirirdi. Bunlardan əlavə,
Şiller belə hesab edirdi ki, teatr üçün yeni pyeslər
yazmaq vacibdir. O, hər il teatra bir əsər verirdi. Beləliklə,
“Mariya Stüart”, “Orlean qızı”, “Xilaskar gəlin”, “Vilhelm
Tell” əsərləri ərsəyə gəldi. O, Veymar
teatrı üçün Şekspirin “Maqbet”, Rasinin “Fedra”,
Qotsinin “Şahzadə Turandot” pyeslərini işlədi.
Höte
öz pyeslərinin Veymar teatrında tamaşaya qoyulmasına
könülsüz yanaşırdı, onları səhnəyə
kifayət qədər yararlı saymırdı. Bir tərəfdən
o, çəkinirdi ki, belə hal başqa cür - ictimai
mövqeyindən sui-istifadə kimi qəbul oluna, rəy oyada
bilər. Bu üzdən onun “İfigeniya Tavridada” və
“Torkvato Tasso” kimi klassik əsərləri yazılandan sonra səhnələşdirilmədi.
Həmin məşhur faciələri Höte yalnız XIX əsrin
əvvəllərində - 1802-1807-ci illərdə tamaşaya
qoydu. Höte Veymar teatrında yalnız “Eqmont” əsərinin
hazırlanmasına icazə verdi.
Veymar
teatrının repertuarında Şekspirin pyesləri son dərəcə
mühüm rol oynamışdır. Onun səhnəsində
“Otello” və “Hamlet”, “Kral Lir” və “IV Henrix”, “Yuli Sezar” və
“Romeo və Cülyetta” öz səhnə təcəssümünü
tapmışdır. Höteni Şekspir dühası
bütün ömrü boyu məftun etmişdir və öz
dram əsərlərini onun tarixi xronikalarına bənzətməyə
çalışmışdır. Böyük ürək,
böyük düşüncə, böyük iztirab və
böyük ehtiras - bütün bunlar Höteni Şekspir qəhrəmanlarının
obrazlarına bağlayırdı. Onu da qeyd etmək
lazımdır ki, digər xarici klassiklərdən ispan
dramaturqu Kalderonun “Həyat bir yuxudur”, “Mətin şahzadə”,
“Böyük Zenobiya” pyesləri Veymar teatrının
repertuarında yer almışdı. Fransız klassiklərindən
Volter, Kornel, Rasin, Molyer Höteyə doğma idi. Molyer
haqqında Höte deyirdi: “Mən gənc yaşlarımdan
Molyer yaradıcılığına bələdəm və
onu sevirəm. Məni onun mükəmməl bədii
üsulları deyil, hər şeydən əvvəl sənətkar
təbiəti, həddən ziyadə zərifliyi və
yüksək daxili mədəniyyəti valeh edir”.
Molyerin “Xəsis”
və “Meşşan dvoryanlıqda”, eləcə də Rasinin
“Sid”, “Fedra”, Volterin “Zaira”, “Meropa”, “Məhəmməd” əsərləri
Veymar teatrında tamaşaya qoyulmuşdu. İtaliya
dramaturqlarından Qaldoni və Alfyerinin əsərləri
burada səhnə əksini tapmışdı. Antik müəllifləri
isə Plavt və Terensi təmsil edirdilər. Höte öz
müasiri olan alman müəlliflərindən Lessinqin
üç məşhur pyesini - “Minna fon Barhqelm”, “Emiliya
Qalotti” və “Müdrik Natan”ı tamaşaya qoymuşdu. Öz
dövrünün yeni romantik dramaturqlarına Höte kifayət
qədər ehtiyatla yanaşırdı. F.Şlegel və
Klaystın adları cəmi bir dəfə Veymar
teatrının repertuarında göründü.
Klassik
alman teatrı arzusu ilə yaşayarkən Höte kompromislərə
də getməyə məcbur oldu. Ovaxtkı belə güzəştlər
sırasında 114 meşşan dramı və Şreyderin,
İffandın, Kosebunun komediyaları da vardı. Nə edəsən
ki, teatrın da öz qanunları var, ikinci dərəcəli əsərlər
yüksək səviyyəli klassikanı
sıxışdırır. Yüngül janrlar tez-tez və
çox zaman tamaşaçı kütləsi
qarşısında rəğbət qazanır.
Yüksək
səviyyəli klassik teatr yaratmaq istəyən Höte
aktyorlara əlahiddə tələblərlə
yanaşırdı. Bu da özünü hər şeydən əvvəl
onun aktyorların oyunundakı məişət və naturalizm ədalarını,
maneralarını aradan qaldırmağında əksini
tapırdı.
O, nəzmlə
yazılmış faciənin mətnində antik teatrın təsirli
vasitəsi sayılan ahəngdar, lətif, musiqili ifadəyə,
plastika və mimikaya üstünlük verirdi.
Höte
deyirdi: “Aktyor sözün əsl mənasında heykəltəraş
və rəssam yanında təcrübə keçməlidir.
Aktyor antik qəhrəmanın rolunu yaradarkən özündən
asılı olmayaraq onun yerişini, duruşunu, ölməsini
təsvir etmək üçün mütləq bizə gəlib
çatmış antik heykəltəraşlıq nümunələrini
öyrənməlidir”.
Aktyorların
ifasında füsunkarlıq, rolu həyatda olduğundan daha
yaxşı təsvir etmək, ritorika, gözəllik və məna
çatmırdı. Onun teatrına gələn aktyorlarda belə
yüksək səhnə davranışı, səriştəsi
yox idi, onlar ən çox Kosebunun meşşan dramlarında
oynamağa adət etmişdilər ki, bu da Hötenin onlardan
istədiklərinin əksi idi. O dövrün teatr həyatı
belə idi ki, aktyorların oynadıqları rolları diqqətlə
öyrənməyə, başqaları ilə məsləhətləşməyə
alışmamışdılar, hətta suflyora güvəndiklərindən
rollarını əzbərləməyi özlərinə rəva
bilmirdilər. Onların nitqi nöqsanlı idi və
inkişaf etməmişdi, rolun plastikası haqqında məlumatları
belə yox idi. Höte əsaslı islahatlara
çalışırdı və müntəzəm məşğələlər
vasitəsilə çox şeyə nail oldu.
Onun təcrübələrinin
öz zəmanəsi üçün tayı-bərabəri
yox idi. O vaxta kimi heç yerdə və heç kim onun kimi səhnədə
məşqlər aparmırdı, stol arxasında pyesi oxumurdu.
Aktyorlar bütün pyeslə tanış olurdu, hər pyesin tələbinə
müvafiq olaraq öz rollarını düzgün anlamalı,
üslubu qavramalı idi. Sonuncu məsələdə Höte
xüsusi inad göstərirdi. Bədii oxunuşun qayda və
üsullarının incəliklərinin tapılması
üçün aktyorları altı dəfəyə qədər
məşq etməyə vadar edirdi. Bu gün bizə elə gəlir
ki, 8-14 dəfə məşq çox deyil, amma
quruluşların hədsiz çox olduğu Höte dövründə
bu sayda məşq alman teatrında yenilik sayılırdı.
Aktyorlarla stol arxasında məşq bu qaydada
aparılırdı. Birinci oxunuş zamanı onlar pyeslə
tanış olur və rollar bölünürdü. İkinci
oxunuşda rollar sınaqdan çıxarılırdı,
üçüncü oxunuşda rollar “xarakterə” müvafiq
oxunurdu. Rol bölgüsünü Höte təkbaşına
həyata keçirirdi, aktyorlar isə mövqelərindən
asılı olmayaraq, ona həvalə olunmuş rolla
sözsüz razılaşmalı idi. Roldan imtina edəni bir
taler (gümüş pul vahidi - A.İ.) cərimə gözləyirdi.
Höte aktyorların suflyora vərdiş etməsinə,
alışmasına qarşı mübarizə
aparırdı.
Aktyorlarla
işləməyin ən başlıca çətinliyi
onların şeirləri lazımi səviyyədə ifa etməyi
bacarmaması idi. Aktyorlar heç cür şeirin rəvan, səlis
söylənməsinə alışa bilmirdilər. Məsələn,
Şillerin əsərlərində onlar çoxhecalı
sözləri elə hədsiz dərəcədə
uzadırdılar ki, Hötenin əməkdaşlarından
birinin dediyi kimi, sanki “taxta-şalban doğrayan mişarın səsini
eşidirsən”. Höte aktyorlardan şeirin qayəsini
saxlamağı və dəqiq ritm tələb edirdi. O, saxta ədalara,
maneralara və təmtəraqlığa, təşəxxüsə
qarşı mübarizə apararaq təbii ehtirasa nail olurdu. Səhnədə
məşqlər zamanı Höte başqa niyyətlərini
də yerinə yetirirdi. O, bütün səhnəni tutan mənzərələr
qururdu. Onun sevdiyi səhnə mizanlarından biri aktyorları səhnənin
yarımdairəsində yerləşdirmək idi. Hötenin səhnə
mizanı ilə əlaqədar özünün təsəvvürünə,
nöqteyi-nəzərinə əsasən həmişə təsviri
sənətə istinad edirdi. Aktyorları harmonik şəkildə
yerləşdirmək cəhətdən səhnə onun
üçün sanki bir təsviri sənət əsəri
idi. Ona görə də o dövr üçün xarakterik
olan aktyorların səhnənin önündə
çıxışının əleyhinə idi. Bu səbəbdən
aktyorlardan tələb edirdi: rampa boyunca hərəkət etməyin,
yerlərinizi diaqonal boyunca dəyişin,
düşünülmüş halda romb şəklində
yerlərinizi dəyişin, monoloq və dialoqa uyğun hərəkət
edin. Buna görə də Höteni qınayıb deyirdilər
ki, o səhnəni şahmat lövhəsinə döndərib
və aktyorlarla şahmat fiquru kimi davranır. Bu istəyini o
bir də ona görə durmadan həyata keçirirdi ki,
tamaşanı aktyor ansamblı kimi başa düşürdü
və fiqurların (aktyorların) qeyri-düzgün
düzülüşü bütün səhnə təəssüratını
poza bilərdi. Höte tamaşanın bütöv və
qarışıq (sintetik) bədii vəhdət kimi
anlaşılması, qavranılması üçün hədsiz
dərəcədə novatorluq irəliləyişləri
etdi. Veymar teatrı öz ansamblı və aktyor mədəniyyəti
ilə qürur duyan yeni tipli teatr idi. O zaman alman milli
teatrında yaxşı nə olmuşdusa, Hötenin diqqətindən
qaçmamış, gözündən
yayınmamışdı. Onların hamısını öz
teatrına gətirmişdi. O, Veymar teatrının səhnəsində
13 faciə rolu ilə aktyorlara səhnədə necə
yaşamağı göstərən, öyrədən
İffland kimi məşhur aktyoru dəvət etmişdi.
Höte üçün o, təbiətin və sənətin
yaratdığı əsl nemət idi. Hötenin
rejissorluq-pedaqoqluq işinin nəzəri ifadəsi onun “Aktyor
üçün qaydalar” (1803) traktatında tapmışdır.
Hötenin
aktyorların mədəni səviyyəsini yüksəltmək
tələbi adi həyatda da öz təcəssümünü
tapırdı, onun teatrında ciddi nizam-intizam vardı, o,
aktyorların sərsəri həyat tərzinə qarşı
mübarizə aparırdı. Onun məşqlərinə,
tamaşalarına gecikmək olmazdı. Aktyorlardan yüksək
əxlaqi sima tələb edirdi. Onlar ömrü boyu başa
düşməli idilər ki, bədii sənət
ocağında camaat qarşısında çıxış
etdikləri üçün gündəlik həyat tərzlərində
özlərini elə aparmalıdırlar ki, insanların
ehtiramlarını qoruyub saxlamağı bacarsınlar. O, qəbahətlərinə
görə aktyorları cərimələyir, hətta müvəqqəti
təcridxanaya saldırır, aktrisaları isə ev
dustağı etdirirdi. Bütün bu çətinliklər hər
şeydən əvvəl yaradıcılıq mühitini
yaxşılaşdırmaq cəhətindən mühüm əhəmiyyət
daşıyırdı.
XIX əsrin
əvvəllərində opera dram əsərlərini
güclü şəkildə sıxışdırdı.
Hersoqun opera tamaşalarına çoxlu pul
buraxılırdı. Teatrın repertuarı ilə
bağlı Hötenin hersoqla fikir ayrılığı
getdikcə dərinləşdiyindən o, dəfələrlə
istefa ərizəsi verdi.
1816-cı
ildə “Obri iti” adlı fransız melodramı quruluşu
üzərində iş başladı. Tamaşada əhliləşdirilmiş
pudel rolunda aktyorlardan biri oynamalı idi. Höte vaxtilə
Tanrı Dionisin şərəfinə yaradılmış
müqəddəs teatrın səhnəsində itin zühur
etməsinə qəti surətdə etiraz etdi. Amma etirazı
hersoq tərəfindən qəbul olunmadı. Belə olan halda
o, istefa ərizəsini verərək Veymarı tərk etdi. Bu
dəfə istefası qəbul olundu. Höte gedəndən
sonra Avropanın bu şöhrətli teatrı gözdən-nəzərdən
uzaq saray teatrına çevrildi.
Hötenin
Veymar teatrında apardığı islahatlar, dünya
dramaturgiyasının səhnə şərhi sahəsində
təcrübəsi, aktyor sənətini inkişaf etdirmək
sahəsində gördüyü işlər Avropa teatr mədəniyyətinin
əhəmiyyətli səhifələrini təşkil edir.
Hazırladı: Atababa
İsmayıloğlu
Mədəniyyət.- 2016.- 25 may.-
S. 12-13.