Mədinə Gülgün
“Neylərəm o ömrü mən - nə Vətən məhəbbəti, nə darda mətanəti, nə dərdə tabı olsun”...
Sağlığında
bu xanım-şairin şeirlərindən
də eyni maraq və
məhəbbətlə danışırdılar, xarakter aləmindən də. Bunu
onun, indilər az-az
açılan kitabları da təsdiq edir. Bunu, bu
şairin bir az ağrı-acılı, nostalji
duyğulu, daha çox isə gələcək arzulu şeirləri, haqqında
danışılan və yazılan xatirələr də nəql
edir.
Dərhal da vurğulayaq ki, “ağrı-acı və nostalji
duyğulu” o mənəvi
mücrü bu müəllifin
tək elə şəxsi yox, ictimai-milli keçmişini
də ehtiva edirdi...
Bu şair deyirdi ki; “Ali insan bu dünyadan öyrəndiklərini bu dünyanın adilərinə də öyrətməlidir”. Bu şair əsl sənətkarların ölümsüzlüyünə də inandığından, belə yazırdı:
Bu elə-obaya qaranquş kimi -
Həmişə baharda gələcəyəm mən...
Dünyaya qışın ortasında gəlmiş Mədinə Gülgün, daha çox, baharda, özü də büsbütün gül-bülbül ab-havasıyla görünərdi və vəfatından sonra da bu fəsillər gözəlində xatırlanır. Kitablarını vərəqlədikcə, bu da aydın olur ki, o, ahıl yaşlarında da bahardan-yazdan yazıb. Yaşıdları, müasirləri onu daha çox yaz aylarında görərdilər. Ən çox da sərgi salonlarında, muzeylərdə, sənətkarların yubiley törənlərində görünərdi - obrazlarıyla bir dam altda yaylayıb-qışlayan bu xanım. Klassik sələfləri demişkən, elə bil, “fəsli-zimistanda” doğulmuş bu şairin ilham “tikə”sini “fəsli-bahar vermiş idi”...
Bu xanım gözəl şairlərindən biri olduğu bu dünyadan 1992-ci ildə köçdü. Elə bu dünyaya gəlimi kimi, gedimi də qışa düşdü - 17 fevrala. Yəqin, bir az şairanə təhqiqatla baxsaq, o vaxtdan bu vaxta gəlib keçmiş baharlarda da onun ruhunu yan-yörəmizdə - sərgi salonlarında, muzeylərdə, yubiley törənlərində görmüş olardıq.
Bu şairin poeziya aləmi, əl qələmi belə idi.
Tale qələmi isə...
Bakıda doğulub Bakıda dəfn olunsa da, “coğrafi pasport”una çox şəhər və qəsəbələrin adı düşüb. Sovetlərin “gözünün işığı” sayılan bir sinif dünyasında - fəhlə ailəsində doğulsa da, öz iç işığı ilə ziya tutub, milli-ictimai tutumlu ziyalıya çevrilib. Pedaqoji İnstitutdan əvvəl zaman “müəllim”in həyat auditoriyasında püxtələşib. Dünyəvi “səbəb-nəticə” fəlsəfəsilə yüklənən bu sənətkar sovet səfsətəsinə sığışa bilməsə də, hərdən qələminə tərif haramları, siyasi və mədəni inqilablar vəsfi də qatmalı olub.
1938-ci ildə bu ailə Cənubi
Azərbaycana - Ərdəbilə köçüb.
Az
sonra oradan Təbrizə gediblər. Bu əfsanəvi şəhəri
görənədək özünə
“çox şirin Təbriz xəyalları qurmuş” bu yeniyetmə burada xeyli “arzu acıları”
yaşamalı olur.
Təbriz toxuculuq karxanasında
ilk əmək fəaliyyətinə
başlayır. Gənclik yaşına
girər-girməz, ahıl-ağbirçək
fikirlərə qərq
olur. Cənubi Azərbaycan demokratik
hərəkatına qoşulur.
Bir qədər sonra Təbriz Dram Teatrında çalışmağa başlayır.
Hərəkat və teatr fəaliyyəti onu daha da məşhurlaşdırır.
Gənc xanımı “Azərbaycan”
qəzetinin xüsusi müxbirliyinə dəvət
edirlər. 1945-1946-cı illər Cənubi Azərbaycan Milli Azadlıq Hərəkatının
fəal iştirakçısı
olmuş bu mübariz, vətənpərvər
şair sonralar şeirləri, məqalələri
və sovet Azərbaycanında verilən
“icazələr” müstəvisində
Cənubumuzun inqilabi, Şimalımızın milli
carçısı kimi
çıxış edir.
Məğzi eyni olsa da, mərəsi ayrı olan bu Vətən - o Vətən, bu yurd - o yurd...
Könlü isə...
Parçalanmış bu Vətəndən o Vətənə ailəsi
və özü köçsə də, gözü-könlü burada
qalıbmış Mədinə
Gülgünün. Köç
zamanı nə yaşı varmış hələ - vur-tut, on ikicə...
Elə oradan buraya köçməyin
özü də şair bir ürək
üçün bir yara; orda ikən
hər gecə xəyalından Bakı keçirmiş, burda ikən Təbriz! Belə-belə gecələr, gündüzlər
dünənədək bu
dünyaya uşaq-uşaq,
küskün-küskün baxan
bu qızı öz düşüncələrini
misra-misra söyləməyə
səsləyir. Gah ağlamlayıb,
gah çağlamlayan
Mədinə nəhayət
ki, Gülgünləşir.
Sən demə, taleyin ona yazdığı
burdan ora, ordan bura qismətindən
sonralar yazacağı
bir həsrət şeirinə tədarük
də edirmiş:
Biz ki özgə deyilik -
Bölünək bölük-bölük.
Bir obayıq, bir elik -
Bakıdan Təbrizəcən.
Vüsal
olsa, nə dərdim,
Quşlarla bəhs edərdim,
Mən piyada gedərdim -
Bakıdan Təbrizəcən...
...Deməyəsən, bu xanımın məhəbbət,
ər-ailə taleyi də “ora”lılıq imiş; cənublu şair Balaş Azəroğlu ilə ailə quracaq və bu qismətdən
razı qalacaqmış:
Yer üzündə bir evim var,
Pəncərəsi günəşə.
Ordan iki körpə qartal
Böyüdüb uçurmuşam.
Yer üzündə bir evim var,
Orda neçə illərdir,
Taleyi bir, arzusu bir
-
İki şair
ömr edir.
Mədinə Gülgün yaradıcılığı
ilə tanış
olduqca, vətənpərvərliyin
bəlli elementlərinin
çoxu ilə rastlaşa, çox notunu eşidə bilərik. Bu qos-qoca
məmləkətin ağbirçək
ana-vurğun şairlərindən
idi Mədinə Gülgün. Milli şadlıqlarımıza
ədəbi sağlıqlar,
qəm-kədərlərimizə bədii ağılar deyən şairlərdən
idi. 20 Yanvar
acısı onun misralarında daha ərşə qalxdı, daha uzaqlara yayıldı.
Onun kitabları
çoxdur. 1950-ci ildən
başlayıb, ömrünün
sonuna qədər 20-dən
çox kitab bağladı Mədinə
Gülgün. Çoxu da
tək elə qalınlığıyla deyil,
qalanlığı ilə
seçilir. Kitablarının
birindəki bu iki bənd bu
Vətənəbənd şairin
bütün kitabları
haqda tərcümanlıq
da edə bilər, zənnimcə:
Mənə söyləməyin; az alışıb-yan,
İnanın, daşı da ağladar hicran.
Dağların ahıdır - o çən,
o duman,
Dağların dərdini dumanlar bilər.
Məni
sorğulara tutma sən, əbəs,
Arzumu qəlbimdə,
baxışımda gəz.
Könlümü hər naşı
oxuya bilməz -
Onu dünya görmüş insanlar bilər!
Deyirlər, şairlərin yazmadıqları
yazdıqlarından qat-qat
çoxdur. Yalandırsa da, çox
gözəl, istedadlı
yalandır. Və
təəssüf ki, belə xoş yalanlar az
deyilib - bütün ömrü boyu dünyamız haqda bəs qədər yazan, deyən şairlər barədə...
Yaxşı ki, şairlər
onlar haqda az deyilməsindən,
hətta bəzən həzər-hədyan söylənməsindən
usanıb-qısınmadan yazırlar.
Əlbəttə, söhbət yaxşı
şeirlər yazmaqdan
gedir. Məsələn,
kim deyə bilər ki, Mədinə xanımın
bu bəndləri vaxtımı aldı və ya zövqümü
korladı(?):
Qızıl günəş göy
üzündə güləndə,
Nəğməsini quşlar bağ-bağ
böləndə,
Mən göz açıb bu dünyaya gələndə
Bəxt
ulduzum burda yanan olubdur,
İlk beşiyim
Azərbaycan olubdur.
Çağlamağı bulaqlardan almışam,
Boy atmağı qovaqlardan almışam.
Əzəməti bu dağlardan almışam,
Gül-çiçəyi dərdə dərman olubdur,
İlk beşiyim
Azərbaycan olubdur.
Tahir Əhmədalılar
Mədəniyyət.- 2016.- 15
yanvar.- S. 13.