Hamlet Xanızadə...
Qısa zamanlar içrə yaratdığı yüzlərlə “yad”ı özündən çox yaşatmış və hələ qat-qat çox yaşadası azman aktyor
“Şəhid” ifadəsi də işlətmək istədim, dərhal da fikrim “antrakt”ladı; qoy hələ onun bu “son zirvə”yə qədərki sənət-həyat şahidliklərindən, öz “özgə”lərini özündən necə uzunömürlü edə (bəzilərinəsə əbədi sənət həyatı verə) bilməsindən bəhs edək.
Əvvəla deyim ki, bu özgür-özünəməxsus sənətkar bütün səhnə-ekran ömrü uzunu o “özgə”lərin “hər nazıyla” oynaya-oynaya oynadı. Dərhal da bir gümanımı ərz edim; bəlkə, dünya səhnə aləminin baş obrazının adını daşıyan bu aktyorun həyatdan bu qədər tez getməsinin bir səbəbi də, elə onun baş monoloqundakı (“Olum, ya ölüm?!”) xitabın ilk ifadə-istəyini bunca dərindən yaşaması imiş (bütün potensialıyla “özgə”lərə mənəvi olum bəxş edə-edə, öz cismani ölümünə yürüməsi)?!.
O, bu qəbil yürü təngnəfəsliklərinə qırx səkkizcə il tab gətirə bildi. 20-25 yaşlarında kinoda yaratdığı, səsləndirdiyi obrazlar bu gün ondan xeyli qoca, qırx ildən çoxdur kino-teleekranlarda azı qırx yol baxıb, düşünüb, zövq almaqdan və hər dəfə yenidən vurulmaqdan doymadığımız Gizir, Talıbov obrazları isə indilər onunla həmyaşıd...
Onun bu obrazlarına belə bir obrazlı yanaşmama “filmin sonu” kimi yox, qeyri-adi istedadının, qabiliyyətinin “avans”ı kimi baxmalı və o dövrün müxtəlif ədib-ssenarist-rejissor üçbucaqlarına qiyabən ünvanladığım “siz onun öz potensialını heç yarıbayarı reallaşdırmasına da nail ola bilmədiniz” replikama şərik olmalı...
Nə deyib, nə yazsaq da, gecdir; qatar gedib...
Bəs “Qatarda”?..
Məncə, həmin teletamaşada böyük həyat tamaşası yaradanlardan biri və situasiyanı
haqqın qələbəsinə
yönəltmənin başqanıdır
Hamlet Xanızadə!
Bəli, oradakı “Dadaşov”a (dadaşovçuluğa) bu
qədər bədii-həyati-xəlqi
nifrət bəsləyib,
öz dil və sir-sifət nitqilə bu qədər ikrah hissi yaradıb, maddəsiz-hökmsüz cəzalandırıb
islah etmək - nə hər hansı bir qoluzorlunun, nə hüquq-mühafizə orqanının
işidir!
Həmkarları danışırlar ki, sənət-səhnə
nümunələrində Teymurluq-Qacarlıqlara
daha çox meyllənsə də,
Hamlet yaratdığı əks
qütblü hər bir bədii obraza məxsus xarakterial yükü səhnə-ekransonrası da
daşımaqda davam edirmiş.
Bu məqamda
elə həmin “Qatarda” ilə ilgili (bu telefilmə
yaradıcı heyət
“baxış”ından sonrakı)
bir epizodu xatırladım. Bu “doğal
aktyor”a yaxınlaşan
yazıçı İsi
Məlikzadə: “Hamlet əfəndi,
nəhayət, roldan-ruldan
çıx, sənə
sözüm var. Məlumun
olsun ki, sən bu halal-hümmət
“KamAz Qasım”ı mənim qələmimdəkindən
daha kamil yaratmısan!..”
Bax belə. “Qatarda”larda
xərclənə-xərclənə, “ona-buna” duyğulana-duyğulana,
növbənöv obrazlara
can verə-verə - “20 Yanvar”
adlı milli faciə “tamaşa”sına
tamaşaçı olmağa
canı qalmadı. Ömrün qırx səkkizinci baharınadək
dözüb, qırx doqquzuncu qışında
bu dünyanın “gedimli” qatarı
ilə getdi...
Bir az da -
“Gəlimli”liyindən...
Bu adi bioloji olay 1941-ci il iyunun
5-də Bakının Şağan
kəndində baş
verib. 18 yaşında
Teatr İnstitutuna oxumağa, 20 yaşında
isə Akademik Dram Teatrına işləməyə
gedib çıxıb.
Bu faktoloji qeydlərə, bütün
məşhurların tərcümeyi-halının
“yaraşığı” olan
taftaloji bir əlavə: “Bəbir kişi oğlunu heç bir halda aktyor görmək
istəmirdi” (Aaa, bəs nədən, bu uşağa cılxa teatr aləmini ehtiva edən “Hamlet” adını qoyubmuşlar)...
Yenicə düşdüyü teatr ailəsindəsə onu “Canlı Hamlet” kimi major replikalarla qarşılayanlar olub.
Bu adam
elə ilk oyunlarından
səhnəçilərə suflyorsuz monoloq-dialoqlar, kinoçulara “dubl”suzluqlar
vəd edib. Hələ ali
məktəb tələbəsiykən
tərəf-müqabillik etdiyi
nəhənglərdən (H.Qurbanova,
A.Gəraybəyli, İ.Osmanlı,
Ə.Ağayev və
b.) canlı universitet təlim-təmrinləri mənimsəyə-mənimsəyə
püxtələşib. Sənət
aləmində ilk təltifatları
“Ən az
vaxt alan”, “ən az lentkorlayan”
kimi deyimlər olub.
Qırx səkkiz ilin
iyirmi səkkizində
yaratdıqları isə
qalın bir kitablıq. Özü də, tək
elə qalın yox, əbədi qalan kitablıq. Bunu onun saysız səhnə obrazları, yüzə yaxın filmoqrafiya fakt-fakturaları
bəyan edir. Bəzən
“gəldi-gedər” kimi
baxılan (hər iki mənada) televiziya tamaşalarında
yaratdığı surətlər
“köklü-köməcli” hesab edilən kinofilmlərdəki obrazlarına
tən. Məsələn,
bu aktyor “Topal Teymur”da necə zühur edir!? İnanmıram ki, kimsə
bu nida-sualı onun tamaşaçıya verdiyi emosional-rasional mənzərəyə adekvat
cavablandıra bilsin.
Nə qədər dərinə getsən də, onun göziçi
dərinliklərindən dayaz!
Ətrafındakı teatral
qurama, əlbəsə,
ən müasir musiqi alətlərinin polifonik-ultral sədaları
və sair şərtiliklər - onun
yaratdığı real qədimliyin
yanında pəs! Onun sənət “iç”indən (bəlkə
heç Teymurləngin
özünün yaşaya
bilmədiyi) orta əsrlər psixologiyası,
şahlıq ehtirası,
rəyasət taktikaları,
tiran strategiyaları
püskürür. Bu “lava”nın axarında “düz” yol tutub
getməkdə olan tamaşaçı hərdən
“büdrəməli” də
olur; həşəmətli
Teymurun çox padşahları düzdə
qoyan qüsurunu (topallığını) bu
əzəmətli sənətkarın
bu sayaq ecazkaranə təqlidinə
binaən! (“Təqlid”?!
Yox, inanmıram, Teymurləng özü bu sayaq yerimiş, bu gözəllikdə, bu vahimə-həngaməlikdə
ləngər vurmuş
olsun!) Onun hər cümləyə dair yaşadığı
surəti-hallar, suallarında
belə hiss etdirdiyi nidalar, ədalarındakı
vurğular, qəzəbli
qəhqəhələrindən qalxan qılınc-qalxanlar
isə bayaq vurğuladığım kitablıq...
Yüzlərlə
teatr tamaşasının
hər birində tam seçkin, tamamilə yeni ampluada çıxış
etmiş bu aktyor “Yeddi oğul
istərəm”dəki “Gizir”ilə,
məncə, bir sənət generallığına
nail oldu. Həmin filmin bir neçə (!) “kulminasiya nöqtə”sindən
biri: “Qan çanağı”nda çox
gərgin halda var-gəldə ikən, çıxılmazlığını “Belə-belə işlər,
Gizir!” püskürtüsü
ilə ifadə edən Gəray bəyin qarşısında
yeddi patron. Fokusdan çıxarılan bu obyektin ardınca iki müsahibin gözləri də görünür və deməli, on bir patron! Və Gizirin, bəy-xan dünyasına xilaf çıxmış
Cəlalın qanına
susamış səsi:
“Məndən olsa... -
baş barmağıyla
patronlardan birini (birincisini!) aşırır,
- elə birinci Şəkər bəyin oğlunu aradan götürərdik, bəy!”
Onun həmin filmdəki ölüm aktı isə ayrıca bir görəcək! Başqalarının həyatına
“uf” demədən qıyan bu adamın
tək qolu ilə böyründəki
ağaca necə sarmaşmaq istəməsini,
barmaqlarının uclarıyla
həyat diləyə-diləyə,
əllərindən çıxmaqda
olan torpağa nə sayaq sərilməsini
deyir, bu heyrətimə - ekranda belə bir bənzərsiz
halətlə ölən
bu aktyorun həyatda növbəti bir sənət diriliyi də qazandığını əlavə
edir və keçirəm -
Xatirələrə
Bu qısa ömrün son ekran səhifəsi olan “Qətl günü”nün
məşq mərhələlərindən
söz açan həyat yoldaşı Nailə xanım: “Çəkilişlər zamanı,
gündə neçə
yol ölüb-dirilirdi.
Bir kərə də, filmdəki dövrlə bağlı ədəbiyyat nümunələrinə
göz gəzdirirkən:
“Gör biz necə böyük bir millətin övladlarıyıq!”-deyib, dəruni bir köks ötürdü...
Təəssüf ki, milli taleyimizin ağrı əks-sədalarından olan
bu filmə Hamletsiz baxdıq. Həyatın ölüm adlı amansızlığı
imkan vermədi ki, o, bu obrazı
tamaşaçıların necə maraq və sevgiylə qarşılandığının şahidi olsun...”
Səhnə tərəf-müqabil olduğu
Xalq artisti Şəfiqə Məmmədova:
“Biz Hamleti qoruya bilmədik. Amma... həm də... elə bir incə
ürəyi o dəhşətlər
içində qorumaqmı
olardı!?.”
Şəfiqə xanımın bu
ikicə qısa cümləsində söhbət
uzundan-uzun 20 Yanvar gecə-gündüzlərindən, bu ictimai faciəyə
qədər səhnələrdə
neçə-neçə ümummilli
fəci-fərd obrazları
yaratmış böyük
aktyorumuzun bu ağır milli dərdi çəkə bilməməsindən gedir.
Həyat səhnəmizin (o zaman hələ ad verilməmiş)
Şəhidlər xiyabanındakı
milli ağı sellərindən qopan acı fəryad yelləri oradakı ali şahidlərdən
birinin qəlbinədək
işlədi, işlədi
və sənət səhnəmizin bu parlaq ulduzunu cismən söndürdü!
Adına “ilahi rejissura” da deyilməsi mümkün tale mizanında
bu qəbil şəhidlər də olur...
Allah rəhmət eləsin...
Tahir
Abbaslı
Mədəniyyət.- 2017.- 1
fevral.- S.15.