“Əgər
tamaşaçıların yaddaşında
qalmışamsa...”
Teatrda qazandığı uğuru kinofilmlərdə də təkrarlamağı bacarmaq sənət yanğısı və parlaq istedad sahibi olmaq deməkdir. Həyatını sənətə həsr edən, Türkmənistanda doğulub, adını Azərbaycanın teatr və kino salnaməsinə yazdıran Əməkdar artist Ətayə Əliyeva belə sənətkarlardan olub.
Ətayə Qulam qızı Əliyeva 1920-ci ildə Aşqabad şəhərində dünyaya göz açıb. Atası onu kiçik yaşlarında teatra aparır və onda səhnə sənətinə maraq yaranır. Məktəblərində yaradılan dram dərnəyinə yazılır. Gənc Ətayənin məqsədi teatr ənənələrinə malik olan Bakıda sevdiyi sahə üzrə təhsil almaq idi. Bu niyyətlə Bakıya gəlib Teatr Texnikumunda təhsil alır. Tələbə vaxtı Azərbaycan Dövlət Akademik Dram Teatrına tamaşalara dəvət olunur. 1936-cı ildə bir qrup aktyorla İrəvandakı Azərbaycan teatrına göndərilir. On il bu teatrda çalışır, maraqlı, mürəkkəb xarakterli obrazlar yaradır.
Sonra Gəncə Dram Teatrına
dəvət edilir. Burada yeddi il
çalışır, İradə
(“Göz həkimi”), Səadət (“Bahar suları”), Bənövşə
(“Nişanlı qız”)
kimi yaddaqalan obrazlar yaradır.
Ə.Əliyeva 1956-cı ildə Azərbaycan Dövlət Akademik Dram Teatrına qayıdır. Klassik və
müasir Azərbaycan
dramaturqlarının, eləcə
də tərcümə
əsərlərinin tamaşalarında
məharətlə çıxış
edir. Pəri (“Pəri-cadu”), Sona (“Hacı Qara”), Fatmanisə (“Ölülər”),
Nəzakət (“Sən
həmişə mənimləsən”),
Rəfiqə (“Yalan”),
Məlahət (“İkinci
səs”) və onlarla başqa səhnə obrazları aktrisanın yaradıcılıq
nailiyyətləri hesab
edilir.
Aktrisa kinoda yaratdığı
maraqlı obrazlarla da tamaşaçıların
rəğbətini qazanıb.
“Azərbaycanfilm” kinostudiyasının
istehsal etdiyi “Onu bağışlamaq olarmı?”, “Bizim küçə”, “Dağlarda
döyüş”, “Telefonçu
qız”, “Uşaqlığın
son gecəsi” və başqa filmlərin və televiziya tamaşalarının müvəffəqiyyətində
Ətayə xanımın
əməyi olub.
Rejissor Rza Təhmasibin
1959-cu ildə ekranlaşdırdığı
“Onu bağışlamaq
olarmı?” filmində
aktrisa iki rolda (leytenant Qarayeva və Sara xala) çıxış
edir. Kinoya ilk dəfə çəkilsə
də, ona həvalə olunan obrazların öhdəsindən
layiqincə gəlir.
Kino aktrisası
kimi də tanınmağa başlayan
Ə.Əliyeva “Bizim küçə” filmində
Bəyim xala roluna çəkilir.
Müharibədə itkin
düşən Sara adlı
bir qızın acı taleyindən, başına gələn macəralardan və bir təsadüf nəticəsində anasına
qovuşmasından bəhs
olunan filmin sonunda Bəyim xala xoşbəxt görünür...
Kinoşünas, Əməkdar incəsənət
xadimi Aydın Kazımzadə araşdırmasında
yazır ki, “Bizim küçə” filmi çəkilib qurtarsa da, Ətayə
xanım narahatlıq keçirir. Fikirləşir ki, görəsən, tamaşaçılar onun
oyunundan razı qalacaqlarmı? Görkəmli
ədib Mehdi Hüseyn “Kommunist” qəzetində dərc olunan məqaləsində
Ə.Əliyevanın yaratdığı
ana surəti haqqında yazır: “Ətayə Əliyevanın
ifasında ana surəti bütün filmin ən gözəl aktyor nailiyyətlərindən biri
sayıla bilər”.
Ətayə xanım bu ekran
əsərini belə
xatırlayır: “Balasını
itirən, cəfakeş
ana Bəyimi mən çox sevirdim. Filmin rejissoru Ə.Atakişiyev
idi. Mənim bu rola çəkilməyimi ona Ədil İsgəndərov
məsləhət görmüşdü.
Allah ona rəhmət
eləsin. Əlisəttar işimdən çox razı qalmışdı”.
“Telefonçu
qız” filmində Ətayə xanımın
rol almağının
maraqlı tarixçəsi
var. Rejissor Əşrəf
Quliyev dramaturq və rejissor Həsən Seyidbəylinin
“Bağlı qapılar”
əsərini tamaşaya
hazırlayır. Ə.Əliyevaya gənc qız Zöhrə rolu tapşırılır. Aktrisa bu
obrazı da müvəffəqiyyətlə oynayır. O, bu barədə xatirələrində
yazır: “Günlərin
bir günü Həsən Seyidbəyli mənə dedi: “Oyunun çox xoşuma gəldi. Səni “Telefonçu qız” filminə çəkəcəyəm.
Qoy bu da mənim
sənə hədiyyəm
olsun”. Sonralar “Uşaqlığın son gecəsi”, “Dağlarda döyüş” filmlərində
də çəkildim.
Mən özümü
kino aktrisası saymıram, amma tamaşaçının yadında
qalmışamsa, demək
nəsə bacarmışam”...
Ə.Əliyeva istedadlı sənətkar olmaqla bərabər, həm də qayğıkeş bir insan olub. Onun bu mənəvi keyfiyyətləri teatrda və kinoda yaratdığı obrazlara da sirayət edib. Buna görə də görkəmli sənətkarın qəhrəmanları tamaşaçılar tərəfindən rəğbətlə qarşılanır. Görkəmli aktrisa 1991-ci ildə vəfat edib.
Savalan
Fərəcov
Mədəniyyət.- 2018.- 9 may.- S.15.