Sələmçini
görən varsa, desin ki...
Bəzən elə olur ki... Bəzən
niyə, çox vaxt elə olur ki, yazıçı, şair
hansısa əsərini bəyənmir, onu çap etdirmir, hətta
belə bir əsərin qələmindən
çıxdığını belə bəyan eləmir.
Amma vaxt dolanır, zaman keçir, məlum olur ki, həmin əsər
gözəl bir sənət nümunəsi imiş. Təəssüf
ki, buna müəllif özü şahid olmur.
Böyük rus şairi,
yazıçı-publisist Nikolay Nekrasovun (1821-1878) adı
çəkiləndə rus ədəbiyyatından az-çox
xəbərdar olanların yadına onun ən məşhur
poeması düşür: «Rusiyada kimin günü xoş
keçir?». Amma bu gün biz onun poeziyasından deyil, az sayda
yazdığı vodevillərindən birinin səhnə təcəssümündən
söz açmaq niyyətindəyik. «Peterburqlu sələmçi»nin
S.Vurğun adına Azərbaycan Dövlət Rus Dram
Teatrındakı tamaşasından.
Qəribədir ki, N.Nekrasovun o
dövr üçün həm janr, həm də mövzu
baxımından aktual sayılan bu vodevili çap olunmayıb.
Çünki 1845-ci ildə ilk dəfə oynanılan vodevil tənqid
atəşinə tuş gəlib. Yalnız müəllifin vəfatından
sonra əsərləri çapa hazırlananda bu vodevil yada
düşüb. Maraqlıdır ki, sonralar da rus
teatrının inqilaba qədər və inqilabdan sonrakı mərhələlərində
vodevilə münasibətin dəyişkənliyi «Peterburqlu sələmçi»nin
səhnə taleyində elə bir rol oynamayıb. İndisə
budur, Rusiya Mədəniyyət Nazirliyinin dəstəklədiyi
«Rus teatrı. Sərhədsiz» layihəsi çərçivəsində
«Peterburqlu sələmçi» Bakıda məskunlaşıb.
Moskvalı rejissor Vladimir Smirnov (Danay) vodevilə yarımsərlövhə
də qoyub: «17 haldan ibarət qarət». Əgər əsərin
adında sələmçi sözü varsa, janr da vodevildirsə,
deməli, bu tamaşada hər şeyi pulla
ölçüb-biçən, balasına görə bir qəpiyindən
də keçməyən baş qəhrəman var, həm də
onun başına gələn məzəli əhvalat!
Peterburqlu sələmçi Potap
Loskutkov (Yuri Omelçenko) yeganə qızı Lizanı
(Farida Nesterenko) kasıb İvan Nalimova (Murad İsmayılov) ərə
vermək istəmir. Əslində qızın
yediyini-içdiyini şotkaya vurub hesablayan Loskutkov, sadəcə,
qızını havayı vermək istəmir. Belə demək
mümkünsə, qızın əvəzinə
başlıq parası istəyir: «Mən kasıb adamam... onu
yedirtmişəm, içirtmişəm... Bilirsiniz, onun
iştahası həmişə yaxşı olub, gündə
dörd funt çörək yeyib. İndi də qızı
heç neçəyə verim getsin?». Bu yerdə əsərin
məzmunundan xəbərsiz tamaşaçı
düşünür ki, belə ataya qarşı hər
cür fırıldağa, kələyə əl
atmağın yeri var! Elə İvan Nalimov da belə
düşünür, üstəlik, sevgilisi də onun tərəfindədir.
Potensial kürəkən gələcək
qayınatasını inandırır ki, öz rəsm əsərini
girov qoymuş rəssam məşhur sənətkardır və
bu rəsmin nə az-nə çox, bir milyon qiyməti var. Sevənlərin
qovuşmasına yardım etmək istəyən dostlar işə
qarışır. Onlar bir-birinin ardınca gəlib həmin rəsmi
almaq istəyirlər. Bir şəkli satmaqla
varlanacağına inanan Loskutkov oyuna girir, daha varlı
müştəri tapdığına inandığı
üçün qəpik-qəpik yığdığı
pulundan olur. Etibarlı dostların əlinə keçən həmin
vəsait isə Nalimovun əli ilə başlıq parası
kimi Loskutova qayıdır.
Bəllidir ki, bu süjet xətti -
dünya dramaturgiyasında dəfələrlə hallanan, ən
müxtəlif fərziyyələrlə oynanılan «xəsisə
ibrət dərsi» verilməsindən başqa bir şey deyil.
Sadəcə, qıyımsızlığın səhnədə
verilən cəzası seyrçi üçün bir
görkdür. Bəs bu dərs bizə necə təqdim
olundu?
Tamaşanın ən maraqlı məqamı
baş qəhrəman Loskutkovun Allah ilə söhbətidir.
Vladimir Smirnov səhnə rampasının portalındakı
qaçan sətir funksiyasından qeyri-adi tərzdə bəhrələnib.
Loskutkovun Tanrıya ünvanladığı suallara göylərdən
gələn cavab həmin qaçan sətirdə
yazılır. Maraqlıdır ki, son illər teatrda qoyulan
tamaşalarda elə bir nəzərəçarpacaq rolda
görünməyən aktyor Yuri Omelçenko Loskutkov
obrazının istər dramaturq, istərsə də rejissor
yozumunu çox məharətlə, sırf rus teatr
aktyorluğu məktəbinin layiqli davamçısı kimi
çatdırır. Onun qəhrəmanı təkcə xəsis,
övlad sevgisini, qayğısını pulla hesablayan sələmçi
deyil, həm də öz ailə tərbiyəsinin
qurbanıdır. Aktyor öz obrazına elə bir saf
münasibətlə yanaşır ki, seyrçi
tamaşanın sonunda Loskutkovun halına gülməkdənsə
ağlayır. Nə qədər qəribə olsa da, belədir.
Deyə bilərsiniz ki, axı,
söhbət vodevildən gedir. Məsələ ondadır ki,
quruluşçu rejissor əbədi mövzu - pulun insan həyatındakı
xoş və naxoş rolundan bəhs edən mövzuda bu
janrın heç bir tələbini gözləməyib.
Axı, hər necə olsa, vodevil üçün hadisələrin
yüngül, komik cərəyanı, obrazların təqdimatında
qrotesk məqamlar vacibdir. Təəssüf ki, hadisənin
içindəki tutqun boyaları qabardan quruluşçu
rejissor janrın prinsiplərini unudub, satira və qroteskin
bütün çalarlarından istifadə etmədiyi üçün
obrazların portretindəki ziddiyyətli məqamları zəiflədib.
Vizual baxımdan tamaşa
(quruluşçu rəssam da layihə çərçivəsində
dəvət edilib: Moskva Bədaye Akademik Teatrının
teatr-studiyasının məzunu Olqa Kuznetsova) tünd-göy
çalarlarda işlənilib. Səhnənin dibini örtən,
üç-dörd qapısı olan bəmbəyaz arakəsmə
səhnə boyu uzanır. İlk baxışda boş divar təsiri
bağışlayan arakəsmə, demə, sələmçinin
xəzinəsi imiş. Sayı bilinməyən
irili-xırdalı qutular, siyirmələr, dolab qapıları
pul əvəzinə girov saxlanılan əşyalar
sandığıdır. Üstəlik, bu monoxrom fon həm də
titrlər üçün ekran kimi istifadə edilir, bir-birini əvəzləyən
halların adları burada yazılır. Sadəcə,
quruluşda, eləcə də aktyor oyununda
çatışmayan dinamika arakəsmənin statikliyini bir qədər
artırır və tamaşanı darıxdırıcı
göstəriyə tərəf yönəldir.
Rejissor «Peterburqlu sələmçi»nin
bütün ağırlığını, mənəvi-psixoloji
yükünü baş qəhrəmanın üstünə
«yıxır». Aktyor Yuri Omelçenko da sənət
baxımından düzgün oyun sərgiləyir: rola
ardıcıllıqla daxil olur, obrazı tədricən mənimsəyir
və çatdırır. Tamaşa onun bir qədər ləng
və uzun çəkən geyinməyi ilə başlayır.
Loskutkov proloqda səhnədə geyindiyi kimi finalda da elə səhnədə
soyunur. Lakin bu, tamaşaçını nə
çaşdırır, nə də atlet görkəmində
olmayan aktyorun görkəmindən diksindirir. Bu, tamaşada
Nekrasovdan gələn və rejissorun qabarda bildiyi ən gözəl
məqamdır: sələmçinin həyatı -
başlanğıc və son arasında nəsə
yığıb toplamaq uğrunda miskin yaşamı
gözümüzün önündə cərəyan edir.
Şairin «Dörd yaşım olardı / atam mənə
söylədi: / “bu dünyada nə varsa - / hər şey
puldu, paradı» kupleti ilə başlayan proloqdan
qarşımızdakı qəhrəmanın kimliyi məlum
olur. Sonda isə müəllifin ideyasına rəğmən,
rejissor Loskutkovu «öldürür». Saxta sövdələrdə
aldadıldığını anlayan Loskutkov bu təhqirə
dözmür. Bəlkə də XXI əsrin həris xəsisi
məhz belə olmalıdır. Nekrasovun
inandığının əksini, başına gələn
bu olaydan islah ola bilməyəcəyini anlamalıdır. Amma
rejissor baş qəhrəmanı o dünyalıq etməklə
əsərin digər qəhrəmanları - Liza ilə
İvanın vicdanına ləkə salır. Atanın
ölümünə bais olan sevgili ilə necə xoşbəxt
yaşamaq olar?
...Tamaşaya seçilmiş sonluq
«Peterburqlu sələmçi»ni tam olaraq vodevillikdən
çıxarır. «Peterburqlu sələmçi»ni
gülüşsüz, səbirlə sonadək izləyən
tamaşaçı səhnədən gələn soyuqluğu
«görək necə bitəcək» intizarı ilə qəbul
edir. İndi tamaşaçı auditoriyası bu
tamaşanı nə qədər «həzm edəcək», ona nə
qədər baxmaq istəyəcək, - bu, tamam başqa
söhbətdir. Hər halda aktyor Y.Omelçenkonun daxilindəki
gizli sənət potensialının təzahürünü
görmək üçün «Peterburqlu sələmçi»yə
baxmağa dəyər.
* * *
Yazının
başlığında nə demişdik?... Əgər sələmçini
görən varsa, ona desin ki, sələmə pul vermək
haramdır. Bir də atalar deyib ki, çox yemək adamı az
yeməkdən də qoyar. Əslində, bu tipli kəlamların
sayını artırmaq da, məşhur filmin qəhrəmanı
demişkən, yenidən atalar sözlərinə keçmək
də olar... Amma siz belə edin: "Peterburqlu sələmçi"yə
baxın, onun faciəsindən ürəyiniz sıxılarsa,
olsun ki, daha heç vaxt həyatda sələmçi ilə
qarşılaşmaq, onun xidmətindən bəhrələnmək
istəməzsiniz.
Gülcahan Mirməmməd
Mədəniyyət.- 2018.- 10
yanvar.- S.10.