Pablo Pikassonun
ittihamı
Bir əsərin tarixçəsi
Tarix uzaq-yaxın dövrləri
əhatə edən yaddaşında faciələrlə
qarşılaşan və
saysız-hesabsız itkilər
verən çoxsaylı
şəhərlərin, kəndlərin
adlarını yaşatmaqdadır.
Bu sırada təbiətin
sərt sınağına
çəkilmiş Pompey, Şamaxı
və Aşqabadla yanaşı, insan vəhşiliyinin qurbanları
olan Gernika, Xirosima, Naqasaki, Xatın və Xocalının adlarını
çəkmək olar.
Əsrlər boyu bələndikləri
gözəllikləri bir
anın içində
itirən və tuş gəldiklərinin qarşılığında faciəviliyi
adi gözlə belə görünən bu şəhərlərin
ürəkağrıdan mənzərələrinin
zamanın axarında sənət əsərlərində
bədiiləşdirilməsi nə qədər keçmişdə yaşananların
unutmamağın göstəricisidirsə,
bir o qədər də günahsız qurbanlara ehtiramın, bəşəriyyəti bir
daha oxşar faciələrə yol verməməyə çağırışın
ifadəsidir. Etiraf
edək ki, yeni nəsil artıq tarixə qovuşan və uzaq keçmişdən “boylanan” həmin şəhər faciələri
barəsində rus rəssamı K.Brüllovun
“Pompeyin son günü”,
ispan rəssamı P.Pikassonun “Gernika”, yapon rəssamları İri və Tosiko Marukilərin “Xirosima” əsərləri
vasitəsilə məlumat
almaqdadır. Heç
şübhəsiz, həmin
əsərlərin faciə
dəhşətlərini cəlbedici
və təsirli bədii tutumda əyaniləşdirməsinin nəticəsidir
ki, onlar hələ də tarixi həqiqətlərin
insanlara çatdırılmasında
əyani vasitə rolunu oynamaqdadır...
Bu əsərlərin
arasında məna-məzmun
və bədii tutumuna görə aktuallığını hələ
də qoruyub saxlayan “Gernika” tablosu onun yaradıcısı
Pablo Pikassonun (1881-1973) ən
məşhur yaradıcılıq
nümunələrindəndir. Sənət tarixçiləri də əsəri yaradıcı
insan qəzəbinin bədiiləşdirilmiş ən
yaxşı nümunəsi
hesab edirlər.
Məlumat üçün bildirək ki, Gernika İspaniyanın tarixən baskların yaşadıqları şəhəridir.
1937-ci ilin 26 aprelində
- faşist aviasiyasının
və “Kondor” legionunun hücumu ilə yer üzündən
silinənə kimi bir o qədər də tanınmayan bu şəhərin atılan mindən çox bomba və bir neçə
gün davam edən yanğınlar nəticəsində məhv
olması onu dünya miqyasında çox məşhurlaşdırdı.
Şəhərin tarixinə qara
hərflərlə yazılmış
həmin gün altı minlik əhalisinin üçdəbirindən
çoxu məhv olmuş, qalanları evsiz qalmış, çoxlu sayda qədim abidələr yerlə yeksan olmuşdu. Ertəsi günü Böyük
Britaniyada nəşr olunan “Tayms” qəzetində hadisə barədə verilən xəbərdə İspaniyadakı
vətəndaş müharibəsində
Almaniyanın iştirakının
şayiə yox, həqiqət olduğunu sübut edən təkzibolunmaz faktlar ortaya qoyulmuşdu. Jurnalist Corc Stirin üzərində
alman qartalları təsvir olunmuş bomba parçalarını
əldə etməsi və dəhşətli qırğın silahının
şəhərdəki hərbi
zavodların əvəzinə
bazar günü kənddən gələnlərlə
dolu olan meydana atıldığını
təsdiqləməsi hamı
kimi Pikassonu da sonsuz dərəcədə
hiddətləndirmişdi. Odur ki, o vaxta qədər
Gernikada olmayan rəssam Ümumdünya sərgisində İspaniya
pavilyonunda nümayiş
olunacaq əsərin yaradılmasına razılıq
vermişdi.
Sonsuz qəzəbini və vətəndaş mövqeyini
miqyaslı tabloda (7,77 m x 3,49 m) əks etdirən sənətkarın
bu əsəri elə həmin il Parisdə keçirilən Ümumdünya
sərgisində nümayiş
olunur. Duyulası zaman distansiyasından
iriölçülü həmin
əsərin çox
qısa bir müddətdə - bir ay ərzində işlənməsinə
təəccüblənməmək olmur. Rəssamın əsər üzərində
iş rejiminin gərginliyi və sutkanın on iki saatını molbert qarşısında keçirməsi
də ilk növbədə
onun həmvətənlərinə
qarşı cinayət
törədənlərə nifrətinin nəhayətsizliyinin
ifadəsi idi.
Özünün möhtəşəm ölçülərinə və
kompozisiya həllinə
görə tablo triptixi (üçlük)
xatırladır və
əsərin fiqurların
və emosiyaların xaosunu xatırladan ümumi tutumunda dəqiqliyi görünən
üç fraqmenti sezmək mümkündür.
Yağlı boyanın ağ-qara
çalarları ilə
çəkilən tablo
elə bu nikbinlikdən uzaq monoxrom koloriti ilə dəhşətli hadisələrin xronikasını
təsirli şəkildə
əks etdirir. Kədər,
iztirab, dəhşət,
qəddarlıq və
ümidsizliyin ifadəsi
tabloda kifayət qədər qabarıqdır.
Görünənlərin mahiyyət etibarilə
ümumbəşəri olması,
zamansızlığı və
məkansızlığı özündə yaşatması
birmənalıdır. Pikassonun məhz belə bir ölçüyəgəlməz
faciəni bədiiləşdirməsinin
nəticəsidir ki, yaranmasından 80 il
keçməsinə baxmayaraq
“Gernika” müharibə
əleyhinə yaradılmış
təsviri sənət
əsərləri arasında
birinciliyi qoruyub saxlamaqdadır...
Rəssam faciənin cəlbedici
və təsirli alınması məqsədilə
hadisənin baş verdiyi məkan üçün insanların,
heyvanların və quşların “birləşdiyi”
- bir araya gəldiyi darısqal, xilasolunma işartısı
görünməyən zirzəmini
seçmişdir. Əsas
obraz kimi seçilən parçalanmış
at və öküz, yıxılmış atlı, ölmüş
körpəsi ilə təsvir olunmuş ana, əliçıraqlı
qadın təsvirlərin
ümumi bədii tutumunda faciənin qabarıqlığını vurğulayan
bədii detallardır.
Pikasso fəlakəti yaşayan insanların ölüm-dirim
mübarizəsini, nifrətini
və ümidsizliyini bir araya gətirərək,
çox çətin
yaradıcı vəzifənin
öhdəsindən ustalıqla
gəlmişdir. Süjeti və
kompozisiya həlli əsərin real-gerçəkçi
təsvirindən uzaq olan tablo, bilavasitə
bədii obrazların assosiativ əlaqəsinə
əsaslanmışdır. Bu mənada iriölçülü
tablonun ümumi quruluşu və ritmi möhtəşəm
əsərin daxili məzmun yükünə
cavab verir.
Əsərin bütün obrazları
sadə, ümumiləşdirilmiş
cizgilərlə təqdim
olunmuşdur. Başqa sözlə
desək, yalnız ümumi fikrin yaddaqalan bədii tutumda şərhi üçün gərəkli
olanlar kompozisiyaya daxil edilmiş, qalanlarından imtina edilmişdir. Baxışları
tamaşaçıya zillənmiş
kişi ilə qadının həyəcan dolu harayını onların kifayət qədər qabarıq verilmiş üz cizgilərində duymaq olur. Detalların xırdalanması
ilə obrazların fərdiliyini vurğulamaqdan
uzaq olan müəllifin tətbiq etdiyi ümumiləşdirmələr
də əsasən əsərin ideyasını
qabartmaq niyyətindən
qaynaqlanır. Ölümün və viranəliyin faciəviliyini Pikasso elə bədii formaların dağılması
və parça-parça
olması ilə ifadə etmişdir. Hər bucağından ölüm
qoxusu gələn bu məkanda məhv olanların üzərində qaşqabaqlı,
ifadəsiz baxışlı
öküz yüksəlməkdədir.
Bu təzad, yəni
əzab-əziyyətlə biganəliyin qarşılaşdırılması,
onun məna-məzmun yükünün açımına
yönəli əsas
- bütün əsərin
dominantı kimi qəbul olunur. Lakin Pikasso bununla kifayətlənməmiş və
əsərin sağ hissəsində (əllərini
yuxarı qaldıran kişinin yanında) həyəcana və gərginliyə bələnən,
ancaq qətiyyəti duyulan iki insan
fiquru ilə kompozisiyanın təsir gücünü daha da artırmağa nail olmuşdur.
Ümumi xaotikliyinə baxmayaraq, əslində, detal azlığı ilə seçilən səciyyəvi interyerdə zirzəminin tavan tirləri, döşəmənin daşları, pəncərə və qapıların yeri qısa müddətə çəkildiyi güman edilən bədii tutumdadır. Ön plan sanki altdan əsas personajları əhatə edən üçbucaqla işıqlandırılmışdır. Məkan göz-çıraq olan rəmzi mənbədən işıqlanır...
Əsərin tamamlandıqdan sonra Parisdəki Ümumdünya sərgisində nümayişinin cəmiyyətdə yaratdığı əks-sədanı xatırlamalı olsaq, bu məsələdə də əsərin özü kimi təzadlı münasibətlərə rast gəlindiyini söyləməliyik. Əsərin ilk tamaşaçılarından olan məşhur fransız memarı Le Korbyüzenin dilə gətirdiyi “Gernika” daha çox tamaşaçıların kürəklərini görürdü” sözlərində sərgi ziyarətçilərinin əsərə biganə qaldıqlarını duymaq çətin deyil. Amma etiraf edək ki, onun mahiyyətini-müharibə dəhşətlərinin bu cür - yeni formada ifadəsini sona qədər duymayanlar təkcə adi tamaşaçılar deyildilər. Elə mütəxəssislərin çoxu da əsərdə bədiiliyin azlığını vurğulamaqla, onun daha çox təbliğat mahiyyətli olduğunu bildirirdilər. Madrid jurnallarının birində isə onu Pikassonun bu vaxta qədər yaratdığı ən zəif əsər adlandırmaqdan belə çəkinməmişdilər. İspaniyalı ictimai xadim Dolores İbarruri onu faşizmi və Franko rejimini ittiham edən dəhşətli bədii vasitə hesab etdiyini söyləmişdi. Danimarkalı məşhur karikatura ustası Herluf Bidstrup isə onun müharibə əleyhinə yaradılmış ən yaxşı sənət nümunəsi olduğunu bildirmişdi...
Paris sərgisindən sonra əsər Avropanın bir çox ölkələrində göstərilmiş, faşistlər respublikaçılara qalib gəlib İspaniyada Franko diktaturasını bərqərar edəndə isə “Gernika” Nyu-Yorka aparılmış və 1939-cu ildə Polşa Almaniyanın işğalına məruz qalanda Müasir İncəsənət Muzeyində sərgiyə çıxarılmışdı. Onun nümayişindən toplanan vəsait ispan qaçqınları fonduna köçürülmüşdü. O vaxtlar “Gernika” Nyu-Yorkla yanaşı ABŞ-ın digər şəhərlərində və Avropada göstərilmiş və müasir İspaniya incəsənətinin ən məşhur əsəri kimi şöhrət tapmışdı. Təəccüblüdür ki, 60-cı illərin sonlarında Fransisko Franko onu almaq və İspaniyada nümayiş etdirmək təklifi ilə çıxış etsə də, Pikasso buna razılıq verməmişdi. Əvəzində demişdi ki, yalnız Frankonun İspaniyada respublikanın bərpa olunmasına razılıq verəcəyi təqdirdə əsəri ona təqdim edə bilər. Zamanın axarında İspaniyada baş vermiş müharibə tarixdə qalsa da, “Gernika” istənilən müharibəyə etiraz rəmzinə çevrildi. Bununla belə, 1981-ci ildə İspaniyaya qaytarılan əsərə münasibət, Pikassonun vaxtında olduğu kimi, müasir dövrdə də birmənalı deyildir. 2003-cü ildə onun BMT-nin qərargahında asılmış qobelen variantının üzərinin İraqa hərbi müdaxilə məsələsinin müzakirəsi zamanı parça örtüklə bağlanması da dediklərimizi təsdiqləyir.
Yaradıldığı gündən haqqında ən müxtəlif fikirlərin söylənildiyi bu əsər barəsində ən maraqlı fikirlərdən birini də rəssamın özü dilə gətirmişdir. 1940-cı ildə alman qoşunlarının Parisə daxil olmasından az sonra gestapoçular Pikassonun bu şəhərdəki emalatxanasına gəlirlər. Rəssamın masasının üzərində “Gernika”nın reproduksiyaları varmış. Alman zabiti o şəkillərdən birini əlinə götürərək üzünü Pikassoya tutaraq deyir: “Bunu siz eləmisiniz?” Rəssam da halını pozmadan sakitcə “Yox! Bunu siz eləmisiniz! Özünüzə yadigar kimi götürə bilərsiniz!” - deyir...
Ziyadxan Əliyev
Əməkdar incəsənət xadimi, “Sənətşünaslığın təbliği”
İctimai Birliyinin sədri
Mədəniyyət.- 2017.-17
yanvar.- S.15.