Dərdi yaxın, özü
uzaq Kəşmir...
Müsəlmanların milli azadlıq hərəkatının qəhrəmanı Əbu Həmzə Hindistan ordusuyla döyüşlərdə həmişə rəşadət göstərir. Xalq onu sevir. Əks cəbhə özünün iki xəfiyyəsini onu öldürməyə göndərir. Lakin Əbu Həmzə onu öldürmək istəyənləri məhv edə bilir. Əslində isə bu məlumat səhv imiş: xəfiyyələrdən yalnız biri ölübmüş.
Artıq 20 il ötüb. Düşmən tərəfdən gənc bir xəfiyyə – Əbu Həmzə tərəfindən öldürülən o iki nəfərdən birinin oğlu kimi atasının intiqamını almaq üçün onu öldürməyə yollanır. Lakin atasının Əbu Həmzə tərəfindən öldürülməyərək, əksinə, bir məsləkdaşı kimi ona qoşulduğunu biləndə oğul atasını da, Əbu Həmzəni də öldürür...
Belə bir film
süjeti. Dünyanın tərəqqipərvər
qüvvələrinin müharibələr əleyhinə
çağırışını məntiqli edən bədii
bir yanaşma. Real həyatda
belə bir faciə (oğulun ata qatili olması)
tək-tük hallarda ola bilər.
Ancaq bütün müharibələrdə
qətllər, məntiqi
fikirləşəndə elə,
məzmunca belədir.
Çünki qanlı müharibələrdə
bir cəbhə o birinə qalib gəlmək üçün
belə dəhşətli
qətllərə hazır
olur.
Hindistanın kino şirkətlərindən
birinin hazırda ölkəmizdə Kəşmir
müharibəsi haqda çəkilişlərinə başladığı filmin
süjeti və ondan çıxardığım
nəticəni belə
açıqlasam da, məncə, hər nüans film başa çatdıqdan sonra aydınlaşacaq.
Doğrusu, filmin çəkilişlərindən
hələ xəbərsiz
olduğum ərəfədə
Pakistan səfiri Səid
Xan Mohmandın həmin günlərdə
Kəşmirdəki fövqəladə
vəziyyətlə, komendant
saatının tətbiqiylə
bağlı keçirdiyi
mətbuat konfransında
bir kinojurnalist olaraq verdiyim sual onu təəccübləndirsə
də, haqlı olduğuma bir zəmin ola bilmişdi.
“Kəşmirdə qan
su yerinə axır, siz isə kinoyla maraqlanırsınız...” – deyə
səfir, diplomat nəzakətilə
gülümsəyib, sualıma
irad tutmuşdu. Ancaq maraqlanmağım
əbəs deyildi.
Çünki düz iki gündən
sonra hind kinematoqrafçılarının
Kəşmir müharibəsiylə
bağlı Bakıda
film çəkməsi xəbəri
mətbuatımızda aktual
mövzuya çevrilmişdi. Filmdə baş
rolun, Kəşmir müharibəsində müsəlmanların
milli qəhrəmanı
Əbu Həmzə obrazının Azərbaycanın
Əməkdar artisti Cavanşir Hadıyevə həvalə olunması xəbəri isə mətbuatımızın sensasiyasına
çevrilmişdi. Bəli, Bakıda
belə bir mövzuda film çəkilişi
həssas bir vəziyyət yaratmışdı.
Cavanşir Hadıyev
“Filmin quruluşçu
rejissoru Əhməd İbrahimlə olan ilk söhbətimizdə bildirmişdim
ki, ssenaridə anti-İslam və ya anti-Pakistan işarələri
cüzi də olsa varsa, mən
çəkilişlərdən imtina edəcəyəm” deyərkən, rejissor aktyoru tam əmin edib, filminin müvəffəqiyyətinin onun
sənətkarlığından asılı olduğunu bildirmişdi.
Hakim dini induizm olan Hindistan əhalisinin on bir faizini müsəlmanlar təşkil edir. Kəşmir problemi isə Hindistan məhz dini zəmində ikiyə bölünəndən
sonra yaranıb. Bu problemin hansı
zəmində yarandığını
anlamaq həm çətindir, həm də çox sadə. Çətindir ona görə
ki, onun kökünə varmaq üçün qalın-qalın
tarix kitablarını
oxumaq gərəkdir.
Sadəliyi isə ondadır
ki, hazırda dünya ölkələrinin
bir çoxunun dini ayrı-seçkilik zəminində süni yaradılmış belə
qaynar nöqtələri
var.
Hindistanın dahi oğlu
Mahatma Qandi öz ölkəsinin müstəqilliyi
yolunda dinlər arasındakı fərqin və doğmalığın
belə sadə izahını vermişdi:
“Dinlər eyni nöqtədə birləşən
fərqli yollardır.
Eyni məqsədə
doğru gediriksə, yolları ayırmağın
nə fərqi var ki?!”.
Bəli. Hindistanda
hindu və
müsəlman bir məqsəd, Hindistanın
müstəqilliyi naminə
eyni nöqtədə
birləşə bilsə
də, ölkə ikiyə bölünəndən
sonra məqsəd də ayrıldı, yollar da. Həmən
ayrılıq iki dövlət arasında dəfələrlə hərbi
münaqişələrə səbəb olmuş, Kəşmir problemi isə “Qordi düyünü”nə çevrilərək,
indiyədək nə
diplomatiya, nə də silahla açıla bilmişdir.
Bir daha Pakistanın ölkəmizdəki səfiri
Səid Xan Mohmandın sözlərinə
qayıtmaq istərdim:
“Hazırda Kəşmirdə
qan su yerinə
axır, kino nə edə biləcək ki?...”
Həqiqətən, yerində verilmiş sualdır. İndiki məqamda iki
qonşu dövlət
arasındakı bu münaqişə prosesində
müsəlmanların milli
azadlıq hərəkatının
lideri obrazını azərbaycanlı aktyorun ifasında canlandırmaq üçün ölkəmizdə
çəkilişlər aparan
hind kinematoqrafçılarının yeni filmi kinonun
tərəqqipərvər, sülhpərvər kimi gücündən istifadə
edə biləcəkmi?!
Axı filmin qəhrəmanı bizim kimi müsəlman
olsa da, ölkəmiz üçün
həm Hindistan, həm də Pakistanla dostluq münasibətləri yüksək
dəyər kəsb edir. Əlbəttə, bunu filmin yaradıcı heyəti də bilir. Süjetindən də göründüyü
kimi, filmin məqsədi doğmaları
(filmdə atanı oğula) bir-birinə düşmən edən müharibələrə nifrət
çağırışıdır.
Hind kinosunun zorakılığa,
istismara nifrət missiyası həmişə
kinosevərlərin diqqət
mərkəzində olub. O özünün
bu missiyasıyla bütün dünyada, bizim ölkədə də sevilib və dəyərləndirilib.
Hindistan kinematoqrafçıları
dünya kinosuna alçaldılmış və
təhqir edilmiş insanların ağrı-acılarını
tamaşaçısı ilə
bölüşməyə özünəməxsus kino
diliylə nail ola bilən ekran nümunələri verib. Bir vaxtlar baxdığımız
bu filmlərdə Hindistan-Pakistan ayrılığı
yox idi. Sonra isə nələr oldu...
İki ölkə
arasında ayrılığın
ilk təxirəsalınmaz tədbiri
Pakistanda hind filmlərinə
qoyulan qadağa oldu. Lakin bu filmlər
pirat yoluyla Pakistana ayaq açdığı kimi,
Pakistan kino sənətkarlarının
Bollivuda axınının
da qarşısı alına bilmirdi. Hazırda Kəşmirdəki
hadisələrlə bağlı
Pakistanın kino sahəsindəki qadağaları
yenidən gündəmə
gətirməsi, təbii
ki, kino sənətkarlarının xeyrinə
işləyə bilməz...
Hindistan
kinematoqrafı isə
bir an dinclik
bilmir. Belə ki, hər iki ölkə münaqişənin diplomatik,
siyasi yolla həllində maraqlı olsa da, bu
yolda ən yaxşı vasitə kimi kinonun imkanlarından
istifadə etməyə
daha çox Hindistan kinosunun gücü çatır.
Kino və Kəşmir müharibəsi və yaxud Hindistan-Pakistan münaqişəsi mövzusunu
qısaca şərh edərkən, vaxtilə orta nəsil tamaşaçılarımızın sevə-sevə izlədiyi ”Kəşmirdə məhəbbət” filmini yada salmaq istərdim.
Doğrudur, 1965-ci il istehsalı olan bu film həmin
il başlanan ikinci Kəşmir müharibəsi mövzusuna
toxunmasa da, artıq bir adı ilə Kəşmirdəki sülh
arzularına işarə
idi.
Bollivud sonralar da Kəşmir mövzusunda kinonun diplomatik vasitə olmaq imkanlarından istifadə etməyə cəhdlər göstərmişdi. 2015-ci ildə
“Qardaş bacarığı”,
2013-də real hadisələr əsasında çəkilmiş
“21-11 hücumu”, 2016-da ”Nirca”
və digər filmləri misal çəkmək olar. Halbuki bu keyfiyyətləri
2019-cu ilin “Uri; cərrahi
zərbə” filminə
şamil etmək olmaz. Bu ilin fevral ayında Hindistan-Pakistan münaqişəsinin
yenidən kəskinləşdiyi
ərəfədə bu
döyüş filminin
yüksək baxış
sayı qazanması, təbii ki, xalqın real vəziyyətlə
tanış olmaq, vəziyyətin düzələcəyi gözləntiləriylə
bağlı olmuşdur.
Axı xalq müharibə istəmir. Pakistan bu filmə öz
mənfi münasibətini
gizlətmədən ölkədə
onun nümayişinə
qadağa qoydu.
İndi isə Bollivudun Kəşmir müharibəsi
mövzusunda ölkəmizdə
çəkilişlərini apardığı yeni filmə qayıdaq. İlk növbədə
o faktı da qeyd edim ki,
Hindistan 400-ə yaxın
dil və ləhcələri olan böyük bir diyardır. Elə məhz dil baxımından
da orda bir
neçə böyük
kinostudiya var; hindi dilində
film çəkən kinostudiya
Bollivud, tamil dilində çəkən
Kollivud, teluqu dilində çəkən
Tollivud və s. adlanır. Hazırda bizdə tamil
dilində film çəkən
hind kinematoqrafçıları Bollivuddan deyillər. Filmdə baş rolu ifa edəcək
aktyorumuz isə obrazı Pakistanın rəsmi dili olan urdu
dilində canlandıracaq.
Mediada filmin Bollivud kinostudiyasına aidiyyəti
ilə bağlı gedən informasiya da yanlışdır.
Bu yanlışlıqla bağlı
Cavanşir Hadıyev belə izah vermişdir: “Bu yanlış
mənim dilimdən yayılıb, çünki
mənim üçün
Kollivud, Tollivud, Bollivud – hər üçü eyni məna kəsb edir”.
Əlbəttə, aktyorun bu fikrində
məntiq var. Əsas bu deyil. Əsas odur
ki, azərbaycanlı aktyor hind kinematoqrafçılarının
ona etibar etdiyi obrazın missiyasını tamaşaçıya
ustalıqla çatdıra
biləcəkmi? Qəti əminliklə
bildirməliyik ki, Azərbaycan kinosunun da bu filmdəki
missiyası Pakistan və
Hindistan xalqına böyük məhəbbətə,
dostluq münasibətlərinə
bağlıdır. Qəlbimizə yaxın, məsafəsiyləsə
bizə uzaq olan, “Kəşmirdə məhəbbət” filmiylə
heyranı olduğumuz
gözəl Kəşmirdə
sülhün bərqərar
olması isə hər birimizin arzusudur.
Sədaqət KAMAL
Mədəniyyət.- 2019.- 4
sentyabr.- S.6.