Seçim qarşısında polemika
Qabil Quliyev: “Aktyorun yuvası səhnədir. Heç kimə yuvasının uçmasını
arzulamazdım”
Bu gün təkcə bizdə yox, ümumən dünyada teatr özünün məşhur sualı, seçimi qarşısındadır: Olum, yoxsa ölüm? Bu söhbət özünü “Olum” deyənlər qütbünə şamil edənlər üçün olduğundan xeyli mətləblər adi həqiqətlərdə yenidən dilə gəldi. Özü də səhnə üçün ən çox darıxılan günlərdə, pandemiyalı ikinci teatr mövsümünün başa çatdığı dönəmdə.
Onunla ötən ay Lənkəran səfərimdə görüşüb, söhbət elədim. Azərbaycan teatrında bu gün “klassik aktyor məktəbi”nin barmaqla sayılacaq nümayəndələrindən biridir. Sərt və obyektiv adam, mükəmməl aktyordur. Üstəlik söhbətin nəbzini yaxşı tutan əsl nurani insandır. Beləliklə, həmsöhbətim Xalq artisti, Lənkəran Dövlət Dram Teatrının aktyoru Qabil Quliyevdir.
– Qabil müəllim, necəsiz?
– Belə, pis deyiləm. Bircə teatr, səhnə
üçün darıxmaq
olmaya. Adamın arada bağrı
yarılır.
– Ən çox
nə üçün
darıxırsız?
– Səhnə üçün,
tamaşaçı nəfəsi
üçün. Səhnənin ab-havası mənə həyat verir, yaşamaq səbəbimi bir daha göstərir.
Adam öz yerini
bilir. Baxın, quşun yuvasını
uçurdursan, o, yuva axtarır, tapa bilməyəndə də
ölür. Aktyorun da
yuvası səhnədir
və orada olmasa ölər. Mən heç kimə yuvasının uçmasını
arzulamazdım.
– Tərəf-müqabillərinizlə səhnədə qəribə, mistik bir rabitəniz var. Mənə maraqlıdır, onlar sizdən çəkinirlər, yoxsa cəsarətlə müqavimət göstərirlər?
– Qorxanı da olur, cəsarətlisi də.
– Siz daha çox hansını xoşlayırsız?
– Hər ikisini (gülür). Yox, mənim cəsarətli aktyordan xoşum gəlir. Amma gərək qabda da nə isə ola da. Quru cəsarət boş qəhrəmanlıq arzusu kimidir. Səhnədə kiminlə oynamağından asılı olmayaraq, bütün gücünü səfərbər edib, ən adi, epizodik rolunda da aktyorluğunu göstərməlisən.
– Uzun illərdir, teatr səhnəsindəsiniz. Özünüzü yetərincə realizə edib, milli teatr sənəti üçün sözünüzü dedinizmi?
– Həyat çox şirindir. 100 il yaşasan da, yenə yaşamaq istəyirsən. Sənətdə, səhnədə nə istəyirsən elə, neçə illər ömür sürürsən sür, sonda yenə yarımçıq qalırsan. Ümumən sənət ömrü heç vaxt tamamlanmır. Bu olarsa, sənət də, sənətkar da bitər. Bir də heç bir aktyor deyə bilməz ki, “Mən bəs qədər rollarımı oynamışam”. Bunu deyirsə, deməli, tükənib.
– İki mövsümdür ki, Azərbaycan teatrı ilə tamaşaçı arasındakı birbaşa rabitə – yəni səhnədən ünsiyyət kəsilib. Məhz bu, zamanla bəzi qütblərdə “bizə teatr lazım deyil” fikrini yaratdı...
– Yalandır. O sözü deyənlər sadəcə əsl sənət əsərinin təsirindən qorxurlar. Axı ən böyük güzgü teatr, sənətdir və orada hərə öz eybini də görür. O adamlar bundan qorxub elə fikirlər səsləndirirlər. Teatr böyük qüvvə, ideoloji tribunadır.
– Teatr indi də
o mövqeyindədir?
– Əlbəttə. Teatrı
məhz o mövqedən
çıxarmaq, sapdırmaq
üçün bu sözləri deyirlər. Çünki onlara canlı tribuna lazım deyil.
– Yaxşı, onda teatr tamaşaçısını
itirib, yoxsa statusunu?
– Teatr statusunu saxlayıb, tamaşaçı
teatrdan təcriddir. Bu
işi pandemiya bir az da dərinləşdirdi. Teatr tamaşaçı ilə
daim vəhdətdədir
və tamaşaçı
teatrı sevir, vallah, ona inanır.
Teatr tamaşaçını həyata
bağlayan, onda yaşamağa inam yaradan bir yerdir.
O, tamaşaçını ümidsizlikdən çıxardır.
Teatr cəmiyyəti narahat edən mövzuların kütləvi çözüm
məkanıdır. Ona görə
də daim bu mövqedən çıxış eləməlidir.
Teatr mədhiyyəçi yox, tənqidçidir. Bu cür teatr yaşayacaq. Hələ heç
nə itməyib və yaşamağa dəyər.
– Belədirsə, biz onda daha teatral idik,
yoxsa indi?
– Burada köks ötürməyə məcburam. Deyim niyə. İllər əvvəl qonşumuz ruslara baxıb həsəd aparardıq. Onların gündəlik tələbat bölgüsündə teatr mütləq idi. Əslində, əsas etibarilə indi də elədir. Amma o vaxt biz gənc idik və daha parlaq arzularımız vardı. Təbii ki, o arzuların arasında bizim də tamaşaçıların kütləvi olaraq teatra axışması, səhnəni, sənəti sevməsi dururdu. Amma, təəssüf ki, bu da arzu olaraq qaldı. Yəqin bunun da özünün səbəbləri var. Buna rəğmən teatrı sevən müəyyən kütləni də inkar etmək olmaz.
– Əslində, sizin təsvir etdiyiniz dövrü bu günlə müqayisə etmək də düzgün olmaz.
– İcazənizlə, bu barədə illərdir hasil olan qənaətimi bölüşüm. Mesenat Hacı Zeynalabdin Tağıyev teatr binası tikdirdi, təhsil üçün xaricə saysız gənclər göndərdi və onlar mütəxəssislər kimi qayıtdılar. Yəni o, hər şeyi dövlətdən, o dövrün idarəetməsindən gözləmədi, özü nə isə etdi. İndi də düşünürəm ki, bütün sahələrdə, xüsusən mədəniyyətə, sənətə, teatra münasibətdə, sevgidə, təəssübdə Tağıyev kimi insanlara ehtiyac var. Nəzərə alsaq ki, ölkəmizdə kifayət qədər geniş imkanlara malik iş adamlarımız var.
– İstəyiniz anlaşılandır. Bu gün dünyanın ən böyük teatrlarının bir çoxu məhz elə xeyriyyə təşkilatlarının, iri şirkətlərin ianələri ilə yaşayırlar.
– Təbii, çünki sənətə, peşəkar sənətə, xüsusən də teatra daim dəstək olmalıdır. Fikrim yanlış anlaşılmasın. Mən demirəm ki, kimlərsə teatrı öhdəsinə götürüb maliyyələşdirsin. Yox, teatr cəmiyyət üçün vacib və təsirli mexanizmdir, ondan bəhrələnmək lazımdır. Bu gün sağlam cəmiyyət, humanist toplum sənəti, teatrı sevir, yaşadır, onu gərəkli sayır. Yəni hər şeyi dövlətdən gözləmək olmaz.
– Bu söhbətin bir ucu da teatrlarda peşəkar gənc kadrlara gedib çıxır. Ölkəmizdə aktyor, rejissor təhsili verən ali məktəb var, onun məzunları bir çox hallarda ya öz peşələrində qalmırlar, ya da bölgələrə getməkdənsə paytaxtda qalmağa üstünlük verirlər.
– Elə də ümidsiz yanaşmaq istəməzdin. 100-ün içərisindən, heç olmasa, bir peşəkar, teatrsevər tapmaq olar bəlkə də.
– Sizin bu optimizminiz səhrada bitən bir güldən bağça umacağıdır.
– Bizim dövrümüzdə aktyorluq fakültəsinə 20 nəfər tələbə daxil olurdu və onlardan, heç olmazsa, üçdən ikisi təhsilini aktyor kimi başa vururdu. Onlardan yarısı peşəkar teatra gəlir və sənətkar olurdular. İndi həmin universitet səhnə üçün hər il onlarla kadr buraxsa da, bölgə teatrları peşəkar aktyor axtarır. Sual edirəm: hanı o kadrlar? Nə üçün bu kadrlar Bakıda qalıb tində-bucaqda, az qala it döyüşdürməyə razı olurlar, amma gəlib peşəkar teatrda sənət addımlarını atmırlar? Soruşuram o gənclərdən ki, niyə peşəkar sənətdən, teatrdan, səhnədən qaçırsınız?
– Bəlkə bölgədə qalıb bir teatrın səhnə tozunu udmaqdansa böyük şəhəri, onun populyarlıq vədini, maddi təminatını düşünürlər...
– Məgər o saxta, süni, heç kimə lazım olmayan populyarlıq sənətdən üstündür? Düz deyirsiz, Mədəniyyət və İncəsənət Universitetini bitirən gənc aktyorların çoxu gedib o operatorluğun, rejissorluğun ən sadə qayda-qanunlarını bilməyən həvəskarların, özfəaliyyət səviyyəsindəki rejissorların çəkdiyi seriallarda, filmlərdə oynayırlar, amma peşəkar teatra gəlmirlər. Çünki zəhmət çəkmək istəmirlər. Ay gənc aktyor, axı sən 4 il universitet oxumusan, heç olmasa, bunu nəzərə al. İldə bir dəfə hansısa üzdəniraq rejissorun səviyyəsiz filmində oynayıb hamıya özünü aktyor kimi sırıyacaqsansa, biz nə edək?
– Teatrın, xüsusən bölgə teatrlarının hansı yolla olur-olsun, kadr təminatı olmalıdır. Gənclərin cəlbi üçün daha nə etmək olar?
– Biz teatrda
gənclər, həvəskarlar üçün
studiya yaratdıq. Doğrudur,
bölgədən xeyli istəkli teatr həvəskarları oldu.
Amma burada təhsil, nəzəri
biliklər də vacibdir və mən universitetin işini
teatr-studiyasında qura, o
gəncə nəzəri biliklər verə bilmərəm. Odur ki, bu gün
region teatrlarının ən
böyük problemi peşəkar aktyor sarıdandır. Universiteti qurtaranlar da
gəlmirlər. Axı nəsil
yenilənməli, truppa
zəngin olmalıdır.
Onlar isə gəlmirlər.
– Mövzunu bir az da genişləndirək və
nümunələr gətirək.
Məsələn, bəzi ölkələrdə,
elə qonşularımızda
təyinat məsələsi
hələ də qalır.
– Bəli. Nəyi pisdir ki? Universiteti bitirən məzun təyinatla bölgə teatrlarına göndərilməli
və heç olmasa, 4-5 il
orada qalıb işləməlidir. Axı o tələbəni
dövlət oxudub, ona dərs deyənlərə
nə qədər məvacib verib. Deməli, elə təyinat da qüvvədə qalmalı və müəyyən müddət
bölgə teatrları
bu sistemlə aktyor truppasını zənginləşdirməlidir. Doğrudur, mənim deməyimlə bu məsələ həll olunan deyil və çox
yəqin bizim bilmədiyimiz xeyli nüans var. Bütün hallarda bölgə teatrı aktyoru kimi mənim istəyim səhnəmizdə
yeni, peşəkar, potensiallı gənc kadrları görmək, onlarla da işləməkdir.
Doğrudur, konkret Lənkəran
teatrının aktyor qıtlığı yoxdur.
Bu problem peşəkar və paralel olaraq istedadlı həvəskarlarla həll
olunur.
– Pandemiyanın hamını
çaşdırdığı ilk vaxtlar teatrların sayının çoxluğundan
repertuarına qədər
ən müxtəlif məqamlar müzakirə edildi. Yəqin az-çox sizin də xəbəriniz var və qocaman
sənət adamı kimi münasibətiniz mənim üçün maraqlıdır.
– Bu kimi fikirləri daha çox sənətə, teatra yad adamlar səsləndirirlər.
Məhz
o sözü deyən
adamlara 50 aktyorun da maaşını versən, yenə ac olacaq. Çünki sənəti fikirləşmir.
Teatr kütləvi sənətdir
və onun var olduğu cəmiyyət sağlam düşüncəli olur.
– Burada bir az mübahisə də yaranır. Məsələn, teatrın çağdaş
həyatla səsləşmədiyini,
günümüzü göstərmədiyini
deyirlər.
– Çünki günü özündə təmsil
və təsvir edən əsərlər yazılmır, cəsarətləri
yoxdur. Əvəzində mədhiyyəçiliyə gedirlər. Bu isə cəmiyyətin evini yıxan yoldur. Tənqid islah üçündür,
düzəliş vermək,
yol üstünə qoymaq üçündür
və bundan qaçmaq özünə,
xalqına xəyanətə
bənzəyir.
– Bu yerdə istərdim sükanı teatr tənqidinə və tənqidçilərinə tərəf
döndərək.
– Sözlərim onlara da aiddir. Dəfələrlə teatrşünaslarla söhbətlərim olub. Gəlirlər, baxırlar, yazırlar. Qeyd edirlər ki, bəs bu filan olmalı idi, amma olmadı. Soruşuram “Yaxşı, necə olmalıdır?” Deyir “Bilmirəm”. Əcəb işə düşdük. Yaxşı, necə olacağını bilmirsənsə, forman yoxdursa, nəyə əsasən düzgün olmadığını deyirsən? Əvvəl doğrunu tap, sonra mənim yanlışımı göstər.
– Deyəsən, tənqidə açıq adam deyilsiz...
– Niyə? Qətiyyən. Sadəcə mən düzgünlüyün tərəfdarıyam. İfa edən insana, şəxsiyyətinə yox, onun aktyor ifasına münasibət bildirməlisən. Belə olmaz axı. Yaxşı, məni sevmə, heç qəbul da eləmə. Amma aktyor kimi səhnədə baş verən proseslərə münasibətini sağlam, dürüst, peşəkar şəkildə bildir. Tənqid əsaslı olmalıdır və yol göstərməlidir. Əksini qəbul etmirəm. Bir yanlış başqa yanlışa aparır. Teatr tənqidçiləri məhz bundan qaçmalı və teatrı sevməlidirlər, fərdləri yox. Bir-iki aktyorun, rejissorun, dramaturqun yox, ümumən teatrın təəssübünü çəkməlidirlər. Məhz o zaman düzgün, savadlı fikir yürüdə bilərlər. Teatrşünas “bu dramaturq mənim dostumdur, tərifləməliyəm” deyirsə, bağışlayın, mən də “axı bunda tərifləməli heç nə yoxdur, insafın olsun” deməliyəm. Əgər dramaturji materialda ictimai fikir yoxdursa, o əsər heç kimə lazım deyil. Hər hansı əsər mütləq tamaşaçını düşündürməlidir. Ən acı komediyalar da gülərək düşündürməlidir. Amma, çox təəssüf ki, biz bunun əksini görürük.
– Çünki lağlağıdan, xınayaxdı səviyyəsindəki oyun üslubundan peşəkar səhnə işi düzəltmək istəyirik...
– Bəla burasındadır ki, biz boş-boşuna gülürük. Gülüş xatirinə gülmək özünü ələ salmaqdır, sadəcə. Gülüş ən böyük, güclü silahdırsa və sənin bu silahından açılan atəş hədəfə dəymirsə, xahiş edirəm, teatrın daşını at...
Söhbətləşdi: Həmidə NİZAMİQIZI
Mədəniyyət.- 2021.- 20
avqust.- S.5.