Yaxın Şərqi ifadə etmiş
İFA
Bunu Muğamın Cabbar Qaryağdıoğlu MƏQAMı kimi də ifadə etmək mümkün...
Bu MƏQAM düz yetmiş bir il canlı yaşanıb və hələlik ondan bir qədər çoxdur da ki, efir-ekranlarda yaşanmaqda...
Hələ on üç yaşı tamamlanmamış dillərə düşüb bu növbəti “Şuşa Möcüzəsi”! Ecazkar nəfəsi, bəni-adəm “cəh-cəh”lərilə ifaçılıq sənətimizə dünyəvi “bəh-bəh”lər yağdırıb.
Qeyri-adi vokal ustalığına məşhur akademiklər, bəstəkarlar heyran qalıb, Şalyapin “Əfsanəvi Şərqin möcüzəvi Səsi”, Yesenin “Şərq musiqisinin peyğəmbəri”, bir italyan səyyah “arıq bir boğazda yüzbir cür səs!” – deyə təzim ediblər bu Səs qarşısında...
Camaat deyərmiş; “Yerdə bəşərilərə löyün-löyün dad yaşadan, göydə uçarılara qanad saxladan Cabbar!...”.
Dövrün “millət ataları” da yüksək qiymətləndirib bu Səs oğlu SƏSi. Azərbaycan ədəbiyyatı və incəsənəti dekadasında Stalinin “Bəs, Qafqazın qoca qartalı hanı” sualını eşidən təşkilatçılar 15 saata C.Qaryağdıoğlunu Moskvada “hazır!” ediblər və bir neçə gün sonra “dahi rəhbər” onun “Şərəf nişanı” ordenilə təltif edilməsi barədə fərman imzalayıb. Yerli “ellər atası” – M.C.Bağırov isə bu “Zər kişi”ni tez-tez nərd oynamağa dəvət etdirərmiş...
Bütün Şərq arealı mütəxəssislərinin fikirlərini ümumiləşdirmiş olsaq; yaşadığı dövrdə “vokal sənəti və dinləyici” tandemi məsələsində Cabbar Qaryağdıoğlu ilə müqayisə ediləsi ikinci bir müğənni yoxmuş. Adı “dünya vokalının yalnız və yalnız ən görkəmlilərilə yanaşı çəkilən bu sənətkar”ın çox güclü dramatik-tenor səsi həm də son dərəcə lirik-minor ruhu ilə seçilib. Lakin lent yaddaşlarındakı “antik nümunələr” şəhadət verir ki, mentallıqca, əsasən, ağrı-ağlaşma, mərsiyə-təziyə sədaları altında doğulmuş bu virtuoz sənətkar major muğamların, təsnif və mahnıların da mahir ifaçısı olub...
Bu fenomen öz unikal sənətkarlığı, dövrün “ən yüksək oktava” sahibliyi səbəbilə Avropanı belə heyrətə gətirərək özünü Varşavaya “apardıb” (1906), səsini qrammofon valına yazdırmış ilk azərbaycanlı xanəndə olub. Sədası İran şahının, Osmanlı sultanının açıq və “qapalı” məclislərindən gəlib...
Bir az da –
Özümüzünkülərdən
1913-cü ildə Tiflisdən Bakı milyonçusu Ş.Əsədullayevin qızının toyuna dəvət alıb, məclisi əzəldən axıra məftunluqda saxlayan və bax elə bu yazı qəhrəmanımızı hədsiz sevinc, həzz-feyzdən ağlatdıraraq, onun “aləmdə məşhur” qavalını özünə bağışlatdıran Seyid Şuşinski: “Cabbar oxuyanda, elə bil, qüvvətli bir dağ çayı daşaraq aləmi selə-suya bürüyüb qabağına qatırdı! Şükür ki, mən o seldən salamat çıxa bildim...”.
Ayrı-ayrı söhbət, xatirə və yazılarında bu “yoxuşlar sənətkarı”nın yetmiş ilin hər birində bir zirvə fəth etdiyindən, fövqəladə istedad və füsunkar sənət ədaları ilə “musiqi tariximizin qızıl dövrünü yaratmasından”, səhnələrdəki ötərgi sükutu, oturuş-duruşu, adicə qaval vuruşuyla belə bənzərsiz sənət dramatizmindən bəhs etmiş Fikrət Əmirov: “Cabbar Qaryağdıoğlu xalq musiqisinin həm də düşünən beyni idi”.
Saysız dostları içərisində ən yaxını Qurban Pirimov: “Mən hələ sənətini bu cür istəyən adam görməmişəm. O, beşini oxumaq üçün yüzünə qulaq asardı. Çox mütaliə edər, məcun sözlər seçərdi. İfa etdikləri həm əxlaqi, həm bitmiş-bişmiş olardı. Ağzını heç vaxt yüngüllüyə açmazdı, mərifətli, daim mənalı sözləri göyərdərdi. Deyərdi, xalis sənətkar camaatın başını qatmaz, mərifətini artırar”.
Süleyman Ələsgərov: “Dünya vokal məktəbi tarixində heç bir müğənni 70 il oxumamışdır. Qaryağdıoğlu 83 yaşına kimi ancaq tarın “do” kökündə oxumuşdur. Bu isə ifaçılıq aləmində ağlagəlməz cəsarət, məharət və möcüzədir”.
Qızı Şəhla xanımın xatirələrindən isə, ən azı, Ustadın füsunkar “Rast”ının” “Üşşaq”ı qədərincə:
“Ailədə 8 uşaq olmuşuq; 6 bacı, 2 qardaş. Mən anadan olanda “Cabbar əmi” (biz də hamı kimi onu belə çağırırdıq) məni Şuşaya aparıb, İsa bulağında suya salıb, evə gətirəndə deyib ki, həə, bu uşaq da oldu tərtəmiz şuşalı!...
Səsini göz bəbəyi kimi qoruyardı. “Səs də Allah vergisidir”
deyərdi. Muğamlara canından can verirdi.
Mülayimdən də mülayim idi atam. Bizi
dünyalar qədər istəyirdi. Ən çətin,
hirsli məqamlarında da anama qarşı çox diqqətli
idi! Anamın özündən eşitdiyim “ilk əhvalat”: Atam
İçərişəhərdə ikimərtəbəli
bir ev kirayələyibmiş. Bir səhər aynadan həyətə baxarkən bir
qızın ağaclara su verdiyini görür və pəncərə
ağzındakı koldan bir gül dərib yerə atır.
Qız yuxarı baxanda atam bir könüldən
min könülə vurulur. Demə, ev
sahibinin qızıymış. Sabahısı dostlarını
elçi göndərir və...
...Günlərin
birində də Üzeyir bəy atamı
çağırıb deyir ki, ekspedisiyalarda neçə-neçə
el-ağız nəğmələri toplamısan,
Konservatoriyada nə qədər mahnılar oxumusan, zümzümələrinlə
30-dan çox mahnı nota köçürülüb. Bir sözlə, sənə on min manat zəhməthaqqı
yazılıb. Get, kassadan götür. Cabbar
əmi isə deyir, mən bu mahnıları nə
özümçün yığıb-toplamışam, nə
də pul üçün. Hamısını bu xəzinənin
öz sahibi üçün – xalq üçün etmişəm!...
Xalqdan
topladığı 500-dək mahnı içərisində
öz yazdıqları (“Gülə-gülə”,
“Bağçadan gələn səs”, “Bu gələn yara bənzər”,
“Sona xanım”, “İrəvanda xal qalmadı”, “Xumar oldum”,
“Qalada yatmış idim” və s.) az deyil və onlardan bircəsi
haqda: “Ay dərya kənarında bir ev tikmişəm”.
Hə,
kirayədə yaşadığı günlərin birində
pəncərədən atdığı bir gülə
qanrılıb baxan 15 yaşlı (özündən 30 yaş
kiçik) bir qıza vurulan, elçisinə “evi olmayana
qız yoxdur” deyilən, tezliklə tikdirdiyi (üçmərtəbəli,
20 otaqlı) imarətin hər mərtəbəsi hazır
olanda sevincindən bir muğam dəsgahı oxuyan Cabbar əmi
ev tam hazır olanda qoşub bu mahnını.
Xan
Şuşinski: “1933-cü ilin payızında məni
Bakıda konsert verməyə dəvət etdilər. Opera teatrında böyük “Şərq konserti” idi.
Hamı oxuduqdan sonra dedilər: “Heyratı”,
oxuyurlar: Cabbar Qaryağdıoğlu və Xan Şuşinski”.
Pərdə açıldı. Cabbar əmi oturdu Qurban Pirimovun sağında, mənsə
onun solunda. Cabbar əminin vardı 72
yaşı, mənim 32. Hə, Qurban
mizrabı tarın pərdəsindən götürməmiş
Cabbarın ciknəsi salonu bürüdü. Elə bil
top atıldı! Boynuma alım ki, 20 ilə
yaxın xanəndəlik etdiyimə baxmayaraq, bu sənətkarın
qarşısında həmişə özümü itirirdim.
Nəysə, özümü ələ
alıb, başladım. Cabbar əmi
keçdi “Heyratı”nın zilinə – “Üzzal” pərdəsinə.
Çaşıb qaldım. Bu, muğamat
tarixində görünməmiş bir görəcək idi!
Birdən dayanıb mənə ayaq verdi. Mənsə onun vurduğu xalları iti zəngulələrlə
eynilə təkrar edib, tarın son pərdəsindən iki pərdə
də aşağı endim. Salonu
alqış bürüdü. Zaldan çıxanda Qurban
dedi, ay Cabbar əmi, bu uşağı niyə elə çətinliyə
saldın, qayıtdı ki, Qurban, qəsdən elədim,
imtahana çəkdim. Sonra da sağ əlini kürəyimə
çəkib dedi: “Halal olsun sənə çəkdiyimiz zəhmət!”.
Və... bu təkrarsız Səs və
Şan-şöhrət sahibindən, “Ümumxalq Əmi”sindən
bugünkü “qardaşoğlu”-“bacıoğlu” xanəndələrə
–
“Segahi”
nümunələr…
“Bir gün bir neçə yoldaşla dükanda oturub
söhbət edirdik. Bir uşaq gəlib dedi ki, Rəsul əmi, bu axşam
Carçı Məşədi Daşdəmirin toyudu, sən də
dəvətlisən. Cabbar Qaryağdıoğlu
oxuyacaq. O, bunu deyib, götürüldü, bizsə biləmmədik
bu nə toydu; Məşədi Daşdəmirin toy-nişan
yaşıdımı?! Oğuldan-qızdan da bir züriyyəti
yox... Nəysə, “Cabbar xəbəri”
hamımızın ürəyindən oldu. Axşam dükanı həmişəkindən tez
bağlayıb, getdik. Yüzə qədər
qonaq vardı, Cabbar da öz dəstəsilə məclisin yuxarı
başında. Toyun “padşahı” Kərbalayı
Şükür deyəndə ki, camaat, Məşədi
Daşdəmirin toyuna xoş gəlibsiz, hamı
gülüşdü. Vəziyyəti belə görən
Cabbar söhbətə qarışdı:
– Camaat,
bildiyiniz kimi, Məşədi Daşdəmir xalqın
xeyir-şərində çox çalışıb. İndi isə qocalıb. Bu məclisi bu halal
kişiyə kömək məqsədilə düzəldib,
sizi dəvət etmişik...
Mən Cabbarı çox dinləmişdim. Amma o məclisdəki
ürəyilə oxuduğunu görməmişdim. Məclisdə əyləşən tacir və sənətkarlar
pulu miz üstünə yarpaq kimi tökdülər. Məclisin
axırında Cabbar Məşədi Daşdəmiri
çağırıb dedi bu pulun hamısı sənindi, Məşədi,
indiyədək el yolunda elədiyin əməllər qədər
halalın olsun!”.
O, belə
xeyirxahlıqları bütün ömrü uzunu davam etdirib. Məsələn,
yaratdıgı “üçlük”lə Varşavadan
qayıdarkən (1912) Moskvada təşkil edilən “Şərq
konsertləri”ndən yığılan pulu Rusiyada konservatoriya
tələbəsi Üzeyir Hacıbəylinin təhsil
ehtiyaclarına ödətdirib. Konsert afişalarının
çoxusunda: ”Bakı şəhərində
yaşayan yoxsul müsəlmanların xeyrinə”, “Yoxsul
müsəlman tələbələrin xeyrinə” və s.
Şəxsi
mülkü ötən əsr əvvəllərinin məşəqqətlərini
yaşayan milli Azərbaycan ziyalıları (M.Ə.Sabir,
M.Hadi, Ə.Nəzmi, Ə.Qəmküsar) üçün
“arxayın söhbət”, “isti xörək” ocağı olub.
Deyərmişlər;
Cabbar oxuyanda adamın başqa heç nəyə həvəsi
qalmır...
Bu “qalmır” kəlməsi onun büsbütün müəllifi
olduğu bir mahnısını xatırlatdı mənə. O mahnının adı isə
mübahisəli: “İrəvanda –
“Xal” qalmadı, ya “xan”?
1974-cü
ildə – bu azman muğam Ustadının vəfatının
30-cu ildönümündə tələbə
yoldaşlarımla Filarmoniya bağından keçərkən
qulağım bir dəstə sənət adamının
söhbətindən bu sözləri çaldı:
– Cabbar əmi
uzun illər bu xalqın əsl toy-büsat dövranı
olub...
–
Əşi, nəinki toy-büsat, həm də, bir-birindən
geri qalmayan Nikolay-Lenin-Stalin dövrlərinin ictimai ovqatı, mənəvi
məlhəmi, ürək qutu da olub!
Onlardan
bir-iki stol aralıda “əyri oturub, düz
danışan” iki qoca isə “İrəvanda xal qalmadı, ya
xan?” mövzusunda qızğın “debat”da. Ərz
edirdilər ki, bu mahnını Cabbar əmi İrəvanın
toy məclislərinin birində binələyib. Belə
ki, qız atası sərpayı ilə xanəndəyə bir
qızıl onluq göndərib buyurur ki, bu qəşəng
“bəy tərifi”nin ardınca bir gözəl
“gəlin tərifi” də eləsin. “Köhnə
kişilər” onun iltimasına gülsələr də, Cabbar
əmi madar qız atasının xətrinə dəymək
istəmir. Amma bir şərtlə; gərək
gəlini məclisə gətirsinlər ki, o da, nişanələrinə
baxıb söz qoşa bilsin. Belə də
olur. Cabbar əmi gəlinin boy-buxununa
baxıb, hərəkətlərini izlərkən
baxışları üzündəki qoşa xalda ilişib
qalır və tarzən Qurban Pirimova him edir ki, bəs, “gəl
dalımca”. Haman mahnının məram-məğzi isə
bu olur ki, yəqin, bu qoşa xala, bu ecazkar gözəlliyə
görə bu mahalda necə bir qırğın
düşüb ki, daha bəy-xan qalmayıb...
Belə deyilsə, onda, əcəba, bəyəm o gəlin
İrəvan boyda böyük bir mahalın xallarını
yığıb “üzünə
düzdürüb”müşmü?
Deməli, nə? Heç nə, “xan” deyiləcəyi halda
“Yerevan” İrəvan olaraq anıla bilər. Və... ovaxtlar sovetlər “bəy-xan” ifadələrindən,
xanəndələr sovetlərdən xoflanandığından
“xan” “xal” kimi oxunmağa başlanır...
“Səsilə
çıraq söndürən” –
bu
azmanın uşaqlıq çağlarından.
Bu vergi-Səs 31 mart 1861-ci ildə bəxşi-barat
edilib. “Harada” sualına ehtiyac yox; belə bir ilahi səs
harada doğula bilərdi? Əlbəttə, “Qafqazın
təbii konservatoriyası”nda – Şuşada!...
Həmin
“konservatoriya”nın məşhur “Seyidli” məhəlləsində
cilvələnən bu Səsin boyaqçı atası
Cabbarı da öz davamçısı etmək istəyirmiş.
Özü də “öldü var, döndü
yox” qətiyyətilə. Lakin bir rus həkimi
ilə məxficə sövdələşən bu uşaq (gələcəkdə
başqa bir rusun təbirilə – “Şərq musiqisinin peyğəmbəri”i)
canını boyaqçılıqdan qurtarır. Belə
ki, həkimin tapşırığı ilə Cabbar
özünü xəstəliyə vurur; yemir, içmir,
gündən-günə sınıxır və bir gün bu
ata o məşhur “doxdur”dan belə bir söz eşidir:
“Oğlun vərəm xəstəliyinə tutulub. Əsəbləşdirsəniz, hər hansı istəyi
əleyhinə getsəniz, xəstəliyi şiddətlənər,
uşağı məhv edər”. Bununla da
ata onun xanəndəliyinə rüsxət verir.
Nə yaxşı ki, belə olur. Yoxsa, əsrlərin ən
böyük xanəndəsi hansısa növbəti bir
boyaqçı dükanında “özüyçün
bala-bala deyən” həvəskarlardan biri də ola
bilərdi...
Cisminə
qəni-qəni rəhmət, Səsinə dünya durduqca
güllü-güllü məhəbbət...
Nə
xoş ki, bir qərinədir gedə bilmədiyimiz
Şuşada Cabbarın Ruh Səsi ilə
rastlaşacağıq...
Tahir ABBASLI
Mədəniyyət.- 2021.- 31 mart.-
S.5.