Yaşarı yaşadan
Nədir? Doğurdan da, görəsən, nədir illərdir aramızda olmayan, cismani yoxluğu ilə evlərimizdəki “dördbucaq”da çoxdandı görünməyən adamı içimizdə, ürəyimizdə yaşadan? Təbii ki, sizin də, mənim də xeyli arqumentimiz, peşəkar-həvəskar rəy-cavabımız olacaq. Amma hamı bu və başqa formada bir fikrə eyham vuracaq: Yaşar səhnədə də, ekranda da, həyatda da Yaşar idi də, sadəcə Yaşar...
Tamada Surxayzadə, Gülnarın Elçini, Gülərin Həsənağası, “Ac həriflər”in Həsən dayısı, “Bəyin oğurlanması”nın İsrafili... xülasə, onun bütün qəhrəmanları cəm olub yaradıcılarının, onlara səhnə, ekran həyatı verən sənətkarın – Xalq artisti Yaşar Nurinin 70 yaşını qeyd edirlər. Hərəsinin də ağzından bir avaz çıxır. Qulaq verək, gülüşümüz təzələnsin, sonra keçək söhbətə...
“Sən söhbətini elə”
Sizi bilmirəm, mən bu və qeyd etmədiyim neçə-neçə sözünü, replikasını, xalq arasında dillər əzbəri olan obrazlı ifadələrini eşidəndə uğunub gedir, onun başdan-ayağa artist yaradılışına heyran qalıram. Adam xalqın dilində, dialektində elə ustalıqla manevrlər edib, elə keçidlər yaradırdı ki, tərəf-müqabili də istər-istəməz ona təslim olurdu. Özlüyümdə bunun sadə səbəbini də tapmışam: Yaşar Nuri qarşısındakı tamaşaçının görmək istədiyi tərzdə, amma özünü gördüyü, görünmək istədiyi kimi olurdu. Təsadüfi deyil ki, səhnəyə gəldiyi ilk vaxtlardan nə kinoda, nə teatrda, nə də adi səhnəciklərdə istəmədiyi heç bir rolu oynamayıb, xoşlamadığı, yaşarlaşdıra bilmədiyi heç bir obrazı canlandırmayıb. Məhzi (Yaşar Nurinin qəhrəmanın ifadə və intonasiyasında) ona görə az qala yaratdığı bütün personajlarını xalq əzbər tanıyır.
Milyonlarla insan onun replikalarını yada salır, bu səhnə, sənət, kino nümunələrini öz söz, göz yaddaşında yaşadır. Deməli, Yaşar Nuri başda olmaqla o nümunələrdə adı keçən yüzlərlə insan da yaşayır.
“Bütün rayon bilir ki, biz dərdimizdən içirik...”
Bu gün onun – bu dünyadan əbədi yaşamaq haqqı ilə gəlib keçmiş sənətkarın ad günü, 70 illik yubileyidir. Sağlığında sağlığına neçə dəfələrlə badələr qaldırılıb, sağlıqlar deyilib və çox yəqin ki, hamısında da eyni məhəbbət və təbəssümlə xatırlanıb.
Tez-tez “Məndən nə şah olar, nə də ki vəzir. Gəlsəm də, şah özü peşiman olar” deyirdi səhnənin şahı, peşəsinin sultanı, mübaliğəsiz ağası Yaşar Nuri.
Bunun da səbəbi sadə idi. O, milli koloritini,
özünəxas keyfiyyətləri
həyatdan səhnəyə,
ekrana, kinokameraya daşıya bilmişdi.
O, məharətlə yaratdığı lirik, dramatik, komik, psixoloji rolların hamısında həm də özü idi...
Yaşar Nuri o müqtədir aktyorlardan idi ki, ən xırda,
ən ani rolunda, ifadəsində də böyük sənətkarlığını, tamaşaçını ovsunlamaq
gücünü ortaya
qoya bilirdi. Bu qədər sehri, gücü nədən, haradan almışdı?
Bir aktyor tamaşaçısını, onunla üz-üzə dayanan izləyicisini, fərq etməz, efir, kinokamera, səhnə – necə belə asanlıqla, müqavimətsiz ram edə
bilirdi?...
Aktyor kimi janr və
amplua çərçivəsini
darmadağın etmişdi,
“rejissor aktyoru”, “obrazlar ustası”, “müsbət qəhrəman”,
“mənfi rolları da sevdirmək bacarığına sahib” kimi
heç bir aktyor analizinə sığmırdı. Heç bir
təhlilində onu qütbləşdirə, ümumi
ifadələrlə analiz
edə bilmirsən.
Bunu isə hər aktyor bacarmır.
O, səhnə ilə həyat arasındakı fərqi, o səddi çoxdan keçmişdi.
Səmimi və çox
zəhmətkeş, məsuliyyətli
və ən əsası, hər yerdə arzu olunan, hər zaman izləyicinin gözünün axtardığı
aktyor idi. Bunu isə ən yaxşı özü bilirdi və buna görə də sənətin şöhrətindən, tamaşaçının
aşıb-daşan sevgisindən
xumarlanmır, uğurunda
ilişib qalmırdı,
daim zəhməti, istedadı sayəsində
tamaşaçı sevgisinin,
ona olan məhəbbətin əbəs
olmadığını isbat
edirdi. Özünə də, tamaşaçısına
da, tərəf-müqabillərinə
də. Odur ki, kinoda da, teatrda da,
televiziyada da onunla işləmək, onunla səhnəni bölüşmək aktyorların
xoşuna gəlir, rejissorların işinə
yarayırdı. Kim belə
ənginlikdən bəhrələnməz
ki?...
“Fatı, qalx, “sroçnu” mənim məclisimi tərk elə”
Yaşar Nuri improvizə ustası idi. Teatr mühitində
yetişməsi, aktyor
ailəsində dünyaya
gəlməsi, uşaqlıqdan
efir-ekran estetikasında
formalaşması, təbii
ki, bu işdə
öz sözünü
deyirdi. O, klassik teatrın, ənənəvi
quruluş və oyun formasının içinə, yaxşı
mənada, bir civə kimi düşdü, sunami effekti yaratdı və beləcə özünəxas oyun üslubu gətirdi və rejissorları da bu formada
tətbiqə sövq
etdi. Özü də hər
hansı diktə, tələb ilə yox, praktiki göstərməklə.
Yaşar Nuri rejissorların traktovkasına
əl gəzdirməyə
ixtiyarı çatan az sayda
aktyorlardan idi. Bu isə heç
bir rejissorun xətrinə dəymirdi.
Çünki onlar Yaşarın
səhnədə nə
yaradacağını, tamaşaçısına
nə yaşadacağını
yaxşı bilirdilər.
Onun iştirakı
ilə istənilən
tamaşa, film, televiziya
tamaşası hər
kəsi cəlb edə, fərqli yaş və zövqlərdə insanları
birləşdirə bilirdi. “Televiziyada, kinoda çəkiləndə yoruluram.
Amma səhnədə heç
vaxt yorulmuram. Daha doğrusu, bu yorğunluqdan ləzzət
alıram” deyən aktyor dönə-dönə
teatra olan sevgisini bəyan edirdi.
“Əşi, bu yazannarın əlindən
göz açmaq olur ki...”
Teatr aktyoru Məmmədsadıq
Nuriyevin ailəsində
dünyaya göz açan (3 sentyabr 1951-ci il) Yaşar
10 yaşından Azərbaycan
Televiziyasında verilişlərdə
çıxış edirdi.
Səhnəyə ilk dəfə
11 yaşında Dövlət
Musiqili Komediya Teatrının “Toy kimindir?”
tamaşasında Tapdıq
rolunda çıxanda
da tamaşaçıya,
xüsusən azyaşlı
kütləyə tanış
idi.
Teatra hədsiz
həvəsi nəhayət,
onu Mədəniyyət
və İncəsənət
Universitetinə gətirir,
Dram və kino aktyorluğu fakültəsinə
daxil olur. Tələbəlik çağlarından hamı
ondan çox şey gözləyirdi, hamı onu “hazır aktyor” sayırdı.
Fitri istedadı
ilə ilk vaxtdan diqqəti cəlb etməyi bacaran aktyoru ilk olaraq novator rejissor Tofiq Kazımov kəşf edir. Onu Akademik
Milli Dram Teatrına dəvət edir və Aleksandr Vampilovun “Övlad” tamaşasında Silva teatrda
yaratdığı ilk obraz
olur.
Beləcə, müxtəlif illərdə
teatr səhnəsində
“Hacı Qara” (Bədəl), “Bağlardan
gələn səs” (Pərviz), “Yağışdan
sonra” (Cığatay),
“Bəşərin komediyası
və yaxud Don Juan” (Sqanarel), “Şəhərin
yay günləri” (Namiq), “Dəli yığıncağı” (Sərsəm
Salman), “Müsyö
Jordan və dərviş
Məstəli şah”
(Qulaməli), “Sevil” (Əbdüləli bəy),
“Sizi deyib gəlmişəm…” (Molla Nəsrəddin) kimi səhnə nümunələrində yaddaqalan
rollar ifa edir.
Yaşar Nuri rol müqayisəsini,
obrazın əsərdəki
yerini, səhnədəki
mizan önəmini nəzərə almadan qəhrəmanının daxilinə
varır və onu əsas plana
gətirə bilirdi. Bunu isə
sadə, lakin bir o qədər də mürəkkəb görünəcək detallarla
üzvi surətdə
bağlayaraq edirdi.
Məsələn, yeri gələndə
qəliz rəqs nömrələrini nümayiş
etdirər, bəzən
muğam, mahnı ifa edər və
beləcə, özünü
tamaşaçı üçün
maraqlı personaja çevirərdi. Yalnız bundan
sonra tamaşaçı
onun rolu ilə özü arasındakı şəffaf
pərdəni görə
bilərdi.
“Mən istər
teatrda, istər televiziyada, istərsə də kinoda, demək olar ki, bütün rejissorlarla işləmişəm”
deyən aktyora yorulmaq ifadəsi yad idi.
O kinoda da, teletamaşalarda
da teatrdan irəli gələn tamaşaçı ilə
maneəsiz, canlı ünsiyyət bacarığını
işə salırdı.
Buna görə də tamaşaçı
onun qəhrəmanları
ilə asan dil tapırdı, rahat şüuraltı dialoqa girə bilirdi.
Azərbaycan televiziyasında mərhum
rejissor Tariyel Vəliyevin ötən əsrin 80-ci illərində
lentə aldığı
“Səni axtarıram”,
“Bağışla”, “Səndən
xəbərsiz” kimi televiziya tamaşaları böyük sənətkarı
tamaşaçılara bir
daha sevdirdi və tam başqa bir prizmadan – lirik-psixoloji aktyor qismində təqdim edə bildi. Bənzərsiz aktyorun çəkildiyi və televiziyanın “qızıl
fond”unda qorunan “Yollar görüşəndə”,
“Ömrün yolları”,
“Qatarda”, “Evləri köndələn yar”, “Ordan-burdan”, “Topal Teymur” teletamaşalarının
hər biri bizim qarşımıza
tam fərqli bir Yaşar çıxarırdı.
Yaşadı, yaşayır...
Səhnə insanları iki ömür yaşayır və səhnə üçün yaşanan ömür daha mənalı və əbədi olur. Həyatdan köçsələr də, yaddaşlarda əbədi iz qoyurlar.
Yaşar Nuri də neçə illərdir ki, aramızda yoxdur, amma bu fiziki yoxluğu onun yaddaşlardakı yeri daim saxlayır, onun ülvi, bənzərsiz sənəti Yaşarı yaşadır. Bu mənada onun milli kinematoqrafiyamızın inciləri sayılacaq nümunələrdə oynadığı rollar, sözsüz, bir kino incisi, ekran nəhəngidir. Onun qəhrəmanları – İsrafil (“Bəyin oğurlanması”), Mahmud (“Qətl günü”), Mirzəbala (“Mənim ağ şəhərim”), Xəlil (“Yuxu”), Maşallah (“Yaramaz”) indi də aramızdadır, bizdən biridir.
Müsahibələrində “Deyə bilmərəm ki, sənətdə arzuladığım bütün obrazlara qovuşmuşam. Teatr və kino çox geniş sənət növüdür və biz aktyorlar bu dəryada bir damlayıq” deyirdi. Fəxri adları və mükafatlarını da daim söhbətinin ya sonuna şaxlar, ya da ümumən bu barədə danışmazdı, xalqın sevgisini, tamaşaçının alqışını ən böyük qazancı sayardı. “Mənim yaxama taxacağım və qürurlanacağım mükafatım tamaşaçılarımın gülüşü və alqışıdır” deyir və bundan xeyli xoşhal olurdu.
Tamaşaçıları Yaşarın fiziki yoxluğunu, onu itirmək qorxusunu bir də, özü də sonuncu dəfə 22 noyabr 2012-ci ildə daddı. 61 yaşında onun “Mən heç vaxt ölməyəcəyəm!” monoloqunda sonuncu benefisini izləməli, alqışlamalı oldu. Həm də həmişəyaşarlığına həmişəlik inana-inana...
Həmidə NİZAMİQIZI
Mədəniytyət.-2021.- 3
sentyabr.- S.7.