Bəlkə günahkar
“Otello sindromu”dur?
Hər şeyin
ifratı pisdir, ziyanlıdır. O cümlədən
sevgi və qısqanclığın. Sonda ya yandırıb kül edir, ya da
divanəyə çevirib
çöllərə salır.
Əslində, indi infantillik
edən, uzaq gənclikdəki, dəliqanlı
çağlardakı rəngli
sevda arzulu adamlar da çox
deyil. Axtarsan aramızda bir
dəsmalı bəhanə
edib sevdiyi qadını boğanı
avara-gor adlandıranlar
da xeylidir. Üstəlik, yeni düşüncəli gənclik
bir cıqqan qısqanclıq kandarında
ilişənlərə “Sən
də Otello sindromuna tutuldun” deyib məzəmmət edir...
Əslində, ilin günün
bu vədəsində
kilometrlərlə yol
getmək, ölkənin
bir başından o biri başına “Otello”nun arxasınca “düşmək” də bir az klassik
romantizmdir. Pisdirmi? Yox, əlbəttə. Amma müəyyən təzad qığılcımları
da var və
onu yazının yazılmayan təəssüratında
gömürəm...
Mingəçevir Dövlət Dram Teatrı
daim diqqət mərkəzimdə olan sənət ocaqlarındandır. İşıqlı şəhər dediyimiz Mingəçevir kimi onun insanları da maraqlı, sənətsevərdir. Daha doğrusu,
mədəni istirahətinə
zaman ayıracaq qədər rahat. Hə, indi deyə bilmərəm ki, teatr rəhbərliyi, yaradıcı heyət onları park və meydanlardan tamaşa salonuna yığmaq üçün nə dərəcədə maraqlıdır
və bunun üçün hansı addımlar atır. Amma görünən odur ki, şəhərdə kifayət qədər potensial yeni nəsil tamaşaçı
var və onların istirahət üçün ayırdıqları
büdcədən teatra
qıymazlıq edəcəklərini
düşünmürəm.
Etiraf edim ki, bu kimi
fikirlər yola çıxandan beynimin əsas hissəsini zəbt etmişdi. Tamaşadan bir
neçə saat əvvəl binanın qarşısındakı sükutu,
kassanın önündəki
kimsəsizliyi görəndə
isə qəribə hisslər keçirdim.
Hətta
Mingəçevir bulvarındakı
insan seli arasından keçdikcə
“Kaş, heç olmasa, bunların 30-40 nəfəri teatra gələ” arzusunda bulunmuşdum.
Budur, vədə
yetişdi və teatrın sənət sevdalı yeni baş rejissoru, mənə görə fədakarlar qismindən olan Vüsal Mehrəliyev səhnəyə
qalxdı. Zala özünəməxsus salamlama etdi. Buna qısa zamanda
tanıdığı heyəti,
onlardan əvvəl sevdiyi şəhəri və sakinləri, sıx tellərlə bağlandığı teatrı,
klassikanı, nəhayət,
Şekspiri də qoşdu. Beləcə, həm özünü,
həm də heyətini imtahana hazırlaşan tələbə
ruhu, səmimi həyəcanı ilə tamaşaçısına təqdim
etdi.
“Yad” adı verilən tamaşa Vilyam Şekspirin məşhur “Otello”su əsasında hazırlanıb. Quruluşçu rejissoru Vüsal Mehrəliyev, quruluşçu
rəssamı Pakizə
Adilbəyli, musiqi tərtibatçısı Elnur
Rəsulovdur.
Rejissorun birhissəli səhnə versiyasında rolları əsas etibarilə gənc aktyorlar oynayırlar. Əksəriyyəti
həvəskarlardan ibarət
heyətin rol bölgüsü də
maraqlı idi. Rejissor obrazların xarakteri ilə yəqin ki, aktyorlarının potensialını düzgün
tarazlamışdı. Ona görə də ön plana çıxardıqlarına
izafi yük verməmişdi. Dolayısı ilə, baş rol, ikinci-üçüncü
dərəcəli obraz,
əsas plan, ana xəttin daşıyıcısı
kimi anlayışlar
hakim deyildi.
Odur ki, Asim Əmirov
(Otello), Vüsalə Quliyeva (Dezdemona), Hüseyn Mustafayev (Yaqo) və Afiq
Yusifov (Kassio) arasında bölgü apara bilmədik. Bu mənada düşünürəm
ki, təxmini eyni energetika və potensialda heyət ilə işləyən rejissorun
bundan başqa da çıxış yolu yoxdur.
Digər
rollara gəlincə, tamaşanın Venesiya Hersoqu Paşa Salmanov, Brabansiosu Elvin Əkbərli, Senatoru Amil Fərzəliyev, Rodriqosu Eyvaz Əliyev, Montannosu Turqut Məsimli, Emilyası Vəfa İsmayılova (dəvətli),
Biyankası Ceyhun Əhmədov (bu mövzuya sonda qayıdacağam) idi.
Ondan başlayım
ki, arzum çin olmuşdu. Zalda, demək
olar ki, boş yer yox
idi. Əksəriyyəti də gənclər.
Qaranlıqda muncuq kimi parıldayan gözlər səhnəyə zilləndi.
Ani keçid ilə bayaqdan səhnənin ortasında qopacaq qiyamətin girişini ifadə edən konstruksiya – ciblərdən
başlar çıxdı.
Beləliklə, biz başladıq.
Onu da deyim ki, tamaşa
haqqında bir kəlmə də tənqidi fikir yazmayacam. Qüsurlar yox idi deyə sual olarsa, kifayət qədər sadalanacaq məqamlar gözə dəyirdi. Amma, gəlin, səhrada
çiçək bağçası
yaratmaq arzulu insanları bu dəfə sadəcə, təsvir edək.
Tamaşanın əvvəlindən rejissor
bizə öz versiyasına qatdığı
xüsusiyyətlərin ip
uclarını verdi və təbii ki, bunu çoxumuz anladıq. Faciənin bütün iştirakçıları
ağ qrimdə-maskada
idilər. Ümumən tamaşanın rəngi
daha çox tünd-qara, qəhvəyi,
göy idi və buna görə
də “qara ruhlu adamların bəyaza saldığı
ləkəni təmizləmək
elə də asan olmur” düşüncəsi
mərkəzə çıxdı.
İlk xoreoqrafik
elementdə xain Yaqo eşq əbləhi
Otellonun üz-gözünü
asanlıqla qaraladı. Dekorasiyanın,
əslində, texniki baxımdan funksional və bir az da ekssentrik
dekorun önünə
qoyulan masa üzərindəki örtük
qalxır və hər obraz öz rekvizitini götürür. Boş masanın üzərində
yalnız qırmızı
lent qalır və aktyor onu nümayişkaranə,
bir az
da ehtiraslı elementlər qataraq baldırına bağlayıb
səhnədən çıxır.
Aydındır, bizi aktyor-rejissorun
sonuncu təhsili müddətində təsirləndiyi
formalardan elementlərlə
keçid gözləyir.
Əslində, bunu dekorasiyadan da sezmək olardı və daha çox hücrə teatr tərtibatına xas forma səhnədən elə də yad görünmürdü. Elə aktyorların
geyimləri də.
Səhnə tərtibatı
ağ və
qaranın, xeyir ilə şərin mübarizə meydanına
oxşayırdı. Qara
fona yuxarıdan asılmış üç
ağ pərdə
və səhnədəki
evə (meydan, şəhər, gəmi, liman, ümumən vəziyyətdən asılı
olaraq funksiyası dəyişən dekor-dəzgah)
dolanmış kəndirlər
vizuallığa önəm
verən tamaşaçıya
hesablanmışdı.
Ümumən son zamanlar qonum-qonşuda, eləcə də Avropa teatrlarında daşınan iri dekorlardan, ağırlıqdan
arınması yaxşı
haldır. Bunu mingəçevirli rəssamın duyması da. Sadəlik, ümumən postdramatik teatrın az
qala sıfır tərtibat tələbi başa düşüləndir.
Çünki istənilən mövzunun,
xüsusən klassik əsərin, elə götürək bəlkə
yüzlərlə quruluşu
olan “Otello”nun ənənəvi səhnə
tərtibatını vermək
izafi zaman və vəsait itkisidir. Həm də müşküldür.
Çünki o ranqda quruluşçu
rəssamlar artıq heç gündüz də çırağa “gəlmir”.
Qayıdaq rejissor versiyasına. Mövzu hamımıza bəllidir. Amma yenə də üzərindən keçək. Təbii ki, quruluş müəllifinin versiyasını irəli çəkmək üçün.
Baxın, postdramatik teatr meyillərinin tüğyan etdiyi, klassikanın sıxışdırıldığı, yaxud üzərində xeyli əməliyyatlar aparılaraq öz donundan çıxdığı bir məqamda yenə də ona – Şekspirə, onun əsərlərinə, xüsusən lənətlənərək sevilən, sevilərək inkar olunan, imtina olunduqca daha çox mənimsənilən “Otello”suna maraq itmir ki, itmir. Bu gün məhz həmin əsər ən müxtəlif versiyalarda dünya səhnələrini dolaşır.
Təbii ki, istənilən teatr adamının – səhnəyə ayaq basıb, hələ mizanlarını düzgün müəyyən edə bilməyən gənc rejissorundan səsi 4-cü oturacaqdan o yana keçməyib, ayağı-ayağına dolaşan gəncinədək hamısının arzusu “Otello”nu qoymaq, Otellonu oynamaq, Otello olmaqdır. Bunun şan-şöhrət vədindən başqa bir mistikası da var.
Vüsal Mehrəliyev isə məsələyə arzu-həyəcan rakursundan baxmayıb. Onu zaman məngənəsində sıxdıqca sıxıb. Bizə əsas mətləbləri ötürüb: insanın daxilini əsir edən naqisliklərə – ağalığa, xəbisliyə, qısqanclığa, lovğalığa, xudbinliyə, şöhrətpərəstliyə qarşı müqavimətini.
Biz burada ayrı-ayrı qəhrəmanların timsalında insan faciələrinin əlvan çeşidlərini də görürük. Sevgisinə, sadiqliyinə rəğmən sevdiyinin öldürdüyü Dezdemona, sevdasına bütün mənalarda qurban gedib, özünü öldürən Otello, xudbinliyin girdabında boğulan Yaqo, divanəliyin məhv etdiyi Rodriqo və ağılsızlığı ucbatından yanlışlarını görməyən Emilyanın simasında biz insanın özü ilə mübarizəsində daim ən böyük məğlubiyyəti daddığını görürük.
Ümumi planda götürsək, rejissor öz istəyinə nail olmuşdu: klassikaya toxunmadan çağdaş tamaşaçı üçün maraqlı həllə nail olub. Üstəlik, məhdud imkanlar və nisbətən adekvat görünməyən (söhbət məhz bu əsərdən gedir) heyətlə baxımlı tamaşa ərsəyə gətirib.
Nəzərə alsaq ki, əsər nəzmlə yazılıb və təxminən iki saat aktyorlar özləri və tərəf-müqabilləri, üstəlik tamaşaçıları ilə sözün birbaşa mənasında oynamalıdırlar, bu zaman məsələnin mahiyyəti dəyişir. Artıq oyunçudan dinamika, təsirli və ifadəli oyunla yanaşı, ümumi ovqata hakimlik də tələb olunur. Bu mənada mənə görə, Mingəçevir teatrının “Yad”ının səhnədəki prosesə ən doğması bizə Yaqonu sevdirən, hətta ona bəraət də istəyən ifaçı idi.
Rejissor istəməsə də, gənc aktyor özünü bu yükün altına ürəklə vermişdi. Öhdəsindən gələcəyinə məhz ən çox özünün inandığı üçün. Bu məqamda dəvətli Vəfa İsmayılova (Emilya) da arzu olunan qonaq hesab edilə bilər. Klassik teatr fədailərimz kimi qadın qiyafəsində bir az məyus, bir az da inadkar görünən Ceyhun Əhmədov (Bianka) isə mübaliğəsiz tamaşanın qurbanı idi. Tamaşaçının fərqinə varmadan güdaza verdiyi qurbanı. Nə bilim, bəlkə də rejissorun...
Yazının adını təsadüfən
seçmədim. Məncə, sevmək lazımdı. Amma sindroma çevriləcək qədər
yox. Bu mənada
istər Vüsal Mehrəliyevə, istərsə
də onun sənətdaşlarına çıxdıqları
bu yaradıcılıq
sevdası yolunda qarşılıqlı məhəbbət
diləyirəm. Bir də
dözüm. Özü də
məharətlə müqavimət
və inadla mübarizə dözümü.
Həmidə Nizamiqızı
Mingəçevir-Bakı
P.S. Mingəçevir teatrında
aktrisa qıtlığı
probleminə isə qayıdacağıq...
Mədəniyyət.- 2022.- 20 may.-
S.5.