Ətrini “duy”mayan “Boy çiçəyi”ni dərməsin...
Səhnə əsəri nisgilli məhəbbət dastanı, mümkünsüz
eşqin məngənəsi,
cəsarətli duyğuların
uçurumdan intiharıdır
Milli teatrımızın
insan duyğularına
toxunaraq, onları təzadların buxovunda təqdim edə bilən ən yaxşı nümunələrindən
biri – Xalq yazıçısı İlyas
Əfəndiyevin qələmə
aldığı bu pyes ilk dəfə uzaq 1964-cü ildə Akademik Milli Dram Teatrının səhnəsində
görkəmli rejissor
Tofiq Kazımovun quruluşunda “Sən həmişə mənimləsən”
adı ilə səhnəyə qoyulub. Məhz onunla
Azərbaycan teatrında
lirik-psixoloji üsluba
geniş meydan açılıb və sonrakı illərdə
“Boy çiçəyi” adı
ilə müxtəlif
səhnə yozumlarında
tamaşaçı qarşısına
çıxıb.
Oktyabrın 22-də Şuşa
Dövlət Musiqili
Dram Teatrında bu əsərin növbəti
səhnə yozumuna baxdıq. Tamaşaya premyera da demək olar. Çünki bir neçə il
öncə cəmi bir dəfə, Dövlət Mahnı Teatrında oynanılan (o zaman Şuşa teatrının binası əsaslı təmirdə
idi) tamaşa uzun fasilədən sonra yenidən tamaşaçısı ilə
görüşə bildi.
Əməkdar artist, teatrın baş
rejissoru Loğman Kərimovun quruluşunda təqdim olunan tamaşa 4 aktyorluq oyun üçün hesablanıb. Əlavə personajları səhnə
əsərindən çıxaran
rejissor bununla tamaşaçısını qısa
zamanda (birhissəli tamaşa – 1 saat 15 dəqiqə) əsas ideya axını ilə baş-başa qoymağa çalışır.
Sadə tərtibatlı tamaşanın
quruluşçu rəssamı
Valeh Məmmədov, musiqi tərtibatçısı
Əməkdar artist Azad Məmmədovdur. Rolları
Zəhra Salayeva (Nargilə), Əməkdar
artist Nazir Rüstəmov
(Həsənzadə), Püstəxanım
Zeynalova (Nəzakət),
Əməkdar artist Azad Məmmədov
(Fərəc) ifa edirlər.
Ata qayğısından məhrum Nargilənin zavod direktoru Həsənzadəyə məhəbbətindən
bəhs olunan tamaşada cərəyan edən hadisələri bu günümüzlə səsləşdirməyə çalışan
rejissor tərtibat və səhnə həllində də bu cəhdini qüvvətləndirmək istəyib. Səhnə
əsərində Ağa
Laçınlının şeirlərindən,
Tomazo Albinoni, Yanni Xrisomallis və Nino Rotanın musiqilərindən, ölməz
Rəşid Behbudovun ifasında “Küçələrə
su səpmişəm”
Azərbaycan xalq mahnısından istifadə
olunub.
Amma quruluş
həllindən aktyor oyununa qədər tamaşaçını çaş-baş
qoyan, onu sadə yolu dolanbaclardan keçirməklə
əziyyətə salan
məqamlar da yox deyil. Bir az sərt
alınsa da, məncə, xüsusən
əsas qəhrəman
Həsənzadə sayəsində
biz yaxşı, hətta
çoxdan darıxdığımız
radio-tamaşa “izləmiş”
olduq. Bu məsələyə
az sonra
qayıdarıq. İndi
keçək səhnə
əsərindəki ixtisarların
mahiyyətinə...
Birincisi, bu əsər özlüyündə tamaşaçı
üçün qəti
darıxdırıcı deyil
və müxtəlif münasibətlərin səhnə
transplantasiyasında heç
bir uyğunsuzluq yaratmır. Dramaturgiyanın qaydalarını dəqiqliklə bilən, pyesin texnikasına peşəkarcasına bələd
olan müəllifin məhz bu əsərində
istənilən müdaxilə
qüsurlu görünür.
Bu mənada, tamaşa
asanlıqla qurula bilən pazlın əsas hissəsini itirməklə yadda qaldı.
Məsələn, götürək məkan həllini. Hərçənd Loğman müəllim çarpaz, çoxmərtəbəli mizanlar qurmaqda kifayət qədər təcrübəli rejissordur və bu tamaşada da uğurlu formanı seçmişdi: iki məkan-otağı (Həsənzadənin mənzili, Nargilənin ata mənzili) eyni anda seyrçilərə çatdırmaqla lirik-psixoloji ahəngli tamaşaya çeviklik verə bilmişdi. Həsənzadənin otağı səhnənin sağında, Nargilənin otağı yuxarı başda, onun ata evinin qonaq otağı isə solda idi. Bura qədər hər şey aydındır. Xəyali planların, reallıqla illüziyalar arasındakı keçidlərin də olmadığını nəzərə alsaq, konkret məkan var və onun giriş nöqtəsi, sözsüz ki, səhnənin sağ tərəfidir. Yəni Həsənzadənin evi. Niyə məhz ora? Çünki bütün hadisələrin əsas özəyi oradır. İnsafən Nargilə və Həsənzadə üçün də. Amma real obraz Nəzakət xanım hər iki künclərdən rahatlıqla istifadə edir. Tamaşaçı bir dəfə də olsun ata evinin qapısından çıxmayan Nargilədən fərqli olaraq anasını o pərdədən bu pərdəyə, o kulisdən bu kulisə inteqrasiyasına məəttəl qalır.
Müasirlik ilə əsərin yazıldığı dövrə keçidlərdə də əksər detallar unudulmuşdu. Məsələn, Həsənzadənin evində texniki tərəqqi “yaşanır”. O, direktor olduğu zavodda Nargiləni kompüter proqramçısı təyin edir. Üstəlik direktorun mobil telefonu da susmaq bilmir. Kabelsiz qulaqcıqlar da qızcığazın boynundan asılı qalır. Daim cins şalvarda gəzir, göbəyi də çöldə. Belə müasir qız anasının “Sabah dərziyə gedərik, ikimizə də qəşəng don tikdirərik” təklifinə atılıb-düşür, daha “mall”-filan istəmir.
Tərtibatda da nəzərəçarpacaq qüsurlar boy vermişdi. Ən sadəsi. Biz tamaşaçılar Həsənzadənin tamaşa boyu xəyali ünsiyyət qurduğu xanımının şəklini tapmadıq. Yəqin tərtibatçılar, səhnə quraşdırıcıları özləri baxmaq istəyiblər və ona görə də yönünü kulisə çeviriblər. Diqqətli tamaşaçıları çıxsaq (təbii ki, ön sıradakı son oturacaqlar), qalanları Həsənzadənin divara danışdığını zənn elədi.
Ümumi ahəngi pozan məqamlar bunlarla da kifayətlənmədi. Xüsusən Həsənzadənin məhdud hərəkət arealındakı eyniyyətin ən son həddi idi. Çiyinlərini əyib, əllərini gah çənəsinə dayayan, gah ciblərində gizlədən, gah da dəxilsiz olaraq ora-bura yellədən aktyor elə bil israrla “Səsimə qulaq asın, qalanı ilə işiniz yoxdur” deyirdi. Nəticədə 47 yaşlı Həsənzadəni 80-ni təzə salamlamış qoca kişi kimi o tərəf-bu tərəfə “sürüyüb”, canına cəfa verdi.
Ana Nəzakət də
tipik isterikasında idi. Yadımda dönə-dönə dediyi “Nargilə, mən səni doğmuşam” sözləri
ilə qalan aktrisa sanki, analıq hissini doğum evindəki ağrı ilə isbat etmək istəyirdi. Aktrisa sanki
energetikasını, tamaşaçı
ilə ünsiyyət
üçün rahat
olacaq digər oyun texnikalarını səhnənin arxasında
bərk-bərk gizlətmişdi.
Elə dramaturqdan
fərqli olaraq, rejissorun bizə mağmın kimi göstərdiyi Fərəc
də. Bu personaj o qədər ixtisar olunmuşdu ki, biz onun əslində, nə istədiyini və hansı səbəblərə görə
əclaf, rəzil bir adam
olduğunu anlamadıq.
Səhnədə bir-iki dəfə
göründü və
aktyor heç cürə oyun özəlliyini sərgiləmədi.
Amma məni
ən çox mütəəssir edən
Nargilənin titrək
qəlbindən qopan sevgi, rəğbət hissinə etinasız Həsənzadə idi. Aktyor sanki
tərəf-müqabilinin qəhrəmanını
kütbeyin qız hesab edir və
onun hisslərinə sadəcə, gülür.
Əslində isə bu, kökündən yanlış,
hətta müəllifə,
əsərə, ana xəttə böyük haqsızlıqdır. Ümumən istedadlı və kifayət qədər təcrübəli N.Rüstəmovun
bu tamaşadakı oyunsuzluğu mənim üçün qaranlıq
qalan ən əsas məqamdır.
Düşünürəm ki, budəfəki
səhnə aktının
sönüklüyündə və aktrisa kimi texniki çevikliyinə
görə illər əvvəl diqqətimi çəkən Z.Salayevanın
oyunun təsirsizliyində
tərəf-müqabilinin “xidməti”
böyükdür.
Məncə, rejissorun tamaşadakı ideyaları görünəndən
fərqli olaraq, daha orijinal və
əhatəli təsviri
idi.
Məsələn, Nargilənin bütün günü otağında
qalması, tək sirdaşının qulaqcığının
olması onun anası, eləcə də insanlarla arasında yaranan uçurumun təsviridir.
Rejissorun ixtisarlar edib, poetik nümunələrlə Həsənzadə obrazına verdiyi yozum dərin psixoloji qatda əvvəlki quruluşlardan fərqi göstərməyə hesablanmış incə məqamdır. Bu halda Həsənzadə üçün vaxtsız itirdiyi həyat yoldaşı Xurşud xanımla, xaricə yola saldığı oğlu Aydınla bağlı qayğılı xatirələrinin ifadəsində səmimiyyət, canlılıq daha emosional təsirə hesablanıb. Məşhur “Ac həriflər”də deyildiyi kimi, “Hə, noolsun”. Aktyor onu israrla ətraf mühitdən, eləcə də real həyatdan təcrid edilmiş şəkildə oynadı. Nargiləyə münasibəti də qupquru idi.
Əslində, çox yəqin ki, rejissor Həsənzadənın ülvi duyğusunu ikinci planda, daha həzin qatda verməklə birinci plana insanlıq, vicdan, səmimiyyətin ifadəsini çıxarmaq istəmişdi. Amma... Aktyor bu fikri emosional həssaslıqda deyil, etinasızlıqda duymuşdu. Bilmirəm, bəlkə elə düzü budur. Həsənzadə demiş, yoxsa mən insan məhəbbətinin qüdrətinə inanmağı yadırğamışam?...
Həmidə Nizamiqızı
Mədəniyyət.- 2022.- 2
noyabr.- S.6.