Musiqi sərraflarının
kino bəstələri
Vizual ədəbiyyatın
ekran dilini yumşaldan, təsvir vasitələrini emosionallıqla
müşayiət edən
musiqilərin kinoda rolu əvəzsizdir. Yazdıqları musiqilərlə
filmlərə baxımlılıq
gətirən, ekran hadisələrini rəngarəng,
müxtəlif janrlı
musiqilərlə zənginləşdirən,
obrazların hadisələrə
fərdi münasibətini,
həyat tərzini, hiss və duyğularını
emosionallıqla şərh
edən bəstəkarlarımız
bu sahədə nailiyyətləri ilə milli kinomuzun şöhrətini artırıblar.
Üstəlik, filmlərə
yazılmış bir
çox mahnılar sonradan müstəqil mahnı hüququ qazanaraq neçə nəsil ifaçıların
repertuarını bəzəyib
və bu gün də dinləyicilərin zövqünü
oxşayır.
Görkəmli bəstəkar, Xalq artisti Tofiq Quliyevin
(1917-2000) kino musiqisi sahəsində yaradıcılığı
xüsusilə zəngindir.
Unudulmaz bəstəkarın
40-dan çox filmə
yazdığı musiqilərin
çeşidliyini, filmlərin
janr müxtəlifliyini
nəzərdən keçirəndə
onun yaradıcılıq
intuisiyasına, dərin
musiqi duyumuna, yüksək bəstəkarlıq
qabiliyyətinə, zəngin
dünyagörüşünə heyran olursan. Tofiq Quliyevin kinodakı fəaliyyətinin
tarixi 1940-cı ildən
başlayır. Azərbaycan
kinosunun öncüllərindən
olan rejissor Mikayıl Mikayılovun çəkdiyi (rejissor Vladimir Yeremeyevlə birgə) “İyirminci bahar” sənədli filminə musiqi yazan (Niyazi ilə
birgə) bəstəkar
bundan sonra 26 bədii, 27 sənədli filmin musiqi müəllifi
olub.
Onun filmlərdəki
yaradıcılığının böyük bir hissəsini romantik musiqilər və mahnılar təşkil edir. Kinoda musiqinin
vacibliyini sübut etdiyinə, yaradıcılıq
üstünlüklərinə görə bir çox rejissorlar filmlərinin taleyini Tofiq Quliyevə həvalə edirdi, beləcə, ekran əsərlərindəki musiqi
və mahnılar ayrı-ayrılıqda uğura
uğur qatırdı.
Heç də təsadüfi deyil ki, görkəmli kinorejissor Həsən Seyidbəylinin ssenari müəllifi və rejissoru olduğu altı filmin musiqisi məhz Tofiq Quliyevə məxsusdur.
Filmlərə yazdığı mahnılara
düzgün ifaçı
seçməklə də
bəstəkar ekran əsərlərinin yaddaşlara
hopmasına şərait
yaradıb, bununla həm də bir çox müğənnilərin (kino
vasitəsilə) daha da sevilməsinə, məşhurlaşmasına vəsilə
olub. “Məhəbbət
çırağı” – Flora
Kərimova, Akif İslamzadə, “Sevinsənə,
gülsənə” – Yalçın
Rzazadə (“Qayınana”),
“Kababçının mahnısı”
– Mirzə Babayev (“Şir evdən getdi”), “Yox, yox, yox” – Gülağa
Məmmədov (“Sən
niyə susursan?”), “Coş, dənizim” – vokalistlər (“Möcüzələr
adası”), “İstəmə”,
“Ey qafil, oyan!” – Gülağa Məmmədov, “Söylədi
yox” – Zeynəb Xanlarova (“Nəsimi”), “Sevgi nəğməsi” – Şövkət Ələkbərova (“Onu bağışlamaq olarmı?”), “Dərvişin
mahnısı” – Mirzə
Babayev (“Dərviş Parisi partladır”), “Sevməmək olmaz” – Şövkət Ələkbərova,
“Eldarın mahnısı”
– Mirzə Babayev (“Qızmar günəş altında”) və digər filmlərə yazılan mahnılar fərdi repertuarlara köçərək bu gün sevilərək ifa edilir, rəğbətlə
dinlənilir.
Azərbaycan kinosunun ayrı-ayrı nümunələrinin geniş
şəkildə tanınmasında
bəstəkarlarımızın müstəsna rolu var. Qara Qarayevin
“Bir məhəllədən
iki nəfər”
(1957), Fikrət Əmirovun
“Səhər” (1960), Tofiq
Quliyevin “Görüş”
(1955), “Bəxtiyar” (1955), “Ögey
ana” (1958), “Telefonçu
qız” (1962), “Onu bağışlamaq olarmı?”
(1959), Rauf Hacıyevin
“Romeo mənim qonşumdur”
(1963) filmlərinə yazdıqları
musiqiləri baş verən hadisələrin dərinliyinə nüfuz edir, qəhrəmanların
psixoloji vəziyyətlərinin
tamaşaçıya çatdırılmasında
əhəmiyyətli rol
oynayır. Bu sıraya bəstəkar musiqiləri ilə xüsusilə baxımlılıq
qazanan onlarla ekran əsərini əlavə etmək olar.
Həyata fərqli,
humanist baxışını
yaradıcılığına yansıdan, ekran hadisələrinə qəlbinin
dərinliklərindən süzülüb
gələn melodiyalarla
həssaslıq gətirən,
nəfəs, ruh verən musiqi sərraflarının kino
bəstələri zümzüməmizdə
belə o filmləri dönə-dönə xatırlamağımıza,
düşünüb nəticə
çıxarmağımıza rəvac verir. Əsl sənətkar qüdrəti də sənətini yüksəklərdə,
yaddaşlarda saxlamaq, qəlblərə yazmaqdır...
Bəsti Kazımova
BMA-nın elmi-tədqiqat laboratoriyasının əməkdaşı
Mədəniyyət.-
2023.- 17 iyun.- S.7.