“İlk görüş, son ayrılıq xatirində qalırmı?...”
Əhməd Cəmil-110
Azərbaycan ədəbiyyatına ruhən bağlı olan, nailiyyətlərinə
sevinən oxucular arasında elə bir nəfər tapmaq olmaz ki, Əhməd Cəmilin şeriyyətinə biganə
qalsın. O, poeziyamızda
süjetli lirikanın
tanınmış nümayəndələrindəndir.
Gənclik illəri qanlı-qadalı II Dünya
müharibəsi dövrünə
təsadüf edib, Krım cəbhəsində,
Şimali Qafqaz uğrunda gedən döyüşlər zamanı
“Hücum”, “Döyüş
zərbəsi”, “Vətən
uğrunda irəli” qəzetlərinin redaksiyalarında
çalışıb. Ön
xətdə igidlik göstərən azərbaycanlı
əsgərlərin cəsarətinin
şahidi olub. Onların duyğu və düşüncələrini
şeir dilinə çevirib, yeni-yeni qələbələrə
ruhlandırıb.
Əhməd Cəmil yaradıcılıq
axtarışlarında olub,
daim söz boğçasını zənginləşdirib.
Dövrün ədəbi mübahisələrindən
kənarda qalmağa çalışan şair
Azərbaycan Yazıçılar
İttifaqının məsul
katibi (1944-1948) vəzifəsində
işləyib. Sonra “Azərbaycan”
və “Ulduz” jurnallarının baş redaktoru olub. Bu il görkəmli şairin anadan olmasının 110 illiyidir.
Əhməd Səttar oğlu
Cəmilzadə 20 oktyabr
1913-cü ildə İrəvan
şəhərində sənətkar
ailəsində dünyaya
göz açıb. Dörd yaşı olanda atasını itirir. Bir müddət sonra ailə Gəncə şəhərinə
köçür. Əhmədin
uşaqlıq və gənclik illəri bu şəhərdə keçir. Erkən çağlardan poeziyaya maraq göstərən Əhmədin hələ orta məktəb illərində “Gözəl
Qafqaz” adlı ilk şeiri “Qızıl Gəncə” jurnalında dərc olunur. Daha sonra “Dünyanın
gözəlliyi”, “Şübhə”,
“Xatirə”, “Yadigar”, “Qoca aşıq”, “Xoşbəxt uşaqlar” adlı şeirləri mətbuatda işıq üzü görür.
Orta məktəbi bitirdikdən
sonra Pedaqoji İnstituta qəbul olunur. Təhsilini başa vurub Şəmkir və Gəncədə müəllim
işləyir. Yeddiillik
pedaqoji fəaliyyəti
dövründə yaradıcılığını
da davam etdirir.
1940-cı ildə Bakıya
köçür. Taleyini
əbədi olaraq bu şəhərlə bağlayır. Yaradıcılıq
üfüqləri daha
da genişlənir.
Xalq şairi Səməd Vurğun onun yaradıcılığını yüksək dəyərləndirir:
“Mən şair Əhməd Cəmilin çaldığı şeir
rübabını dinləyirəm.
Bu rübabın tellərindən
qopan zərif və mənalı nəğmələr nə
qədər dadlı və təbiidir. Bunlar saf dağ çeşmələri
kimi şırıl-şırıl
axır və ilk baharın gülləri kimi ətir saçır. Bu nəğmələrdə
bir qəlbin, həm də həqiqi bir şair qəlbinin çırpıntıları səslənir!
Mən həqiqi şair dedim. Bu, həqiqi ilham deməkdir. Əsl ilham könüllər yolçusu, könüllər
aşiqi olan bir şairin hünəridir”.
Əhməd Cəmilin yaradıcılığında
II Dünya müharibəsinin
ağır nəticələri,
eləcə də Vətən övladlarının
qəhrəmanlığı yüksək poetik dillə tərənnüm
olunur. Şairin bu dövr yaradıcılığında
daha çox diqqətçəkən “Can nənə,
bir nağıl de” şeiridir. Bu əsər
XX əsr Azərbaycan
poeziyasında süjetli
lirikanın ən gözəl nümunələrindən
hesab olunur:
– Ay nənə, bir nağıl de!
– Ömrüm-günüm, yat
daha.
Hamısını indi desəm, nağıl qalmaz sabaha.
– Can nənə, de birini də.
– Ağrın alım, sözə bax.
Evimizdə səndən savay,
Gör heç varmı bir oyaq?
Şeirə diqqətlə nəzər
yetirdikdə müharibə
illərinin adi bir lövhəsini görürsən. Gözünün
qarşısında atasız
qalan, hər gün atasını xəbər alan uşağın əhval-ruhiyyəsi
canlanır. Şeir haqqında vaxtilə bir çox fikir söylənilib. Görkəmli yazıçı,
tənqidçi Mehdi Hüseynin
fikirləri isə çox maraqlıdır:
“Bu əsərin gözəlliyini
duymaq üçün
onu başdan-ayağa diqqətlə oxumaq lazımdır. Bu şeirdə
hər şey yenidir: Məzmun da, ideya və forma da. “Can nənə, bir nağıl de” hər şeydən əvvəl həyatımızın ən
tipik bir hadisəsindən bəhs edir. Şair bu hadisəni bəzəmir, “romantikləşdirmir”,
amma əsər gözəl rayihəli bir romantika ilə
nəfəs alır. Burada lirika da var, xəfif bir kədər və bahar ətri verən bir sevinc də”.
Əhməd Cəmil, sözün
həqiqi mənasında,
hisslər, duyğular
şairi olub:
Ocaq sönür, yel əsir, yağış döyür səngəri.
Yenə
düşür yadıma
ömrün ötən
günləri.
Hanı,
hanı deyirəm, o dilimin əzbəri,
İlk görüş, son ayrılıq
xatirində qalırmı,
Görəsən, o gözəl qız
məni yada salırmı?
Onun “Kənd xatirələri” silsiləsindən olan “Əmrahın anası” şeirindəki Hicran xala müharibədə həlak olan bir igidin anasıdır.
Nəvəsi ilə bir yerdə yaşayır. Əsərdə
göstərilir ki, yolçular
su üçün onun evinə dönürlər. Qadın
yolçularla söhbətində
çox mehribanlıq
göstərir. Əri
haqda bir kiçik hekayət danışır:
Hər gün çöldən gələr yorulmuş, xəstə,
Ləklərə su açar, fikrə gedərdi.
Oturub həyətdə bu taxtın üstdə
Gecə
çubuğunu tüstülədərdi.
Şair
ananın kiçik nəvəsindən də
söz salır:
Əmrahdan nişanə odur,
bilirsən,
Adı Nüşabədir, noğul
deyirəm.
Oğul
əvəzidir! Hərdən
görürsən,
Huşum
dağılanda oğul
deyirəm...
Ə.Cəmil bədii
irsi ilə tanış olarkən hiss
edirsən ki, şair dövrünün “ənənəvi”
mövzularından da yan
keçmə bilməyib.
Şairin bənzərsiz
yaradıcılığında çeşidli mövzular
da rast gəlinir. “Bu gecə Nəsimi gəlmişdi bizə”, “Təbrizdə”, “Səməd
Behrəngi”, “Ancela Devisə”, “Zəncilər
məhəlləsi”, “Kuba
vətənpərvərləri”, “Konqo” və s. şeirlər buna misal ola bilər.
O, ədəbi yaradıcılıqla
bərabər, tərcüməyə
də vaxt ayırıb. Müxtəlif
illərdə Viktor Hüqo,
Nikolay Nekrasov, İvan Franko və Konstantin
Simonovdan tərcümələr
edib. Ən maraqlı tərcümələrindən
biri dahi alman şairi Hötenin “Faust” əsəridir. Belə deyirlər ki, bu tərcüməyə səbəb
Hötenin Şərq
xalqlarının ədəbiyyatına
vurğunluğu olub. Məlumdur ki, Höte Şərq ədəbiyyatını
yüksək qiymətləndirib,
“Qərb-Şərq divanı”
adlı şeirlər
məcmuəsini yaradıb.
Əhməd Cəmil ona ehtiram əlaməti
olaraq “Faust”dan
tərcümələr edib.
Görkəmli şair 24 sentyabr
1977-ci ildə Bakıda
haqq dünyasına qovuşub.
Savalan Fərəcov
Mədəniyyət.- 2023.- 11 oktyabr.- S.6.