Bəyaz saçların əhdi
Amerikalı yazıçı
Çak Palanik “Gündəlik” romanında
“Kədəri unutmaq çətin, sevinci xatırlamaq ondan da çətindir. Xoşbəxtlik çapıq
izləri qoymur” yazır.
Bilmirəm niyə,
amma mən qəhrəmanımı görüb,
tanıdığım ilk
gündən onun üzündəki izlərin,
dümağ saçlarının
arasında bölgü
aparıram. Elə bil özüm üçün “hansı
iz hansı ovqatın izidir” axtarışı edirəm.
Amma həm də həyatsevər və nə qədər mübariz olduğunu da bilirəm, bu bəstəboy, zərif, bapbalaca gözlərinin ən dərinliyindəki sevinci ağrılarına
rəğmən gün
üzünə çıxaran
qadının.
Sovqat Səmədova
Bakı Uşaq və Gənclər Teatrının ən qocaman, ruhən isə, məncə, ən gənc aktrisasıdır. Bu il 80 yaşını qeyd edir.
Onunla iyulun
cırhacırında – Azərbaycan
Teatr Xadimləri İttifaqının mövsümün
sonu ilə bağlı tədbirində
görüşdüm. Yubileyi
münasibətilə ittifaq
tərəfindən fəxri
fərmanla təltif edilmişdi. Təşəkkürünü
çoxdan ürəyində
qalaqladığı arzu
və gileylərinə
qatıb az danışıb, çox
susan aktrisanı elə orada söhbətə tutdum.
“Ürəyimdə sözüm çoxdur. Şəkililər demiş,
a sənin gözuu yeyim. İndi mən haradan başlayım?” deyəndə
uğunduq. Onun ləhcəsində “Ha indi elə Şəkidən
Bakıya uzanan yoldan” deyəndə cingiltili gülüşü
ittifaqın boş zalında əks-səda verdi: “Vay dədə,
ta de sabahacan
burdayıq ki...”.
– Sovqat xanım,
məsələn, Şəkidə
yaxşı teatr mühiti var deyə düşünürəm
ki, sənətə təsadüfi gəlməmisiniz.
– Əslində, bizim nəsildə belə sənət adamı olmayıb. Səhnəni sevib, ona bağlandığım
gündən hətta
məni ölümlə
hədələyiblər?
– Qohumlarınız?
– Biri elə doğmaca anam Alagöz. Çox ciddi adam idi. Mən
uşaqlıqdan güzgünün
qabağında çalıb-oynayar,
öz-özümə tamaşa
göstərərdim. O da
hər dəfəsində
şəhadət barmağını
silkələyə-silkələyə məni hədələyərdi.
Deyərdi, bu hoqqabazlığı unut.
Beləcə, uşaqlıqdan
bu qadağa yolumu kəsdi. Sonra düşünüb-daşınıb
müəllim olmaq istədim. Düşündüm
ki, dil-ədəbiyyat
müəllimi olaram, məktəbdə dərnək
yaradıb teatr həvəsimi şagirdlərimlə
öldürərəm. Belə
arzularla yaşayırdım
ki, o da baş tutmadı. Atam dünyasını dəyişdi, anam qəza keçirdi. 14 yaşımdan işləməyə
başladım. Anam məni məktəbdən
çıxarıb ipək
fabrikinə işə
qoydu. İnan Allaha, əlim dəzgaha çatmırdı.
Yeniyetməlik və ilk gəncliyim ağır oldu. Yəqin elə ona görə də işdə tanış olduğum oğlanla tez də ailə qurdum. Elə bildim hər şey yaxşı olacaq. Amma bu
xoşbəxtlik də
iki il belə
sürmədi.
Yoldaşım rəhmətə getdi, oğlumun qırxı təzəcə çıxmışdı.
Anam qardaşımı
dalımca göndərdi
ki, məni evə gətirsin. Ağır sarsıntılar
keçirsəm də
anladım ki, belə davam edə bilməz. Necə deyərlər, “öz ixtiyarım öz əlimdədir” deyib cumdum e Şəki mədəniyyət
şöbəsinə. Həvəsim
barədə orada danışdım, xalq teatrında səhnəyə
çıxmaq istədiyimi
dedim. Məni başqa bir ştata götürsələr
də, xalq teatrında aktrisa kimi işləməyə
başladım. Əslində,
əllərinə fürsət
düşmüşdü. Qadın aktrisa, xüsusən də gənc, demək olar ki, yox
idi.
Mədəniyyət evinin direktoru Nazim müəllimə dedim ki, tamaşalarda
oynamağı çox
istəyirəm, amma həm də qorxuram, anam bilsə öldürər
məni. Dedi, heç narahat olma, mən səni Şəkidə səhnəyə çıxartmaram.
Qastrollara gedəndə
sən oynayarsan, nə vaxt Şəkidə
səhnəyə çıxmağa
hazır olduğunu desən, onda çıxarsan. Bu minvalla işə başladım. Altı aydan sonra “Namus”
pyesini götürdülər
və mənə də Şapanik rolunu verdilər ki, öyrən, məşq elə, Qaxda oynayacağıq. Sən demə, aldadırlar, tamaşa Şəkidə olacaqmış.
Etiraz eləmək yersiz idi. İlk
tamaşaya rayon rəhbərliyi də gəlmişdi. Zal dolu idi. Başladım
şövq ilə oynamağa. Birinci katib Sadıx Nəzərli tamaşadan sonra səhnə arxasında bizimlə görüşdü və
mənə “Sən bundan sonra xarakterik,
yaşlı obrazları
oyna” dedi. Hər şey əla alındı. Amma Şəkidə 3 il heç kim
mənə salam vermədi, bütün qohumlar üz döndərdi.
Tədbirlərin birində, komsomol bayramında o vaxt təzə dəbə minən “Ceyranım” mahnısının sədalarında
süzürəm e. Zal
da ağzınacan dolu. Qapqara hörüklərimi
yanıma salıb, təbəssümlə təzim
edirdim ki, gördüm anam zalın bir küncündə dayanıb
mənə baxır. İnan, ayağımın
altından yer qaçdı. Anam oradakı heç kimə məhəl qoymadan səhnəyə çıxdı və hörüklərimdən yapışıb
məni sürüyə-sürüyə
aşağı saldı.
Qiyamət qopmazmı?
Camaat yığıldı,
xeyri olmadı. Yaxşıca tozumu töküb, məni əzişdirdi.
Amma mən də dediyimdən dönmədim, səhnədən
qopmadım. Elə bil mənə güc gəlmişdi. Ya bu yolda
getməliydim, ya da ölməliydim. Ölmədim, amma ölümdən betər
oldum...
– Şəki Dövlət Dram Teatrına gəlişiniz
də, yəqin, təsadüfi olmayıb?
– 1975-ci ildə Şəki Dövlət Dram Teatrı mərhum rejissor Vaqif Abbasovun və direktor Nazim Bilalovun rəhbərliyi ilə bərpa olundu. Mədəniyyət evindən
də 22 nəfərdən
imtahan götürdülər.
Məni 2-ci dərəcə
ilə teatra aktyor kimi qəbul
elədilər. Məndən
başqa 4-5 nəfərdən
də imtahan götürüb teatra aktyor kimi təsdiq
etdilər. Eyni ildə İncəsənət
İnstitutunun bir kursunun məzunları da teatrda işləməyə
başladılar. Əməkdar
artistlər Qəmər
Məmmədova və
Gülşad Baxşıyeva
da onların içində idi. “Nişanlı qız” tamaşasında Qayınana,
“Hacı Qara”da
Tükəz, “Komsomol”
poemasının tamaşasında
Şahsuvarın anası
Gülgəz nənəni
oynadım. Teatr bərpa olunandan sonra ilk tamaşalar
idi. “Komsomol” tamaşasında Bəxtiyarı
Hüseynağa Atakişiyev
oynayırdı. Tamaşada
Gülgəz nənə
oğlunun ölüm
xəbərini eşidən
səhnədə özümdən
iki bənd bayatı dedim. Zaldakılar ağlayırdı.
Tamaşadan sonra raykomun 1-ci katibi Sadıq Murtuzayev bizimlə görüşdü.
Dedi ki, sən məni ağlatdın. Nə istəyin var de. Əvvəl utandım, sonra kirayədə qaldığımı
dedim. Elə orada tapşırıq verdi. Məni evlə təmin elədilər. Artıq hamı məndən danışırdı. Anama
da xəbər vermişdilər ki, qızın çox gözəl tamaşa oynayıb. Ondan sonra qohumlar, qonşular arasında hörmətli bir adam oldum. Bu
minvalla düz 40 il Şəki teatrında müxtəlif
rollarda oynadım. Yaşadıqlarımı oynadığım
obrazlarla unutmağa çalışırdım. Moskvaya,
SSRİ-nin müxtəlif
respublikalarına qastrola,
festivala gedirdik, Bolqarıstana, Çexoslovakiyaya
getdik. Kubaya da getmişik, Fidel Kastronun qəbulunda olmuşuq. Hüseynağa Atakişiyevin
vaxtında olub bütün bunlar. Eh, gözəl günlər idi. Sənət, səhnə məni ovutdu. Ömrümü bir oğluma və sənətə həsr elədim. Düzdü, oğlumun da taleyi mənim kimi ağrılı oldu. Nəvələrimi də mən saxladım. Min şükür, artıq nəticələrim var. Həyatımdan razıyam.
– Gəlin bir
neçə kəlmə
də Şəki teatrını Bakı Uşaq Teatrına dəyişməyinizdən danışaq...
– Elə deyəndə
xətrimə dəyir,
mən teatrı heç vaxt dəyişmədim. Sadəcə,
2010-cu ildə teatrımız
təmirə dayandı.
Deyildi ki, təmir iki il çəkəcək.
O vaxt da qız nəvəm tələbə idi, Bakıda oxuyurdu, kirayədə qalırdı.
Oğlan nəvəm də əsgərliyə getdi. Qaldımmı tək? Üstəlik də bekar oturmaqla
aram yoxdur. Gəldim oğlumun Bakıda aldığı
balaca torpaqda, necə deyərlər, bir kümə qaraladım, nəvəmlə
baş-başa verib yaşamağa başladıq.
Beləcə, bir oğlumun iki balasının həyatına
əl gəzdirməli
idim axı. Nəvələrim analarını
erkən itirdilər, oğlum ölkədən
köçdü. Bütün
Şəki əhli bildi ki, mən
onları necə yetişdirdim. Bütün
əzab-əziyyətimə rəğmən, cəmiyyətə
hazır uşaqlar böyütdüm. Düşündüm
ki, mən həyatda olmayanda onlar özlərinə baxa bilsinlər. Şükür, həyatım
nizama düşdü.
Ev-eşiyim, rahat şəraitim var. Buna da nail
olmaq üçün
Bakıya gələndən
işlədim. Çəkilişlər,
seriallar, sosial layihələrdə işləməyə
başladım. Dayımın
qızı məni çalışdığı teatra – Bakı Uşaq Teatrına apardı. Teatrın rəhbəri İntiqam Soltanla tanış elədi. O, məni görən kimi tanıdı və işə götürdü.
Beləcə, burada da qaynar həyatım
başladı. Təmir
bitdi və mən Şəkiyə qayıtdım. Teatrda 65 yaşımdan sonra da müqavilə ilə çalışırdım.
Sadəcə, təmirdən
sonra Yeni il tamaşası ilə bağlı serial ilə premyera arasında toqquşma yarandı və mən filmin son səhnəsində
çəkilmək, söz
verdiyim yaradıcı
heyəti yarı yolda qoymamaq üçün seçim
etməli oldum. Daha doğrusu, teatr rəhbərliyinin əsəbi halda “Olmaz, ya işlə,
ya da ərizəni
yaz” sözü ilə ərizəmi yazdım və çıxdım.
– Bakı Uşaq
və Gənclər Teatrında ən qocaman aktrisasınız. Maraqlıdır, balaca tamaşaçılarla ünsiyyətiniz
necə alınır?
– Çox gözəl
kollektivimiz var. Bir ailə kimiyik.
Mən də həvəslə işləyirəm,
irili-xırdalı onlarla
rol oynamışam. Əsas rol olsun.
Ana toyuğu da, Kəsəyəni də, Toplanı da bacardığım qədər ifadəli oynamağa çalışıram.
Xarakterik rollarım da çoxdur. Tamaşaçı hər
rolu fərqli görmək istəyir. Yoxsa nə var
e, roldur deyib bir xətlə oynamağa. Mən hər roluma belə böyük bir obraz kimi
yanaşıram, hamısını
sevirəm. Vaxtilə ən böyük arzum “Ögey ana” kinofilmində rəhmətlik Nəsibə
Zeynalovanın oynadığı
Fatmanisə qarı obrazını canlandırmaq
olub... Hə, indi bir arzum
da var. Heç
olmasa, bir dəfə xoşbəxt qadın rolu oynayım. Səhnədə
də olsa o səadəti duyum.
– Teatra həsr
olunan ömür. Necə deyərlər, saçınızı süpürgə
edib yaşadığınız
bu ömürdə çox sevdiyiniz teatr sizə nə verdi?
– Həyat. Yaşayışıma
kömək oldu, ömrümü uzatdı,
arxam-dayağım oldu,
ailəm, ev-eşiyim oldu. Düz 51 ildir fasiləsiz səhnədəyəm.
Sovqat xanım
bu sözləri elə ucadan, elə emosional və həyəcana qarışan göz yaşı ilə söylədi ki, bir anlıq “Görəsən, sənətə
bu cür bağlı insanlara lazımınca dəyər-qiymət
verilirmi” sualının
təsirinə düşdüm.
O isə sanki bunu duyubmuş kimi dedi:
– Məni yaşadan
sənətimdi. Sulutəpədən
üç nəqliyyat
dəyişib hər gün Qaraçuxura gedirəm. Günümün
3-4 saatı yolda keçir. Amma o teatra bir gün
getməsəm, elə
bilərəm dünyada
tək qalmışam.
Təki səhnədə
olub, onun tozunu udum. Çünki
mən səhnəni sevirəm. O məni sevsə də, sevməsə də. Amma həm də
inanmıram ki, sevməyə. Yoxsa, məni qoynunda bəsləməzdi. Eh, ay qızım, həyatdır, taledir, yazıdır...
Sonra ayağa
qalxdı, dağılmış
ağ saçlarına
sığal verib masaya yaxınlaşdı.
Ona bağışlanan
kiçik gül dəstəsi və fəxri fərmanını
bağrına basıb
qapıya tərəf
döndü. Sonra nə fikirləşdisə
iti addımlarla geri qayıdaraq diktofonu yenidən işə salmağımı
gözlədi. Muncuq kimi gözlərini üzümə dikdi: “Bir zarafat edim,
gül, bayaqdan qanını qaraltdım. Deyirsən, teatr sənə nə verdi. Nə verəcək? Gördüyün
bu qalaq-qalaq fəxri fərmanları. Mənim fəxri adım olmasa da, bolluca fəxri
fərmanım var. Əşi, canları sağ olsun, əsas odur ki, mən sənətimlə
fəxr edirəm” deyib təzim edirmiş kimi müsahibə səhnəsindən
“endi”.
Həmidə Nizamiqızı
Mədəniyyət.- 2023.- 8 sentyabr.- S.6.