80-dən 49 çıxsaq...
Şahmar Ələkbərovun yubiley gecəsi keçirildi
Cəmi 49 il
yaşayan və başqalarının iki qırx doqquza sığdıra bilmədiklərini
bizlərə miras qoyub gedən Xalq artisti, görkəmli
kinoaktyor və rejissor Şahmar Ələkbərovun (1943-1992) 80 illik yubiley gecəsi...
Nizami Kino
Mərkəzində belə
sıxlığı çoxdan
görmürdüm. Parter,
lojalar, yuxarı zal qısacası, iynə atsan yerə düşməzdi.
Onlarla insan da ayaq üstə.
Foyedəki böyük
lövhənin qarşısı,
monitordakı şəkli
ilə dolan boş səhnə gül dəstələrinə
qərq olmuşdu.
Şəkildən boylanan məhrəm, doğma baxışların
qapqara qıyıq gözlərin, təbəssümünü
bəyan edən cizgilərin, təpədən-dırnağa
ləyaqət yağan
duruşun işığına
kimlər gəlməmişdi.
Azərbaycan mədəniyyəti
və incəsənətinin
tanınan və sevilən simaları Şahmar haqqında danışmaq, yaxud danışılanları dinləmək
üçün səf
tutmuşdular.
Mədəniyyət Nazirliyi, Azərbaycan Respublikası Kino Agentliyi və Dövlət Film Fondunun təşkilatçılığı ilə sentyabrın 23-də
gerçəkləşən yubiley tədbirindən öncə bir qrup kino xadimi
sənətkarın ailə
üzvləri ilə birgə II Fəxri xiyabanda Şahmar Ələkbərovun məzarını
ziyarət etmişdi.
Səmimiyyət və sevgi dolu
yubiley gecəsini, səbəbkarsız keçən
növbəti kövrək
xatirə ladlı tədbiri giriş sözü ilə Dövlət Film Fondunun direktoru Əməkdar incəsənət xadimi Cəmil Quliyev açdı. Torpaqlarımızın
azadlığı, ölkəmizin
suverenliyi uğrunda şəhid olan Vətən övladlarının
əziz xatirəsi bir dəqiqəlik sükutla yad edildi.
Cəmil Quliyev
qısa, ancaq dolğun sənətkar ömrünə nəzər
saldı. Həyatının
ən çətin anlarında hər zaman Şahmar Ələkbərovun dəstəyini
hiss etdiyini, onun istedadı və ən əsası insanlığı
barədə danışdı.
Tədbir boyu
hər kövrək xatirəsini Şahmar əmi xitabı ilə başlayıb-bitirən
tədbirin aparıcısı,
Əməkdar incəsənət
xadimi Elxan Cəfərovun özəl
təqdimat və keçidlərində zaman-zaman
yolu Ş.Ələkbərovla
kəsişən sənətkarların
parlaq, Şahmarlı yaddaş dəftərçələri
vərəqləndi.
Məsələn, Xalq artistləri Şəfiqə Məmmədova,
Vaqif Mustafayev, Tariyel Qasımov, Əbdül Mahmudov, Həmidə Ömərova,
Fəxrəddin Manafov,
Əməkdar artist Loğman Kərimov, Əməkdar incəsənət
xadimi Ayaz Salayev bizə bir sənətkar ömrünün, bütün
bunlardan öncə, bir ləyaqətli kişi həyatının
ayrı-ayrı anlarından
bəhs etdilər. Beləcə, biz onun gah qayğısız
uşaqlığına, gah
parlaq gəncliyinə,
gah da dolğun
yaradıcılıq yoluna
səyahət edə bildik.
Hələ illər
əvvəl verdiyi müsahibəsində Aktyor
üçün bütün
rolları əzizdir. Çünki canıyanan,
qanıynan, bütün
beyniynən yaradır.
Ona görə ki, hər bir
rolda kiçiyində
də, böyüyündə
də həyatının
bir hissəsini qurban edir. Əgər
tam özünü rola həsr etməsən, onu özündə hiss eləməsən, onun istək və arzuları ilə yaşamasan, deməli, o rolu tamaşaçı qəbul eləməyəcək
və yaxşısı
budur o rolu oynama deyən aktyorun səsinin hərarəti zala yayıldıqca alqış
gurultusu qopdu. Çünki o, məhz dediyi kimi lap
sözünün ağası
aktyor idi və istər çəkildiyi, istərsə
də çəkdiyi
filmlərə ruh və vücud olaraq bütünlükdə
özünü fəda
etmişdi...
Sözsüz ki, çıxışların
emosional gücünü
artıran, səhnəyə
çıxan hər kəsi başqa bir yönə dartıb aparan sehr və güc
yenə Şahmarın
özü idi: tələbəlikdən başlayan,
lakin qısa müddət davam edən teatr aktyorluğunun fotoyaddaşı,
ağ-qara kino kadrları və milyon səsdən seçilən avazındakı
xatirələri... İstər
çəkildiyi, istərsə
də çəkdiyi
filmlərdən epizodlar
böyük monitorda hərəkətə gəldikcə,
insan zəkası zaman maşınına meydan oxuyurmuş kimi hər kəsin
üzündə Şahmar
Ələkbərovla ünsiyyətdəymiş
kimi sevinc və həyəcan qarışıq bir işıltı yaranırdı.
Tədbir boyu
özümə bu sualı verdim: Şahmar cəmi 49 il yaşadı. Amma bu müddətdə
yaratdığı obrazlarla,
çəkdiyi filmlərlə
adını əbədi
olaraq kino tariximizə yaza bildi. Özü də rola-zada girmədən. Çox sadə və təbii, lap özü kimi. Yaxşı, bəs bunun sirri nədə
idi? Heç cavab da özünü
çox gözlətmədi:
o, xalqın içindən
çıxıb, onun
dilində danışmağı
bacaran sadə insan idi...
Xatirə gecəsində
Xalq artisti Mənsum İbrahimovun və Əməkdar artist Ceyla Seyidovanın
ifaları ovqatın musiqili ifadəsində təsirli idi.
O sənət soraqlı gecə ilə bağlı bir etirafımı demək istəyirəm: xatirələri dinlədikcə
bilmədim onun teatrdan getməsinə üzülüm, yoxsa məhdud sayda tamaşaçının görəcəyi
səhnədən qopub,
böyük ekrana gəlməsinə sevinim.
Hərçənd o, şübhəsiz
ki, milli teatr səhnəmizdə də öz bənzərsiz imzasını
qoyacaqdı. Təsadüfi
deyil ki, Azərbaycan Teatr İnstitutunun (indiki
ADMİU) Aktyorluq fakültəsində
Rza Təhmasibin kursunda təhsil almışdı. Hələ
üçüncü kursda
oxuyarkən Azərbaycan
Dövlət Akademik Dram Teatrına dəvət olunmuş bir neçə tamaşada uğurla çıxış etmişdi.
Amma teatrda qalmamışdı. Səbəbi
də naməlum...
***
Böyük sənətkar Adil İsgəndərīv onu da kinostudiyanın nəzdində yaratdığı
kino aktyorluğu studiyasına dəvət edir. Şahmar beləcə, Azərbaycanfilm
kinostudiyasında aktyor
və rejissor kimi fəaliyyətə başlayır və ömrünün sonunadək
kinoya sadiq qalır. Bütün yaradıcılığı boyu
dublyajda da işləyir. Amma kino, bu unikal
sənət sahəsi
onu bütünlükdə
ağuşuna alır.
Şahmar Ələkbərovun
yaradıcılıq bioqrafiyasında
elə filmlər var ki, onlar
milli-mənəvi dəyərlərimizin,
ailə modelimizin, azərbaycanlı kişi obrazının ən qiymətli nümunələridir.
Bunun səbəbi isə, sözsüz ki, aktyorun sadə,
Vətənin hər bir bucağında eyni cür qəbul
olunan və sevilən keyfiyyətləri
ekrana daşıması,
şəxsi nümunəsində
olduğu kimi təqdimatı idi. Bəli-bəli, şəxsi
nümunəsində...
Ümumiyyətlə, 49 illik ömrün 20 ilə sığan yaradıcılıq dövründə
Fərrux ilə Dağlarda döyüşdən
başlamış yol
Qəzənfər (Yeddi
oğul istərəm),
Məzahir (Mən ki gözəl deyildim), Oğul (İntizar), İman (Axırıncı aşırım),
İbrahim (Qanlı zəmi), Arif (Həyat bizi sınayır), Azad (Bakıda küləklər
əsir), Qatır Məmməd (Qatır Məmməd), Feyzi (Firəngiz), Gündüz
Kərimli (Arxadan vurulan zərbə), Cavidan (Babək), Tahir (Gözlə məni), İbrahim (Atları yəhərləyin)
və s. ilə fərqli-fərqli cizgi və xarakterlərdəki
insan taleləri yaratdı
Amansız xəstəliklə
çarpışdığı ağır illərdə də kinodan qopa bilməyən Şahmar özünü rejissor kimi sınamaq
istədi. Buna yaradıcılıq arzularının,
sonsuz istedad və biliyin qalaqlanmış ehtiyatının
xərclənməsi arzusu
da demək olar. Beləcə, İmtahan, Qəzəlxan
və Sahilsiz gecə kimi tam fərqli üslub və ideyalı ekran əsərləri ortaya çıxdı.
Məncə, elə yazını da onun Qəzəlxan
filmi ilə bağlı nadir səs yazısından qəzet səhifəsinə
köçürməklə bitirsək, yaxşıdır.
Çünki zamanında
məhz bu filmə görə də yerli-yersiz söz-sov olmuş, o isə...
Çox uzun-uzadı
müzakirə olundu bu ssenari. Biz
belə qaydalara öyrəşmişik ki,
ssenari yazılar, hər bir hadisənin
süjeti olar, hadisələr də müəyyən bir süjet ətrafında qurular. Amma bu
ssenaridə bəlkə
də bu mənim naşılığımdan
irəli gəlir aydın bir süjet xətti yoxdur. Bu, mozaika
üsulunda yazılmış
ssenaridir. Yəni Vahid ovqatını, Vahidin ruhunu yaratmaq üçün ayrı-ayrı, əlaqəsiz
rənglərin mozaikasını
yaratmağa çalışdım.
Məsələ burasındadır
ki, bu ssenari
Loğmana (Loğman Kərimov red.) görə yazılıb.
Loğman olmasaydı,
heç bu ssenari də olmazdı. Onu görəndən sonra Vahidi gördüm və düşündüm
ki, bu aktyor
mütləq gərək
Vahidi oynasın. Çəkiliş meydançasında
olan hər kəs Loğmanın hərəkətlərini Vahid
kimi qəbul edirdi. Filmdəki toyxana səhnəsinin çəkilişi üçün
Vahidin kəndinə
Masazıra getdik. Onun yerlilərini də kütləvi səhnədə iştiraka
dəvət etdik. Çəkiliş başladı
və Loğman qrimdə içəri girdi. Ağarza adlı yaşlı kişi öz ləhcəsi ilə Ala bunu hardan
tapmısan? Lap Əliağadur ki dedi...
Həmidə Nizamiqızı
Mədəniyyət.- 2023.- 27 sentyabr.-
S.5.