Yaratdığı rollarla hər zaman xatırlanacaq
Ələsgər İbrahimov qısa ömrünü kinoya həsr etmişdi
Kino istedad və
bacarıqla yanaşı,
yaraşıqlı xarici
görünüşü, xarakterləri də sevir. Bu kimi keyfiyyətlərə
malik olanları daha tez tanıdır.
Azərbaycan kinosunda yaddaqalan
obrazlarına görə
seçilən Ələsgər
İbrahimov (30.1.1943 – 10.3.1983) da kinonun məşhurlaşdırdığı
aktyorlarımızdandır. Onun adı çəkiləndə
göz önündə
xarakterik rolları canlanır. Yaradıcılıq qismətinə düşən
rollarının həyat
mövqeyini dəqiq çatdıran aktyor rejissorların ideyalarını
realist yaradıcılığı fonunda təsdiqlədiyinə,
çoxsaylı tamaşaçı
rəğbəti qazandığına
görə yoxluğunda
belə adı rəğbətlə xatırlanır,
xatirəsi hörmətlə
anılır. Yaddaşlarda iz salan aktyoru
anadan olmasının
80-ci ildönümündə ehtiramla yad edirik.
Ən böyük
tərbiyəçi çətinlikdir,
deyirlər. Ələsgər İbrahimovun kinoya
gəlişini, ardıcıl
uğurunu da sanki doğulduqdan boyuna biçilmiş çətinliklərlə əlaqələndirmək
olar. Uşaqlıq və yeniyetməlik
dövrü ağır
illərə təsadüf
edən gələcəyin
məşhur aktyoru orta məktəbi bitirdikdən sonra Dövlət Neft İnstitutunda (indiki ADNSU) təhsil alıb. Maddi çətinlikləri olan
ailəni dolandırmaqdan
ötrü müxtəlif
yerlərdə çalışıb.
Kinorejissor Arif Babayevlə
tanışlığından sonra isə həyatını bütünlüklə
kinoya bağlayıb.
Kinostudiyada mühəndis işləyib,
paralel olaraq filmlərdə çəkilib.
Görkəmli rejissor Adil İsgəndərovun kinostudiyanın
nəzdində açdığı
kinoaktyor kursunda təhsil alması isə onun kino
fəaliyyətinin püxtələşməsinə
səbəb olub.
Epizod rolları
ilə belə yaddaşlarda qalan aktyor Azərbaycan kinosu üçün bir tapıntı idi desək, yanılmarıq. Debüt rolu rejissor Rüfət Şabanovun quruluş verdiyi “Liftçi qız” (1966) kinonovellasında (çimərlikdəki
gənc) olub. Bundan sonra Arif Babayevin
quruluş verdiyi “İnsan məskən salır” filmində Ramiz Ağayev obrazını yaradıb.
Ekran qəhrəmanının fərdi
xüsusiyyətlərini, bəzən
çılğın, bəzən
ciddi, mərd, qürurlu, zəhmətkeş
cəhətlərini ustalıqla
canlandırıb. Obrazın daxili
aləmini, ətraf mühitə, həmkarlarına
olan münasibətini
orijinal üslubda, dəqiq ştrixlərlə
göstərib.
Ramiz Moskvada ali
təhsilini yarımçıq
qoyaraq Neft Daşlarında işləməyə
gəlib. Bu istəyini
dostu ilə dialoqunda “anladım ki, elmin Ramiz
Ağayevə ehtiyacı
yoxdur” deyərək izah edir. Neft mühəndisi kimi yeni təyin olunduğu briqada üzvləri isə onu qəbul etmək və dənizdə həlak olan dostları Cavadın əvəzləyicisi
kimi görmək istəmirlər. Çətinliklərdən qorxmazlığı, əzmkarlığı Ramizin
briqada üzvlərinin
rəğbətini qazanmasına
səbəb olur, qərarının doğruluğunu
təsdiqləyir.
Realist yaradıcılığı fonunda
obrazın fərdi cəhətlərini, qəliz
xüsusiyyətlərini, həyat
amalını dəqiqliklə
çatdıran aktyor
personajın düşüncə
və psixologiyasını
xarakter səviyyəsində
təqdim edib. Məhz bu mənada yaradıcılıq artistizmdən
əlavə intuitiv yanaşma, psixoloji hazırlıq da tələb edir. Ələsgər İbrahimovun şəxsi
keyfiyyətlərindən doğan
müəyyən fərqli
cəhətləri də
rolun xarakteri ilə üst-üstə düşməsinə, personajın
inandırıcı alınmasına
zəmin yaradıb.
Xalq artisti, kinorejissor Əbdül Mahmudovun sənət dostu haqqında fikirləri yerinə düşür:
“Ələsgər İbrahimov
ziyalı, mədəni
insan idi. Adil İsgəndərovun açdığı
kino kursunda oxuyurdu. Adil müəllimin ona
böyük hörməti
vardı. Həmin illərdə
mən də həmin kursda dərs deyirdim. Ələsgərlə bir kursda Fuad Poladov, Almaz
Əsgərova və digər tanınmışlar
oxuyurdu. O, Ömər
Xəyyamın şeirlərini,
qəzəllərini rus
dilində əzbər
bilirdi, hərdən bizə də söyləyirdi. Arif Babayev onu kinoya gətirməkdə yanılmamışdı. Kinoya uyğun siması, fakturası vardı, həm də kino ilə nəfəs
alırdı. Buna görə də “İnsan məskən salır” filmindən sonra rejissorların diqqətini cəlb etdi, başqa filmlərə də dəvət aldı.
Kinostudiyada böyük bir laboratoriya vardı. Ələsgər orda müdir işləyirdi. Sadə, mehriban
insan idi. Kinostudiyada kimdən soruşsanız
– işıqçıdan fəhləyə,
qrim ustasından rejissora qədər – onun haqqında hamı yaxşı danışacaq. Bir sözlə, kinoya lazımlı adam idi...”.
Göründüyü kimi, bu sənətdə
istedad, xarici görünüşlə bərabər
daxili zənginlik, mənəvi keyfiyyətlər
də çox önəmlidir. Ələsgər İbrahimovu tamaşaçılara
sevdirən mühüm
səbəblərdən biri
də özünəməxsus
mimika və jestlərlə personajların
daxili aləmini, istək və düşüncələrini məharətlə
çatdıra bilməsi
idi. Aktyor bu cür oyunla personajların reallığına, qəbul
olunaraq sevilməsinə
səbəb yaradırdı.
Onun ifasında ovçu (“Bizi dağlarda axtarın”), Kamil
(“Torpaq. Dəniz. Od. Səma”), bolşevik (“Ömrün ilk
saatı”), kapitan Cabbarov (“Arxadan vurulan zərbə”), Əlimərdan (“Dvorjakın
melodiyası”) kimi personajlar da orijinal, dolğun ifada ekran hadisələrinin
məzmununu tamamlayır,
mahiyyətini çatdırır.
“Yeddi oğul istərəm…” filmindəki
Zalımoğlu obrazı
da digər personajlar qədər diqqət çəkir, filmin aparıcı qüvvəsi kimi qəbul edilir. Kiçikplanlı rolun filmin aparıcı
qüvvəsinə çevrilməsinə
şərait yaradan isə aktyorun rola fərdi münasibəti, yanaşma
tərzidir.
Ötən əsrin inqilabi-tarixi hadisələrindən bəhs
edən filmdə Zalımoğlunun daim narahat, düşüncəli
davranışı, məntiqli
sualları tamaşaçı
diqqətini hadisələrin
məğzinə yönəldir. Siyasi-ideoloji mübarizədə
insanların bir-birinin
qanına bais olması, qardaş qanının (vətəndaş
müharibəsi) nahaqdan
axıdılması vurğulanır.
Bu kontekstdə Zalımoğlu kimi gənclərin puç olmuş həyat hekayəsi məntiqli nüanslarla şərh edilir, filmin ümumi ideyası ətraflı şəkildə
təsdiqini tapır.
Ələsgər İbrahimovun realist yaradıcılığı
ilə yanaşı romantik aktyor məktəbinə aid xüsusiyyətləri
kinorejissor Nazim Abbasın quruluş verdiyi iki filmdə
təsdiqini tapır. İstər
İkinci Dünya müharibəsi illərində
yaralı azərbaycanlı
əsgərin başına
gələn hadisələr
(“Dvorjakın melodiyası”), istərsə də Daşkəsən dağlarında geoloq Leyla ilə təsadüfən rastlaşan
ovçunun qısa həyat hekayəsi (“Bizi dağlarda axtarın”) aktyorun tərəf-müqabilləri ilə
olan yaradıcılıq
həmrəyliyi, doğru
mizanlanmış təqdimatı
fonunda bitkin fikir və mesaj
olaraq qəbul edilir, izlənilir. Hər iki filmdəki azsözlü personajın
xarakterik cizgiləri, fərdi cəhətləri
mövcud vəziyyətə
uyğunlaşmış şəkildə,
səmimi ifada təqdim edilir.
Məhz bu mənada aktyorun rejissorlarla yaradıcılıq dostluğunun
sübutu olan rolları kinoya daxilən bağlılığını
bir daha təsdiqləyir.
Əməkdar mədəniyyət işçisi, kinorejissor Akif Rüstəmov onu belə xatırlayır: “Ələsgərin kinoya böyük məhəbbəti vardı. Sadə, səmimi və sakit adam idi. Həmişə səliqəli geyinirdi. Çox vaxt da gülümsəyirdi. Yaxşı futbol oynamağı da vardı. Yadımdadı, kinostudiyada hər şöbənin öz komandası var idi. Həvəskar komandalar olsa da, oyunçular yaxşı oynayırdılar. Hətta kinostudiyanın çempionatı da olurdu, birincilik qazanırdı. Həmkarlar ittifaqı qalib komandaya kubok və pul mükafatı verirdi. Ələsgər də futbolu sevirdi, yaxşı da oynayırdı. Kollektivin ürəyi idi. Onun kiminləsə mübahisə etdiyini heç vaxt görmədim. Yaxşı xüsusiyyəti çox idi deyə hamı xətrini çox istəyirdi...”.
Ələsgər İbrahimovun müsbət fərdi keyfiyyətləri və işini sevməsi onu həmkarlarının, tamaşaçıların sevimlisinə çevirmişdi. Kinostudiyanın sevimli sakininin bəxti bir də onda gətirir ki, filmlərdə canlandırdığı ekran personajlarını Həsənağa Turabov (Ramiz), Kamal Xudaverdiyev (Cabbarov), Həsən Əbluc (Kamil), Əliabbas Qədirov (bolşevik) kimi görkəmli sənətkarlar səsləndirib, aktyorun sevgi ilə yaratdığı rolları ikiqat sevdiriblər.
Kinoda az çəkilməsi təəssüf doğuran Ələsgər İbrahimov, digər filmlərdə rol almasaydı belə, təkcə Ramiz Ağayev obrazı ilə yaddaşlarda yaşayacaq, kinomuzun unudulmaz siması kimi xatırlanacaqdı. Qısa ömrünü kinoya həsr etmiş aktyora 8 filmdə irili-xırdalı rol verən rejissorların onun bacarığından zamanında yararlandıqları, kinoda qalmasına kömək, dayaq olduqları təsdiqini tapır.
Kino istedadları sevir,
yaddaşlara yazır. Təsadüfi gəlişləri sevmədiyi
kimi, vaxtsız itkilərlə də barışmır. Elə
buna görə də, sağlığında
olduğu kimi, yoxluğunda da sevimli aktyorun nakam ömründən qalan uğurunun izlərini nəsillərə
hörmətlə tanıtmaqdadır, xatırlatmaqdadır...
Şəhla Əmirli
kinoşünas
Mədəniyyət.- 2023.- 27 yanvar.- S.7.