Qara Yanvar xatirələrdə
O günləri birlikdə yaşadığım
dostlarla indi də görüşəndə, hansısa epizodu
mütləq yada salırıq...
19 yanvar 1990. Şəhər qaynayırdı. Müxtəlif
şayiələr gəzirdi: “filankəsi vurdular”, “filankəsi
tutdular”, “filankəslər Moskvaya qaçıblar”, “sovet-rus
ordusu qırğın törətməyə
hazırlaşır”, “Səttarxan zavodunda silah
paylanılır”... Sinif yoldaşım və elə o vaxtlardan
dostum Pərvizlə (riyaziyyat üzrə fəlsəfə
doktoru Pərviz İsmayıl indi NEP mühəndislik şirkətinin
rəhbəridir) qərara gəldik ki, bunların yalan, ya
gerçək olmasını öyrənmək
üçün, sonra isə ssenari müəllifi,
aparıcısı olduğum və Pərvizin də
iştirak etdiyi “Çərşənbə axşamı” (Azərbaycan
Televiziyası) verilişində həqiqətləri xalqa
göstərmək üçün plandankənar çəkilişlər
edək. Hələ gündüz saatlarından Pərvizin boz
“QAZ-24”-ü ilə düşdük şəhərin
küçələrinə...
Axşam vəziyyət lap gərginləşdi.
Artıq qoşunlar müxtəlif istiqamətlərdən
Bakıya daxil olmuşdu. Havadan qan qoxusu gəlirdi. Şəhərdə
çəkiliş apardığımızı görənlər
bizi istiqamətləndirirdilər. Kimsə dedi ki, “Olimp”
mağazasının qabağında 2 dinc sakini güllələyiblər.
Biz ora gələndə hələ gecə saat 12
olmamışdı. Yerdəki qan izlərini, mağazanın
vitrin şüşəsində güllə izlərini və
dükanın içindəki elektron saatı çəkdik.
Doğru xatırlayıramsa, saat 23:40-ı göstərirdi.
Halbuki komendant saatı gecə saat 12-dən etibarən elan
olunmuşdu, Qorbaçov və əlaltıları həmin
saatadək guya atəş açılmadığını
deyirdilər.
Sonra Pərvizlə yaxındakı Xəzər Gəmiçiliyinin
(“Kaspar”) xəstəxanasına gəldik, ilk şəhidləri
orda gördük... və çəkdik. Şəhidlər
arasında sinəsindən güllələnmiş yeniyetmə
qız da vardı. Qızcığazın şokda olan
anası xəstəxananın dəhlizində heç kəsi
özünə yaxın buraxmayaraq əsəbi halda
öz-özünə danışırdı...
Videokameranı kənara qoyub onu qucaqlayıb ağlatdıq.
Özümüz isə hisslərimizi tam səfərbər
etmişdik, bizə ağlamaq olmazdı, biz işləməli
idik. Yanvarın 20-si başlamışdı.
Hər 2-3 saatdan bir videokameranın batareyasını dəyişmək
üçün və yeni videokasetlər götürmək
üçün (kasetləri tez-tez dəyişirdik ki, əgər
bizi vursalar, ya tutsalar, çəkdiklərimiz ələ
keçməsin) qısaca “ştab” (qərargah)
adlandırdığımız yerə gəlirdik. Ştab – komsomolun
(LKGİ) Mərkəzi Komitəsinin (MK) bir şöbəsi,
Tələbə və gənclərin əmək birliklərinin
Respublika Qərargahının (TGƏB RQ) binasında idi. Rəhbəri
olduğum və əsasən “Cəngi” birliyinin üzvlərindən
ibarət olan Respublika Gənclik Mərkəzi də o binada
yerləşirdi. LKGİ MK-nın şöbələrinin də
işçiləri ştaba toplaşırdılar, hamı
bizə kömək edirdi. Kimsə yeni videokaset tapıb gətirirdi,
kimsə çəkdiklərimizin surətini
çıxartmağı təşkil edirdi, kimsə öz
maşınından benzin çəkib “QAZ-24”-ə
tökürdü, kimsə aclığımızı ayaqüstü
“öldürmək” üçün kolbasa-çörək
düzəldirdi...
20 yanvar səhər saat 7-də MK-nın İdeoloji
şöbəsinin müdir müavini Sadıx Nəbiyevlə
(hazırda AMEA-da işləyir)
hazırladığımız müraciəti, baş verənlər
haqda bəyanatları və qısa xəbərləri Qafqaz
komsomol məktəbinin direktoru Hüseyn Bağırov (sabiq
ekologiya və təbii sərvətlər naziri) redaktə
edirdi, Gənclər təşkilatları komitəsinin rəhbəri
Fəxrəddin Qurbanov (müstəqillik illərində
tanınmış diplomat idi, keçən il
dünyasını dəyişdi) ingilis dilinə tərcümə
edirdi, TGƏB RQ-nin rəhbərləri Yusif Eyyubov (xaricdə
yaşayır, iş adamıdır) və İlqar Abbasov
(hazırda Şirvan Şəhər İcra Hakimiyyətinin
başçısıdır) beynəlxalq telefon xətti və
teleks vasitəsilə bu məlumatların xarici ölkələrdəki
gənclər təşkilatlarına, tanınmış ictimai
xadimlərə, iş adamlarına və tapa bildiyimiz ictimai əhəmiyyətli
digər xarici ünvanlara yayılmasını təşkil
edirdilər. Türkiyədə tanıdıqlarımız
kimlər var idisə, onlarla İlqar əlaqə yaradaraq,
olanları çatdırırdı.
Müraciəti yaydığımız ünvanlardan
biri də Azadliq Radiosunun azərbaycanca yayımının
redaktoru və aparıcısı rəhmətlik Mirzə Xəzər
idi. Mirzə Xəzərlə bir neçə dəfə
telefon danışığımız olmuşdu. Müraciətimizin
mətnini ona necə həyəcanla oxumağımı
yaxşı xatırlayıram. “Gənc həmvətənlilər!
Azərbaycan xalqının bu gərgin, faciəli günlərində
sizə müraciət etməyi özümüzə borc
bilirik. Xalqımızın iradəsinə qarşı onun ərazisində
fövqəladə vəziyyət elan edilməsi, dinc əhaliyə
atəş açılması və yüzlərlə
günahsızın həlak olması bizə qarşı
Moskva və onun əlaltıları tərəfindən
açıq təcavüzdür...”.
Bizi xariclə calaşdıran telefonçu
qızların necə ağladıqları yadıma
düşdükcə, üstündən 34 il keçsə də,
yenə kövrəlirəm...
O gecə Pərvizlə çox gərgin şəraitdə
çəkilişlər etdik. Səhərə yaxın
ştaba qayıdanda artıq orada xeyli adam vardı. Hamı
çox nigaran idi, bizdən xəbər gözləyirdilər.
Qısaca “bizi qırırlar” dedim və ağlamaq məni
tutdu... İlqar bizi öz otağına apardı, çay-su
içib bir az özümüzə gəldik. Sonra İlqar:
“Sən burda qal, müraciətlə, xaric üçün
materiallarla məşğul ol, mən Pərvizlə çəkilişə
gedərəm”, – dedi.
İlqar Abbasov boz “QAZ-24”-ün sükanı
arxasına keçdi. Pərviz İsmayıl videokamera ilə
onun yanında oturmuşdu və çəkiliş edirdi.
Yusif Eyyubov və Gənclik Mərkəzində
baş mühasibimiz olan Nazim Piriyev də onlara qoşuldular,
arxa oturacaqda əyləşmişdilər, əsas işləri
ətrafı diqqətlə izləyib, təhlükə
yaranarsa, onları xəbərdar etmək və avadanlıqdan
istifadədə (o vaxt videokaset kameranın içində
olmurdu, kamera ayrıca bir videomaqnitofona qoşulurdu) Pərvizə
kömək etmək idi.
Salyan kazarmasının aşağı girişi tərəfdə
çəkiliş edərkən Nazim görür ki,
yaxındakı binanın damında yerləşmiş
atıcılardan biri Pərvizi nişan alıb. Bunu Pərvizə
deyəndə, əksinə, Pərviz kameranı dama tərəf
yönəldib o atıcını çəkmək istəyir
və bu vaxt atəş açılır. Tez özlərini
boz maşına atırlar, amma atəş davam edir və
atılan güllələrdən biri maşının
damını deşib sükan arxasındakı İlqarı
sağ böyründən yaralayır. Buna baxmayaraq İlqar
çəkiliş qrupunu tez oradan uzaqlaşdıra bilir.
Ştaba gələn kimi İlqar tez paltosunu
çıxartdı və gördük ki, xoşbəxtlikdən
yara dərin deyil. Güllə “QAZ-24”-ün qalın dəmir
banından keçərkən zərbə gücü zəifləmişdi.
İlqar Abbasov yaralanandan sonra boz “QAZ-24”-lə çəkilişə
getmək artıq çox təhlükəli idi,
çünki artıq hərbçilər tərəfindən
nəzarətə götürülmüşdü. Vəziyyəti
belə görən “Kaspar” xəstəxanasının rəhbərliyi
bizə təcili yardım maşını ayırdı və
tibb işçilərinin geyimlərini verdi. Həm
yaralıları daşıyırdıq, həm də çəkiliş
edirdik. Amma tezliklə hərbçilər duyuq
düşdülər və təcili yardım
maşınını da atəşə tutdular.
Deşik-deşik olmuş o maşın yaxın illərə
qədər xəstəxananın həyətində o
günlərin yadigarı kimi saxlanılırdı...
Bakıda ağalıq edən sovet-rus hərbi
komendaturası yanvarın 20-də günortadan sonra
bütün ölkə üzrə telefonların beynəlxalq
xəttə çıxışını ləğv etdi. Mərkəzi
Poçt da zəbt olunmuşdu. Axşama yaxın isə hərbçilər
duyuq düşüb ştabdakı teleksi də
bağladılar. Dilxor olmuşduq. Nə edəcəyimizi
bilmirdik.
Ştaba gəlib-gedənlər arasında “Sputnik” gənclik
turizm agentliyinin rəhbərləri Füzuli Ələkbərov
(sabiq əmək və əhalinin sosial müdafiəsi naziri)
və Matvey Elizarov da (hazırda tanınmış iş
adamı və Dağ yəhudilərinin Ümumdünya
konqresinin vitse-prezidentidir) vardı. İlqar Abbasov “Sputnik”ə
(o vaxt Səməd Vurğun bağının yanında yerləşirdi)
adam göndərdi və xəbər gəldi ki, orada teleks
çalışır. Komsomol təşkilatının nəzdində
fəaliyyət göstərən “Sputnik” birbaşa Moskvaya
tabe olduğuna görə, hərbçilər onun teleksini
bağlamamışdılar.
Yenidən hadisələrin gedişatı haqda məlumatları
yaymağa başladıq və teleks göndərdiyimiz əsas
adamlardan biri yenə Mirzə Xəzər idi. “Sputnik”dəki
teleksdə avtomatik imza var idi: “Ələkbərov”. Hər dəfə
Mirzə Xəzər “Azadlıq” radiosunda bizim məlumatları
səsləndirəndə deyirdi: “Diqqət! Diqqət!
Bakıdan Ələkbərov xəbər verir...”. Cəmi
iki-üç gün belə çalışa bildik. Sonra
“Sputnik”in də teleksini bağladılar...
Qanlı Yanvardan bir neçə il keçəndən
sonra Mirzə Xəzər Bakıda olanda imkan tapıb onunla
görüşdüm. Bu, ilk və son
görüşümüz oldu. Özümü təqdim elədim,
“Ələkbərov”un kim olduğunu da ona dedim. O günləri
xatırladıq və xatırladıqca kövrəldik...
...Üstündən 34 il keçsə də,
Qanlı Yanvarı birlikdə yaşadığım dostlarla
indi də görüşəndə, elə olmur ki,
hansısa epizodu xatırlamayaq. Bu yaxınlarda İlqar Abbasovla
Şirvan şəhərində yeni salınmış
“Qarabağ” və “Zəfər” xiyabanlarını gəzəndə
də o günləri yada saldıq. Böyük Qələbəmizin
şərəfinə ucaldılan abidəni ziyarət edəndə
çox qürurlu idik. Çünki bizim Zəfərimiz təkcə
Qarabağ şəhidlərimizin deyil, həm də 20 Yanvar
şəhidlərimizin qanının yerdə
qalmamağının müjdəsidir.
Yaşa, müstəqil, müzəffər Azərbaycan!
Rasim Müzəffərli
Mədəniyyət .- 2024.- 19 yanvar(¹5).-S.1;6.