“Niyazi qarmonda ikiəlli
ifamı görəndə kövrəldi...”
Zakir Mirzəyev: “Qarmona ögey münasibətdən təsirlənib
elmi-tədqiqat işi müdafiə elədim”
Azərbaycanda qarmonun çox mahir
ifaçıları olub. Lakin onun ifasını dinləyəndə
elə bilirsən ki, qarmon da xalqımızın qədim milli
musiqi alətlərindəndir. Aləti dinləyiciyə elə
doğmalaşdırır ki...
Əməkdar artist Zakir Mirzəyevin Azərbaycan milli
musiqi sənətində özünəməxsus yeri var. Təsadüfi
deyil ki, ölməz maestro Niyazi onu virtuoz ifaçı
adlandırıb. O həm də mahir pedaqoqdur. Qarmon sənətini
yüksək səviyyədə tədris etməklə onun gələcəyini
gənc ifaçıların simasında təmin edir.
Sevə-sevə ifa etdiyi alətin
araşdırıcısı kimi də tanınan Zakir Mirzəyev
bir neçə dərsliyin müəllifidir. 1979–2004-cü
illərdə Hollandiya, Polşa, Rumıniya, Belçika,
Avstriya, Misir, Anqola, Konqo, Türkiyə, Kamboca, İran,
Hindistan və s. ölkələrdə konsert proqramları ilə
çıxış edib. 1983-cü ildə Vyetnamın fəxri
vətəndaşı adına layiq görülüb.
Ötən il 80 yaşını qeyd edən sənətkarla
yubiley ilinin sonlarında həmsöhbət olmuşduq.
Zakir müəllim qarmon alətini seçməsi barədə
deyir: “Atam balaban ifaçısı idi. Evimizdə həmişə
musiqi avazlanıb. O vaxt hər kəsin evində radio yox idi.
Bizim balaca bir radiomuz vardı. Radioda tez-tez məşhur
qarmonçalan Əhəd Əliyevin lent yazılarına qulaq
asırdım. “Segah”ı elə çalırdı ki, qarmonun
ecazkar səsi və ifa məni valeh edirdi. Mən də evimizdəki
qavalı götürüb dizimdə ifa edirdim...”.
Yemək xətrinə alınan qarmon
“...7-8 yaşım olanda qızılcaya yoluxmuşdum,
günlərlə yemək yemirdim. Vəziyyətim valideynlərimi
çox narahat edirdi. Atam məni yeməyə həvəsləndirmək
məqsədilə, həm də qarmona həvəsim
olduğu üçün 12 dilli qarmon alıb gətirdi. Dedi əgər
yemək yesən, mən sənə bu qutunun içində nə
olduğunu göstərəcəyəm. Yeməsən,
başqasına verəcəyəm. Bəli, yalandan bir qədər
yemək yedim, bir tikəni də gizlətdim və nəhayət,
qutunu açdılar. İnanın ki, bu gün də həmin
sevinc hissimi xatırlayıram. Xına rəngində qarmon idi.
O vaxt “Heyvagülü” rəqsi də yaman dəbdə idi.
Qarmonu əlimə götürən kimi onu ifa etdim. Anam
sevincindən bilmirdi nə etsin, atam səbirli kişi idi. Dedi
ki, mən bilirdim sənin istedadın var. Daha sonra məktəbdə
qarmon çalmağımdan xəbər tutdular və məni
Pionerlər evinə dəvət etdilər. Orada
ifaçılığın sirlərini öyrənməyə
başladım. Həmin dövrdə burada İxtiyar Axundov
adlı yaxşı bir qarmon ifaçısı vardı. Ondan
savayı da bir neçə qarmonçalan fəaliyyət
göstərirdi. Çox yaxşı qarmonları vardı,
ancaq uşaq olduğum üçün alətlərini mənə
vermirdilər. 11 yaşım olanda Bakıdan Hənifəzadə
soyadlı bir şəxs Xaçmaza bədii özfəaliyyət
kollektivlərini yoxlamağa gəlmişdi. Mədəniyyət
evinin şöbə müdiri rəhmətlik Əhmədağa
Şirinov Hənifəzadəyə demişdi ki, bu uşaq
çox istedadlıdır, amma qarmonu yaxşı deyil.
Şahbuz adlı müəllimin qarmonunda “Bakı” rəqsini
ifa etdim. Çox bəyəndilər. Hənifəzadə
soruşdu muğamlardan bilirsən? Əhəd Əliyevin
ifasında dinlədiyim “Segah”ı səsləndirdim. Hənifəzadə
dedi ki, bu uşaq Bakıya oxumağa gedə bilər, amma
yaşı azdır. Nəhayət, mənimlə bərabər
bir neçə istedadlı uşağı Bakıya gətirdilər...”.
İlk sənət imtahanı
Zakir Mirzəyev burada görkəmli musiqi xadimlərinin
qarşısında ilk sənət imtahanını verir:
“İndiki Dövlət Təhlükəsizliyi Xidmətinin Mədəniyyət
Mərkəzi o vaxt Dzerjinskinin adını
daşıyırdı. Burada rəhmətlik Əfrasiyab Bədəlbəylinin
rəhbərliyində Əhməd Bakıxanov, Qəmbər
Hüseynli, Cahangir Cahangirov, Tofiq Quliyev və Nazim Əliverdibəyovdan
ibarət münsiflər heyətinin qarşısında
çıxış etdim. Dedilər qarmonu qoy, gəl
yanımıza. Pilləkənlərdən düşüb gəldim
aşağı. Əfrasiyab müəllim yaşımı xəbər
aldı, dedim on bir. Dedi sən özündən 30 il qabağa
gedib ifa edirsən. Bu xatirələri heç vaxt unutmuram. Bir
həftə Bakıda qalıb müxtəlif zavod və fabriklərdə
konsertlər verdik. Mənim qohumlarım, babam və nənəm,
dayılarım burada yaşayırdı. Onlar bunu biləndə
mənə dedilər ki, biz Xaçmaza məktub
yazacağıq ki, səni Bakıya göndərsinlər.
Düzdür, valideynlərim bir müddət məni paytaxta gəlməyimə
razılıq vermədi. O vaxt istedadlıları tapıb
Bakıda oxumağa gətirirdilər. Nəhayət, paytaxta gəldim,
36 nömrəli orta məktəbdə oxumağa
başladım. 10-cu sinfi axşam məktəbində bitirdim.
Həmin dövrdə artıq məni toylara aparırdılar,
yaxşı pul qazanıb ailəmə kömək edirdim. Məktəbi
bitirəndən sonra Teatr İnstitutunun (indiki ADMİU – red.) Mədəni-maarif
şöbəsinə qəbul olundum. Üç ay idi
oxumuşdum ki, hərbi kafedranı bağlayıb bizi əsgər
apardılar. Rəhmətlik müğənni Yaşar Səfərov
və rejissor Rauf Atakişiyevlə bir qrupda oxuyurduq.
Bütün qrupu apardılar və biz Leninqrada (Sankt-Peterburq –
L.A.) düşdük. Hərbi xidmətdən sonra təhsilimi
davam etdirdim”.
Tələbəlik illərində müəllimlərindən
onunda aktyor kimi də uğur qazanacağını
düşünənlər olub: “Rəhmətlik Rza Təhmasib
deyirdi ki, “bilirsən bundan nə yaxşı aktyor olar”. Buna
baxmayaraq mən qarmonla artıq xeyli uğur
qazanmışdım. Yeddi dəfə respublika müsabiqəsində
birincilik qazanmışdım və hər dəfə də
qalibiyyətdən sonra məni radioya yollayıb yeni
ifalarımızı lentə yazdırırdılar. İlk
lent yazım 1953-cü ildə olub – 10 yaşımda. Fond
üçün yazım isə 17 yaşımda, yəni
1960-cı ildə”.
Bu sənətlə dünyanı gəzmişəm
Çoxları onu xaçmazlı kimi tanıyır.
Ancaq sənətkar deyir ki, atamı partiya işi ilə əlaqədar
Xaçmaza göndərilir və uşaqlar orada
böyüyürlər: “Xaçmaz camaatı indi də deyir
ki, Zakir Mirzəyev xaçmazlıdır. Mən də
zarafatla “Yox, Xaçmaza gələnlərdənəm” deyirəm.
Zakir müəllim deyir ki, musiqi onu müdrik insana
çevirib: “İnanclı insanam və Tanrının qüdrətindən
böyük zövq alıram. Nə qədər
çalışsan da, yazıdan qaçmaq olmur. Həyat bir
imtahandır. Tanrı bu sənəti mənə bəxş
etdiyi üçün həmişə şükür
etmişəm. Çünki bu sənətlə mən
bütün dünyanı gəzmişəm. Niyazi rəhmətlik
o vaxt mənim ifamı dinləyib kövrəlmişdi. Maestro
həmişə deyərmiş ki, qarmonu niyə birəlli ifa
edirsiniz? Ona görə də mənim ikiəlli ifamı
görəndə çox təsirlənmişdi. Atam mənə
deyirdi ki, qarmon ifaçıları həmişə bir əl
ilə ifa edirlər. Sən çalış, iki əlini də
işlət. Bu mənim qulağımda sırğa kimi
qalmışdı. İlk dəfə qarmonda bəstəkar əsərlərini
də mən ifa etmişəm. Bu, Tofiq Bakıxanovun simfonik əsəri
idi. Simfonik əsərə özümü nümayiş
etdirmək üçün deyil, qarmon alətinin nəyə
müvəffəq olduğunu göstərməkdən yana
müraciət etdim”.
Zakir Mirzəyev 2005-ci ildə qarmon
ifaçılığından dissertasiya müdafiə edib.
Bu, Azərbaycan musiqişünaslığında ilk addım
hesab olunub: “Bu həvəs ondan yarandı ki, ali məktəbi
bitirəndən sonra məni filarmoniyaya solist yolladılar. Nəzakət
Məmmədova, İslam Rzayev, Şəfiqə Eyvazova, Ramiz
Quliyev və digər tanınmış ifaçılardan ibarət
kollektivlə Hollandiyaya qastrol səfərimiz olmuşdu. Həmin
konsertdə mən əvvəlcə öz musiqimizi, sonra Avropa
bəstəkarlarının əsərlərini ifa etdim. Bundan
sonra Niyazi məni Hindistana və Nepala yolladı. Fikrət
Əmirov, Habil Əliyev də var idi bu qastrol səfərimizdə.
Nepaldan da Tibetə getdik. Həmin vaxt Tibetdə qarmonun tarixini
öyrəndim. Müdafiə mövzum da bu oldu. Əsas da
qarmona ögey münasibətdən təsirlənib elmi-tədqiqat
işi yazdım. Sənətimi sevən iki insan – Xalq artisti
Tofiq Bakıxanov və Xalq yazıçısı Qılman
İlkin dissertasiya müdafiə etməyimi çox istəyirdilər.
Qılman müəllim mövzu olaraq elə qarmonu seçməyimi
istədi. 2005-ci ildə alimlik dərəcəsi almaq
üçün “Azərbaycan musiqisində qarmonun rolu və əhəmiyyəti”
mövzusunda dissertasiya işini müdafiə etdim. Onu da deyim
ki, tanınmış musiqişünas, unudulmaz insan Ramiz
Zöhrabov məni elmi iş müdafiəsi üçün
çox həvəsləndirdi. Qarmonun mənşəyi Tibetə
gedib çıxır. Bununla bağlı ilkin elementlər
bizim eradan əvvəl Tibetdə tapılıb”.
Vyetnamın fəxri vətəndaşı
Sənətkarın Vyetnamın fəxri vətəndaşı
olmasının da maraqlı tarixçəsi var: “Vyetnam
çox rütubətli yerdir. Orada qastrolda olduğum zaman
qarmonun kəməri dəridən olduğu üçün
konsertlərdə tez-tez qırılırdı. Tarzən Həbib
Bayramov, nağara çalan Böyükağa Muradov və
müğənni Zaur Rzayevlə birgə idik. Paytaxt Hanoyda
sonuncu konsertdə də sonuncu ifa mənim olacaqdı. Qarmonun kəməri
az qalır qırılsın. Mən də ürəyimdə
dua edərək çalıram. Səid Rüstəmovun
“Qurban adına” əsərindən bir ərəb
kompozisiyasına keçid etdim. Elə bu zaman qarmon əlimdən
çıxdı. Rəhmətlik Böyükağa da
çaşdı. Bu zaman az-çox aktyorluğum olduğu
üçün vəziyyətdən çıxış
yolu tapdım. Qarmonu çevirib sol əlimlə ifa etməyə
başladım. Tamaşaçılar arasında ruslar da
vardı. Onlar konsertdən sonra məni tutub yuxarı
atırdılar. Hətta ruslar orada qarmona salmaq
üçün mənə minik maşınının kəmərini
də verdilər. Bu konsert böyük əks-səda
doğurdu. Səhəri gün Vyetnamın rəhbəri bizi qəbul
edəndə təkcə mənə yox, qastrolda olan
bütün sənət dostlarımla birgə bizə fəxri
vətəndaşlıq verildi”.
Zakir müəllim ifaçılıqla yanaşı,
25 il pedaqoji fəaliyyətlə məşğul olub. 100-ə
yaxın yetirməsi var. Onların sırasında Kənan
Əsədovun da adını qeyd edir. Deyir ki, Kənan
hazırda Musiqi Kollecində dərs deyir.
Sənətkar öz ailəsində qarmon
ifaçılığını heç kəsin davam etdirməməsindən
təəssüflə danışır. Deyir oğlunu və
qızını musiqi məktəbinə yazdırsa da, bu sahəyə
həvəsləri olmayıb.
Zakir müəllimdən onun hansı əsərinin
daha çox tanıtdığını xəbər
alıram. “Muğam və rəqs” əsərinin adını
çəkir. Bu əsərin onu dünyada
tanıtdığını deyir: “Bu əsərə qədər
heç kim heç bir alətdə həmin notlara qədər
gedib çıxmamışdı. 1962-ci ildə bəstələdiyim
bu əsər 1964-cü ildə Azərbaycan Radiosunda lentə
alınıb”.
Sonda qocaman sənətkardan oxucularımız
üçün ürək sözlərini soruşuram: “Mən
ölkəmizin gözəlliyinə, vətənimizin
bütövlüyünə görə dövlətimizə,
ölkə rəhbərliyimizə təşəkkür edirəm.
Prezidentimizin dünya mediasına verdiyi müsahibələri
diqqətlə izləyirəm. Bu mənə böyük
zövq verir. Bu gün şəhərlərimiz, kəndlərimiz
abadlaşır. Bundan gözəl nə ola bilər. Mənə
göstərdiyiniz diqqətə görə qəzetinizin
kollektivinə ayrıca təşəkkür edirəm”.
Lalə Azəri
Mədəniyyət .- 2024.- 17 yanvar(¹4).-S.6.