Şeirlər

Elnaz Eyvazlı

“Bu sevgim də daşa dəydi,

bəxtəvər daşın başına.

Q.Ağsəs

Ay bəxtəvər başlı daşım,

gözləri aydın başının.

Gör nə qədər sevgi yatır

hər qatında yaddaşının.

Aradabir çək başına,

əllərinə nəm dəyəcək.

Əyilməyən daş qəddini,

kədər büküb, qəm əyəcək.

“Bu sevgim də daşa dəydi,”

düşdü yenə daş başıma.

Nə bəlaydı gəldi axı,

aman Allah, çaş başıma?!

* * *

Bir dəstə çiçək dərəsən,

bir gözəl çələng hörəsən.

Burdan kim keçib, görəsən,

ətrinin qoxusu qalıb?!

Dərd əlindən yana-yana,

əllərini salıb yana.

Keçib boylana-boylana,

yozulmaz yuxusu qalıb.

Gətirmədi yenə bəxti,

boş qalıbdı tacı-taxtı.

İtirmişəm gör nə vaxtdı,

daha nə qorxusu qalıb?!

YUXU

Bu da bir şirin yuxu,

ayılmaq istəmirəm.

Ayılıb xiffətindən

bayılmaq istəmirəm.

Min gecədən biridir

yaşadığım bu gecə.

Kirpiyimin ucunda

daşıdığım bu gecə.

Yumulu gözlərimdə

ömrünü vurdu başa.

Səhərəcən əriyib

gözümdə döndü yaşa.

Gecə səni gətirib

özünə yol yoldaşı.

Hər yuxuya qarışır

neçə günümün başı.

* * *

Səndən ötrü darıxmaq deyil bu,

daha acı və dəhşətlidir.

Hər gecə evə gələndə,

əlimi qapının dəstəyinə atanda,

bütün əyləncələri geridə qoyub

xarabama çatanda

duyuram bu acını.

Sən heç vaxt qapını arxadan bağlamazdın.

Qapı həmişə üzümə açıq olardı.

Nəfəsin qapının o üzündən yandırardı məni…

Səndən ötrü darıxmaq deyil bu,

Daha üzücü və dəhşətlidir.

Yuxulu əllərimi balışına

Vətən xainini qəbrə tullayan kimi tullayıram.

Səhərəcən buz kimi yataqda

it kimi ulayıram.

Qonşum deyir ki,

Bu gecə bir köpək bizi yatmağa qoymayıb.

Qayıt, məni saçlarınla yuvama zəncirlə.

Həsrətindən köpək olduğumu

biləcəklərindən qorxmuram.

Bu, gec-tez hamıya çatacaq.

Sahibsiz olduğumu bilsələr,

hərə bir daş atacaq.

YUXU

Bu gecə yuxuma gəlmişdin,

bu gecə yuxuda sevmisən məni -

özündən xəbərsiz-ətərsiz.

Mən səni həyatda ondakı kimi

nə şirin görmədim, nə də nəşəli.

Bu gecə yandırdın yenə

qəlbimdə sönən məşəli.

Sən mənim özümün idin,

kimsənin yox.

Mənim idin, əllərindən

tutub gedirdim ürəklə.

Sənin idi o barmaqlar,

kimsənin yox.

Mənim idi o barmaqlar,

keçirmişdim tellərinə.

Barmaqlarmı?

Yox! Qarmaqlar!

Qarmaq idi barmaqlarım,

tanımırdım əllərimi, gözlərimi.

Nələr, nələr söyləyirdim!

Yerə vurub dizlərimi

bağırırdım, yalvarırdım Tanrıya tutub üzümü.

Yavaş-yavaş ayrılırdım insanlıqdan,

tanımırdım öz-özümü.

Yuxudaydım, amma yenə duyurdum ki özgəninsən.

İstəmirdim oyatsınlar,

oyanıb itirim səni.

Barmaqlarmıı keçirmişdim tellərinə.

Qarmaq idi barmaqlarım.

İstəyirdim saçlarından çəkə-çəkə

səhərə yetirim səni.

İncimirdin, həzz alırdın

görmədiyin “vəhşilikdən”.

Bilirdin ki, səndən ötrü

yuxu ilə gerçəkliyin arasında vuruşuram.

Biri yalan, amma şirin.

Biri gerçək, amma acı.

Ayılırdım yavaş-yavaş,

itirirdim yenə səni,

sən ömrümün,

ay ömürlük ehtiyacı.

Sən özün də bükük boynum

qollarının arasından çıxan zaman

nalə çəkdin.

Fəryadına oyananda

bir mən idim, bir həqiqət, bir sənsizlk…

Bu gecə yuxumda gördüyüm kimi

mən heç səni görməmişdim

elə şirin və nəşəli.

Bu gecə yandırdın yenə

qəlbimdə sönən məşəli

Mədəniyyət.- 2009.- 26 avqust.- S. 13.