Şeirlər
Qırılan
ağaclara elegiya
1
Hər gecə baltalar
çarxa verilən,
Hər səhər
ağacı
kəsilən şəhər.
Hər kəsilən
ağac boyu
əli Allah ətəyindən
üzülən şəhər.
2
Gör nə vaxtdı
qara bayram,
Qara aydı ağaclara.
Üstə amanat yuvalar,
Kimlər qıydı
ağaclara?!
Kimsə acımadı
belə,
Vecinə heç kəs
almadı.
Kölgə
saldıqları şəhər
Onlara kölgə
salmadı.
Balta səsinə
diksinib
Ağaclar yol boyu
ağlar.
Sərvi, zeytunu,
çinarı
Ocaqda qol-boyun ağlar.
Şamları
doğrayan kişi
Evinə hanbala gəzir.
Qurduqları yuvaları
Quşlar ana-bala gəzir.
Asfalta aşanda
gördüm,
Gördüm nə təhər
yıxılır.
Hər yıxılan
ağac ilə
Yıxılır, şəhər
yıxılır.
Çıxmaz
Bakının yadından,
İtlər qovsa
pişikləri
Canqurtaran hara qaldı?!
Küləklərdən
nəğmə çəkən, -
Oxuyan vaxtları
vardı.
Onların da bu şəhərdə
Yaşamaq haqları
vardı.
Sırası elə seyrəlir
Bu şəhər
keçəl görünür,
Hər ağacın
kötüyündən
Ağarır əcəl
görünür.
Yaşılını
yığıb çöldən
Günəş kimi
qürub edir.
Ağaclar tək
özü getmir
Kölgəsin
götürüb gedir.
Süfrə
Balalarımı unudub
şeirdən
yapışanda
Gördüm
balalarım
ətini yedi.
Şeiri buraxıb
balaları tutanda
şeir mənim
ətimi yedi
Məmməd Dəmirçioğlunun
rəsmi
Mən Məmmədi
görən kimi
Yada Akif Səməd
düşür.
Aradakı dostluq
üçün
Ona ayrı rəhmət
düşür.
Əgər İncə
bostan olsa,
Bir yaxşı
tağı Məmməddi.
Bir dost kimi
gözümüzün
Qarası, ağı Məmməddi.
Çəkdiyi sənnən
danışır, -
Çəkdiyi şəkil
diridi.
Mən onnan çox
danışmıram,
Ruhumun söhbət
yeridi.
Novxanıda məhləsi
var,
Yol çəkib,
ağac əkibdi.
Mən oğuza
oxşayıram,
Qağam
qıpçağa çəkibdi.
Bir albom portret çəkib
Kim qaldı, kimi çəkmədi?!
İncədən
hamını çəkdi,
Mənim şəklimi
çəkmədi.
4-ü iyul ad
günündü,
süfrə açmaq xərci
durur.
Mən Məmmədə
şeir yazdım,
Mənə şəkil
borcu durur.
Məsiağanın
şeiri
1
Hər görüşdə
- girəvədə
"Təzə nə
var" soruşur.
Elə soruşur - elə
bil
bağbandan bir tamarzı
təzə nübar
soruşur.
Vay o gündən
əlim boş ola, -
gözü qırımımdan
bir şey almaya,
Qara bulud olur,
sifətinə çən
gəlir,
Çay içiriksə,
çayı yerə
qoyur,
Yemək yeyiriksə, çəngəli.
Deyirəm, ay Məsi,
ay Pir olmuş,
əgər qabımda
bir şey varsa,
bu qələm,
bu baş durur
Əl çəkmir
zalım
pişiyimi ağaca
dırmaşdırır.
2
Get o dosta,
şeirim,
Çoxdandı gözə
dəymir,
Gilənar sovulandan,
Get o dosta,
şeirim,
Bəlkə, bu axşam o da
elə mən kimi qərib.
Sənə görə
o məni
ağ yuyub, qara sərib.
Get o dosta,
şeirim,
O səni
görən kimi
eynəyi geri basıb
oxuyub
qımışacaq.
Get o dosta, şeirim,
Məsimiz dost
sanbalı,
Məsimiz dost
ağırı.
Ürəklər bənd
olan tel
Ağappaq dost
cığırı.
Var o dosta, şeirim.
Yalquzaq
Ov adına sözü
qovdu,
Tək sözə
qanı qaynadı.
Hər bir şair
yalquzaqdı,
Ölən sevgili -
dünyadı.
Zəng
Laçın –
həsrətin bir ucu
Oğuldərə,
bir ucu Güləbird.
Laçın –
Tanrı müəllim
olduğu
sinif otağı,
Hamımız
dərsə gecikən
şagird.
Ayrılıq
Ovçuya tuş gəlmiş
ov kimi ürküb,
Üz-üzə gələndə
gendən gedirsən.
Sən mənim o qədər
özüm olmusan
Gedirsən -
hələ də məndən
gedirsən.
Kim ölə, kim qala
Ədan elə kəsir,
qılınc yalandı,
Qılıncı
arxayın qına qoymusan.
Yanmış, əvvəl-axır
çıxacağın var,
Vallah, sən
özünü qana qoymusan.
Bu gün əziz
gündü, cümədi sabah,
Əziz gün qan salma,
sayılar günah
Kim ölə, kim qala -
Allaha pənah!
Yenə zülflərini
yana qoymusan.
İlham, isinmədi
istinə sənin,
Əldə
bıçaq duram qəsdinə sənin, -
Qanımı tökərəm
üstünə sənin, -
Deyərlər, bəzənib
xına qoymusan.
Dar ağacı
Dünyanın
malında
gözümüz yoxdu,
Könül tək
sevginin yalavacıdı.
Boynumuza düşən
Sevilən hər
qadın
dar ağacıdı.
Bülbül
Sən demə, gül
üçün can üzən quşun
Naləsi kədərin
şövqüdü, bülbül.
Mənimki kədərli
şeirlər yazmaq,
Səninki yanıqlı
şərqidi, bülbül.
Haqqın biz tərəfdən
kəsildi rəddi,
Sevincim kədərin
yanında pərtdi.
Gah təzyiqim yendi, gah
ödüm artdı,
Bir yandan ciyərim bərkidi,
bülbül.
Sevda can evinin şah
damarıdı,
O həm yox,həm də
ki, yoxdan varıdı.
Desələr: çəkdiyin
nədən sarıdı,
De bizə çəkdirən
sevgidi, bülbül.
İlham Qəhrəman
Mədəniyyət.- 2009.- 20 fevral.- S. 13.