Əsəd Nəsirli

Dünən, bu gün, sabah

Dünən, bu gün, sabah

Nə dəyişər saçlarının rəngindən

Ayrılıqlı ömrünün düşmür yolu ölümünə

Dünən, bu gün, sabah

saçlarının rəngiylə qarışıram şəhərimə

bir-bir insanları qucaqlayıb öpürəm

təşəkkür edirəm bu gün öləcəklərinə

Dünən olmaz, dünən, bu gün, sabah

Dünən, bu gün, sabah gələr-gələr,

gəlməz-gəlməz uzun bir yola düşürəm

göz yaşından islanmış yanağına ilişmiş

bir telinə sahib olub bu dünyanın

sürüşürəm dünən, bu gün, sabah

Dünən, bu gün, sabah

bir telindən keçib gedirəm cənnətə

həyatımdan keçmirəm dünən, bu gün, sabah

ovcumdan qan axır yanağın üzüaşağı

saxlayır islanmış yanağında tellərin əllərimi

dünən, bu gün, sabah əllərim tellərini

sabah olmaz dünən, bu gün, sabah

Dünən, bu gün, sabah

Adamlar qarışır saçlarının rənginə

qucaqlayıb öpürlər məni bir-bir

təşəkkür edirlər bu gün ölmədiyimə

dünən, bu gün, sabah

bu gün olar dünən bu gün sabah

Eynşteyn ayrılığı

Kim bilir, bəlkə də

hələ səsinin olması sənin varlığın deyil,

varlığın deyil hələ hamı kimi danışmağın

Kim bilir məni bezdirən Bakının, bəlkə

ilk və son gördüyüm adamı sən olacaqsan

(Bakıda ayrılıqlar daha böyük görünür)

kim bilir, bəlkə

özünü dünən 13-cü qatdan atan o tələbə

qız sən idin, bəlkə bu gün mən olacam

araba qəzasının qurbanı, qurban sənə...

Kim bilir, bəlkə də

hər insanın taleyi ölümündən başlayır

ən mənasız sözlərdi dünyanın xilaskarı

bəlkə də Eynşteyn daha doğulmayacaq

atom bombalarının alov dilimlərindən

kim bilir, bəlkə də daha çox oxuduqca

səndən daha çox uzaqlaşdım bəlkə də.

Bizi ayıran da, Eynşteyn,

sənə qarşı qəzəbim də çoxaldı kim bilir,

bəlkə də “vicdanın dərinliyinə

baxmaq kimi dəhşətli, heç nə yoxdur”

Dəhşətli heç nə yoxdur, heç nə yoxdur,

heç nə yoxdur dəhşətli, qurban sənə...

Səsin ilişdi ayağıma

səsin ilişdi ayağıma

üzün səslər içində hıçqırarkən dayandın

tutulmuşdu göy üzünün ilk və son günəşi

səsin düşdü ayağıma, ayağım daşa döndü

nə sənə yol gedə bildi, nə də səndən o yana

hıçqırığın bədəninin yer üzünü titrətmədi

tutulmuşdu yer üzünün mənə aid ayaqları

bir də, bir də şeir düşdü saçlarıma

saçlarım söz-söz uzandı, bir anda yüz söz

yaşadım söz-söz, düşdü ayağıma səsin də

səsin düşdü ayağıma

ayağım daşa döndü, zalım qızı, səsindən...

Aqressiya

Dünən, bu gün, sabah

Çox zaman həyata dördəlli sarılarkən

barmaqlarımın ucunda hiss etmərəm

toxunduğum divarları özüm-özümə

çox zaman yaratdığım divarlardan

bir yağış sonrası

yıxılaram yalnızlığın dibinə

yeni bir daşa toxunar

daşa dönmüş əsəblərim

çoxu zaman bircə divarı aşmaq qalar

ümidlənib qalxaram

yeni bir yağış öncəsi

90-cı ilin şəkli

kirayə otağımın divarında portret yox,

heç bir rəngli şəkil yox, stolumun üstündə

altmış yaşlı atamın da iyirmi yaşlı şəkli

mənə yalan söylədi

qapqara saçları, qırışmamış sifətiylə...

90-da çəkdirdiyim rəngsiz şəkillərimsə

nə ayağıma oldu, nə də əynimə gəldi

beş yaşımdan şəkildəyəm

beş yaşımda ölkəmiz də müstəqillik qazanıb...

Çarpayı haqqında sevgi şeiri

Bir mənəm, bir sənsən, bir də çarpayı,

Bir də aramızda gecə köynəyin.

Soyun ürəyini, üçəcən sayıb,

Soyun yaddaşından qara eynəyi.

İstər yaxına gəl, istər gen dolan,

Çarpayı, bu, sənə heç nə demirmi?

Dəmir yaddaşına səslər həkk olan

Səncə, bu çarpayı adi dəmirmi?

Adi bir parçamı gecə köynəyin,

Altında nə sirlər yatır, kim bilir?

Bakirə qaldıqca, gözəl mələyim!

İçində əsirlər yatır, kim bilir?..

Burax əsirləri, azadlığa çıx,

Məni də içində əsir saxlama.

Bir az özün yıxıl, bir az məni yıx,

Bir az dişini sıx, döz, döz, ağlama...

Bir mənəm, bir sənsən, bir də çarpayı,

Bir də aramızda gecə köynəyin.

Soyun ürəyini, üçəcən sayıb,

Soyun yaddaşından qara eynəyi...

Mədəniyyət.- 2009.- 17 iyun.- S. 13.