Zər qədrini zərgər...
...işçi qədrini həmkar
bilər
Həmkarlar İttifaqı təşkilatına
verilmiş «həyat məktəbi» kimi «köhnə» adlara
«Qayğı institutu» kimi yenilərini də əlavə etmək
gərək. Bu «institut»un 28 «fakültə»si varsa, onun
haqqında dərc etdiyimiz bu yazı - Mədəniyyət
İşçiləri Müstəqil Həmkarlar
İttifaqının sədri Cəmilə Səttarova ilə
müsahibəmiz təkcə həcmcə böyük deyil...
İllərin «tərcümeyi-hal»ındakı
epitetlər də, fəsilləri kimi, rəngarəngdir:
«quş qanadlı», «bir igid ömrü», «papağını at
göyə - gəlib keçdi», «vəfasız»...
Bizim (yəni,
böyük əksəriyyətlə öz halal əməyi,
istedadı ilə dolanan həmkarların) Mədəniyyət
İşçiləri Müstəqil Həmkarlar
İttifaqına rəhbərlik edən Cəmilə
xanımımızın əmək fəaliyyətinə məxsus
illəri isə, sözün bütün mənalarında vəfalı
adlandırmaq olar.
Böyük mədəniyyət
sahəsi - hərəsinin ağzından bir avaz (bəyəm
hamısınınmı oxuduğu «Quran»dır?) gələn
mədəniyyət işçiləri... və 40 il! Deməli, istedad təkcə sənətkarlarda,
yaradıcılarda yox, onların dərdinə qalanlarda, hər
yaradıcılıq sahəsinin «epiloq»larına, «ardı
var»larına stimul verənlərdə də olmalıdır və
bunun özü də bir «maestro»luqdur. Bəzən, xoş
münasibət, ictimai arxa-dayaq hissi, istirahət göndərişi
(«putyovka») işçinin düşünüb-daşınma
güzəranına cibindəkindən daha çox stimul verir.
Bir kino işçisinin, rəssam, teatr xadiminin, bir jurnalistin
(qoy «biz də dağarcığımızı çəkək
çuvallar cərgəsinə»!) istirahət səfərlərindən
etdiyi fantaziya ovunun vəzn qiyməti «daimi qeydiyyat» məkanındakıların
cəmi çəkisindən ağır olur.
Məmnunluq hissilə
qeyd edək ki, bu xanım - daim ictimai-sosial qayğılarla, əməkçipərvər
duyğularla yaşayan Cəmilə Səttarova bizim müsahibə
«ssenari»mizdə də öz yardımını əsirgəmədi;
diktofonu qoşan kimi, 40 illik fəaliyyət «inteqral»ını
40 saniyəyə nəql etdi: «Azərbaycan Dövlət
Konservatoriyasını bitirdikdən sonra Bakı musiqi məktəbində
(6 ¹-li) müəllim, tədris işləri üzrə
direktor müavini və direktor işləmişəm. Sonra o vaxtlar AHİŞ (Azərbaycan
Həmkarlar İttifaqları Şurası) adlanan bu təşkilatın
rəhbər vəzifələrinə seçilmək
üçün namizədliyimi irəli sürdüm və
1985-ci ildə bu sahəyə gəldim. 2000-ci ildə Respublika
Mədəniyyət İşçiləri Müstəqil Həmkarlar
İttifaqına sədr seçildim.
Bir vaxtlar
çalışdığım tədris müəssisəsi
mənim üçün həyat məktəbi, bu təşkilat
isə ali həyat məktəbi oldu».
- Cəmilə xanım,
bu 40 illik fəaliyyət «kitab»ınızın fəsillərinə
keçək və təbii, birinci fəsildən başlayaq.
- Onda gərək deyəm
ki, lap ilk gənclik dövrlərimdən geniş auditoriya həvəsində
olmuşam. Məktəb
sinifləri mənə dar gəlirdi - daha geniş, həyati
auditoriyalar istəyirdim. Müəllimkən də əlavə
işlər görürdüm; solo-konsertlər verirdim, divar qəzeti
çıxarırdım, orijinal rəsmlər çəkir,
stendlər qurur, qeyri-standart mühazirələr oxuyurdum.
Valideynlərlə çox ünsiyyətdə olurdum.
Bütün bunlar məndə daxili tələbat, ictimailik istəkləri
idi. Amma görünür, gizli - təhtəl-şüuri
karyera istəklərim də varmış. O vaxtlar müdirlərimin,
rəhbərlərimin tapşırıqlarını dərhal
və məmnuniyyətlə yerinə yetirir və bəzən
onların timsalında... özümü də
görürdüm.
- Təbii
ki, yaxşılarının, yüksək keyfiyyətlilərinin,
«böyüklə böyük, kiçiklə kiçik»lərinin...
- Əlbəttə. Ümumiyyətcə,
həmişə yaxşılar, birincilər sırasında
olmağa çalışmışam. Siniflərdə,
auditoriyalarda seçilmişəm - özü də buna
xüsusi cəhd etmədən. Sadəcə,
gördüyüm işi can-başla, peşəkarcasına
yerinə yetirmək istəmişəm.
- Ev, məhəllə,
bir sözlə - mikro-mühitiniz nə verib Sizə?
- Bakıda
doğulmuş, 7-ci sinifədək 189 nömrəli orta, sonra
Bülbül adına Orta İxtisas Musiqi məktəbində
oxumuşam. Çox
maraqlı məhəllə mühitim, rəfiqələrim,
öyüd-nəsihətli, gör-götürlü dairəm
olub. Artıq çıxmazsa, deyim ki, məni nənəm
böyüdüb - anamın işi başından
aşdığına görə. Maraqlıdır; nənəmgilin
həyətində qız uşağı, ata evimizdə isə,
demək olar, oğlan uşağı yox idi. «Paradoks»a
baxın; orada oğlanlarla futbol, burada qızlarla
«qurşaqtutdu» oynamalı olurdum. Qızlarla maraqlı səhnələr
qururduq, «teatro çıxarırdıq». Demək istəyirəm,
uşaqlığım çox maraqlı keçib. Sizin bayaq
sözaltı «liderlik» replikanıza gəldikdə isə, deməliyəm
ki, pis çıxmasın, heç vaxt heç kəsə
icazə verməmişəm ki, mənə qarşı
böyüklük etsin. Daim müstəqil,
başqasının azadlığına toxunmayacağım həddə
azad olmuşam.
- Sizcə,
karyera, hökm, bəşəri diktə səlahiyyəti
qadınlarda olsaydı, dünya necə olardı - indikindən
yaxşı, yoxsa... «yaxşı»?
- «
- Təbii
ki, Tanrıdan asılılıq istisna edilməklə...
- Tanrı
hamıdan, hər şeydən əvvəl və
üstündür. Onu dərk
edəndən sonra isə hər kəsin özündən
sonradır. Yəni, böyük Yaradan öz qüdrəti,
elçiləri, kitabı ilə yol göstərir - qalanı
insanlıq, fərdlik, yaradılmışlıqlardır.
- İlk
iş yeriniz olan o məktəbi ictimai aspektdən tamamilə
normativ, həyati-«konstitusion» «laboratoriya» hesab etmək
olarmı?
- Məncə
hər insan - ən intellektsiz adam belə - ağı qaradan
seçə bilir. Qalır
digər rənglər ki, onları da insana ev, ailə, kitablar,
yaxşı-yaman tay-tuşlar, təfəkkürdə «yoxdan
var olan» ideyalar, ideallar öyrədir. Toplumlar, kollektivlər
aktiv də ola bilər, passiv də. Amma ən passiv kollektivdə
də aktiv bir kimsə olur - əlbəttə, nisbətdə.
Mən daim doğru ilə yanlışı seçməyə
çalışmışam.
- Nəhayət,
o müəyyən həddli, ölçü-biçili məktəb
«simfoniyasından» çıxıb, geniş diapazonlu,
ictimai-polifonik həmkarlar «simfoniyasına» qatıldız və
nə gördüz, oktava çətinliyi çəkmədiz
ki?
- Əlbəttə,
bu komitə bütün respublikanı əhatə edirdi,
öz ənənələri vardı, mahiyyətcə
bütün partiya-sovet təşkilatlarından fərqlənirdi.
Bura gələndə mən rəhbər işçilərdən
birinə sual verdim ki, həmkar işinin mahiyyəti nədir,
dedi: «mən neçə ildi bu sahədə işləyirəm,
amma onun formulasını sənə dəqiq - bütün tərif-düsturu
ilə deyə bilmərəm; özün işləyərsən,
bilərsən».
- Bu gün
o sualı mən Sizə verirəm: həmkarlar təşkilatı
nədir?
- Həmkarlar
ittifaqı - obrazlı desək, «tərəf-müqabil»lik əsnasında,
yəni işçi qüvvəsi ilə işəgötürən
tərəf «dram»ından yaranıb. Nə qədər ki, bu iki tərəf var, bu qurum da var, bu
ittifaqa ehtiyac olacaq. Azərbaycan Həmkarlarının
yaşı çox olmasa da, az da deyil - qarşıda 105
illiyini qeyd edəcəyik. Amma bu qurumun dünyəvi tərcümeyi-halı
göstərir ki, bütün zamanlarda hakimiyyətlər bu təşkilatla
hesablaşıb. Tarixən bu qurumla dövlət, hakimiyyət
arasında qarşılıqlı ehtiyac olub. İqtidarlar bu
quruma söykənib, bu təşkilatın rəyi seçkilərdə
önəmli olub.
- Bu məqamda
sovetlər dönəminə kiçik bir ekskurs yerinə
düşməzmi?
- Sovetlər
dövründə dövlətin bir çox istiqamətləri
həmkarlara həvalə olunmuşdu; həmkarların «əli»
ilə kurort zonaları salınırdı, sanatoriyalar
tikilirdi, hətta idman, klub, kitabxana, sosial fondlar və s. işlərə
də müdaxilə edirdi. Amma müstəqillik dövründə
- deməli, demokratik cəmiyyətdə həmkarlar
ittifaqı - bir ictimai təşkilat kimi - öz klassik fəaliyyət
hüdudlarına qaytarıldı.
Bu gün Həmkarlar
İttifaqı Təşkilatının irəliləyişi
var, hərəkatı tədqiq və analiz edən alimlərimiz
var. Humanizm və ədalət
silahlı bu ordunu öz arxasıyla aparan liderlərimiz,
informasiya-yayım şəbəkəmiz, zəngin ədəbiyyatımız
var. Bu məsələlər mənimçün çox
önəmlidir. Mən Dünya Həmkarlar İttifaqları
Konfederasiyası İcrayə Komitəsində Azərbaycan Həmkarlar
İttifaqları Konfederasiyasını təmsil edirəm və
müşahidələrimə əsasən deyim ki,
qabaqcıl ölkələrin həmkarlar ittifaqlarından da,
liderlərindən də öyrəniləsi məqamlar
çoxdur. Onlar öz işlərinə və işçilərinə
çox ciddi yanaşırlar. Bizdə isə - ilk təşkilatlardan
seçkili orqanlaradək - məsuliyyətlilik, işgüzar
ciddilik o səviyyədə deyil.
- Bunu etiraf
etməyin özü də bir səviyyədir...
- Çox
sağ olun, amma bunun səbəbləri mənim etiraf «bəraətimdən»
daha tutarlı istinaddır. Yəni,
böyük ölkələrininkinə nisbətdə
çox az yaşı olan bizim Həmkarlar Təşkilatının
uzun bir sovet dövrü olub. O vaxtlar həmkarlar öz əlahiddəliyini,
döyüşkənliyini itirmiş, fəlsəfi mahiyyətindəki
təbii iddia ocağı söndürülmüşdü.
Siz bir təsəvvür edin, keçən il Brüssel
toplantımıza İrandan bir həmkarlar lideri - uzaq mənzilli
avtobus sürücülərinin həmkarlar təşkilatının
sədri gəlmişdi. Sürücülərin əməkhaqqı
və digər tələblərini qaldırdığına
görə, onu gözümçıxdıya salmış,
sonda həbs etmişdilər. Azadlığa
çıxdıqdan sonra o, yenidən həbsolunma təhlükəsi
ilə üzləşir. Yığıncaq
qarşısında çıxış edərkən biz -
bütün dünya həmkarlarının nümayəndələri
onu dəstəklədik, böyük bir həyəcanla
müdafiə etdik və alındı. Baxın; deməli,
kütlə lidersiz, lider isə kütləsiz heç kimdir.
- Cəmilə
xanım, bizdə də o iranlının analoqu olubmu, yaxud
mümkünmü?..
- Əlbəttə,
bu olay bütün dünyada ola bilər. Amma bizdə bir az fərqlidir. Bir neçə il öncə biz beynəlxalq bir seminarda olduq. Mən orada öz həmkarlar
ittifaqımızın işlərindən
danışırdım. Birdən bir ukraynalı çox əsəbi
tonda zaldan mənə söz atdı: «Bilirik, siz iqtidar tərəfindəsiz!»
- dedi. Mənsə ona daxilimdəki həqiqət tonu ilə -
çox sakitcə belə cavab verdim: «Bəli, elədir. Çünki
bizim iqtidar bizi eşidir».
Bizim sahənin əsas
predmeti «yaxşı adam», «yaxşı işçi», bir
sözlə, bütün yaxşılardır. Yaxşılıq
həmkarların nüvəsində, cövhərindədir. Yəni,
iş insanın cövhəri, işçi isə bu təşkilatın
cövhəridir. İşləyən heç vaxt burdan pislik
görməz.
- Bəyəm
xəmiri dayaqolma, əltutma ilə yoğrulmuş bu təşkilatda
pislik üçün də imkan var?
- Pislik etmək
istəyənə hər yerdə imkan var - yetər ki, o bunu
istəsin. Amma eləsi burada öncə özünü
çox pis hiss edir və dərhal insanlıq «profilini» dəyişməli
olur. Deməzsiz bəs, heç bir halda öz kontingentinə
«elçi» düşməyən, heç bir
çağırış, məxsusi reklamla əl eləməyən
bu qurum, nəyə görə bu qədər kütləvidir.
Ona görə ki, insanlar burada hər cür rahatlıq və
təsəlli tapırlar, bura toplum güvənc yeri, ərk
qalası, ictimai qanun kimi baxırlar.
- «Qanun»,
«hüquq» deyəndə bir qorxu,
özünüyığışdırma hissi də
yaşanır - əlbəttə, bu, sizin qurumda istisnadır,
sizdə bu terminlər çox yumşaq səslənir...
- Mən
«qanun və qorxu» sözlərini ilk dəfədir
yanaşı eşidirəm. Heç vaxt qanundan qorxmaq
lazım deyil; o, insanların keşiyində durur. Qorxu
çox mənfi bir hissdir və daha çox,
günahkarlıqdan bəhrələnir.
Sovet vaxtı həmkarlar
ittifaqı daha çox şəriksiz hakimlə - kommunist
partiyası ilə həmkarlıq edirdi. Ancaq bununla yanaşı, bu təşkilat
belə bir ana xətti, müsbət cəhəti heç vaxt
yaddan çıxarmırdı ki, o, işçi ilə
işəgötürən arasında bir ədalət,
qahmarlıq körpüsüdür və bütün siyasi
notlar istisna edilməklə, buna nail olurdu, işçinin -
proletariatın iqtisadi «xətrini görürdü». Amma bir
nüans da qeyd edilməlidir ki, sovetlər dönəmində
həmkarlar təşkilatı təmsilçiləri mətbuatın
gülüş və gülünc hədəfinə
çevrilmişdi. Qələmçilər partiya-sovet rəhbərlərinə
məxsus bütün qüsurları həmkarçıların
timsalında məsxərə-məzhəkələşdirirdilər.
Həmkarlar kultu və onun təmsilçisi heç vaxt xalqa
lider kimi təqdim olunmurdu. Qərbdə isə tarixən «həmkarlar
təşkilatı» sözündən sonra «lider» kəlməsi
gəlib. Deməli, o insan təmsil etdiyi və başında
durduğu işçilər ordusu arasına lider kimi
çıxır və sayca heç bir təşkilata
müyəssər olmayan insanları böyük bir reputativ
qürurla öz arxasıyca aparır. Əminliklə qeyd edirəm
ki, milli müstəqillik çağlarımızda
dünyanın aparıcı ölkələrinə məxsus
bu format bizdə də formalaşmaqdadır. İndi bizdə də
hər kəs öz namizədliyini verə bilər - əlbəttə,
əgər çoxluq onu dəstəkləyəcəksə.
Hesabat seçkisinə çıxan hər sədrin daimi bir
məsuliyyət «baryeri» var; «insanlar məni dəstəkləyəcək,
ya yox», «yenidən seçiləcəyəm, ya yox». Buna
görə də o, həmişə - əlində
böyük mənəvi səlahiyyəti - seçim
«möhürü» olan insanların qarşısına məhz
fəaliyyət «arxivi» ilə çıxmağa məhkumdur.
Qanunçuluqda həmkarların işini tənzimləyən
çox ciddi maddələr var və biz onlara əsaslanaraq fəaliyyət
göstəririk. Qeyd etməyə dəyər ki, MDB məkanında
xüsusi qanunçuluğu olan çox az ölkələrdənik
və bizim əmək məcəllələrimiz çox
müasirdir. Bizim ən optimal silahımız kollektiv
müqavilələrdir. Müqavilələrdə biz
qarşılıqlı anlaşmalar əldə edirik. Məsələn,
əməkçilər üçün hansısa iş
rejimi, südəmər uşaqlı analar, xəstələr
üçün uyğun qrafiklər və s. Sevindirici hal
deyilmi ki, maliyyə orqanlarından gələnlər ilk olaraq
soruşurlar: kollektiv müqavilə var, ya yox. Bizim təşkilat
çoxspektrli cəmiyyətimizin ən üzdə olan, ən
populyar və belə demək olarsa, ən ərköyün
sahəsini əhatə edir. Təsəvvür edin;
özündə saysız yaradıcılıq təşkilat
və qurumlarını, böyük turizm arsenalını cəmləşdirən
Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi, Gənclər və
İdman Nazirliyi, tele-radio kanalları və s. Artıq 90 %-dən
çox təşkilatlarımızda kollektiv müqavilələri
bağlanıb. Qurumumuzun mahiyyətcə demokratikliyi bizə sərbəstlik
verib və biz də ondan məsuliyyətlə istifadə etməyi
bacarmalıyıq. İndi bizim hədəf istiqamətimiz
marifləndirmə yolu ilə qanunlarımızı daha
mükəmməl öyrənmək, onlardan doğru və
dolğun istifadə etmək, təbii olaraq öz
maraqlarını güdən işəgötürən tərəflə
öz haqqını müdafiə edən işçi tərəf-müqabil,
özü də paritet tərəf olmalıdır. Mən
işə təzə başladığım günlərin
birində AHİŞ sədri Lidiya Rəsulovanın dediyi bir
sözü xatırlayıram: «Sizin yeriniz rəhbərin
yanındadır, o, heç bir tədbiri sizsiz keçirməməlidir.
Çünki sizi onun üz tutub danışdığı
işçilər seçib».
İndilər
üzvlük haqqından söz düşəndə bəziləri
«Mən haqqı ödəyirəm, bəs həmkarlar
ittifaqı mənə neyləyir?» - deyə iradlar bildirirlər.
Bu suala cavab həm
asandır, həm çətin. Əvvəla, daha
yaxşı alternativi olmayan bu qurumu hamılıqla
toplaşıb özümüz yaratmışıqsa, onu
saxlamaq üçün öz əməkhaqqımızdan
hansısa cüzi faizi də toplamalıyıq. İkincisi, o
şəxslər bu sualdan əvvəl düşünməlidir
ki, bu quruma hansı niyyətlə daxil olub. Biz
salışırıq şərait yaradaq;
danışıqlara gedirik, cəmiyyət üçün
işçinin - məhsuldar zümrə fenomeninin yerini
anladırıq, eşidilməyimiz üçün
qanunları xatırladır və tələb edirik. Hansı
özəl təşkilatlarda ki həmkarlar qurumu yoxdur, orada
insanları necə gəldi işlədirlər -
işçinin iş saatı, fasilə, əməkhaqqı
vaxtı hüquqlarını pozurlar.
- Siz bizim cəmiyyətdə
bizim Həmkarlar İttifaqını neçənci yerdə
görürsüz?
- Bizim
yerimiz, sözsüz, ön cərgədədir, amma bu yeri
saxlamaq üçün biz bilik və
bacarığımızı artırmalıyıq, öz
hüquqlarımızı yaxşı bilməliyik, qanuni tələblərimizi
ödətməkdən çəkinməməli, sadədən
sadə «işçi tərəfi» məntiqini ən mürəkkəb
«işəgötürən» tərəfə anlatmağa
çalışmalıyıq.
- Cəmilə
xanım, daim sakit, həlim görünən Həmkarlar
İttifaqı hansı halda səsini ucalda, kobud desək,
qışqıra bilər?
- İqtidar mənsubları danışığa getməzsə. İngiltərə Həmkarlar Hərəkatının sədri bizim Cenevrə müşavirəmizdəki çıxışında dedi ki, Marqaret Tetçer həmkarlara ciddi baxmır, problemlərinə önəm vermirdi və onun vaxtında həmkarlar ittifaqı elə bir ciddi durğunluq yaşadı ki, bu gün də özünə gələ bilmir...
- Amma o «dəmir
ledi» bütövlükdə İngiltərəni çox irəlilərə
daşıdı...
- Yox, mən
ona bəraət qazandırmıram. Çünki hər bir rəhbər
ölkənin işçisini daha çox düşünməlidir.
- Belə
bir ictimai rəy var ki, xalqın şikayətli qisminin son
ümid yeri KİV, imkansız işçilər qisminin son pənahı
həmkarlar təşkilatlarıdır. Azərbaycanda bu «son
ümidgah»ların vəziyyəti necədir?
-
(Gülümsünür) Çox mürəkkəb
sualdır. Qısaca desəm, bunların arasında fərqlər
olsa da, kütləvilik baxımından bir-birinə çox
yaxın, qayğıkeşlik sarıdan oxşardırlar. Vəziyyətlərinə gəldikdə,
belə demək mümkünsə, qənaətbəxşdir.
Hamı KİV-dən düzgünlük, operativlik gözləyir,
həmkarlardan müdafiə, arxa-dayaqlıq. Sizinlə bizim bir
oxşarlıq və ortaqlığımız da bundadır
ki, öz vəzifələrimizi vicdanla, ədalətlə,
bir an belə yubanmadan yerinə yetirməliyik.
- Cəmilə
xanım, 2007-ci ildə Mədəniyyət və Turizm
Nazirliyinin Goranboyda keçirdiyi zona iclasında
çıxışınız zamanı dediniz: «Biz bu isti məkanda
oturub iclas keçiririk, lakin bizdən bir az aralıda yerləşən
kitabxana işçiləri üçün çox soyuqdur».
- Xatırladım...
-
Maraqlıdır, Siz bu sayaq qüsurları yalnız o sayaq
çıxışlarda qeyd edirsiz, ya öz iş yerinizdə
olanda da bu haqda düşünüb-daşınır və
bir əncam çəkməyə
çalışırsız?
- O sayaq səyyar
çıxışlarımız da olur. Amma biz yerlərdəki
təşkilatlarımızdan məlumatlar alır və
mövcud qüsurlara, xüsusən də işçi
narahatçılıqlarına çarə qılmağa
çalışırıq.
- Hamıya
fiziki-mənəvi istirahət, səfa, şəfa bəxş
edən həmkarlar ittifaqının öz səfaları necədir?
- Əvvəla,
başqaları kimi, biz özümüz də bu təşkilatın
imkan-imtiyazlarından yararlanırıq. Missiyamızın xalqa xidmət mahiyyətinin
doğurduğu hissləri isə heç nə əvəz edə
bilməz! AHİK-də müxtəlif sahə və peşələr
üzrə 28 həmkarlar təşkilatı birləşib.
Bunların hər birinin də öz sahə sazişləri
var. Bundan başqa, bizdə üçtərəfli Baş
Saziş də mövcuddur. Bunun tərəfləri - Nazirlər
Kabineti - Həmkarlar İttifaqları Konfederasiyası -
Sahibkarlar Konfederasiyası. O problemlər ki sahələrdə
həll edilə bilmir, onlar Baş Sazişə həvalə
olunur. Baş Sazişdə problemlərin həllinin dəqiq
müddəti də qeyd edilir.
- 28 təşkilat
arasında sizin - deməli, həm də bizim sahəmizin
yeri?..
-
Bütün insan cəmiyyətlərində mədəniyyətə
xüsusi yer verilir və bu aspektdən, yəqin ki, bizim yerimiz
ön cərgədədir. Amma
bizim bu öncüllük Konfederasiyamızın digər sahələrinin,
necə deyərlər, «geridəliyi» hesabına deyil.
AHİK-in sədri cənab Səttar Mehbalıyevin kompleks səyləri
nəticəsində bütün sahələri təmsil edən
həmkarlar təşkilatlarımız vahid ansambl, vahid
orqanizm kimi tənzimlənir. Bu məqamda Mədəniyyət
və Turizm Nazirliyinin, xüsusən, cənab Əbülfəs
Qarayevin bizim təşkilata dəstəyini, bir sıra
problematik məsələlərdə işlərimizə
konstruktiv yanaşmalarını da məmnunluq hissi ilə qeyd
etmək istərdim.
-
İstirahətə, yardıma, qayğı-qılığa
daha çox meylli olan mədəniyyət işçilərində
sizin təşkilata dair «major» çoxdur, ya «minor»? Axı,
onlarda sözün hər iki anlamında «demaqoq»luq da var...
- Mən
çox istərdim ki, hər bir mədəniyyət
işçisi ildə bir dəfə öz zövqüncə
istirahət etsin. Təəssüf
ki, son illər bu mümkün olmur. Amma zənnimcə,
çox humanist, çox ayıq olan mədəniyyət
işçilərimiz bunu da gözəl anlayırlar ki, məlum
hadisələrlə bağlı indi ölkədə vəziyyət
o qədər də ürəkaçan deyil və biz
qayğıları, putyovkaları daha çox qaçqın,
imkansız ailələrə, məşəqqət çəkmiş
insanlara, xəstələrə yönəldirik ki, onlar həm
fiziki, həm psixoloji cəhətdən özlərini bərpa
edə bilsinlər...
Söhbətləşdilər:
T.Abbaslı,
K.Cəbrayıl
Mədəniyyət.- 2009.- 16 sentyabr.- S. 6-7.