İlhamiyyə
Rzayeva: Heç vaxt şöhrətpərəst
olmamışam və şöhrətin,
populyarlığın arxasınca getməmişəm
Uzun müddətdir ki, tanınmış telejurnalist,
sevilən televiziya aparıcısı İlhamiyyə Rzayeva
efirlərdə görünmür.
Azərbaycan efirində özünəməxsus
yeri və hətta deyərdim öz məktəbi olan
İlhamiyyə xanımla söhbətləşmək, onun
müasir jurnalistikaya, televiziyaya münasibətini öyrənmək
mənim üçün çox maraqlı idi Müsahibə
ilə bağlı təklifimi geri çevirməyən
İlhamiyyə xanım öncə yazılı müsahibə
vermək istədiyini bildirdi. Müasir jurnalistika,
televiziya və televiziyaların bu günü ilə
bağlı hazırlanmış sualları İlhamiyyə
xanımın e-mail ünvanına göndərdim. Lakin
İlhamiyyə xanım çox yumşaq şəkildə
sualları bəyənmədiyini bildirdi. Müsahibimin söhbətdən
imtina etməsinə alışmadığımdan müsahibə
üçün israr etmədim. Sonrakı söhbətlərimizdə
İlhamiyyə xanım görüşüb söhbət etməyə,
müsahibə verməyə razılıq verdi. Danışdığımız
kimi İlhamiyyə xanımın iş yerində
görüşdük. Hal-hazırda
çalışdığı “SOS uşaq kəndləri-Azərbaycan”
təşkilatının ofisində İlhamiyyə
xanımın təşkilatın onillik fəaliyyəti ilə
bağlı hazırladığı videorolikə baxdıqdan
sonra Dövlət Muğam Teatırına yollanırıq. Yol
boyu Azərbaycan ədəbiyyatının, mədəniyyətinin,
televiziyalarımızın indiki durumu ilə bağlı
söhbət edirik. Mən daha çox Həmid Herisçi ilə
bağlı suallar verirəm. Televiziyada
çalışdıqları dövrlə bağlı
maraqlı xatirələr çözələnir. Həmin
dövrdə gənc yazarlarla tez-tez görüşdüklərini
xatırlayır.
Sözarası
bəzi müsahibələrində fikirlərinin təhrif
edildiyi üçün müsahibə verməyə ehtiyat
etdiyini hiss edirəm. Hər ikimiz dəfələrlə gəlsək
də,İçərişəhərin hazırki vəziyyətində
Muğam Teatrının yerini çətinliklə
tapırıq.
İlk
olaraq rəfiqələri ilə görüşən
İlhamiyyə xanım işini yekunlaşdırıb
müsahibəyə hazır olduğunu bildirir. Əvvəlcədən
planlaşdırdığım standart sualları verməyə
hazırlaşsam da artıq fikrimi dəyişirəm. Tamamilə
başqa yöndə sual verməyə qərar verirəm. Hiss
edirəm ki İlhamiyyə xanım standart müsahibələrdən
yorulub. Uzun-uzadı təqdimata ehtiyac duymadan bildirirəm ki, müsahibim
tanınmış telejurnalist İlhamiyyə Rzayevadır.
İlhamiyyə
xanım, istəyirəm fərqli bir müsahibə olsun...
Məncə
də fərqli olsa yaxşıdır, oxucuların istədiyi
bir müsahibə olsun.
O
zaman, sizdən danışaq. Televiziyaya gəlişinizdən
və keçdiyiniz bu maraqlı yol haqqında bir balaca məlumat
verərdiniz.
Mənim
keçdiyim yoldan “bir balaca” məlumat vermək çox
çətindi. Mənim yolum, şişirtmək olmasın, o
qədər də asan olmayıb. Əslində bu barədə
çox danışmışam. Bir halda ki, yenə də sual
edirsiniz, danışım.
Heç vaxt özümü
televiziyada təsəvvür etməmişəm. Bu barədə
heç vaxt xəyallar qurmamışam. Ən parlaq xəyalımsa
o olub ki, hansısa bir qəzetdə yazı gedir, altında da
mənim imzam. Elə təsəvvür etmişəm ki bu
uğurun zirvəsidir. Düzü heç vaxt şöhrətpərəst
olmamışam və şöhrətin,
populyarlığın arxasınca getməmişəm.
Şöhrətpərstliyə də yaxşı
baxmamışam. Amma o vaxt “Molodyoj Azerdbayjana” qəzetində
ilk yazım getmişdi, müəllif yazısı yox,
kiçik bir informasiya idi, elə təsəvvür edirdim ki,
küçədə hər kəs məni barmaqla göstərib
deyir ki, həmin yazının müəllifi bu şəxsdir.
O hiss olub məndə. İndi yadıma düşəndə
də gükməyim tutur. Ümumiyyətlə jurnalistika mənim
üçün maraqlı sahə idi. Özümü
jurnalistikada görmək, özümü kənardan jurnalist
kimi müşahidə eləmək xoşuma gəlirdi.
Təsadüf nəticəsində
yolum televiziyaya düşdü. İlk reportajımdan, rəhbərliklə
ilk söhbətimdən, ilk tanışlıqdan hiss etdim ki, mənə
qarşı diqqət yaranmağa başlayır. Təbii ki,
insan bunu hiss edir. Mənim gələcək uğurlarıma
inandıqlarını hiss edirdim. Başarılı bir insan
kimi qəbul edirdilər. Hətta o zaman özüm nəyi
bildiyimi, nəyi bacardığımı bilmirdim. Ancaq bu
cür yanaşma, bu cür münasibət məni çox həvəsləndirirdi.
Hesab edirəm ki, istək hədəfə
çatmaq üçün çox vacibdir. Mən jurnalist
olmaq istəyirdim, bu sahədə çalışmağı
çox istəyirdim. Özümü ancaq jurnalist olaraq
görürdüm. Mənim istəkdən başqa heç nəyim
yox idi. Düzdür, təhsil
almışdım, filologiya fakultəsini bitirmişdim, hətta
deyərdim ki, pis oxumamışdım. Əlaçı
deyildim, ancaq çalışırdım. Ümumi dünya
görüşüm vardı. Özünütəhsil
prosesində yığdığım bir bazam üstəgəl,
söz demək istəyim var idi. Gördüyüm
heç nəyə biganə qala bilmirdim. Hər bir hadisəyə
öz baxışım vardı, eyni zamanda bildiklərimi
paylaşmağa ehtiyac hiss edirdim.
Sizin
televiziyda çalışmağa
başladığınız
dövr Azərbaycanın
qaynar dövrü
idi. Belə bir qaynar dövrdə televiziyada
çalışmaq çətin deyildi ki?
Ən maraqlı dövr yenidənqurma
dövrü idi. Təsəvvür edin ki, birdən birə dəmir
pərdələr əriyir, demokratiyaya meyl yaranır, səmimi
və ya qeyri səmimi, bu artıq başqa bir mövzudur. “Tənqid və özünütənqid” barədə
göstəriş gəlir. 70 il ərzində təriflər
yazmış jurnalistikadan tələb edirlər ki, sən tənqidlə
məşğul ol. Çox gülünc bir vəziyyət
yaranmışdı. O zaman Azərbaycanın bircə
televiziyavar idı və mən də həmin televiziya
kanalındakı yeganə xəbərlər proqramı olan
“Günün ekranı” proqramında
çalışırdı. Uzun illərdir televiziyada
çalışan həmkarlarım, ətrafımızdakı
jurnalistlər tənqid naminə tənqidlə məşğul
olurdular. Tənqid etməyi bilmədikləri
halda, buna alışmadıqları halda tənqid etmək
çox gülməli mənzərələr
yaradırdı. Hər tərəf tənqidə layiq
matereallarla dolu olduğu halda “tənqidçilər” bunu
görmürdülər. Yaza bilmirdilər, göstərə
bilmirdilər.
Məncə jurnalistin istənilən
halda tənqidi təfəkkürü olmalıdır. Mən
çalışdığım müddətdə verlişərimdə
daha çox diqqəti çatışmazlıqların
üstünə cəmləşdirirdim. Hərdən
müsahiblərim irad bildirirdi ki, “bizim uğurlarımız da
var, ondan danışaq.” Mənimsə bir formulam, bir cavabım
vardı “Uğurlar normadır, problemlər isə istisna
hallardır, onları göstərmək, bunula sizə dəstək
olmaq mənim həmçinin peşə borcumdur”.
Düşünürəm ki, tənqidi yanaşma həmçinin,
konstruktiv olmalıdır. İndi özünütənqid
yoxdur. Bu gün qərəzli tənqid yazanlar var. Bu gün səslənən
təriflər nə qədər səmimiyyətdən
uzaqdırlarsa, tənqidlər də bir o qədər qərəzlidirlər.
Ümumiyyətlə jurnalist hadisəni obyektiv göstərməlidir.
Faktlar özü danışmalıdır.
Sizin gözünüzün qabağında, eyni zamanda
sizin iştirakınızla sadəcə bir dövlət
televiziyası olan Azərbaycanda müstəqil televiziyalar
yaranmağa başladı.
O maraqlı dönəm haqqında danışardınız.
Oxucularımız üçün də maraqlı olar məncə,
o zamanlar nə baş verirdi?
Yeni yaranan televiziyalara çox ehtiyatla
yanaşırdıq. Özəl
telekanallar stabil karyera imkanı yarada bilmirdilər. Azərbaycan Televiziyasında çalışmaq
dövlət işində çalışmaq hesab olunurdu və
əslində elə belə idi də. AzTV-də
çalışan jurnalistlərin çoxusuna özəl
televiziyalardan təklif gəlirdi. Özəl televiziyalar
o dönəmdə yüksək maaş təklif
edirdi. Təbii ki, mənə də belə təkliflər
olurdu. Hətta bir dəfə işimdən
ayrılmadan özəl televiziyaların birinə sınaq
müddətinə getdim. Əmin oldum ki, özəl
televiziyalarda iş münasibətləri başqadır, burda
çalışanlar özlərini xanın nökəri kimi
hiss edirdilər. Yəni özəl
televiziyanın rəhbərləri özlərini xan kimi
aparırdılar. Mən orda bir həftə
idi ki çalışırdım. Adətən
həyat yoldaşım məni işə aparıb gətirirdi.
Baxdım ki, rəhbərlik tərəfindən
narazılıq var. “İndidən cangüdənlə gəlirsiniz”-dedilər.
Bu artıq mənim şəxsi həyatıma
müdaxilə idi. Hələ mən ordan heç maaş belə almamışdım. Gör indi
sonra nələr olacaqdı.... Bu həmin
dövrün bir mənzərəsidir.
Özəl sahədə, özəl televiziyada
çalışmaq sizin üçün çətindir?
Mənim üçün özəl sahədə
çalışmaq çətin deyil. Əsas olan oldur ki, peşəkar
mühitdə işləyim. Hazırda
qeyri -hökumət təşkilatlarından birində
çalışıram. İşdə
subardinasiyanı gözləməyi bacarıram. Rəhbərliklə işləməyə normal
baxıram və bu barədə heç bir kompleksim yoxdur.
Ancaq hər zaman rəhbərimi özüm
seçməyi bacarmışam. Özümə
yaraşdırmadığım adamla işləyə bilmərəm.
Yəni rəhbər olmağa layiq bilmədiyim
bir insanın rəhbərliyi altımda işləyə bilmərəm.
Siz
“Sabah” yaradıcılıq birliyində də
çalışmısınız...
Televiziyada işlədiyim müddətdə ən məsuldar
dövr “
Həmin illərdə Ümumittifaq Kinomatoqrafiya
İnistitunu bitirən gənc rejissorların əksəriyyəti
“
Xatırlayıram ki, o vaxt mən də Həmidin bir
şeirinə video-klip hazırlamışdım. Dövrünə görə çox
müasir və avanqard bir klip idi. Alman
video-art ənənələrinə söykənərək
hazırlamışdım və çox maraqla
qarşılanmışdı. Bu gün də
o klip mənim arxivimdə qalır. Amma
heç vaxt rejissorluq arzusunda olmamışam. Amma mühit çox qaynar olduğundan hamı həvəslə
çalışır, nə isə yenilik etməyə
çalışırdı.
İndi tanınmış rejissorların çoxusu bizim
emalatxanada çalışırdı. Aqil M. Quliyev, Şamil Nəcəfzadə, Əbdülqəni,
Ülviyyə Könül, Kamil Şahmərdan, Samirə Cəfərova
və digərləri ilk addımlarını burda atırdılar.
Orada eksperimental, avanqard tamaşalar, televiziya
tamaşaları, sənədli filmlər
hazırlanırdı. “Sabah”
Yaradıcılıq Birliyində çox gözəl
yaradıcı atmosfer var idi.Ən darıxdığım
dövrdür bu...
Mənim üçün çox maraqlıdır, nə
üçün Azərbaycan mədəniyyəti, ədəbiyyatı
normal inkişaf yolu keçə bilmir. Axı, postsovet ölkələrində bu barədə
ciddi irəliləyişlər müşahidə olunur...
Bunu ədəbiyyatımız haqqında demək
doğru olmazdı. Çünki
ədəbiyyatımızda müstəqillik dönəmində
xeyli uğurlar, müsbətə doğru inkişaf var.
Ancaq
musiqimiz, teatırımız, televiziyalarımız xeyli geridə
qalıb...
Mədəniyyətimizdə bir ənənəviçilik
var. Modern yanaşma çatışmır. Televiziyalarımız dünyada gedən
inkişafdan çox geri qalır. Milli-mənəvi
dəyərləri yaşatmaq iddiasında olan verlişlər
çox ənənəvi və bayağı alınır.
Televiziyalar bunu çox vaxt tapdanmış yolla
gedərək həyata keçirirlər. Ancaq
İstək və düzgün yanaşma olarsa inkişaf və
yenilik mümkündür.
Məsələn, bir dəfə bir
aşığın öz ifasını rok musiqisi ilə
sintez etdiyinin şahidi olmuşdum və bu çox uğurlu
alınmışdı. Bu əsil yenilikçi yanaşma idi. Söhbət fərqli musiqinin calaq edilməsindən
deyil, qəsim və müasir musiqinin dialoqundan gedirdi və
hesab edirəm ki, aşıq musiqisində bu doğurdan da
yenilikçilik idi. Türkiyədə bu
inkişaf çox yaxşı gedir, etirazçı rok xeyli
inkişaf edib. Bizdə rokala məşğul olanlar bu
sahəyə butafor, bir az da dekorativ məqsədlərlə
müraciət edirlər. Saç
düzümü, geyim tərzi, səhnədə mikrofonu
qucaqlayılb haykırmaq heç də rok
deyil...Yadımdadır, Gecə kanalının
buraxılışlarından birini roka həsr etmişdik.
Efirdən öncə mən rok təmsilçiləri
ilə söhbət etdim, nə üçün
etirazçı rok oxumadıqlarını soruşdum.
Cavab təxminən belə oldu, sovet dövründə biz sərbəst
deyildik etiraz etmək üçün çoxlu neqativ şeylər
vardı, azad deyildik vəs, Amma Sovet sistemi
dağıldıqdan sonra etirazçı rok oxumağa ehtiyac
yoxdur, dah müstəqilliyimiz var və s... Ən
ünlü rok ifaçılarının ən gözəl
kompazisiyalatrı məhz sevgi mövzusundadır. Çoxlu misallar da gətirdilər.
Bilirsiniz
Cəlil, mən illərlə televiziyada
çalışdığım zamanlarda belə bir qənaətə
gəlçişəm ki, bizdə insanlar məşğul
olduqları işin mahiyyətini bilmir. Məsələn,
rokun fəlsəfəsini bilməyənlər rokçuluq
edirlər və s.
Nə üçün bizim mədəniyyət geri
qalır? Sizcə bunun
səbəbləri nədir?
Çünki bizdə hər şey psevdodur. Psevdorok, psevdodemokratiya, psevdovətənpərvərlik,
psevdomillətçilik və s. Məsələn, 20 yanvarda
televiziyalarımız matəm musiqiləri səsləndirir, bu günün önəmini bildirmək
üçün proqramlar hazırlayır. Ancaq
həmin günün səhərisi şou verlişlər,
musiqi yarışmaları, musiqi proqramları
yayımlanır. Bu çox qeyri səmimi
yanaşmadır. Kədərdən, faciədən
deyib-gülməyə, sevinməyə bu cür keçid eləmək
omaz. Bu qeyri səmimilikdir. Səmimiyyət olmadığından inkişaf
olmur. Hər şeyin saxtasına, yalan olanına meyl artır,
inkişaf ləngiyir.Məsələn saxta diplom sahibi
özü hamıdan yaxşı bilir ki, bu diplomu illərlər
imtahanlarda pul verərək alıb, bu sahədə mütəxəssis
demək olmaz ona, yəni ilk növbədə özü
özünü aldadır, sonra da ətrafdakıları
aldatmağa çalışır. Səmimiyyətsizlik və
yalan ayaq tutur və qəribəsi də budur ki, yeriyir..
Dövrümüzün gəncliyi ilə bağlı
fikirlərinizi öyrənmək istərdim. Mütəqillik dövrünün gəncliyi
irəli getmək üçün, dünyaya açılmaq
üçün cəhdlər edir. Düşünürəm
ki, sovet havası dəyən gənclikdən fərqli olaraq
müstəqillik dövrünün gəncləri çox
aktiv görünür. İndiki gəncliyimizin
dünyaya çıxmasına, lazımi şəkildə
inkişaf edəcəyinə ümid varmı?
Gəncliyimizin əsas problemi təhsil problemidir. Təhsil yüksək səviyyədə
olsa, Azərbaycan gəncliyi dünya səviyyəsində
mütəxəssis kimi formalaşıb özünü istənilən
yerdə təsdiq edib tanıda bilər. Gənclərimizin
özündə də yaxşı təhsilə, müasirliyə,
yeniliyə meyl olmalıdır. Özünütənqidi,
problemləri görməyi bacarmalıdır. Kimi və nə üçün tənqid etdiyini
bilməlidir. Daha çox gənc jurnalistləri
nəzərdə tuturam. Əslində, mən
gəncliyə yol göstərməyə özümü
hazır bilmirəm. Bir də, mənim
üçün yaş kateqoriyaları şərtidir. Yəni insanları yaş kateqoriyalarına
bölmürəm. Heç
özümü hansı kateqoriyaya aid edəcəyimi bilmirəm.
Çünki bizim gənclik statusunda
olduğumuz illər müharibə dövrünə
düşüb. O zamanlar mən AzTV-də
çalışırdım. Enerji blokunun
partladılması, Qarabağ şəhidləri, şəhidlər
dəfn edilərkən səslənən yaylım atəşləri,
tanıdığım adamların şəhid olması mənim
o illərdən qalan xatirələrimdir.Gəncliyim o illərdə
qaldı. Gənc kimi imkanlarımız
çox məhdud idi. İndiki gəncliyin
bu baxımdan şansları daha çoxdur. Mən onların yerinə olsam ilk növbədə
xaricdə təhsil almağa çalışardım. Jurnalistika sahəsində çalışanlara
bir-iki kiçik tövsiyəm var. Məncə beynəlxalq
jurnalistika ilə məşğul olan jurnalist ən azında
3-4 xarici dil bilməlidir. Söhbət
dünyaya çıxış üçün önəmli
dillərdən gedir.
Azərbaycan miqyasında yaxşı jurnalist olmaq
böyük uğur deyil.
İndi ölkələr arasında sərhədlər
itir. Dünya standartlarına uyğun
jurnalistikanı öyrənmək və dünya miqyaslı
jurnalist olmağa çalışmaq lazımdır.
Jurnalist özünü dünya vətəndaşı olaraq
hiss etməlidir.
Gəncliyimiz kitabdan, mütalidən, elmdən, əyləncədən
daha çox dinə meyilldir.
Bəzi hallarda bu fanatiklik həddindədir.
Sizcə gəncliyin bu meylləri hansı səbəblərdən
yaranır?
Əslində kitab da, mütaliə də, elm də dinin
içərisində var. Amma biz bəzi şeylərdə
olduğu kimi dinə münasibətdə də ifrata
varırıq. Ümumiyyətlə
imanlı olmaq və nəyəsə inanmaq çox gözəldir.
Bu
inam hər hansı bir məfkurəyə, ideologiyaya da ola bilər. İnsan
yaşamının məzmunu olmalıdır. Əgər inamsız, imansız olsan həyat düzənin
pozulacaq. Bu, bir düzüm muncuğa bənzər
ki, iman olmayanda ip qırılır və muncuqlar ətrafa səpələnir.
İnsanı toparlayan, həyat qüvvəsi ,
mübarizə eşqi yaradan bir şeylər olmalıdır.
İmanlı insan özünü heç zaman tənha hiss
etməz.
Ümumiyyətlə, insanın inancı, dini çox məhrəm
bir mövzudur. Belə
şeylər barədə spekulyativ danışmaq olmaz. Bəzən məndən soruşurlar ki, sən namaz
qılırsanmı, ibadət edirsənmi? Az qalıram cavab verəm ki, bunun axı sizə
nə dəxli var?
Bu insanın sırf şəxsi və
paylaşmayacağı bir məsələdir. İstənilən halda imanlı olmaq,
imansız olmaqdan çox yaxşıdır. Din həm də
mənəvi məsələdir. Mənəviyatı
boş olan insan ümidsizliyə qapanır. Həyatda maddi baxımdan heç nəyə
ehtiyacı olmasa belə depressiyalara düşür. Diqqət etmisinizsə, nənəvi boşluq
yaşayan insanların əksəriyyəti maddi baxımdan
imkanlı və imtiyazlı təbəqədən
olanlardır. O gün oğlum mənə deyir ki, “Ana, qorxma , banditlər bizi öldürməyəcəklər.
Çünki, biz varlı deyilik” Yəni, o
öz uşaq ağlı ilə, sakit və əmin aman həyatı
varlı və narahat həyatdan daha üstün tuta bilir.
Tez-tez əlinizi atıb rəfdən
götürdüyünüz kitab hansıdır?
Mən daha çox işimlə bağlı kitablar oxuyuram. Məsələn piarla, marketinqlə,
menecmentlə, idarəetməylə bağlı kitablar
oxuyuram. Bədii ədəbiyyatı
çox nadir hallarda oxuyuram. Əsəsən
də vaxt qıtlığı ucbatından. Oxuduqlarımıp da ancaq zövqünə
inandığım adamların tövsiyyəsi ilə oxuyuram.
Bu məsələdə Həmidin zövqünə
çox etibar edirəm. Ancaq Həmid
özü çox ağır kitablar oxuyur. O oxucu kimi
yox, ədəbiyyatşünas kimi mütaliə edir. Mən daha çox psixoloji romanları, hekayələri
insan taleyindən bəhs edən yazıları
xoşlayırlayıram. Bəyəndiyim
kitabı təkrar-təkrar oxuyuram.
Yaradıcı insanlar daha çox tənhalığa
qaçır. Siz
necə, tənhalığa meyillisinizmi?
Həmidin bir misrası var. Təxminən belədir. “İnsan gerçək mənada
ölü olmasaydı heç vaxt ölməzdi”. Mən fikirləşirəm ki, insan gerçək mənada
tənha olmasaydı heç vaxt tənhalıqdan əzab
çəkməzdi. Tənhalıq hissi hər insana
Türk filosofu Cəmil Meriçin bir fikri var, “Hər
bir yaradıcı insan yaşadığı cəmiyyətin
ögey balasıdır.” Razısınız bu fikirlə?
Razıyam. Məncə
yaradıcı insan xüsusi insan tipidir. Mən
yaradıcılıqla məşğul olduğum vaxtlarda belə
özümü yaradıcı insan hesab etməmişəm.
İki yaradıcı insan bir arada çətin
məsələdir. Biri hökmən vaz
keçməlidir yaradıcılıqdan. Mən də
özümü yaradıcılığa həsr etsəydim
çox çətin ola bilərdi. Müəyyən mənada mən geri çəkildim.
Demək
olarmı ki, İlhamiyyə Rzayeva öz
yaradıcılığını Həmid Herisçinin
yaradıcılığına qurban verdi?
Xeyir, mən yaradıcılığımı cəmiyyətdə
hökm sürən reallıqlara, gerçəkliyə qurban
verdim.
Çox müasir və sevilən bir şairin həyat
yoldaşı kimi, şeirə münasibətiniz necədir?
Mənim sevdiyim şeirlər özü deyil, ordakı
fikrlərdir. Bu nəsr də ola bilər. Yəni formadan daha
çox mahiyyətə, məzmuna önəm verirəm.
Sevdiyim,
oxuduğum şairlər var əlbəttə .
Amma Heç kimin fanatı olmamışam.
Bir vaxtlar Barış Mançonun fanatı ola
bilərdim, amma olmadım. Buna zaman, imkan, şərait
və dünyagörüşüm imkan vermədi. Onun sənətini çox sevirəm.
Hansı musiqiləri sevirsiniz?
Təklikdə musiqi dinləmək istəyəndə
ağlınıza hansı musiqilər gəlir?
Musiqi dinləmək seçimi ovqatla bağlıdır. Vaxtilə cazı çox sevirdim. Tez-tez canlı caz konsertlərinə gedirdim. Ancaq 5-6 ildir ki, ümumiyyətlə caz dinləmirəm.
Doğrudur, hərdən Vaqif Mustafazadənu dinləyirəm.
Onun ifalarını dinləyəndə Bakı
haqqında, Bakının köhnə küçələri
barədə düşünürəm. Musiqini,
həyatdakı eybəcərlikləri unutmaq üçün
də dinləyə bilərərm. Ümumiyyətlə
,Musiqi dinləməyi sevirəm, tək olanda,
küçədə və nəqliyyatda gedərkən musiqi
dinləyirəm.
Hal-hazırda
rok dinləməyi xoşlayıram. Xüsusən də
türk rokunu dinləyirəm. Şebnem Ferahın ifası çox
xoşuma gəlir.
Hər kəsin kiçik, qapalı, özünəməxsus
dünyası olur. Sizin bu kiçik
dünyanıza kimlər daxildir. Daha çox kimlər
üçün yaşayırsınız?
Mənim tanışlarım
çoxdur. Ancaq dostlarım azdır. Çox
insan var ki, onlar üçün yaşayıram. Mənim dünyam çox da kiçik deyil. Təbii ki, bu siyahıda ailəm, doğmalarım
birincidir. İnsanlar ömürdən
günlərin kərpic kimi düşdüyünü
düşünür. Mənim
üçün ömürdən kərpic kimi düşən
itirdiyim insanlardır. Məşhur Qaliçin bir
misarası yadıma düşdü: “Uxodyat uxodyat uxodyat druzya , odni v nikuda, druqie v knyazya”...
Ümumiyyətlə, həyata pozitiv yanaşmanın tərəfdarıyam. Bu o demək deyil ki, mənim tam pozitiv
insanam və neqativ tərəflərim yoxdur. Sadəcə mən bu yanaşmanı seçmişəm.
Pozitivlik insana həyat eşqi, işıq və
güc verir.
Maraqlı
müsahibəyə görə çox sağ
olun
Cəlil Cavanşir
Mərkəz.- 2011.- 11 fevral.- S.8.