19 yaşlı prezident təqaüdçüsünün faciəsi

«Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyasının Qaz Neft Mədən fakültəsinin III kurs tələbəsi, prezident təqaüdçüsü, bp-nin fərdi təqaüdçüsü İsmayıl Səfərov dənizdə batıb». Bu xəbəri eşidən kimi, redaksiyamıza bir hüzn çökdü. Təəssüf hissi hamını dondurdu sanki. Qərara gəldik ki, gedib yaxınları ilə görüşək, başsağlığı verək, Allahdan səbr diləyək.

Açığı, tərəddüdlər içində çabalayaraq getdim İsmayılgilə… «Yaralarının qövr eləyən vaxtıdır, mənə nə deyərlər, necə qarşılayarlar?..» Bu sual ayaqlarımdan daş kimi asılmışdı…

Öncə suallarımı cavablandırmaq istəmədilər. Hətta bibisinin bizə çox haqlı bir iradı da oldu: «Onun kimi bacarıqlı, ağıllı bir oğul haqqında sağlığında yazmadınız, indi nəyə gəlmisiniz?» Cavab üçün söz yox idi. Bu iraddan sonra bir şeyi anladım: biz hələ də insanlara sağlığında qiymət verməyi öyrənməmişik…

Ömrünün 19-cu baharını yaşayırdı İsmayıl. Atası kompyuter üzrə mühəndis olmasını istəsə də, İsmayıl babası kimi dünya şöhrətli neftçi olacağını demişdi. Məqsədinə doğru da inamla addımlayırdı, çalışırdı, öyrənirdi. Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyasına 685 balla qəbul olmuşdu. bp şirkətinin pulsuz ingilis dili kurslarında iştirak etməyə hazırlaşırdı. Amma sən saydığını say, gör fələk nə sayır. Haradan biləydi ki, bir gün işləyəcəyi, karyerasını quracağı Neft daşlarının yerləşdiyi Xəzər onu əbədilik bizlərdən ayıracaq.

««Dənizə girməyin» demişdilər»

Kiçik qardaşı Ramazan söyləyir ki, bir gün belə olacağını bilsəydi, qardaşı ilə bərabər ötürdüyü illəri tamam başqa cür yaşayardı: “Ömrümün 90%-ni onun yanında olmuşam. Heç bir günahı yox idi, kimsənin qəlbinə dəyməzdi. Hamı çox istəyirdi onu. 3 gün bundan əvvəl işdən gəlmişdi. Maaş da almışdı. Bağda uşaqlarla 6-7 nəfər süfrə açıb, yemək yeyirdik. Hələ qardaşım bağa getməzdən əvvəl anam demişdi ki, dənizə getməyin, dənizdən qorxuram. Anamın tapşırığı ilə mən də dalınca getmişdim ki, onu evə gətirəm. Bağa çatanda yadımdan çıxdı ki, mən bura qardaşımı evə aparmağa gəlmişəm. Sonra atam da zəng elədi ki, dəniz dalğalıdır, çimməyə cəhd etməyin. Biz də “5-10 dəqiqə bir dəfə çimib çıxacayıq” deyib atamızı razı saldıq. Getdik dənizə. Nə biləydim ki, bu qardaşımla son gedişim olacaq. Hardasa 20 dəqiqə idi ki, çimirdik. Sonra dostum mənə dedi ki, İsmayılı da çağır, sudan çıxıb bir az da sahildə oturaq. Üzümü çevirəndə gördüm ki, çox uzaqdadır. Fikirləşdim ki, durduğum yerdən çağırsam, eşitməyəcək. Ona görə də yavaş-yavaş qabağa gedib çağırmağa qərar verdim. Başımı qaldıranda isə qardaşımı görmədim. Dedim yəqin üzüb başqa yerə getdi. Sahilə çıxdım. Heç 5 dəqiqə keçməmişdi ki, dostum gəlib qabağımda diz çöküb torpağı yumruqlaya-yumruqlaya “İsmayıl gözümün qabağında boğuldu, mən isə heç nə edə bilmədim” deyə təkrar-təkrar dəli kimi qışqırırdı. Özümü itirdim, o tərəf bu tərəfə qaçmağa başladım. Nə baş verdiyini başa düşmədim. Tanıdığım, tanımadığım adamlardan kömək istəyirdim. Zəng eləyib bütün qohumları dənizə çağırdım. Hadisələr mənə yuxu kimi gəlirdi. İçimdə elə bir hiss yaranmışdı ki, sanki atam gəlib qardaşımı xilas edəcək və biz də birlikdə evə gedəcəyik. Heç fikirləşmirdim ki, atam qocalıb, ürəyi tutar, üzə bilməyib o da boğular. Nəhayət atam gəldi. Hər şeyin gec olduğunu başa düşmüşdü. 16 illik həyatımda birinci dəfə idi ki, atamın gözlərindən yaş axdığını görürdüm (gözləri dolur). Amma nə fayda qardaşım tapılmadı”.

«Dalğa balamın cəsədi ilə sanki oynayırmış»

Anası (Kifayət Səfərova): “İyulun 10-nu saat 7-yə qalmış çimməyə getdi, iyulun 11 saat 7-yə qalmış cəsədi tapıldı. Mərdəkanda batmışdı, Şüvəlanda tapdılar. Balamı suyun üzündə görənlər deyirdi ki, cəsəd sanki balıq kimi üzürdü. Dalğa balamın cəsədini hansı tərəfə istəyirdisə, o tərəfə də aparırdı. Sanki oynayırdı. Balamı bəlkə də tez çıxarsaydılar, ölməzdi. O mənim həm atam, həm oğlum, həm də qardaşım idi. Hər şeyim idi. Mənimlə tez-tez dərdləşərdi”.

Son sözü “ata, məni bağışla” olub

Qardaşı: “Qardaşımı Rövşən adlı bir oğlan xilas etməyə cəhd etmişdi. Amma buna nail ola bilməmişdi. Çünki boğulan adam onu xilas etməyə çalışan adamı da boğmağa çalışır. Dostum deyir ki, İsmayıl artıq xilas ola bilməyəcəyini başa düşəndə əllərini göyə qaldırıb qışqırdı ki, “ata, məni bağışla”. Mən hələ də bilmirəm ki, qardaşım nəyə görə bunu demişdi”.

İlk təqaüdü ilə qardaşına telefon alıbmış…

“İnstituta qəbul olarkən çox yüksək bal toplayanda həm sevinmişdim, həm də paxıllığım tutmuşdu. 685 bal toplamışdı. Amma biz əsl dost idik. Böyük qardaşım olsa da, sözümü heç vaxt yerə salmazdı, məni də dinləyərdi. Universitet illərində birinci dəfə təqaüd alanda pulu mənim üçün xərcləmişdi. O, hiss etmişdi ki, mən telefon almaq istəyirəm, amma buna imkanım yoxdur. Telefon dükanına getdik. Mənə nömrə və telefon aldı. Burada da böyüklüyünü göstərdi. İndi isə ölümü ilə məni də öldürdü. Birlikdə getdiyimiz yerdən birlikdə gələ bilmədik. Elə bil ürəyimin yarısını qoparıb apardı”.

«Mən ona atamın adını nə ümidlərlə qoymuşdum…»

Anası: “İsmayıl 1992-ci ildə iyunun 16-da İsmayıl Qurban bayramının III günündə anadan olub. Bəlkə də təsadüf idi, bəlkə də təsadüf deyildi. Adını İsmayıl qoymaq istəyirdim. Atamın adı idi. O adı nə ümidlərlə qoymuşdum ona. Hamı deyirdi ki, bu necə möcüzə uşaqdır ki, İsmayıl qurbanının III günündə anadan olub. Elə doğulan günü onun həkimə mənə demişdi ki, o, çox ağıllı uşaq olacaq. O gündən ürəyimdə xal qaldı ki, həkim niyə o biri balalarıma bu sözü demədi, məhz İsmayıla dedi. Böyüdükcə biz də sevinirdik. 2 yaşında ingilis dilində sözləri öyrənirdi, bəzi cümlələr qururdu. 6 yaşında bacısıyla birlikdə 104 nömrəli məktəbin I sinifinə qoydum. Hələ o yaşında İsmayıl vurmanı, bölməni elə bilirdi ki, birbaş III sinifdə oxuya bilərdi. Əlifbanı isə su kimi bilirdi. Kompyuterlə kimin nə problemi olurdusa, İsmayıla yaxınlaşardı, kömək istəyirdi. Onun beyni yeni fikirlərlə dolu idi. Tez-tez deyirdi ki, Azərbaycanda neft sahəsində hələ heç kimin görmədiyi işləri görəcəm. Ölməsəydi, mən əminəm ki, dediyini edəcəkdi. Universitetdə yaxşı oxuduğuna görə dəfələrlə fəxri fərmanlar alıb. Ailədə vəziyyətimiz o qədər də yaxşı deyil. Ona görə də İsmayıl SOCAR-ın təqaüdlərindən yaralanmaq üçün imtahan vermişdi. 40 baldan 35 bal yığmışdı. Amma nədənsə dedilər ki, imtahandan keçməmisən. Ondan sonra oğlum çox fikirli gəzirdi. Hiss eləyirdim ki, kəsildiyini ürəyinə salıb. Balam tez parladı, tez də söndü”.

Qrup yoldaşını sevirmiş

Elvin Osmanlı (sinif yoldaşı): “Oxuyan şagird idi. Hamı dərsdən qaçanda, o oturub müəllimi gözləyirdi. Yoxlama yazanda biz bir-birimizin üzünə baxırdıq, o isə başını salıb yoxlamanı yazırdı. Arada bir kömək də istəyirdik”.

Fərid Quliyev (sinif yoldaşı): “700 bal yığa bilmədiyinə çox peşman olmuşdu. Əslində yığmışdı. Sadəcə köçürəndə səhv köçürmüşdü. Çox tərbiyəli oğlan idi”.

Vüsal Əhmədov (sinif yoldaşı): “Sonuncu dəfə 3 gün əvvəl görmüşdüm. Ordan-burdan söhbət elədik. Zarafatla soruşdum ki, evlənmək fikrin yoxdur? Dedi, hələ yox. Dedim ki, bəs xoşuna gələn qız var? O da dedi ki, var, qrup yoldaşımdır…”

Saməddin MEHRALIYEV

Mərkəz.- 2011.- 13 iyul.-S. 3.