Döyüş yolu iki cəbhədən keçən Vətən müharibəsi qazisi Zaur Həkimov necə qəhrəman oldu?

Cəbhədən-cəbhəyə-qazimiz həm yaralılara tibbi yardım göstərib, həm də döyüşüb…

Zaur Həkimov:“Cənab Prezidentin məni “Vətən uğurunda” medalı ilə təltif etməsi ilə bağlı xəbəri eşidəndə həm böyük qürur keçirdim…”

Mənim özümün də balaca bir dünyam var, mən də öz ailəmin, balalarımın bir qəhrəmanıyam”

“Mən Hadrutun azad edilməsindən bir gün əvvəl oktyabrın 8-də yaralanıb təxliyə olmuşam”

Vətən mənə oğul desə nə dərdim

Mamır olub qayasında bitərdim!

Böyük şairimiz Məmməd Arazın bu misralarından minlərlə, onminlərlə, yüzminlərlə Azərbaycan oğlunun qeyrəti, əzəməti boy verir. Bu oğullar mamır olub Vətənin qayasında bitmədilər, bu oğullar Vətənimizin bir parçasına qara və məkrli caynaqlarını sancmış düşməni məhv etdilər, qayalarda güllər, çiçəklər bitirdilər, anaların ölmüş ümidlərini, ataların sınmış qürurunu diriltdilər, ucaltdılar. Qarabağ cəbhəsində zəfər qazanaraq dövlətimizin, xalqımızın adını dünyada göylərə qaldırdılar. Vətənimizin ərazibütövlüyünün bərpa edilməsini biz qazilərimizin və şəhidlərimizin fədakarlığına, qəhrəmanlığına borcluyuq. Onlar Vətənin borcundan üzü ağ, alnı açıq çıxdılar, kaş bizə də onların borcundan layiqincə çıxmaq qismət olsun!

Qurtuluş Savaşının-Vətən müharibəsinin bizə tanıtdığı çoxlu qəhrəmanlarımız, qazilərimiz var. Onlardan da biri qırxdan çox yaralını həyata qaytaran, Vətən savaşında mücadilələr verən qəhrəman qazimiz, Azərbaycan ordusunun baş çavuşu Həkimov Zaur Şahmurad oğludur. Azərbaycan Respublikası Silahlı Qüvvələrinin hərbi qulluqçularının “Vətən uğrunda” medalı ilə təltif edilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin 15 dekabr tarixli Sərəncamı ilə təltif edilən hərbiçilərimiz arasında Zaur Həkimov da var.

Zaur Həkimov 2 noyabr 1985-ci ildə Şabran rayonunda doğulub. Şabran rayon Roman Yusifov adına 2 saylı tam orta məktəbi bitirib, orta təhsillidir. Hazırda Qaradağ rayonunun Müşfiqabad qəsəbəsində yaşayan Z.Həkimovun iki övladı var. Qızı Nuray 11, oğlu Yusif isə 9 yaşındadır.

Z.Həkimov 10 ildir Azərbaycanın Sülhməramlı Qüvvələrində “Əməliyyat İmkanlar Konsepsiyası” taborunda müddətdən artıq xidmət edən (MAXE) hərbçidir. Eyni zamanda tibbi xidmət üzrə baş çavuşdur.

Z.Həkimov bildirdi ki, hərbini seçməsi təsadüfi deyil, mərhum atası Şahmurad Həkimov Birinci Qarabağ Müharibəsi iştirakçısı və veteranı olub.

Z.Həkimov bizimlə söhbətində bildirdi ki, əsgərlikdən qayıtdıqdan sonra hərbiyə olan marağı onu yenidən bu sahəyə qaytarıb. “Mənim rəhmətlik atam Birinci Qarabağ Müharibəsində döyüşüb, döyüşçü olub. Müharibə veteranı idi. Əsgəri xidməti başa vurduqdan sonra bir az ara verib hərbiyə qayıtdım. Hərbiyə qayıtmaqda məqsədim atamın vəsiyyətini yerinə yetirmək, torpaqlarımızın düşmən tapdağından azad edilməsində iştirak etmək. Mənim ən böyük məqsədim, fikirim bu olub ki, torpaqlarımız düşmən tapdağından azad edilməlidir və mən də bu əməliyyatda iştirak etməliyəm. Sentyabrın 27-də ordumuzun ermənilərin təxribatına cavab olaraq başladığı əks-hücum əməliyyatının ilk günündən mən də ön cəbhədə döyüşmüşəm. Döyüş yolum Füzulidən, Cəbrayıl və Hadrutdan keçib. Cəbrayılda ağır yalandım. Hadruta hücum edəndə vuruldum. Mən ağır kantuziya almışam, ona görə çox şey yadımdan çıxmışdı, hər şey yeni-yeni yadıma düşür. Döyüşdə həm tibbi xidmət işçisi, həm də döyüşçü, atıcı kimi iştirak etmişəm. Füzuli istiqamətində döyüşdük, sonra Cəbrayıla keçdik”.

Z.Həkimov tibb işçisi kimi Füzuli, Cəbrayıl və Hadrut istiqamətlərində gedən döyüşlərdə onlarla yaralı döyüşçümüzü xilas edib, onlara hər cür yardım göstərərək ölümün pəncəsindən qoparıb, onlara ilkin tibbi yardım göstərərək, hər bir yaralını çiyninə alaraq hündürlükdən tibbi xidmət maşınının gələ biləcəyi yerə qədər aparıb. “Mən döyüş meydanında yaralı döyüşçülərimizə ilkin yardım göstərirdim və sonra yaralıları sığınacaqlara qoyurdum, onları təxliyyə qrupları gəlib təxliyyə edirdilər. Həm döyüşürdüm, həm də yaralılarımıza yardım göstərirdim, onları döyüş bölgəsindən təxliyyə edirdim. Təxliyyə qrupu ilə rabitə əlaqəsinə çıxırdım, bildirirdim ki, filan yerdə yaralılar var gəlin götürün, onlar gəlib yaralıları götürürdü, biz də döyüşə-döyüşə irəli gedirdik. “Allahu əkbər” deyib hücuma keçirdik, düşmən qarşımızda duruş gətirə bimirdi, onları məhv edirdik. Bir ştrixi qeyd edim. Düşmən əsgərləri elə bilirdilər ki, onlar Gəncədədirlər. Erməni əsgərlərini aldadıb İrəvandan döyüşə gətirmişdilər. Əsir düşən erməni əsgərləri bizdən soruşurdu ki, biz Gəncədəyik? Deyirdik ki, nə Gəncə, biz artıq Cəbrayıldayıq, torpaqlarımızı ala-ala gedirik, artıq İrəvana çatırıq. Onlar harada olduqlarını bilmirdilər, onlara deyibmişlər ki, Gəncədəsiniz. Onlar da elə bilirdilər ki, artıq “Gəncəni alıblar”. Baxın, düşmən bu qədər məkrli və hiyləgərdir ki, öz əsgərini də aldadıb.

Mən özüm neçə düşmən hərbiçisi öldürdüyümü saymadım, amma çox öldürdük. Müharibənin od alovunun içində idik, başımıza göydən od-alov yağırdı. Vurduqlarım olub, amma sayını bilmirəm. Mən həm tibbi işçi idim, həm də atıcı…Cəbrayılda qızğın döyüşlər gedirdi, artıq Hadruta hucum edirdik. Birinci yaylım atəşi məni tutdu və zirehli texnikaya, maşına çırpdı. Biz Cəbrayılda bir yüksəklik vardı onu götüdük. Təəssüf ki, adı yadımdan çıxıb. Dostluq bulağını götürmüşdük, ondan sonra kəndləri işğaldan azad edə-edə gedirdik. Orada ermənilərin hərbi hissəsini də götürüb getdik və yüksəklikləri ələ keçirdik. O yüksəkliklərdən birini götürəndə döyüşçü yoldaşlarımdan biri yaralanıb maşının üstündə qalmışdı. Mən onun arxasınca düşdüm və düşəndə məni vurdular maşına çırpıldım, qulaqlarım tutuldu, heç nə eşidə bilmədim. Düşmən oradakı evləri də xaraba günə qoyub, dedim o evlərdən birinin içinə girim, artileriyanın səsini eşitmədim, məni yenidən vurdular və evin hasarına çırpıldım. Orada mənim yardım göstərdiyim döyüşçülər, tankçılar vardı, onlar gəliblər mənim rabitəmlə əlaqəyə çıxıblar bizi təxliyyə ediblər. Mən Hadrutun azad edilməsindən bir gün əvvəl oktyabrın 8-də yaralanıb təxliyə olunmuşam. Ayın 8-dən biz Hadrut istiqamətində hücuma başlamışdıq. Gecə-gündüz hücum edirdik. Mənim yaralanmağımın səhərisi gün isə Hadrutun alınması élan edildi. Hadrutu döyüşçü yoldaşlarım bir günə götürdülər, Hadrut uğurunda döyüşlərdə iştirak etdim, amma onun azad olunmasını görmədim, gedib ora çata bilmədim. Məndə beyin silkələnməsi olduğu üçün döyüşə qayıda bilmədim. Başımın əsməsi hələ tam dayanmayıb, kantuziya almışam. Hazırda hərbi hospitalda müalicəm davam edir, həkimlərimiz bizi orada aptekdən dərmanla təmin edirlər. İki övlad atasıyam. Məni hospitaldan çıxarmağa oğlum Yusif də gəlmişdi. Məndən qabaq o gedib ermənilərə qələbə çaldı. Gürcüstanda keçirilən cüdo yarışda iki ermənini udub gəldi. Müşfiqabada Əlisəməd müəllimin tələbəsidir, onun yanında məşğul olur.

Yavaş-yavaş düzəlirəm, müalicələr gedir.

Cənab Prezidentin məni “Vətən uğurunda” medalı ilə təltif etməsi ilə bağlı xəbəri eşidəndə həm böyük qürur keçirdim, həm də pis oldum. Mənə zəng vurub dedilər ki, Prezident səni də “Vətən uğurunda” medalı ilə təltif edib. Ona görə pis oldum ki, siyahıya baxıb gördüm ki, mənim adımdan əvvəl və sonra təltif olunanlar bu medalı şəhid olduqdan sonra alıblar. Allah şəhidlərimizə rəhbət eləsin! Amma bu medala layiq görüldüyüm üçün qürur duydum. Mənim özümün də balaca bir dünyam var, mən də öz ailəmin, balalarımın bir qəhrəmanıyam. Sağ olsun Ali Baş Komandanımız ki, məni unutmadı və öz ordusuna belə böyük dəstək olur”.

Z.Həkimov deyir ki, onu ən çox təəssüfləndirən döyüşçü yoldaşlarının şəhid olması olub. Hər bir döyüşçünün böyük qəhrəmanlıqla, vətənpərvərliklə torpaqlarımızı düşmən tapdağından azad edilməsi uğurunda döyüşdüyünü deyən Z.Həkimov bildirir ki, onların hər biri qəhrəmandır:”İtkilərimiz oldu. Döyüş idi, həyatda qalmaq şansı çox az idi. Biz müharibəyə ölməyə yox, öldürməyə getmişdik. Məni qayıdanda övladlarım qarşıladı. Amma hələ də şəhid olan döyüşçü yoldaşlarımın uşaqları atalarının yolunu gözləyir. Buna çox məyus oluram. Döyüşçü yoldaşlarım yanımda şəhid olurdu, yaralılara yardım göstərdiyim yerdə şəhid olanlar da az olmurdu. Allah hamısına rəhmət eləsin. Hər birinin həlak olması məni yandırır. Kaş onlar da mənim kimi yaralı olsalar da övladlarının, ailəsinin, ata-anasın yanına qayıdaydılar…

Hər birimizin bir məqsədimiz vardı ki, Qarabağı, ətraf rayonları düşmən işğalından azad edək, hər kəndə, hər şəhərə bayrağımızı sancaq. Ən böyük məqsədimiz və arzumuz Şuşanı götürmək idi. Bilirsiz ki, demək olar ki, Şuşada artileriya döyüşü olmadı, əlbəyaxa döyüş oldu. Mən torpaqlarımızın işğaldan azad olunması və torpaqlarımızı işğaldan azad edən hər bir döyüşçümüzlə, könüllülərimizlə fəxr edirəm. Hamı çox yüksək səviyyədə qəhrəmanlıqla döyüşdü, heç kəs canını-qanını Vətəndən əsirgəmədi. İndi-indi yaddaşım bərpa olunur və görürəm ki, belə döyüş taktikası, belə qəhrəmanlıq indiyə qədər olmayıb. Bütün döyüşçülərimizlə fəxr edirik. Bizdə arxaya dönüş yox idi, yolumuz ancaq irəliyə idi. Biz şəhidimizi də, yaralımızı da çiyimizdə özümüzlə aparırdıq. Elə yerlər olurdu ki, yaralıları təxliyə edə bilmirdik, ona görə də onları çiyimizdə daşıyırdıq və irəli gedirdik. Biz hər gün qələbə qazanmalıydıq, zəfər çalmalıydıq. Allah tala da bizim arzumuzu, əməyimizi yerdə qoymadı, Allah səsimizi eşitdi və zəfər qazandıq.

İndi ən böyük arzum odur ki, tezliklə sağalım və yaralandığım yerə gedib oraya baxmaqdır. Yaralandığım yeri görmək istəyirəm”.

Zaur Həkimov dedi ki, özü də daxil olmaqla nəsillərindən 7 nəfər Vətən müharibəsində iştirak edib. Qardaşı Əli Həkimovun kəşfiyyatçı olduğunu deyən Z.Həkimov qeyd etdi ki, o, hazırda cəbhəddədir:”Uşaqlarım bizimlə fəxr edir. Onlara deyirəm ki, babanız döyüşçü olub, atanız döyüşçüdür. Əminiz döyüşçüdür. Qardaşım Əli Həkimov da döyüşçüdür, kəşfiyyatçıdır, o Şuşaya qədər getdi. Hələ ordadılar. Qaynım Səmədov Elşən artileriya döyüşçüsüdür. Bibioğlum mayor Elşən Mehrəliyev döyüşdə olub. O ehtiyatda olan zabitdir, Vətən müharibəsi başlayanda döyüşə getdi, hazırda da cəbhədədir. Bizim nəsildən Vətən müharibəsində 7 nəfər döyüşüb”.

Vətən müharibəsinin-Qurtuluş savaşının qəhrəmanlarından biri olan baş çavuş Zaur Həkimov keçdiyi şanlı döyüş yolu ilə bizi zəfərə qovuşduran Vətən oğullarından biridir. Ümid edirik ki, qazimiz tezliklə sağlamlığına qovuşacaq və döyüş yolunun keçdiyi müqəddəs torpaqlarımızı ziyarət edəcək, əlbəttə, qəhrəman ata övladları Nurayı və Yusifi də o yerlərə qonaq aparacaq, onlara qəhrəman Azərbaycan oğullarının şücaətindən, mərdliyindən danışacaq…

İradə SARIYEVA

Mövqe.- 2020.- 22 dekabr. S.10