Azadlıq yanğımızın qan içində boğulduğu gün

Şəhidlər azadlığı canlarından belə üstün tutdular

Azərbaycanın azadlıq yanğısının qan içində boğulduğu gündən 22 il ötür. Çox şeylər dəyişib, Azərbaycan artıq müstəqildir, azadlığına qovuşub, inkişaf, yüksəliş mərhələsindədir. Dəyişməyən də var - Qarabağ hələ də düşmən tapdağındadır, torpaq üzərinə basacaq vətən oğlunun yolunu gözləyir. Dəyişən və dəyişməyənlər arasında bir şey də var ki, bu da xalqın onun uğrunda şəhidlik zirvəsinə yüksəlmiş övladlarına olan məhəbbətidir. Bu məhəbbət təkcə Şəhidlər Xiyabanından başlamır, bu məhəbbət əslində heç bir yerdə bitmir ki, yenidən başlamağa da ehtiyac qalsın. Bu məhəbbət ürəyi vətən eşqi ilə döyünən hər bir kəsin ürəyindədir.

1990-cı ilin yanvarın 19-dan 20-nə keçən gecə istibdada qarşı çıxaraq azadlıq savaşına qalxan, bu mübarizə yolundan dönməməkdə qərarlı olan vətən övladları sinələrini düşmən gülləsinə sipər edərək Azərbaycanın yenidən müstəqillik qazanması üçün şəhidlik zirvəsinə ucaldılar. Azərbaycan ilk şəhidlərinin başı üzərindən göylərə ucalan üçrəngli bayrağın gölgəsində azadlıq, müstəqillik yoluna qədəm qoydu. İllər keçsə də vətən və millət xatirinə şəhidliyi bir göz qırpımında ən böyük hədiyyə kimi qəbul edib ölümsüzlüyə ucalan qəhrəmanlar unudulmur. Tarix bunu sübut edib, xatirələri əbədi olaraq əziz tutulur, tarixin səhifəsində olduğu kimi yaddaşlarda da özünə əbədi yer tutur, ucaldığı şəhidlik zirvəsindən bizlərə-vətən yolunda şəhid olanları daim minnətdarlıq və sayğı ilə xatırlamalı olacaq insanlara qəhrəmanlıq, vətənə, millətə sevgi dərsi verir.

Filosoflardan biri insanlar haqqında deyirdi: “Onların bəzisi özü üçün yaşayır, bəziləri başqaları üçün. Hər ikisi unudulacaq insanlar sırasındadır. Unudulmayan yalnız o insanlar olacaqlar ki, özünü də başqalarını da unudub yalnız vətəni üçün yaşayacaqlar”. Düz 22 il əvvəl Vətəni üçün azadlıq istəyənlərin hayqırışını kəsmək üçün Bakı küçələrində tökülən qan məhz o insanların idı -Vətən üçün yaşayanların. Onlar üçün Azərbaycan ovuc içi boyda ürəklərində gəzdirdikləri böyük vətən məhəbbətindən başlayırdı. Onlar üçün Azərbaycan şəhid ölümü qədər şərəfli bir yolun sonunda yenidən var olurdu. Onlar üçün Azərbaycan azadlığın özü qədər şirin idi. Onlar üçün Azərbaycan əsrlərin o üzündən gələn qocaman bir tarixin yer üzündəki yadigarı idi. Onlar üçün Azərbaycan yenilməz və yenilməz olduğu qədər də kövrək idi. Onlar Azərbaycanı yenilməzlər sırasında görmək üçün hər şeyi unudub yalnızca Vətən üçün yaşamağı bacardılar. Anaların yalvarışları, bacıların nalələri, övladların həzin baxışları onları yolundan döndərə bilmədi. Bu yolu Tanrı cızmışdı, onlar Tanrının sevgisinə yaxın olduqları qədər Vətən sevgisinə də layiq idilər. Artıq 22 ildir ki, bu qəhrəmanlığın qarşısında baş əymək üçün müqəddəs and yerimiz olan Şəhidlər Xiyabanında əbədi bir məşəl dalğalanır. Azərbaycan o məşəlin şəhid ruhları kimi ucsuz - bucaqsız səmalara yüksələn al qırmızı alovunda yaşayır. Azərbaycan şəhid məzarına gül qoyan titrək əllərin istisində qızınır, ürəyi Vətən məhəbbəti ilə döyünən gənclərin elə alov qədər yandırıcı baxışlarında qorunur. Azərbaycan 22 il əvvəl milyonların çiynində son mənzilə yola salınan şəhidlərinin pənahındadır. O şəhidlərin ki, azadlığı dünyanın bəlkə də ən şirin neməti olan canlarından belə üstün tutdular. Doğulanda hərəsinin öz taleyi vardı, dünyadan gedəndə hamısı eyni aqibəti yaşadı. Doğulanda sıravi insan kimi dünyaya gəlmişdilər, dünyadan gedəndə bir millətin tapındığı qəhrəmanlar kimi uğurlandılar. 1990-cı ilin yanarın 19 - dan 20 - ə keçən gecə Bakının küçələrini qana boyayanlar gözləri qarşısında açılan mənzərədən dəhşətə gəldilər – Bakıya yağan qərənfil yağışı şəhidlərin al qanının təkcə rəngini yox, ətrini də almışdı. Dünya başa çatmaqda olan əsrin qəhrəman millətini tanıdı...

Azadlıq üçün canını fəda edənlər göy üzündəki ulduzların işartısında gördülər azadlığı, bir də əsən küləklərin ruhlarını yerindən oynadan nəfəsində. Üzlərini qarsıyan soyuğun bütün bədənlərini qızdıran istisində hiss etdilər azadlığı, arxalarınca səslənən ağıların yeri də, göyü də inlədəcək nidasında. Bir-birilərinin üzündə, azadlıq eşqi ilə işıldayan gözlərində, azadlığa vurğun könüllərində hiss etdilər azadlığı. Bu yolda dönməyi yox, yalnız irəliyə, irəliyə getməyi özlərinə layiq bildilər. İrəlidə, onları ölümə aparan yolun sonunda azadlıq dolu bir yaşam vardı, onlar üçün yox, canlarından çox sevdikləri bu vətən üçün, bu vətənin azad gələcəyi üçün, gələcək nəsillər üçün. Özləri üçün yox, vətənləri, millətləri üçün gedirdilər bu yolu. Ölümü lap yaxınlıqda, bir addımlıqda hiss edirdilər, ölümün buz soyuqluğu üzlərini, gözlərini qarsıyırdı, ancaq azadlıq aşiqləri ölümə doğru yolu onlar kimi birnəfəsə gedə bilərdi. Azad yaşama sevdalı idilər. Bu sevdadan onları geri döndərmək təpədən-dırnağa qədər silahlanmış ordunun imkanı xaricində idi. Bu ordunun əli silah tutan əsgərləri azadlığın nə olduğunu bilmirdilər, onlar yalnız ətraflarına ölüm saçmaq üçün səfərbər edilmişdilər, qarşılarındakının uğrunda ölümə gedəcək qədər azadlığa aşiq olduğunu nə anlayacaq, nə də dinləyəcək vəziyyətdə idilər. Onlar üçün yalnız bir tapşırıq vardı-öldürmək, azadlıq üçün çırpınan ürəklərin döyüntüsünü kəsmək, susdurmaq. Ancaq bilmədilər ki, susan yalnız dillər olacaq, könüllər susmayacaq, könüllərdəki azadlıq sevdası bir milləti azadlığa aşiq edəcək qədər güclü olacaq. Bu gücün qarşısında heç bir silah davam gətirə bilməyəcək...

O gün Bakı müstəqilliyinin ilk şəhidlərinə ağladı. Şəhid qanlarının töküldüyü yerdə qırmızı qərənfillər gül açdı. Güllər kədərdən başlarını yerdən qaldıra bilmədilər, güllər şəhid məzarını bəzəyəcəklərinin sevincindən yağış kimi hər məzara yağdılar. Qərənfillər onları şəhid məzarı kimi müqəddəs məkana layiq görənlərin əlində gül açdı. O da şəhidlərinə ağladı, yas saxladı, amma sınmadı, kədərdən aşağı əydiyi başını dik tutub şəhid məzarını al qırmızı rənglərə bürüməyi də bacardı. Qərənfillər də sevildi şəhidlərlə, şəhidlərin qəhrəmanlığından, ölümsüzlüyündən qərənfillərə də pay düşdü. “Şəhidlər Xiyabanı» 22 ildir ki, al qırmızı qərənfil yağışına tutulur. Hər il şəhidlərin müqəddəs məzarlarını ziyarət etməyə gələn insanlar onların qəhrəmanlığı qarşısında bir daha baş əyir, Azərbaycanın müstəqilliyi uğrunda ölümə mərdliklə sinə gərən vətən övladlarının ruhunu əziz tutur.

O günlər Azərbaycanın şərəf tarixidir, gəlin tariximizi və şərəfimizi unutmayaq.

Elnarə

Olaylar.- 2012.- 20-23 yanvar.- S.11.