Şəhidlər Vətəni qibləgaha çevirirlər

Qarabağ müharibəsində şəhid olmuş Azərbaycan oğulları gənclər üçün əsil qəhrəmanlıq nümunəsidir. Gənclərimiz bu şəhidlərin keçdikləri həyat və döyüş yolunu özlərinə örnək hesab edirlər. Belə qəhrəman şəhidlərdən biri də aprel döyüşlərində həlak olmuş Babək Abidinovdur. Şabran rayonunun Zeyvə kəndində dünyaya göz açan Babəkin döyüş yolu qəhrəmanlıq salnaməsinə çevrilib... Abidovlar ailəsi Babəki sonuncu dəfə Novruz bayramında görmüşdülər. Anası Simnarə ilə 27 mart gününün səhəri danışıb. Ana oğlunun kefsiz olduğunu hiss edib, narahatlıq keçirib. Lakin sonradan Babək ata-ananın, qohum-əqrabanın zənglərinə cavab verməyib. Atası Vəfadar Abidov Zeyvə kəndinin məktəbində fizika-riyaziyyat müəllimidir:

"Oğlumun tabutunu aprelin 9-da gətirib verdilər. Heç açmağa da qoymadılar. Babəklə birlikdə sayılıb-seçilən oğullar həlak oldu, komandirləri Murad Mirzəyev idi. Murad Mirzəyev ancaq mənim oğluma həyatını etibar edirdi. Ona görə də komandir əsgərini ön sıraya öz yanında aparmışdı. Həm özü həlak oldu, həm də oğlum. Onlar hamısı Azərbaycana dayaq idilər. Bu cür oğulları itirdi Vətən. Oğlum həlak olandan sonra sənədlərini almaq üçün Yaşmadakı hərbi hissəyə getdim. O da MAXE idi. Bir də gördüm ki, sir-sifəti yanmış, bir qoluni itirmiş cavan oğlan yanaşdı mənə. Gözləri də yaxşı görmürdü. Məni qucaqlayıb dedi ki, "əmi, mən bu gün əlsiz, gözsüz, yarımçıq canımla sağam. 2014-cü ilin avqustunda ermənilərlə qızğın döyüşlərdə minaya düşdüm. Babək məni öz avtomobilinə qoyub apardı hospitala... İndi Babək kimi oğul yoxdur, mən isə onun sayəsində sağam". Onun sözlərinə görə, bir gün oğlunun generalı Hikmət Mirzəyevin qəbuluna gedib: "Əvvəl oğlum haqqında soruşdum ki, görüm necə əsgər olub? Hikmət Mirzəyev ondan çox razılıq elədi. Dedi ki, Babək öz ölümü ilə min nəfəri ölümdən qurtardı. Dedi ki, oğlum elə bir qəhrəmanlıq edib ki, bunlar haqqında gələcəkdə danışılacaq. Və əlavə etdi ki, oğlumun Milli Qəhrəman adına layiq görülməsi haqqında iki dəfə təqdimat da yazıb verib. Babək Şabranın Zeyvə kəndinin 7-ci şəhididir. Demirəm ki, adı Zeyvədə əbədiləşdirilsin. Onlar Azərbaycan uğrunda döyüşüblər. Bu ölkənin hər yerində onların adını əbədiləşdirmək olar axı". Vəfadar müəllim deyir ki, biz dağ adamlarıyıq. Dilimiz də dağ tatlarının dilidir: "Bu dağlar Qaçaq Mayılın oylağıdır. Yalnız o vaxtlar Əfəndilər və Qaçaq Mayıl gələndən sonra burada ermənilərə divan tutublar. Onları bu dağlardan ilim-ilim itiriblər. Bu yerlərin adamları, dağlarımız kimi vüqarlı, çaylarımız kimi coşqun, bulaqlarımız kimi dumduru və büllurdular. Bizim hər bir oğlumuzun, qızımızın canında qeyrət, Vətən təəsübkeşliyi var. Qaçaq Mayıl, Şeyx Şamil bu yerlərdə at oynadıb. Bu yerlərin havası-suyu adamı qəhrəman edir. Bu dağlar elə kişilər yetişdirib ki... Hərbiyə də kəndin cavanları həm Vətən təəssübü çəkdiklərindən getdilər". Babəkin anası Samirə xanım deyir ki, bütün analar üçün balaları şirindir. O da ki, övlad ailənin sonbeşiyi ola. O, lap şirin olur. Simnarə xanım deyir ki, 1992-ci il mayın 3-də dünyaya gəlmişdi oğlu: "Mən oğlumdan heç doymadım... Hərbi xidmətə yollanandan sonra, öz yolunu özü müəyyən etdi. Hərbini sevib-seçdi. Heç biri evlənməyib. Elçinin 30 yaşı var. Lakin, hazırlaşırdıq ki, Babəki evləndirək. Deyiklisi qız var idi. İndi o qızın da üzünə baxa bilmirəm. Gəlir bu həyətə, məlul-müşkül dayanır, baxıram ürəyim yanır. O qızın da yanında üzüqara hesab edirəm özümü. Bu nə bəxt, bu nə tale idi?! Bəlkə də bir nişanəsi qalsaydı, belə yandırmazdı bizi. Dəfələrlə qulluq etdiyi hərbi hissədən təşəkkür məktubu, medal almışdı. Komandiri Murad Mirzəyev, Pəncəli, Mirsalam, Elnur İsgəndərov, Sahil hamısı birlikdə şəhid oldular. Talış kəndini alıb, sonra rahat olublar, amma ardınca ermənilərin atdığı mərmilərdən həyatlarını itiriblər. Hamısı da qanaxmadan ölüb. Rus işə qarışıb atəşkəs elan edəndən sonra yaralı zabit və əsgərlərə yardım da getməyib. Ana kimi məni bu yandırır. 5 gün üzüqoylu torpaqda qalıb cansız bədənləri. Mənim oğlum erməniyə can verməzdi. Neçə il idi Xüsusi Təyinatlı Dəstədə qulluq elədi. Qırmızı beretlilərdən idi. Dəfələrlə gedib, ermənilərdən qisasımızı alıbmış. Bunu oğlum həlak olandan sonra bildik. Bizim düşmənçiliyimiz erməni ilə tarixən olub. Bu kəndimizin ayağında Qəni dərə deyilən bir yer var. Əsl adı "Qanlı dərə"dir. El içində sonradan belə deyiblər. Balaca uşaqlar idik. Bir gün nənəmizdən soruşduq ki, "ay Gözəl nənə, o dərəyə niyə "Qanlı dərə" deyirlər?". O zaman nənəmin danışdıqlarından dəhşətə gəldik. Nənəm dedi ki, bu söhbəti danışmayaq, bizi tutarlar. Nənəm belə danışdı ki, bunlar balaca uşaq olanda, ailəsi həyətdə oturub samovar qalayıb ki, çay içsinlər. Bir də görüblər ki, qətrə-qoşunla silahlı-sursatlı ermənilər hücum edirlər kəndə. Həyətə girib uşaqların gözü qabağında nənmin atasını döyüblər, babam bunlara baş-başa gəlib, vuruşub, tabe olmayıb. Belə görəndə qaynar samovarı götürüb bağlayıblar babamın kürəyinə, qaçırıblar aşağı-yuxarı, kişi yıxılıb, uşaqlarının, elə nənəmin də gözü qarşısında canını tapşırıb. Nənəm deyirdi ki, həmin gün aşağıdakı dərədən su əvəzinə qan axıb. Ermənilər bu kəndlərdə o qədər adam qırıblar ki, gəl görəsən... Mübariz İbrahimovun anasına televizorda qulaq asanda eşitdim ki, deyir əvvəl necə xoşbəxt olmuşuq. İndi Mübarizin anasını başa düşürəm. İndi bilirəm ki, şəhid anası olmaq, unudulmaq nə deməkdir, xoşbəxt olmaq nə deməkdir. Gözüm o qapıda qalıb. Elçini dilə tuta bilmirəm. Dünən gediblər ot çalmağa. Ata-bala dəryazı atıb gəliblər ki, kimin üçün edirik ki, bu tədarükü... Elçin deyir ki əvvəllər nə iş görsə, fikirləşirdi ki, qardaşıyla ikisi üçündür. İndi daha heç bir arzusu yoxdur. Özünə gələcək arzu etmir. İndi oğlumuz haqqında bir təzə söz eşitmək, təsəlli almaq üçün qapı-qapı şəhid evlərini gəzirik. Gah Xızıya gedirik, gah Neftçalaya gedirik, gah Astaraya... Heç yerdən Babəki tapmırıq. Barəsində bircə söz eşidəndə belə, ürəyimiz təsəlli ilə dolur". Babəkin sevib-seçdiyi Leyli deyir ki, Babək ondan bir neçə yaş kiçik idi: "Həkiməm. Mənim qəbuluma gələndə tanış olmuşduq. Onun böyrəklərində ciddi problem var idi. Mən bilmirəm bu problemlə onu necə götürmüşdülər hərbiyə. Neçə dəfə dedim ki, sənə ordudan təxris olunmaq lazımdır, razı olmadı. Bir neçə dəfə müayinəyə gələndən sonra, məni sevdiyini dedi, əvvəlcə güldüm. Başımdan elədim. Nuh dedi, Peyğəmbər demədi. Əl çəkmədi məndən. Axır ki, saqqızımı oğurlaya bildi. 2013-cü ilin avqust ayında ilk dəfə görüşə çıxdıq. Və ondan sonra bəxtəvər günlərimiz başladı... Bütün bayramlarda mənə ən gözəl gül buketləri gətirərdi. Onun verdiyi gülləri nəyə görəsə qurudub saxlamışam". Leyli sevgisinin çiçək xatirələrini son ümid kimi yenə də saxlayır, ölən sevgisinin əklilimi, çiçəkləridirmi deyim bimirəm, ancaq o qurumuş çiçəklərdə bir dünya sevgi xatirəsi var. Hər ləçək bir gündür, bir andır Leyli üçün. Leyli deyir ki, indi Babəkin telefonunu və nömərsini də o işlədir. Bu telefondan özünə, öz telefonundan isə Babəkə məktublar yazır. Özü yazıb, özü də Babəkin əvəzinə cavab verir. Babəkin bütün xasiyyətlərini bildiyindən, verdiyi suallara, cavabları da aydındır: "Babək mayın 3-də 1992-ci ildə dünyaya gəlmişdi. 2016-cı il aprelin 3-də isə mənim və anasının dünyasını tərk etdi. Namazlarım və dualarım qəbul olmadı. Mən Babəkimin dəfninə çata bilmədim... Ondan xəbər gəlməyən həmin günlər dəli ceyrana dönmüşdüm. Bir Allahın məndən xəbəri oldu. Getdim sevdiyimin evinə... Bakıdan Zeyvə kəndinəcən olan yollar necə uzun imiş. Elə bilirdim ki, mən oraya çatsam, Babək oyanacaq. Çatmadım. Ağ gəlinlik libasında, fatada gələməli olduğum həyətə qara paltarda, qara örpəkdə gəldim. Babəki dəfn edib gələndən sonra, təzəcə yuxlamışdım ki, bir də gördüm ki, başımı kimsə tumarlayır. Üzümə Babəkin nəfəsi toxundu, əli ilə saçlarımda sığalını hiss elədim. Tez diksinib ayıldım, gördüm ki, mənə əl eləyib qapımızdan çıxdı... Özüm həkiməm... Məni kimsə aldada bilməz. Amma çoxları inanmayacaq ki, mən onun nəfəsini həqiqətən hiss etdim. Bir də ki, kiminsə inanmağının nə fərqi var, əsas odur ki, mən özüm inanıram ki, mənimlə varlığında olduğu kimi vidalaşan Babəkim idi. İndi daha Babəkgilin evinə tez-tez gedib gəlirəm. Dəfnindən 7 gün sonra, ad günündə, Silahlı Qüvvələr günündə getmişdim kəndə. Bir dəfə gedib bir ağacın altında dayandım. Bir də gördüm ki, Simnarə xala mənə deyir ki, "ay qızım, niyə o ağacın altında dayanmısan?". Cavab verdim ki, "nə bilim vallah". Simnarə xaladan öyrəndim ki, sən demə Babək həmişə bu ağacın altında dayanarmış. O həyətdə, o kənddə hər yerdə Babəkin əl izləri var".

Neçə sevgiləri, neçə toyları, neçə sevincləri yarımçıq qoyur müharibələr. Ancaq müharibələrin sonunda qələbə olanda, insanları o qədər yandırmır. Çünki bilirlər ki, o qanlar, o canlar hədər yerə qurban getməyiblər. 2-5 aprel döyüşlərində həlak olan qəhrəman oğullarımız dünyaya səs saldı. Azərbaycan əsgələrinin qəhrəmanlığından dünya danışdı. Onlar əsil qəhrəman idilər. Onların qəhrəmanlıqları nəticəsində düşməndə olan torpaqlarmızın kiçik bir hissəsi azad olunmuşdu. Və əlbətə ki, ermənilərin tərəfdaşları, mühafizəkarları işə qarışmasaydılar, həmin gecələrdə iki gün ərzində bizim Ordumuz işğalda olan Vətən torpaqlarını azad edəcəkdilər. Nə yazıqlar olsun ki, bizi sona qədər qəhrəmanlıq etməyə də qoymurlar!

Olaylar.- 2016.- 9 avqust.- S.7.