Həyat müəllimim

ONUNLA ilk qarşılaşdığım günü indiki kimi xatırlayıram. Yay tətilində olmağımıza baxmayaraq məktəbimizə yeni müdirin gələcəyi xəbərini almışdıq. Bu xəbər hər kəs kimi məni də həqiqətən çox həyəcanlandırmışdı. Həm də səbirsizliklə məktəbin açılmasını gözləyirdim. Dörd gözlə məktəbin yeni müdirini görmək istəyirdim.

XXX

15.09.2013 ... Artıq yeni bir dərs ilinə başlamışdıq. Amma yeni müdirin kim olduğunu hələ bilmirdim. Pilləkənlərlə yuxarıya doğru çıxırdım. Birdən ağ saçlı, eynəkli bir adam gördüm. Bir anda ONUN yeni müdirimiz olduğunu düşündüm. Amma tərəddüd edirdim. Çünki adəti üzrə müdirin bir qədər qızğın olduğuna alışmışdım. Halbuki qarşılaşdığım adam qızğın deyildi. Tam əksinə, düşünülməyəcək qədər nəzakətli, gülərüzlü biri ilə qarşı-qarşıyaydım . Yaxınlaşıb yeni müdirimizi tanıyıb tanımadığını soruşmaq istədim. Lakin sonra bu düşüncəmdən daşındım. Üzündəki səmimi gülümsəmə mənə bu sualı soruşmaqdan çəkinmək üçün bir səbəb olmadığını söylədi. Mən də "Salam" dedim.

Üzündəki mehriban rəftarı heç dəyişmədi. Mehriban bir gülümsəmə ilə:

- "Salam" dedi.

-Liseyimizə yeni gələn müdiri tanıyırsınızmı?

-Sən tanıyırsan?

-Xeyr.

- O zaman tanış ol. Mən ALİ DEVRIM. Liseyin yeni müdiriyəm.

-Mən də 5-B sinif şagirdi Füzuli İsmayılbəyli.

Fərqində deyildim ki, bu dünyaya gələn ən yaxşı insanla tanış oluram. Təbii ki də, gələcək günlərdə bunun fərqinə varacaqdım. Artıq birinci rübün sonları idi. Ali Hoca gəldiyi ilk gündən liseyiçox gözəl idarə edirdi. Rüblük qiymətlərimizi aldıqdan sonra Ali Hocanın yanına getdik. Niyyətimiz ONUNLA bir şəkil çəkdirmək idi. Sanki niyyətimizi gzlərimizdən anladı. Bir neçə saniyə bizə baxdıqdan sonra köməkçisi Günel xanıma səsləndi:

-Günel.

-Əfəndim.

-Bizim şəklimizi çəkə bilərsənmi?

-Bəli.

Günel xanımın çəkdiyi bu şəkil bizim o böyük insanla tarixə düşdüyümüz ilk fotoşəkil idi. Yenə ilk rübün qiymətlərini əks etdirən nəticələri almışıq. Amma Ali Hocamsız. ONUNLA yeni bir şəkil çəkdirmədən. Nə qədər acı, arzulamayacaq bir hal, deyilmi?

XXX

Ali Hocanın bir adəti vardı. Hər tənəffüs zamanı bir-bir sinifləri gəzərdi. Bizim sinifə daxil olarkən mənimlə hər zamankı kimi qısa bir dialoqu olardı:

-Füzuli, səni məktəbdən atımmı?

-Xeyr, Hocan.

-O zaman mən gedim?

-Təbii ki, xeyr Hocam.

-Yox. Elə ola bilməz. Bu məktəbdən ya sən gedəcəksən, ya da mən. Bu cümləni söylədikdən sonra səmimi gülümsəməklə digər siniflərə doğru yavaş bir şəkildə addım-addım gedərdi. Bu qısa yol zamanı Ali Hoca heç tək olmazdı. Hər zaman onun arxasınca böyükdən kiçiyə doğru uşaqlar hərəkət edərdi.

Ali Hoca ən böyük türkçü olmaqla bərabər, uşaqların da bu ruhda böyüməsinə, bizlərin Türk millətinin gələcəyinə xeyir verəcək biri olmağımıza çalışırdı. İmkan yarandıqca bizlərin Türk böyüklüyünü, gücünü göstərən mərasimlərə, yığıncaqlara qoşulması vasitəçi olurdu. Yenə birinci rübün tətil günlərini yaşayırdıq. Ali Hoca social mediadan mənə bir mesaj göndərdi. Mesajda eynilə belə yazılırdı:

-Füzuli, Türkiyəyə getmək istəyirsənmi?

Bu mesaj qarşısında heyrətlənmişdim. Çünki Türkiyəyə getmək mənim ən böyük xəyalım idi. Sevincimin həddi-hüdudu yox idi. Ali Hocanın mesajına qarşılıq olaraq:

-Bəli. Həm də çox istəyirəm.

Mesaja cavab olaraq Ali Hoca heç bir şey yazmadı. Tətildən qayıtdıqdan sonra ilk işim Ali Hocayla bu mövzu haqqında danışmaq idi. Həmən ONUN yanına getdim. Qapını yavaş bir şəkildə "tak-tak" deyə döydüm. Içəridən gələn bir səs:

-Gəl.

-Hocam, Salam. Mən sizinlə Türkiyə mövzusu haqqında danışmaq istəyirdim.

-Füzüli, bu il Çanaqqalaya bir səfər təşkil olunacaq. Mən sizin sinifdən 2 adamın orada olmasını istəyirəm. Onlardan biri də sənsən. Heyrətdən donub qalmışdılm. Qardaş ölkəyə ilk səfərim tarixi bir hadisəyə, Çanaqqala savaşının 100 illiyinə təsadüf edirdi. Bu öz-özlüyündə Ali Hocamızın Türk dünyasına, onun tarixi, keçmişinə nə qədər dəyər verdiyi, onun bizlər tərəfindən dərindən öyrənilməsinə əmək sərf etdiyinin göstəricisi idi. Ali Hoca böyük ustadı, Türk Dünyasının sevdalısı, liseyimizin, Türk Dünyası Araşdırmalar Vəqfinin qurucusu mərhum Turan Yazganın yolunu uğurla davam etdirirdi.

Ali Hocanın liseyimizə verdiyi faydalar artıq tam ortada idi. Onun gördüyü işlər bir məktəbi idarə edə biləcək ən yaxşı insan olduğunun açıq isbatı idi. Hər kəs yay tətilində idi. Kimisi kəndə getmiş, kimisi tətil üçün ölkədən kənara üz tutmuşdu. Amma Ali Hoca tətildə belə məktəbdə qalmışdı. O, bizim daha yaxşı şərtlərdə oxuya bilməmiz üçün liseyimizi yay boyunca təmir etdirdi. Gecə-gündüz məktəbdə ustalarla birlikdə oldu, onlarla birgə çalışdı. Heç yorulmadı, usanmadı. Nədən ki, Ali Devrim Turan Yazgan Hocamızdan dərs almışdı, ONUN yolunda və izində, Türk Dünyası üçün ən yaxşı gələcək yetişdirmək arzusundaydı. O, Turan Yazgan yoluna sadiq, onun düşüncələrinin daşıyıcısı idi. Bizlərə çox güvənirdi, bizə çox önəm verirdi. Biz uşaqları bu ölkənin gələcəyi olaraq görürdü. Bunu hər cümləsində söyləyir, hər addımda təsdiqləyirdi.

XXX

2016-cı tədris ilində bir az rahatsızlanmışdı. Bu səbəbdən O, Türkiyəyə getməli oldu. Bu dövrlərdə lisey çox durğun idi. Ali Hoca olmadığı zaman heç kimin sevinci yerində olmazdı. Beləcə təxminən bir ay yarım zaman keçdi. Hər kəs ONUN üçün darıxırdı. Nəhayət bir gün Ali Hocanın geri dönəcəyi xəbərini aldıq. Həddən artıq sevinirdik. Amma kaş ki, heç geri dönməsəydi. Kaş Ali Hoca həmişə Türkiyədə qalar, amma yaşardı. Həkimlərin tövsiyyəsinə qulaq asmadan yenə bir səfərə çıxdı. Amma çox təəssüf ki, bu səfər uzun, heç sonu görünməyən bir səfər oldu. Azərbaycanda yarımçıq qalan işlərini tamamlamaq üçün yenidən Bakıya geri döndü, amma bu dəfə yarı qalmış işləri deyil, həyatını, yaşamını tamamladı. Əslində bunun özü də Ali Hocamızın Azerbaycana, bizə nə qədər böyük dəyər, əhəmiyyət verdiyinin göstericisi idi. Tarix təkrar olunmuşdu. Necə ki, Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin qurucusu Məhəmməd Əmin Rəsulzadə, XX əsrin ortalarında, 1955.-ci ildə qardaş ölkəmizin baş şəhəri Ankarada gözlərini əbədi olaraq yumdu, eynilə Ali Devrim Hocamız da XXI əsrin əvvəllərində, 2016-cı ilin noyabr ayında canından çox sevdiyi Azərbaycanda əbədiyyətə qovuşdu.

XXX

Noyabr ayının 16-da, səhərı acı bir xəbərlə açdıq. Ali Hoca bu həyata gözlərini yummuşdu. Bu xəbərə inanmırdım. Daha doğrusu inanmaq istəmirdim. Onun aramızdan ayrılmasının hər kəs üçün pis olacağını bilirdim. Heç ağlımın ucundan belə keçməzdi ki, Ali Hocanın mənə "bu məktəbdən ya sən gedəcəksən, ya da mən" ifadəsi günün birində gerçək olacaq. Beləliklə, Ali Hoca nə qərdər acı da olsa özünün getməsinin seçimini etdi. Həm də arxasından çox böyük bir miras buraxaraq getdi. Hocam, kaş getməsəydiniz. Məni başqa bir məktəbə atsaydınız, amma SİZ getməsəydiniz. Bizlərin hələ də SİZƏ çox böyük ehtiyacı var. Nədən ki, Sizin görəcəyiniz hələ çox işlər var idi. Bu dünya üçün, bizlər üçün etdiklərinin qarşılığı bu idimi?

XXX

Həyat davam edər, bir müəllim gedər, yerinə başqası gələr. Adətən gedenlər bir müddət sonra unudular. Amma Ali Hoca unudulan müəllimlərdən deyildi. Çünki ONUN yerinə başqa bir müəllim gələ bilməyəcək. Kimsə onun yerini tuta bilməyəcək. Ali Hocanın aramızdan ayrılmasından bir neçə ay keçsə də, yenə ONUN astaca sinif qapısını açmasını, şagirlərlə qısa bir dialoq etməsini səbrsizliklə gözləyirik. Hər an sinif qapısı açıldıgında Ali Hocanın sınfə daxil olacağını düşünürük. Amma yanılırıq. Qapı açılır, amma o qapını açan təəssüf ki, Ali Hoca deyil. Əli Hoca cismən aramızdan ayrılsa da, O, həmişə bizim qəlbimizdə yaşayacaq. Çünki O, böyük insane bizim hər birimizin Həyat Müəllimi idi. Bizə bu həyatı, onunla mübarizəni, yaşamağı, yaşatmağı öyrətdi. O səbəbdən heç bir zaman Ali Hocanın bizim üçün etdiklərini unutmayacağıq. Unutmağa da haqqımız yoxdur.

Məkanınız cənnət olsun Hocam.

Füzuli İsmayılbəyli

Türk Dünyası Araşdırmaları Vəqfi,

Bakı Atatürk Liseyi, 8-B sinif şagirdi

Olaylar.- 2017.- 1 fevral.- S.10.