HARAN AĞRIYIR ŞƏHİD?

Niyəsə fikirləşmişəm ki, orduda vuruşan əsgərlərimiz ölümün bir addımlığında olublar həmişə. Və Vətən uğrunda həlak olan şəhidlərimizi elə Vətən boyda da təsəvvür etmişəm. Dünyanın ən gözəl sözlərini yazmaq istəmişəm onlar haqqında. Elə söz yazmaq istəmişəm ki, ürəyimə az da olsa toxtaqlıq gətirsin. Və bu igidlərin çeşid-çeşid şəkillərinə baxıb ixtiyarsız soruşmuşam: Haran ağrıyır, şəhid?

44 günlük Vətən müharibəsinin zəfər tarixinin ən azı bir səhifəsinin müəllifi olan şəhid Yusifbəyli Yusif Sabir oğlunun həyat hekayəsidir bu yazı.

Yusif 1993-cü il avqust ayının 22-də Yevlaxda anadan olub. Şəhərdəki 2 saylı tam orta məktəbdə təhsil alıb. 2000-ci ildə hərbi xidmətə yollanıb. Geri döndükdə işləmək ücün Rusiyaya dayısı Ramilin yanına gedir. 1 il orada işləyir və hərb sənətinə olan marağı, torpaqlarımızın düşmən tapdağında olması onu 2017-ci ildə "N" saylı hərbi hissəyə gətirir və Yusif MAXE kimi faliyyətə başlayır. 3 il işlədikdən sonra təcrübəsini artırmaq üçün gizirlik kursuna göndərilir. Azərbaycan Respublikasının Silahlı Qüvvələrinin Təlim-Tədris Mərkəzində PDM-2-nin komandiri ixtisası üzrə 3 aylıq kursu bitirir. Sertifikat alanda elə sevinir ki... 2020-ci ilin may ayının 5-də kursdan qayıdan Yusif evlərinə zəng edib deyir ki, poliqondayam, təlim keçirik.

Mənfur düşmən çirkli əməllərinin davamına başlayan günün səhəri, 28 sentyabrda atası ilə danışıb. Yusif döyüşlərdə olduğunu gizlədib. Bilirdi ki, çox sevdiyi anası, atası narahat olacaqlar. Axı, o, müharibədə ona görə mərdliklə vuruşurdu ki, Sabir kişinin, Mehriban xanımın timsalinda elin, obanın bütün anaları, ataları rahat yaşasınlar, başlarını dik tutub gəzsinlər.

Vuruşduğu yerlərdə ermənilər pərən-pərən düşmüşdülər. Bu günü əvvəldən görən Prezidentimiz İlham Əliyev hələ 2003-cü ildə andiçmə mərasimi zamanı demişdi: "Azərbaycanın çox güclü Ordusu olmalıdır. O, qarşıda duran bütün məsələləri həll etmək iqtidarında olmalıdır".

Və artıq Ordu hazır idi. Ünlü şairimiz Məmməd Araz demiş:

İndi bizim ölümlə,

Çarpışan çağımızdı.

Ölümün boğazından,

Yapışan çağımızdı.

Ölümlə tərcümansız

Danışan çağımızdır.

Qılınc qap, Vətən oğlu,

Bizi Vətən çağırır!

Bütün varlığı ilə qələbəyə köklənən Yusifbəyli Yusif də sanki deyirdi: Cəllad, dayan! Daha irəliyə gedə bilməzsən. Yollar bağlıdır. İndi daşımız da, torpağımız da yaraqlanıb. Erməni, sən məhvə məhkumsan.

Bəli, qızğın döyüşlər gedirdi. Yusif öz döyüş yoldaşları ilə birgə sentyabrın 29-da Agdərə, Tərtər, Suqovuşan istiqamətində düşmənin 4 tankını göyə sovurmuşdu.

Elə buna görə də tez-tez bu xalq mahnısını zümzümə edən dostuna həvəslə qulaq asırdı.

Bura Vətəndir,

Gülü bitəndir,

Əlim çatandır,

Ünüm yetəndir.

Əli çatdığı, ünü yetdiyi bu Vətənin düşmən tapdağı altında qalması onu çox incidirdi. Bu halı heç həzm edə bilmirdi. Torpağına şəhid qanı tökülmüş millətin azadlığının yaxında olduğunu bildiyindən özünü irəli atır, mərdliklə vuruşurdu. Şəhidlik zirvəsinə ucalacağı günü gözləyirdi Yusif Sabir oğlu.

Şəhidin ailəsində olarkən anası Mehriban xanım dedi: Hər an analarımız oğullarını, xatunlarımız ərlərini cəbhəyə yollamağa hazır olmalıdırlar.

Ürəkli, dəyanətli Mehriban xanım özü də hazır olmuşdu buna. Və Müzəffər Ordumuzun hər bir üzvü, hər birimiz hazır idik bu savaşa.

Bu günlərdə döyüş yoldaşı Rahib Kərimov gəlibmiş. Deyib qara rənglə üzünə şırım çəkmişdi. Gözlərindən od tökülürdü. BMP-də üçümüz idik. 4 tank, 1 "Ural" maşın məhv etdik. 1 Kamaz-ın içində olan 20 erməninin külünü göyə sovurduq. Məhz bu döyüşdə, oktyabrın 1-də Məhəmməd Osmanov da, Yusifbəyli Yusif də şəhid oldular. Taleyin xoş qismətinə görə Rahib Kərimov zərbədən yerə atılmışdı. Bu isə onun sağ qalmağına səbəb olmuşdu.

Düşmənə zərbə vurduqca ürəyində uzun illər daşıdığı yük azalırdı Yusifin. Ürəkdə gəzdirilən yükün ağırlığı isə hamımıza məlumdur. Qəribədir, bu cəngavər bala sanki şəhid olacağını bilirdi. Müharibə başlamazdan əvvəl, aprel ayının 24-də evə gələndə Yusif anasına müjdə verirmiş kimi deyib; mən şəhid olacam, ana. Narahat olur Mehriban xanım: Şəhid olma, bala. Vuruş cəngavər kimi. Sinəmizə çalın-çarpaz dağ çəkən ermənilərdən hayfımızı al, bala. Ancaq şəhid olma, bala.

Yusif müharibəyə yola düşəndə üzündən yağan xoşbəxtliyi görməmək mümkün deyilmiş. Elə bil şəhadət şərbətini içməyə yox, toya-nişana gedirdi igidimiz.

Atası Sabir yeməkxanada fəhlə işləyir. Çox zəhmiətkeş insandır. Mehriban xanım evin yeganə oğluna korluq verməmək üçün özü də çalışıb, bekar dayanmayıb.

Ana başı bağlı bir xanımdır. Yusif 3 yaşınadək xəstə olub. Qanına infeksiya keçdiyindən günləri xəstəxanada keçirmiş. Atası fəhləlikdən çətinliklə qazandığı pulu balasının sağlamlığı ücün xərcləyirmiş.

Çətinliklə də olsa böyüyür Yusif, boya-başa çatır. Dayısı qızı Xəyalə ilə evlənir. Yəqin Rusiyada dayısının yanında olan zaman qızı gözaltılayıbmış. Xəyalə ondan kiçik olsa da, məhəbbəti yaşından böyük olub Yusifin.

Şəhidimiz cəmi 2 il 9 ay evli olub. Nuray adlı ay parcası bir qızı var. 2 yaş 6 aylıqdır bu gözəl-göyçək bala. Elə şirin, elə dilavərdir ki... Nə qədər də mehribandır. Tez-tez sual verir; ana, atam işdədir? Nə vaxt gələcək?

Dəcəl, həm də ağıllı baladır. Onlarda olanda yanıma gəlib, mənim düz gözlərimə baxaraq dedi: Ata ürəkdir. Atasına o qədər bağlı olub ki, onun yoxluğuna dözməyib, ağır xəstələnib. "Yaşat" fondu köməklərinə gəlib. Nuraya psixoloji yardım göstərilib. İndi özünə gəlib və onu inandırıblar ki, atası sağdır, gələcək, onu qucaqlayıb bağrına basacaq. İnanıb Nuray. Axı, nənəsi həmişə deyir ki, böyüklər yalan danışmaz. O da inanıb nənəsinə. Hələ "ürəyinin" yoxluğunu bilmir. Səbirsizliklə atasının yolunu gözləyir. Bu göpgöyçək bala bir az da böyüyəndə, hər şeyi olduğu kimi başa düşəndə biləcək ki, sən demə, "ürəyi" yoxmuş. Sən demə, böyüklər də yalan danışırmış. Qəlbində çətinliklə çəkə biləcəyi dərd əmələ gələcək. Ancaq Nuray həmişə qürurla gəzəcək, başını dik tutacaq. Axı, onun "ürəyi" müharibədə tək balası üçün döyüşməyib, bütün balaları qoruyub. Dövlətimiz, Ali Baş Komandanımız onun "ürəyi" olacaq.

İndilikdə isə bu balacanın dünyadan xəbərsiz dilləri, verdiyi sualları yandırıb yaxır babası Sabiri, nənəsi Mehribanı və yarından ayrı düşən anası Xəyaləni.

Mehriban xanımı əvvəldən də tanıyıram. Vətənpərvərliyinə, yurduna-yuvasına olan sevgisinə ancaq qibtə etmək olar. Deyir ki, Yusifin xidmət yoldaşları bir necə gün əvvəl bizə gəlmişdilər. Oğlunun qoçaqlığından, göstərdiyi şücaətdən ağız dolusu danışırdılar. Bilirsiniz, necə qürur bürümüşdü məni?

-İgidlərimizi məhv edən müharibənin özü də bir dəfəlik məhv olsun,- deyir ana. İgid oğlanlarımız şəhid olmasınlar. Allah mənim oğlumu şəhid etməklə mükafatlandırıb. Kim şəhadətə ucalıbsa, demək ki, uca tanrı onu seçib. Bir də ki, mən hec vaxt özümü tək hiss etməmişəm. Prezidentimə, millətimə qurban olum. Bu gün torpagımız azaddır. Və düşünəndə ki, bu zəfərdə mənim də balamın payı var, cox fərəhlənirəm,- deyir Almaz xanım.

Bu ailədə 3 uşaq dünyaya gəlib. Yusif, Asif və Ülvü. Vətən ücün doğulub bu igidlər. Şəhidin həyat yoldaşı Xəyalə Mehriban xanıma oğlunun yarımçıq qalmış arzularının davamçısı, həm də oğlundan bir nişanə Nurayın anasıdır. Xəyalə Yusifin nişan üzüyünü klon edib, boynuna asıb, gecə gündüz boynundadır. -Elə zənn edirəm ki, Yusif hər an yanımdadır. Yeri həmişə ürəyimin başında olacaq,- söyləyir gənc yaşında qara don geyinən bu məğrur qadın.

Özünü torpağa, balasını əzizlərinə əmanət verdi ölümündən sonra "Vətən uğrunda" ımedalına layiq görülən Yusif Yusifbəyili. Və o rahat uyuyur. Bilir ki, ağ günə çıxan bir Vətən qoyub geridə. Bilir ki, onu həmişə yaşadacaq əzizlərini qoyub geridə.

Əminə YUSİFQIZI,

Respublikanın əməkdar jurnalisti

Olaylar.- 2021.- 9-15 aprel.- S.18.