OVUT MƏNİ, İLAHİ…

Vətən adamlar

Ovut məni, ilahi, ovut.

Mənə de ki, ağlama, sızlama. Axı, 30 illik əsarətdən qurtulub torpaqlarımız. Daha düşmən ayaqları müqəddəs yurdumu tapdaq altına çevirə bilmir. Ovut məni, ilahi, ovut. De ki, göz yaşı tökdüyün şəhidlər ölməyiblər, yaşayırlar. Ənginliklərdən qurub-yaradan xalqımıza baxıb rahatlanırlar və pıçıldayırlar: Biz şəhid olduq ki, siz bu gözəl günləri yaşayasınız. Yox, mənim müharibədə oğlum, qardaşım... şəhid olmayıb. Ancaq, hər bir igidi, müharibədə ömrü yarımçıq qalan hər bir cəngavəri özümə oğul, qardaş sayır, tanrımla danışıram. İndi də sizə həyatını bizlərə qurban etmiş bir ərəndən söz açmıq istəyirəm.

Əflatun və Zeynəb İsmayılovların həyatı elə ilk günlərdən çox da ürək açan olmayıb. Çətin həyat şərtlərinə sinə gərərək, ləyaqətlə, halallıqla yaşamağa bir-birinə olan sayğıları güc verib. Yevlax şəhərində anadan olan övladlarının dünyaya gəlişi maddi durumu çətin olan cütlük üçün yeni problem və qayğılar yaratsa da, kimsə şikayətlənmədi. Həm də hələ kiçik yaşlarından evin iki oğlu-Hüseyn və Veyis də ailəyə kömək etmək üçün gücü çatan işlərdə çalışmağa başladı. O günləri Hüseyn belə xatırlayır:

-Valideynlərimiz fərdi təsərrüfatlarda çalışırdılar. Qardaşımla mənim də günüm çöllərdə qoyun-quzu, mal otarmaqla keçib. Məktəbdə təhsil aldığımız IV-V sinfə qədər hər ikimiz yaxşı oxuyurduq, müəllimlərimizi çalışqanlığımızla razı salırdıq. Amma ailəmizin durumu göz qabağında idi və biz reallıqla barışmalı olduq. İndi günümüz daha çox işləməklə keçirdi. Biz-mən və Veyis elə kiçik yaşlarımızdan çiyin-çiyinə verdik, hər şeyimizi paylaşdıq, qardaşdan, dostdan da üstün, adını qoya bilmədiyim bir yaxınlıq vardı aramızda. Onun şəhid olması, ayrılığı məni bəlkə də valideynlərimdən də artıq yandırır. O, mənim arxamdı, köməyimdi, idealımdı. O, mənim məsləhət yerim idi.

...Bir günsə ailəlikcə qərara gəlirlər ki, paytaxta getsinlər, iş tapıb işləsinlər. Bakıda da ilk günlər çətinliklər çox olur. Günəmuzd işlərdə çalışırlar, maddi durumlarına uyğun evlərdə kirayənişin olurlar, halallıqla qazanılan çörəyi könül xoşluğu ilə yeyirlər. Valideynləri hər iki oğlundan yerdən göyəcən razı idi. Onların zərərli vərdişlərdən hər zaman uzaq olmaları, əxlaq və davranışları ilə qazandıqları hörməti gördükcə sevinirlər.

-Ciyərim yanır, gözlərimin yaşı qurumur. Görüşüb həmsöhbət olduğum Rəfiqə xanım Veyisin xalasıdır. -Bacımın zülmlü, qarğaşalı həyatı gözlərim önündən getmir. Şükür edirdik ki, yoxsulluqla da olsa, böyüyən uşaqlar əsil oldular, nə tərbiyələrində, nə əxlaqlarında qüsur olmadı. Veyis də, Hüseyn də orta məktəbdə çox yaxşı oxuyurdular, amma kasıbçılıq təhsillərini sona qədər çatdırmağa imkan vermədi. İndi də belə, o cür oğul getdi, bizə ömürlük dərd verdi. Amma düşünəndə ki, o, şəhiddir, məqamı ucadır, təsəlli olur.

Veyis Əflatun oğlu İsmayılov yaşasaydı, bu il 25 yaşını qeyd edəcəkdi.1996-cı il fevralın 23-də, soyuq bir qış günü anadan olub. Heç tam orta təhsil ala bilməsə də, həyat dərsini mükəmməl ala bilmişdi. Nə zəhmətdən qorxusu vardı, nə çətinlikdən, üstəlik də böyük vətənpərvər idi.

...Müharibə başlayanda könüllü olaraq cəbhəyə yollanan Veyis döyüşlərə manqa komandiri kimi qatılmışdı, təkcə özünün deyil, əsgərlərinin də qayğısına qalmaq öhdəliyi vardı.

-Olduqca məsuliyyətli biri idi qardaşım-Hüseyn söyləyir, sonra da əlavə edir: -İnanın, onun ölüm səbəbini biləndə, bir daha anladım ki, qardaşımı çox gözəl tanıyırammış.

Müharibənin ilk günlərindən erməni faşistlərinə qarşı haqlı mübarizəmizə qoşulan Veyis arada imkan tapanda telefonla danışıb-valideynləri ilə, qardaşı Hüseynlə, hər dəfə də nikbin əhval-ruhiyyədə, özünüzdən muğayat olun, mən yaxşıyam, inşallah, çox yaxınlarda görüşərik ismarıclarıyla.

Bir gün sorağını Tərtərdən aldılar.Düşmənin bu istiqamətdə atəşləri ara vermirdi. Hər tərəfdə dağıntı, hər tərəfdə yaralananlar, həyatını itirənlər. Amma Veyis kimi oğullarımız düşməni susdura, geri çəkilməyə məcbur etmişdilər.

Daha sonra Ağdərə uğrunda qızğın döyüşlərdə iştirak edir Veyis. Ağdərə alınanda sevincinin həddi-hüdudu olmur. Müharibənin qələbəmizlə bitəcəyinə əminliyini dostları ilə bölüşür.

Düşmənin müqaviməti Suqovuşan uğrunda da gərgin döyüşlərə səbəb olur. Güllə, mərmi yağışları ara vermir. Bu döyüşlərdə Veyis ayağından yaralanır. Yarası ölümcül olmur, vaxtında qanaxmanın qarşısının alınması lazımdı. Veyissə yarasına əhəmiyyət vermir, yaralı və şəhid yoldaşlarını döyüş meydanından çıxarmağa başlayır. Güllə yarasından axan qansa dayanmır. Güclü qanaxma onu taqətdən salsa da, Veyis xilasetmə işini davam etdirir, neçə döyüşçünün xilaskarı olur və... onun özünün həyatını xilas etmək mümkün olmur. 2020-ci il oktyabrın 14-ü Veyisin həyata vida tarixi olur.

Ailə üçün ağır itkini ana Zeynəb ana xüsisilə çətin keçirir, heç cür təsəlli tapa bilmir. Kirayə qaldıqları otaqlardan birini şəhid üçün ayırıblar. Bu otaqda nə varsa Veyisə aiddir. Veyisin sevdiyi üçrəngli bayraq, geyimlər, digər şəxsi əşyalar və əlbəttə ki,onun gülümsər çöhrəsinin əbədiləşdiyi şəkillər.

Fikirləşirəm, taleyin də qəribə işləri olub. Axı, Əflatun kişinin ailəsi elə göz açandan halal çörək yemişdilər. Axı, Zeynəb xanım üç balasını böyütmək üçün çox əziyyətlərə qatlaşmışdı. Yağı düşmən bu ailənin də tumarını pozdu.

Bakı Dövlət Universitetinin hüquq fakültəsinin müəllimi, dosent Əsmər Əliyeva paylaşdığı statusunda necə haqlıdır: Müharibə bizim üçün seçim yox, məcburiyyət idi. Bütün mümkün variantlardan istifadə etmişdik, kifayət qədər gözləmişdik. Kaş başqa yol qalmış olaydı, amma qalmamışdı. Düşmən tərəf özü qoymamışdı.

Bəli, Zeynəb xanım, bilin, Ali Baş Komandanımız bir igidimizin də burnunun qanamasına razı deyildi. Ancaq torpaqlarımız düşmən tapdağında idi. Veyis kimi igidlərin qanı bunu götürmürdü axı.

Böyük dərdinə baş əy Zeynəb ana. Və bu fikri də tez-tez təkrar et: Mənim Veyisim elimi-obamı ağ günə çıxarıb. Mənim Veyisim canını qurban verib ki, biz hamımız alnıaçıq yaşayaq. Qoy Veyis tanrının ən yüksək qatından səni izləyəndə göz yaşını görməsin, ana. İnciyər, yaman inciyər balan. Axı, səni xoşbəxt görmək üçün canını fəda edib. Ağlama, ağlama, başını dik tut, ana. Ailənizin istəyi ilə oğlunuz Veyisin dəfn edildiyi Bakı şəhəri, Bakıxanov qəsəbəsindəki Şəhidlər xiyabanını qürurla ziyarət et.

İsmayılov Veyis Əflatun oğlu ölümündən sonra Azərbaycan Respublikasının Prezidenti, Silahlı Qüvvələrin Ali Baş Komandanı İlham Əliyevin sərəncamı ilə "Vətən uğrunda", "Suqovuşanın azad olunmasına görə" və "Cəsur döyüşçü" medalları ilə təltif olunmuşdur. Sonsuzadək ürəyimizdə yaşayacaqdır.

Əminə YUSİFQIZI,

Respublikanın əməkdar jurnalisti

Olaylar.- 2021.- 16 -22 iyul.- S.18.