Gedim bir az ağlayım… elə-belə… astaca

Vüqar Məmməd oğlu Bahadurzadə hələ dünyaya göz açmamışdı. Qarabağda yer-yerindən oynayanda, müqəddəs yurd yerlərimiz yağı düşmən tərəfindən yağmalananda, ulu-ulu ellərimiz məcburən köç edəndə. Dünyaya göz açanda da ölkə Qarabağın işğalının yaratdığı problemlərin cəngindəydi və hələ də ermənilərin əsassız torpaq iddiaları üzündən cəbhədə döyüşlər gedir, günahsız qurbanların sayı artırdı.

Ağlı söz kəsməyə başlayandan Qarabağ savaşı ilə bağlı ilk söhbətləri atasından- I Qarabağ müharibəsinin qazisi Məmməd Əliyevdən eşitdi. Ata söhbətlərində ona, aldığı yaraların verdiyi ağrı-acıdan yox, daha çox igid Azərbaycan əsgərinin şücaətlərindən bəhs edirdi. Amma Vüqarın atalı günlərinin də ömrü qısa oldu. Məmməd qızı Əfsanəni, oğlu Vüqarı ömür-gün yoldaşı, müharibədə itkin düşmüş qardaşı Ələddinin dərdi ilə qovrulub-yanan Marala əmanət edib, dünyasını dəyişdi. Maralın itkin qardaş dərdinə bir də həyat yoldaşı Məmməddən ayrılıq dərdi qarışdı.

Maral ana həyat yoldaşının ayrılığından sarsılsa da, övladları, xüsusilə də Vüqar onun pis zamanlarının təsəllisi oldu. Evdə bir kişi böyüyürdü. Maral xanımın özü də kəndlərindəki "N" saylı hərbi hissədə işləməyə başlayır.

...Vüqarı yaşadığı Malbinəsi kəndində, təhsil aldığı kənd məktəbində hər kəs ağıllı, böyük-kiçik yeri bilən, dostluqda sədaqətli, yardımsevər bir gənc kimi tanıyır və hörmət edirdi. II Qarabağ müharibəsi isə onu təkcə həmkəndlilərinə deyil, bütün Azərbaycana həm də igid əsgər kimi tanıtdı.

2013-cü ildə Vüqar hərbi xidmətini başa vurub qayıtdıqdan sonra Goranboy rayonunda "N" saylı hərbi hissədə kurs qurtarır və 2014-cü ildən 2017-ci ilə kimi müddətdən artıq həqiqi hərbi xidmət qulluqçusu işləyir. Atasının ölümündən sonra anasının təkliyinə görə kəndə qayıtsa da, 2018-ci ilin sentyabrında yenidən Orduda işləməyə qayıdır. Çünki Vətən onu çağırırdı.

...Həmsöhbətim gəncəcik bir gəlin,-Vüqarın xanımı Gülşəndir. Ata, ana himayəsindən məhrum olan Gülşənə babası Murtuza, nənəsi Reyhan baxıb. Fələk babasını da ona çox görüb. Düzü, bu gözəl xanımın nakam həyatı yaman kövrəldir məni. Qəribədir, belə hallarda həmişə yadıma Heydər Əliyev Fondunun vitse-prezidenti, "Bakı" jurnalının baş redaktoru Leyla xanım Əliyevanın bu şeiri düşür:

Gedim bir az ağlayım,

Elə-belə... astaca.

Ürəyimi gizlədim yastığımın altında .

Pəncərəni açaraq

Kövrəlmiş ürəyimi

Bəlkə həyətə atım?!

Həyatın ağuşuna?!

Yox, yaxşısı budur ki,

Gedim bir az ağlayım,

Elə-belə... astaca.

Boynuma alıram ki, Gülşənin səsindəki kədər məni elə təsirinə alır ki, mən də bir kənara çəkilib elə-belə... astaca ağlamaq istəyirəm. Amma birdən Gülşənin ovqatı dəyişir, hələ gülümsəyir də. Çünki sevgili Vüqarı ilə ilk tanışlıqlarından danışır:

-Taleyimmiş Vüqar. Evləndik. Dörd yaşında Oruc adlı bir oğlumuz, səkkiz aylıq Mələk adlı qızımız var.

Vüqar haqqında döyüş yoldaşları da o qədər xoş, şirin sözlər danışdılar ki...

Vüqar hələ əsgərlik vaxtı Aprel döyüşlərində iştirak edib, mərdliklə vuruşub.

Kiçik çavuş idi. Tovuz döyüşlərində də igidliklə iştirak edib.

Nə gördüyü qanlar, nə də ölümlər onu qorxutmurdu. Müharibənin getdiyi günlərdə, oktyabrın 12-də düşməndən qənimət kimi götürülən texnikanın hərbi hissələrdən birinə gətirilməsində Vüqar da iştirak edirdi və o, fürsət tapıb evə, doğmalarının yanına gəlir.

-Bu son görüşümüz oldu. Müharibənin necə bir dəhşətli şey olduğunu söylədim və "səninçün çox qorxuram", dedim. -Maral xanım xatırlayır: - Bilirsiniz mənə cavabı nə oldu? Dedi ki, orada elə oğullar şəhid olur ki, mən onlardan artıq deyiləm, ana.

Getdi və iki gün sonra şəhid xəbərini aldıq.

Qəhrəman əsgər Vüqar Bahadurzadənin Talışdan, Suqovuşandan keçən cəbhə həyatı Ağdərə döyüşlərində bitir. Qorxmadan döyüşlərə atılan, verilən hərbi tapşırıqları şərəflə yerinə yetirən Vüqar Qələbə gününü görmədən arzuladığı şəhidliyə qovuşur.

Yevlaxda, Şəhidlər Xiyabanında uyuyur. Məzar daşındakı doğum və ölüm tarixlərinə baxanda, Vüqar Bahadurzadə. 22.07.1993-15.10.2020. sözlərini oxuyanda istər-istəməz gözlərini aşağı dikirsən. Günahkar kimi. Ancaq ürəyin bu igiddən yana qürurla vurmağından qalmır.

27 illik bir ömür. Vüqardan geriyə gözü yaşlı bir ana, üzərinə həm də övladlarının atası olmaq məsuliyyəti düşən gənc xanım, dünyanın gərdişindən xəbərsiz iki azyaşlı qaldı. Amma onlara bir xəzinə də bağışlamış oldu. Qəhrəman oğul, qəhrəman ər, qəhrəman ata şərəfi bəxş etməklə.

Bahadurzadə Vüqar Məmməd oğlu ölümündən sonra Azərbaycan Respublikasının Prezidenti, Silahlı Qüvvələrin Ali Baş Komandanı İlham Əliyevin sərəncamı ilə "Vətən uğrunda" medalı ilə təltif olunmuşdur. Sonsuzadək ürəyimizdə yaşayacaqdır!

Əminə Yusifqızı

Azərbaycan Respublikasının əməkdar jurnalisti

Olaylar.- 2021.- 7-20 may.- S.18.