Mən necə narkoman oldum? ..

"Ağ ölüm"ün qurbanları bir, digər adı ilə yaşayan ölülər. Ruhunu, həyatını maddəyə qurban verən insanın yaşamağı ilə ölməyi arasında çox incə bir çizgi var. Ölümün ağına da rəhmət, qarasına da. Ancaq biri var əcəlin ucbatından öləsən, biri də var əməlin. Heç kim əməlinə görə ölmək istəməz. Ya da əməlinə görə yaşayan ölüyə çevrilmək...

Narkotik aludəçilərinin hər birinin öz həyat hekayəsi, özünə görə səbəbləri var. Ancaq bilirəm, hardasa, hardasa onların bir ortaq səbəbləri var. Bu səbəbi öyrənmək üçün, bir neçə "qurban"la həmsöhbət olmaq imkanı tapdım. Unudulan insanların kiçik hekayələrini öz istəklərinə uyğun olaraq, anonim şəkildə təqdim edirik;

... Valideynlərimi görməmişəm. Mənim həyatımda bu məhfumlar heç zaman mövcud olmayıb. Sadəcə adlarını bilirəm. Sığınacaqda doğulub, uşaq evinə gətirilmişdim. Uşaq evi haqqında nə danışım? (gülür), yaxşı heç nə xatırlamıram. Hər daim insanın ağlında bu suallar fırlanır. Kaş, valideynlərimdən birini tanısaydım, bəlkə sevginin nə olduğunu anlaya bilərdim.

Həddi- buluğa çatdıqdan sonra mənə aid olan bir neçə əşyanı verib, uşaq evini birdəfəlik tərk etdim. Əlbəttə, hara gedəcəyimi, nə edəcəyimi bilmirdim. Bir müddət parklarda yatdım. Evsizsənsə, insanlar sənə manyak, narkoman, lazımsız bir adam kimi baxırlar. Əvvəl yaxınlıqdaki aptekdən ucuz dərmanlar alaraq başladım. Ləzzət edirdi, axı mənə bu səfilliyi unutdururdu. İnsanlar da haqlı çıxmışdı, mən evsiz bir narkoman idim. Aptek sahibi aludəçi olduğumu görəndən sonra mənə daha yüksək dozalı vasitələr təklif etməyə başladı. 1-2 dəfə pulsuz, sonra isə məni kuryer kimi istifadə etməyə başladı. Qarşılığında pulsuz "şüşə" verirdi. 12 il əvvəl saxlanıldım. Həbsdə yatdım. Çıxdım, yenə qurşandım. Mənim həyatım bundan ibarətdir. İndi bazarda araba daşıyıram. Qazandığım pul ancaq içkiyə-siqaretə xərclənir. İtirəcək heç nəyim yoxdur...

xxx

...Doğulmazdan öncə atam məni istəməmişdi, qız övladı olduğuma görə. Sonra da istəmirdi. Atamda qadınlara qarşı xüsusi aqressiya var idi. Anamı tez-tez döyür, bütün istəklərini əmr formasında dilə gətirirdi.

Mən çox dəcəl qız olmuşam. Enerjim aşıb-daşırdı. Ailəm isə davamlı bu enerjini azaltmaq niyyətində idi. Hər gün "qız uşağısan" sözünü eşitməkdən bezmişdim artıq. Evdən bayıra çıxanda özümü zəncirdən qopmuş kimi hiss edirdim. Anam heç zaman atama cavab qaytarmaq istəmirdi. Onu dəfələrlə mən cəsarətləndirirdim. "Gəl, gedək burdan, bu adamla yaşamaq zorunda deyilsən".-deyirdim. Qorxurdu...

15 yaşımda öz istəyimlə məktəbdən çıxıb, özümə qapandım. İldən-ilə atamın bizə göstərdiyi şiddətlər artırdı. Anama dəstək olmaqdan da yorulmuşdum. O artıq öz həyat yolunu bəlli etmişdi. Məni də sevmirdi, yük kimi görürdü. Nəhayət, 18 yaşıma çatdım və evi tərk etdim. Bakıdan Kürdəmirə gəldim. Burda qalacaq ev və ev yoldaşı tapdım. İlk başlarda asan idi tək yaşamaq, bir az pul yığmışdım. Hər keçən gün atamın məni tapıb, öldürəcəyi qorxusu artırdı içimdə. Ərizə yazıb, onlardan imtina etmişdim. Həyatımda olan bütün kişilərin məni həqiqətən sevdiyini fərz edirdim. Sevginin nə olduğunu, bir kişinin necə sevdiyini atamdan öyrənməmişdim. Elə deyildi, bu gerçəkliyi çox gec anladım.

Otaq yoldaşım vasitəsilə bir oğlanla tanış oldum. Yaşının 26 olduğunu demişdilər ancaq 35 imiş.

Daimi olaraq mənə hədiyyələr alır, pula ehtiyacım olduğu üçün verdiyi pulları rədd etmirdim. Görüşəndə bir neçə dəfə mənə çəkmək üçün siqaret, sonra isə hələ o zaman adını bilmədiyim şeylər verirdi. "Götür, çək. 3 günlük dünyadı. Çək gör, kefimiz necə düzəlir?" Hər şeydən uzaqlaşmaq istəyi və bağlılıq...

Həmid qəfil mənim həyatımdan çıxdı. Həm maddi, həm mənəvi bağlılıq evimi yıxmışdı. Başqa birini tapmalı idim. Tapdım. Sonra bir başqasını, sonra bir başqasını... İndi 36 yaşında dələduzluğa görə 3 həbs həyatı yaşamış bir qadınam. Atam ölüb, anamla yaşayıram. Həyatdan heç bir gözləntim yoxdur...

xxx

... 5 yaşımdan daha kiçik yaşlarımı xatırlamıram. 5 yaşım olanda artıq anama sual verməyə başlamışdım. Evimizə bəzən başqa-başqa adamlar gedib-gəlirdi. Anam da daim bu suallarıma görə döyürdü məni. Atamı tanımırdım. Çevrəmizdə çox az qohumlar var idi. Uşaq vaxtı anam haqqında mənfi fikir eşidəndə ağlayırdım, ya da həmin adama hücum çəkirdim. Anamın etdiklərini isə görməzdən gəlirdim. Ondan başqa heç kimim yox idi çünki. Təbiətcə də mülayim insan olmuşam. Taa ki, 9- cu sinifə qədər. Sinif yoldaşımla həyətdə gəzəndə atası yaxınlaşıb onu çağırdı. Eşidəcəyim məsafədə idilər. Oğluna "sənə deməmişəm, gəzmə bu fahişənin oğlu ilə?" dedi.

Gerçəkləri üzümə vurdu. Anamı öldürdüm. Bezmişdim artıq, onun elədiklərinə qatlana bilmirdim. Bir tək dostum belə yox idi. Bəlkə bunu etsəm, hamı mənə "halaldı, namusunu təmizlədi" deyəcək. Yeddi bıçaq vurmuşdum anama. Altı il həbs yatdım. Həbsdən çıxıb, normal həyata qayıtmaq istəyirdim. Evlənmək istədim, bu dəfə də heç kim anasını öldürən bir qatilə qız vermədi. Narkotik həyatımın "supermeninə" çevrildi. Ancaq heç zaman satıcı olmamışam. İndi həmin evdəyəm. Bəzən dəli kimiyəm. Ancaq özümü ovuduram ki, bu yaşadıqlarında günahkar sən deyilsən...

xxx

...Həyat hekayəmi sizə danışsam, güləcəksiniz. Bir çoxunun xəyal etdiyi həyatı yaşayırdım çünki (gülür). Atamın yaxşı işi, gəliri var idi. Ancaq atamı görmürdüm. Hər telefonun yeni çıxan modelini alıb mənə göndərirdi. Evə nadir hallarda gəlirdi. Dostum var idi.. Orxan. Atası maşın ustası idi. Atası ilə birlikdə vaxt keçirəndə həsəd aparırdım. Atamın mənə bir şey öyrətdiyini xatırlamırdım. Desəydim mənə maşın sürməyi öyrət, o birbaşa sürücülük vəsiqəsi alıb göndərəcəkdi. Anamla da ər-arvad kimi deyildilər. 25 yaşıma qədər qayğısız bir həyatım olub. Sonra dost çevrəm dəyişdi. Pulumu ancaq dostlarıma, zəli kimi yapışan qadınlara xərcləyirdim. İçmədiyim içki qalmamışdı. Sıra narkotikdə idi. Bilə-bilə atdım özümü oda. Bir müddət ailəmdən gizli tutsam da, ağrılarım pik həddə çatan zaman öyrəndilər. Anam dizinə döydü ki, a bala, nəyin əskik idi?

Vallah, özüm də bilmirdim. Elə əskik olan şeyi tapmaq üçün, hər şeyin dadına baxırdım. Narkoloji Dispanserdə müalicə aldım. Uzun müddət evdə müalicə olundum. Təbii ki, yenə atamın pulu öz sözünü demişdi. İndi sağlamam və yaxşıyam. Arada ağlımdan keçsə də, axtardığım şeyin o olmadığını artıq bilirdim...

xxx

...Orta-statistik Azərbaycan vətəndaşı idim. Heç zaman sahib olduğum imkanlar məni qane etməyib. Düşünürəm ki, bu işlərə başlamağımın səbəbi də tamahkarlığım oldu. 29 yaşımda böyrəyimlə bağlı ciddi problemlər yaşamağa başladım. Dostların məsləhəti ilə İrana yollandım. Mənimlə eyni palatada bir neçə fars var idi. Azərbaycandan gəldiyimi biləndə bir-birlərinə kinayə ilə gülümsədilər. Dayanmadan kasıblıqdan şikayət edib, elə buna görə də ailə həyatı qurmadığımı deyirdim. Mənə bir qızdan və bir işdən bəhs etdilər. Qız kişilərdən birinin evində işləyirdi. Müalicə müddətində artıq evlənməyi qərara almışdım. İş haqqında isə kuryer kimi Azərbaycana mal daşıyacağımı dedilər. Qarşılığında təklif olunan pul çox yaxşı idi. Qızla tanış oldum, molla nigahi ilə evləndik. Bir az vəziyyəti düzəldib, onu ailəmlə tanış etmək üçün Bakıya gətirəcəkdim. Həm ailəm bu işlərə biganə yanaşmasaydı, onsuz da 29 yaşıma qədər evlənərdim deyə düşündüm. Bir neçə dəfə Azərbaycana mal keçirib tapşırılan adama təhvil verdim. Demişdilər ki, nəbadə açasan paketi. 3- cü dəfə bunu etmək istəyəndə saxlanılıb, həbs edildim. Adım narkotiklə hallandığı üçün intihar belə etmək istədim, ancaq bir müddət sonra öyrəşmişdim. Xəbərsiz şəkildə qurbana çevrilsəm də, insanlar məni hələ də barmaqla göstərərək narkoman deyir. Övladlarını, sevdiklərini məndən çəkindirir...

xxx

... Ailəm və qohumlarım radikal səviyyədə dinə bağlı idilər. 14 yaşımda "namaz qılmaq istəmirəm" dediyimə görə atam 5 gün evə getməyimə icazə verməmişdi. Dostlarım onlar kimi deyildi. Məni yaxşı tanıyırdılar. "Əə.., indi sən burda kart oyanıb, gedib evdə namaz qılacaqsan. Atan bilsə, səni öldürər" deyib, gülürdülər. Heç də atamdan qorxmadığımı və bunları məcburiyyətdən etmədiyimi onlara göstərməyə çalışırdım. Sonra yalana başladım, sonra gizli içkiyə və sonda narkotik. "Məndə heç nə bağlılıq yaratmır" deyib, mərcə girdim. İstifadəyə başladım. Hər kəslə eyni sonu yaşadım. İlk başlarda hər şeydən daha çox zövq almaq və sonra heç nədən zövq almamaq, ağrılar, peşmanlıq. İlk istifadə etdiyim vaxtdan 7 il keçib. Ailəmdən uzaqda yaşayıram, hələ də namaz qılmadığımı bilmirlər. Üstəlik aludə olduğumu bilsələr, yəqin ki, ürəkləri partlayar.

xxx

Bunlar ilk deyil, son da olmayacaq. Birinci dərəcəli qohumları, öz xalası, əmisi, dayısı tərəfindən narkotikin qurbanına çevrilən minlərlə insan daha var. Hər birinin həyat tərzi, səbəbləri fərqli, düşdükləri bataqlıq ortaqdır. Bir çoxunun ortaq səbəbləri də var- Sevgisizlik. Hər biri ailəsinin biganəliyindən, sevgisizliyindən şikayətçidir. Narkotik nədir bəs? Beyindəki xoşbəxtlik hormonunu oyadan bir maddə. Buna görə də əgər indi övladlarınızla probleminiz varsa, bunu aradan qaldırın. Başqasının yanından uşaqlarınızı çəkindirəndə o adamı nə ilə ittiham etdiyinizə diqqət yetirin. Ən əsası, sevdiklərinizə sevgini göstərin ki, daha çox həyat məhv olmasın.

Əfsanə Kamal

Olaylar.- 2021.- 15-21 oktyabr.- S.22.