Xeyirxahlığından
həzz alan insan
Elşad QOCA
Hər
misrasında xalqını tərənnüm edən
şair-publisist, polkovnik Ramiz Duyğun haqqında
düşüncələr
Yaşım az deyil, min şükür Yaradanın böyüklüyünə. Hərdən keçdiyim həyat yolumu vərəqləyərkən rastlaşdığım, gördüyüm, bir kollektivdə işlədiyim, bəzən, sadəcə, münasibətim olan insanları xatırlayıram. Yaddaşımda bir-birindən xasiyyəti, xarakteri, savadı, təşkilatçılığı, xeyirxahlığı, bacarığı və sair cəhətləri ilə seçilən fərqli insanlar qalıb. Və Allahıma bir də ona görə minnətdaram ki, yoluma bu insanların içində öz nüfuzu, ağsaqqallığı, dünyagörüşü, savadı, eyni zamanda yaxşılıq etməyi bacaran və bundan qətiyyən peşman olmayan, əksinə, ləzzət alan insanlar rast gəlib. Həm də bu insanların qayğısı, himayəsi sayəsində onlarla gənc öz yolunu müəyyənləşdirib, zamanın məngənəsindən xilas ola bilib. Sadəcə desək, iş tapıblar, maaş alıblar, ailələrini dolandırıblar və həyatın minbir çətinliklərinə sinə gəriblər. Belə insanlar özlərini ona görə xoşbəxt sayıblar ki, tale onların üzünə gülüb, çünki hər adamın qarşısına belə sadə, xeyirxah insanlar çıxmır. Bunun bir adı var, qismət. Tale elə gətirib ki, belə şəxsiyyətlərdən bir neçəsi mənim qismətimə düşüb. Yeri gəldikcə onların bəziləri haqqında, o cümlədən Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndələrindən olan, “Günəş”, keçmiş “Pioner” jurnalının baş redaktoru, tanınmış uşaq yazıçısı, Əməkdar mədəniyyət işçisi Nəriman Qoca bəy oğlu Süleymanov haqqında yazmışam. Sırada daha bir gözəl insan var, vətənsevər, hər misrasında xalqını, millətini tərənnüm edən, elini-obasını sevən, qosqoca bir türk, böyük vətəndaş şairimiz, publisist, hərbçi polkovnik RAMİZ DUYĞUN.
Qoy oxuyanlar elə bilməsin ki, yuxarıda qeyd etdiklərim sadəcə, gəlişigözəl sözlərdir. Xeyr, əsla elə deyil. Bu kəlmələr Ramiz müəllimin boyuna biçilib, ona yaraşır. Ramiz müəllimi daha əzəmətli, daha qüdrətli göstərir.
Uzaq 1992-ci il. O dövrü görənlər bilir ölkədə nələr baş verirdi. Cəbhədə gərginlik, şəhər və kəndlərimizdə narahatçılıq. Getsin o günlər bir də gəlməsin. Hərənin ağzından bir avaz gəlirdi. Onda “Səhər” qəzetində müxbir vəzifəsində işləyirdim. Həm də tələbə yoldaşlarım, istedadlı jurnalistlər Rauf Ağayev və rəhmətlik Məmməd Nazimoğlu ilə birlikdə Gənc Publisistlər və Poliqrafçılar Cəmiyyəti yaratmışdıq. Çalışırdıq. Sonra bu işlərimiz bir az səngidi. Dağılışdıq. Yeni iş yeri tapmaq məcburiyyətində qaldım. Bir təsadüfi görüş bu məsələni yoluna qoydu. Tanınmış şair-publisist, istedadlı tərcüməçi, qədim dostum Qardaşxan Əzizxanlı ilə keçmiş “Cənub” mehmanxanasının qarşısında rastlaşdıq. O, yeni fəaliyyətə başlamış Dövlət Sərhədini Mühafizə Komitəsinin “Sərhəd” qəzetinin hərbi müxbiri idi. Xeyli dərdləşdik, işlə bağlı dedi ki, Komitədə hərbi xidmət keçmiş zabitlər axtarırlar. Danışacaq, ya redaksiyaya, ya da Komitəyə lazım olsa, xəbər göndərəcək. Xəbər gəldi. Qardaşxan dedi ki, Ramiz müəllimlə danışmışam, gələndə hazır yazılardan gətirsən yaxşı olar. Onu da deyim ki, Ramiz Duyğunu mətbuatdan və efirdən kifayət qədər yaxşı tanısam da, şəxsi tanışlığımız yox idi. Bilirdim ki, peşəkar hərbçi polkovnik, tanınmış şairdir, uzun illər Azərbaycan dövlət televiziyasında hərbi verilişlər aparıb. Səlis nitq və təhlil qabiliyyəti vardır. Müdafiə Nazirliyinin mətbuat xidmətinin qurucusu və ilk rəisi olub.
Allahın işinə bir bax, elə səhəri gün tanınmış yazıçı Nəriman Əbdürrəhmanlının redaktorluq etdiyi “Sabah” qəzetində silsilə hekayələrim çap olunmuşdu. Qəzeti və digər yazılarımı götürüb getdim. Ramiz müəllim məni gülərüzlə qarşıladı. İş qaldı bir tərəfdə, nədən danışmadıq. Ədəbiyyatdan, incəsənətdən, mədəniyyətdən və sairdən geniş söhbət etdik. Yazılarımı vərəqlədi, sonra “sabah tezdən gəl, söhbətimizi davam edək”, dedi. Düzünü deyəcəyəm, ürəyimdə bir arxayınçılıq vardı. Mənə elə gəldi ki, Ramiz müəllim mənimlə söhbətdən razı qaldı. Söhbətində bir istilik hiss etmişdim. Cəmisi bir gün gözləmək lazımdı. Bir sabahı açmağa nə var ki, özü də nurlu sabah ola.
Səhər tezdən “Sərhəd” qəzetinin dəniz kənarında yerləşən redaksiyasında idim. Redaksiya əməkdaşlarının çoxunu şəxsən tanıdığımdan başımız söhbətə qarışdı. Redaksiya və mətbuat xidməti üçün müvəqqəti olaraq 2 otaq ayırmışdılar. Otağın biri şöbənin rəisi üçün nəzərdə tutulmuşdu. Qəfildən rəisin, polkovnik Ramiz Duyğunun qapısı açıldı.
-
Oğlum, gəl, niyə burda dayanmışsan,-dedi:
-
Yazıların xoşuma gəldi, xüsusən də hekayələrin.
Axarlı dilin var. Kitab çap etdirməmişsən?
-
Xeyr,-dedim.
-
Sağlıq olsun, olar, inşallah, çalış sənədlərini
tez topla, vaxtında rəhbərliyə təqdim edək. Vaxtımız azdır, gərək qəzetin birinci
nömrəsini hazırlayaq, ezamiyyətlərə
çıxaq. İndi gərgin vaxtdır,
bütün sərhəd bölgələrində təhvil-təslim
gedir. Zabit heyəti az olduğundan biz
həm işimizi görməli, həm də bu tarixi proseslərdə
iştirak etməliyik.
Özümü itirdim. Sözün
düzü, işin belə tez qaydaya düşəcəyinə
inanmırdım. Axı, adətən, bir
müddət get-gəl başlayır, sonra xahiş-minnət
və s. Ramiz müəllim qərarını tez və qəti
vermişdi. Tələsik lazım olan sənədləri
toplamağa başladım. 1992-ci ilin isti
avqust ayı, bir günə sənədlərin doxsan faizini
yığdım. Yalnız bir sənəd
qalmışdı, hərbi komissarlıqdan şəxsi
işimi götürməli idim. Sorğunu
özüm apardım ki, işi sürətləndirim. Sən
saydığını say, gör fələk nə sayır,
deyiblər. Əvvəl qeydiyyatda olduğum
rayonda çıxış var, qeydiyyata
düşdüyüm rayonda isə giriş yoxdur, dedilər.
İki rayonun arasında gözəl
xanımların əlində qaldım. Şokolad-konfet
almaqdan yoruldum. Get-gəl, dünyada nifrət elədiyim
bir iş. Ancaq nə edəsən, çarəsizsən.
Bir həftə ərzində nələr
çəkdiyimi bir Allah bilir. Alınmır.
Dünyanı dağıdası deyiləm ki?
Qaldı Ramiz müəllimi məlumatlandırmaq,
bəlkə, başqasını götürəcək.
Səhər tezdən onun qapısının
ağzını kəsdirdim.
- Gəl
görək, igid, noldu? Vaxt gedir, qəzet
çıxmalıdır axı! Bir həftədir
haralarda itib-batmışsan?
Düzü, bilmədim necə başlayım, necə
cavab verim. Komissarlıqda şəxsi işimin iki qurum
arasında itdiyini, axtarışın heç bir nəticə
vermədiyini bildirdim. Ramiz müəllim diqqətlə
üzümə baxdı:
- Onda bəs
neyniyək!
Mən çiyinlərimi çəkdim. O, stolun üstündən
telefon kitabçasını götürüb baxdı, xeyli vərəqlədi
və harasa zəng etdi. Danışığından
anladım ki, respublika hərbi komissarını soruşur.
Bir neçə dəqiqədən sonra
yaranmış vəziyyəti komissarla müzakirə etdi.
Sonda “əvvəlcədən təşəkkür edirəm”,
dedi.
- Dayanma,
təcili komissarlığa get, səni
gözləyirlər. Maşallah, pəhləvan
kimi oğlansan, hərəkət elə. Bu
ştat sənindir, söz vermişəm, fikrimdə də
qalıram.
Sürətlə otaqdan çıxdım. Ramiz müəllimin
xeyirxahlığının beynimdə müzakirəsini bir
anlığa unutdum. Və
özüm-özümə təsəlli verdim, bu barədə
bir qədər sonra, hələlik sənəd işini
başa çatdırmaq lazımdır. Az
qala, 2-3 dəqiqə çəkdi respublika Hərbi
Komissarlığına gəlişim. Girişdə növbətçi
zabit məni qabaqladı, soyadımı soruşdu, “İsayev”
deyən kimi “sizi gözləyirlər”, dedi. Katibə
də məndən heç nə soruşmamış
komissarın yanına apardı. Vəziyyəti
olduğu kimi danışdım. - İndi
neyləyək, QUK (yəni keçmiş SSRİ Müdafiə
Nazirliyinin kadrlar baş idarəsi nəzərdə tutulur)
artıq bizə cavab vermir. Əlində nə
sənədlərin vardır?
Nə vardısa hamısını göstərdim. - Bunlar əla dokumentlərdir
ki (açıq-aydın hiss olunurdu ki, Azərbaycan dilində
çətinliklə danışır).
Sonra bir anlıq susdu və qəfildən telefonu
götürüb mənə problem yaradan rayonların hərbi
komissarlarını növbə ilə
yıxıb-sürüdü, (arada rus zabitlərinə məxsus
çoxmərtəbəli söyüşlərdən geninə-boluna
istifadə etdi, düzünə qalsa, söhbətin bu hissəsi
mənə yamanca ləzzət elədi) məsələnin
müəyyən vaxt ərzində həllini qəti şəkildə
tapşırdı.
Deyəsən, Ramiz müəllimin zəngi komissarlıq
işçilərini əməlli-başlı silkələmişdi. Rayon Hərbi
Komissarlığında da münasibət yüksək səviyyədə
oldu. Hətta indi yüksək vəzifə
tutan birisi “qardaş, bizi niyə söydürürsən,
axı nə günahımız var, şəxsi işiniz iki
rayonun arasında itib, düzəldəcəyik”, deyə
mızıldandı. Məndə olan sənədlər
əsasında şəxsi işim hazırlandı. İşi Dövlət Sərhədini Mühafizə
Komitəsinə təqdim etməyi elə özümə
tapşırdılar. Komitənin Kadrlar
şöbəsində işlər sürətlə getdi və
hərbi müxbir kimi öz vəzifəmi yerinə yetirməyə
başladım.
Mənim
Ramiz Duyğunsevərləri, oxucuları yormaq fikrim yoxdur. Qoy kimsə elə düşünməsin ki,
Elşad Qoca Ramiz Duyğun barədə, sadəcə, söz
demək, səhifələri doldurmaq xətrinə
olub-keçənləri kağıza köçürür.
Xeyr, bu heç də belə deyil. Təqdim elədiyim bu parçada Ramiz Duyğunun
verdiyi sözü necə tutduğunu, sözü bütöv
və qayğıkeş insan olduğunu göstərmək
istəyirəm. Məncə, yazıda hər
şey aydındır. Görünən
dağa nə bələdçi. Ancaq qoy
oxucular tələsməsin, qarşıda hələ deyiləsi,
haqlı xatırlanası anlar olacaq. Onlar
Ramiz Duyğun ağsaqqallığını,
mehribançılığını, sadəliyini,
tabeçiliyində olanlara və bütövlükdə ətrafında
olanlara münasibətini daha çox yaxından hiss edəcəklər.
Şöbənin bir-birindən bacarıqlı kollektivi
vardı. Təsadüfi
deyil ki, bu kollektivin əksər üzvlərinin müstəqil
Azərbaycan sərhəd qoşunlarının tarixində əməkləri
az olmayıb. Çünki,
Komitədə ilk vaxtlar kadr qıtlığı olduğundan
mətbuat və informasiya şöbəsinin, eləcə də
“Sərhəd” qəzetinin əməkdaşları da ölkənin
cənub sərhədlərində həyata keçirilən
təhvil-təslim proseslərində iştirak edirdilər.
Bu da bir tarixdir. Sağlıq
olsun, bu barədə qismət olsa gələcəkdə daha
geniş danışacağıq.
“Sərhəd” qəzetinin ilk nömrəsinin
hazırlanmasını yaxşı xatırlayıram. Materiallar o qədər
də çox deyildi. Bu səbəbdən
Ramiz müəllim tələsir, redaksiyanın əməkdaşlarını
sərhəd və cəbhə bölgələrinə
ezamiyyətə göndərirdi. Mənim
də payıma Göytəpə Sərhəd Dəstəsinin
zastava və komendantlıqları düşdü. Özü də həmin illər bu bölgə ən
çox narahatçılıq yaradan bölgələrdən
sayılırdı. Ramiz müəllim
ezamiyyətə yola düşənləri təlimatlandırır,
müstəqil Azərbaycanımızın ilk sərhədçilərinin
gündəlik işlərindən, qayğılarından,
daha çox xidmətə mane olan problemlərdən geniş
materiallar yazılmasını, foto şəkillər çəkilməsini
istəyirdi. Dövlət sərhədinə
birinci ezamiyyət, bu da yadda qalan tarixdir. Özü
də şərəfli tarix. Həyatımda
ilk dəfə idi ki, sərhəd zolağına daxil olan ərazilərə
gedəcəkdim. Ramiz müəllimin bir
sözü hələ də qulağımdadır,
“çalışın ezamiyyətdən əli dolu gəlin,
o yerlərə hər gün getmirik”. Yalan
olmasın, Sərhəd Dəstəsinin mühafizə etdiyi
bütün əraziləri gəzdim. İnsafən,
Dəstənin komandiri polkovnik Nizami Qədirov redaksiyadan verilən
tapşırıqların icrası üçün
bütün imkan və vasitələri mənim sərəncamıma
vermişdi. Xüsusi avtomobil və məni
müşayiət etmək üçün bir nəfər
zabit ayrılmışdı. Düz bir həftə
zastavalarda oldum, sərhədçilərlə, Cəlilabadın,
Yardımlının, Biləsuvarın sərhədyanı ərazilərdə
yerləşən kəndlərinin sakinləri ilə
görüşdüm, problemlərlə maraqlandım. Bir neçə kənddə sakinlərlə
görüşdük, yaranmış vəziyyəti
müzakirə etdik, yerli icra orqanlarının nümayəndələri
ilə sərhədçilərin görüşündə
çıxış etdik, müzakirələrdə
iştirak etdik. Tərifləmək
olmasın, o qədər material toplamışdım ki.
Bəlkə də beş-altı nömrəlik
materiallarım vardı. Vaxtın az
olması ucbatından hələ Cəlilabadda ikən
yazıları işləməyə başlayıb Bakıda
bitirdim. Makinaçı xanım yazını
bitirincə makina bir neçə dəfə dayandı. Birtəhər yoluna qoyduq. Ramiz
müəllim yazını bir neçə dəfə
soruşmuşdu. Növbəti nömrənin
materiallarını mətbəəyə göndərmək
istəyirdi. Bu səbəbdən ezamiyyətdən
qayıdanları tələsdirirdi. Əslinə
qalanda mən özüm də tələsirdim, istəyirdim
ki, yazının operativliyi itməsin. Birinci
yazım düz 16 səhifə çıxdı. Materialı Ramiz müəllimə təqdim etdim.
O, materialı vərəqlədi və diqqətlə
üzümə baxdı:
-
Maşallah, qoy oxuyum, fikrimi deyəcəyəm.
Başım ikinci yazıya qarışmışdı. Ramiz müəllim qəfildən
otağından çıxıb düz üstümə gəldi:
- İgid (bu onun çox sevdiyi ifadələrdən biri
idi), təbrik edirəm, xoşuma gəldi. Yazının
ruhunu tutmuşam, adını dəyişəcəyəm, “Vətən
sərhəddən başlayır”, hə necədir? Özü də 3-4 nömrə dalbadal verəcəyəm.
Davam elə, növbəti yazılarını
gözləyirəm.
Hiss etdim
ki, Ramiz müəllim ilk işimdən razı qalıb.
Açıqcası, yeni iş yerində ilk yazıma
münasibət mənə də xoş gəldi. Sonralar mənim müxtəlif bölgələrə,
o cümlədən Qusar-Balakən, Gəncə-Qazax,
Astara-Masallı, BərdəTərtər, BiləsuvarZəngilana
ezamiyyətlərim oldu. Onlarla yazılar
yazdıq. Naxçıvan Sərhəd Dəstəsinə
ezamiyyətim nəticəsində muxtar respublikanı
başdan-ayağa gəzdim. Həm ziyarət
oldu, həm ticarət. Sərhəd
zolağında yerləşən tarixi abidələr barədə
də materiallar toplayıb qəzetdə dərc etdirdim.
Ramiz müəllim bu tipli məqalələrə
xüsusi diqqət yetirirdi. Muxtar respublikadan
hazırladığım “O Naxçıvandır, nəqşi
cahandır ” adlı yazım ona əməlli-başlı
təsir eləmişdi. Ramiz müəllimin ən
böyük keyfiyyətlərindən biri də
yaşından, peşəsindən asılı olmayaraq
uğurlu yaradıcılığı olanlara hörmətlə
yanaşması və fikrini açıq deməsi idi.
Yeri gəldikcə bir məqama toxunmaq istəyirəm. Müxtəlif
yerlərdə, müxtəlif vəzifələrdə işləmişəm.
Yaxşı, qayğıkeş və tələbkar
rəislə, müdirlə, yaxud nazirlə işləmək
böyük xoşbəxtlikdir. Bu sarıdan
mən özümü şanslı sayıram. Və belə mühitdə işləmək olduqca
rahatdır. Ramiz müəllim şöbənin
əməkdaşlarına belə bir şərait, əsil
yaradıcı mühit yaratmışdı. Halbuki şöbə böyük bir hərbi qurumun
tərkibində fəaliyyət göstərirdi. Hamımız hərbçi idik, hərbçi
maaşı alırdıq. Polkovnik Ramiz Məlikovla,
şair Ramiz Duyğun arasında heç bir fərq yox idi. Biz sözün həqiqi mənasında
böyük, qayğıkeş bir İNSANIN himayəsində
işləyirdik. Öz payıma söyləyirəm,
mən indi Ramiz müəllimi daha yaxşı başa
düşürəm. Bəzən hadisələri
öz yaşımıza uyğun yozurduq. İndi
o dövrdə mənimlə birlikdə işləyən
Qardaşxan, Mahir, İlqar, Azər, Füzuli, Elxan, Mirniyaz və
digərləri mənim fikrimi dəstəkləyirlər.
Əməkdaşlara “oğul” və yaxud “igid”
deyə müraciət edər, bəzən də fikrini yeritmək
istəyəndə “qardaş canı, gəl mənə qulaq
as”, deyərdi. Naharda yemək süfrəsi
açanda hamını dəvət edirdi. Sadə, təmkinli və rahat xasiyyəti vardı.
Həm də qətiyyətli. Yaxşı yadıma düşdü. 1993-cü ilin qış ayı idi. Cəbhədə ağır döyüşlər
gedirdi. Ağdərə, Füzuli istiqamətlərində
sərhəd qoşunlarını təmsil edən taborun
döyüşçüləri işğalçılarla
döyüşürdü. Əsgərlərimizin
durumu və vəziyyət barədə materiallar
hazırlamağa ehtiyac vardı. Səhər
tezdən cəbhə bölgəsinə yola düşməyə
hazırlaşırdıq. Əməliyyat
növbətçisinə yaxınlaşıb tabel
silahımızı götürmək istəyirdik. Yoxdur. İşə
düşdük. Cəbhəyə gedirik,
silahsız. Müxtəlif vəzifə
sahibləri ilə danışıqlarımız heç bir
nəticə vermədi. Onda mən Ramiz
müəllimin qətiyyətini gördüm.
- Mənim
əməkdaşım cəbhə bölgəsinə
silahsız gedə bilməz, deyə Ramiz müəllim Komitənin
yüksək çinli zabitinə sərt şəkildə
iradını bildirdi. Məsələ həllini
tapdı. Ağdərə, Kasapet ətrafında
gedən döyüşlərdən maraqlı materiallar
topladıq, eyni zamanda dövlət televiziyası
üçün veriliş hazırladıq. “Sərhəd” qəzetində döyüş
bölgəsindən dərc etdirdiyim silsilə yazılara
görə Respublika Həmkarlar İttifaqının
keçirdiyi müsabiqədə 3-cü mükafata layiq
görüldüm. Bizim sevincimiz Ramiz
müəllimin sevinci idi. Etiraf etmək
lazımdır ki, qazandığımız hər bir
uğurda Ramiz Duyğunun zəhməti vardı.
Bir məsələni də daim xatırlayıram. Cəbrayıl Sərhəd Dəstəsində bir zabit gənc əsgəri təhqir etmişdi. Hadisəni təsadüfən öyrənmişdim. Tərəfləri dinlədim və hadisə barədə geniş material yazdım. Ramiz müəllimin qətiyyətli təkidindən sonra redaksiyaya cavab gəldi, həmin zabit cəzalandırıldı.
Xatirələr bitmir, tükənmir, çünki söhbət böyük şairimiz Ramiz Duyğundan gedir. Onunla iki ilə yaxın müddətdə sıx ünsiyyətdə olduq. Sonra Ramiz müəllim yolunu hərbi kafedrada müəllim kimi davam etdirdi. Mən isə uzun illər təhlükəsizlik orqanlarında çalışmalı oldum. Arada xəstələnmişdi. Hərbi hospitalda müalicə olunurdu. Yanına getdim. Həmişəki kimi nikbin, xoş əhval ruhiyyədə idi. Çoxdandır görüşmürük, ancaq bayram günlərində zəngləşirik. Bu ənənə indi də davam edir. Və hər dəfə də Ramiz müəllim məndən şəxsi yaradıcılığımı soruşur.
- Oğlum sənin gözəl, incə, dürr kimi qələmin var, yaz, tənbəllik eləmə, yazılan qalır.
Şöbənin və “Sərhəd” qəzetinin keçmiş əməkdaşlarından tanınmış şairtərcüməçi, publisist Qardaşxan Əzizxanlı, yazıçı-jurnalist, naşir İlqar Əhmədoğlu, şair-jurnalist Mahir Cavadlı, Zərif, Rəbiyyə, Azər, Füzuli, Elxan və digərləri ilə imkan daxilində görüşdükcə Ramiz müəllimi xatırlayır, onun bizə göstərdiyi qayğılardan, diqqətdən söhbət açırıq. Dünyalarını dəyişmiş Mirsaleh Axundlu, Xatirə Sarıbalaqızı da daim Ramiz müəllimdən ürəkdolusu danışardılar. Çünki Ramiz Duyğun hamıya eyni, təmənnasız münasibət bəsləyirdi. Daha çox birləşdirici funksiyası daşıyır, kollektivi qoruya bilirdi. Təəssüflər olsun ki, indi belə rəhbərlər azdır. Çoxları özünü düşünür, digərlərinin problemi onu maraqlandırmır. Sadaladığım bu xüsusiyyətlərinə görə hamımız onu çox istəyirdik. Çünki o, həyatda da, dosta, tanışa və ətrafına münasibətində də səmimidir. Səmimiyyət və xeyirxahlıq, bunlar Ramiz Duyğunun ən böyük qazancıdır. Və o, bu qazancdan sağına-soluna yetərincə xərcləyir. Yəqin ki, dəyərli oxucular mənimlə razılaşar, hər kəs belə olmur.
Vətəndaş şairimiz, tərcüməçi-ssenarist,
müstəqil Azərbaycan Respublikasının Müdafiə
Nazirliyinin və Sərhəd qoşunlarının mətbuat
xidmətlərinin qurucusu və ilk rəisi, hərbi jurnalist,
ehtiyatda olan polkovnik Ramiz Duyğunun 80 yaşı ərəfəsindəyik.
Çox arzu edirəm, hörmətli şairin növbəti
yubileylərini Şuşada, Cıdır düzündə,
İsa bulağında qeyd edək. Onunla bağlı nə qədər
isti xatirələrim, söhbətim vardır. Allahın
verdiyi ömrü sağlam və gümrah
yaşamasını arzulayıram. Əminəm ki, Ramiz müəllim
dostlarını, oxucularını, onu sevənləri hələ
öz gözəl əsərləri ilə çox sevindirəcək.
Çünki onun SÖZÜNƏ hamımızın
ehtiyacımız var.
Palitra 2017.- 23 noyabr.- S.13.