Dədə Şəmşirin iki yeni
şeiri və bir fotosu
Dilsuz müəllimlə çay süfrəsinə oturmuşduq və ədəbiyyatla bağlı maraqlı söhbət edirdik. Şair Dilsuzun şeirlərinə nəzər yetirir, onun haqqında yazılan yazıları vərəqləyirdim. Bu zaman Dilsuz müəllim mənə bir neçə şəkil təqdim etdi və maraqla şairin şəkillərinə baxdım. Şəkillər içərisində Aşıq Şəmşirin fotosuna rast gəldim və Dilsuz müəllimdən şəkildə aşıqla yanaşı olan insanların kim olduğunu soruşdum. Şair şəkildə özü və İsa Şuşalının olduğunu qeyd etdi. Həmçinin şair Dədə Şəmşirlə olan görüşlərindən söhbət elədi. Bu zaman mən söhbət əsasında yeni bir müsahibə hazırlayacağımı təklif elədim. Təklifimi Dilsuz müəllim xoş qarşıladı, beləcə, aşağıdakı müsahibə meydana gəldi. Həmçinin Dədə Şəmşirin bir yeni fotosu, iki təzə şeiri və ona həsr edilən bir şeir əziz oxucuların ixtiyarına verilir.
Şair Dilsuzla olan müsahibəni təqdim
edirik:
- Dilsuz
müəllim, aşıq sənətinin görkəmli
nümayəndəsi, tanınmış aşıq Dədə
Şəmşirlə sizin görüşləriniz olub. Dədə Şəmşir Azərbaycan aşıq
ədəbiyyatında misilsiz aşıqlarımızdan biridir.
Bizə Aşıq Şəmşirlə ilk
görüşünüzün tarixçəsindən
söhbət açardız.
- Mənim Dədə Şəmşirlə
görüşümü təsadüfi demək olmaz və
bu həyatın orjinal bir prosesi idi. 1968-ci ildə APİ-yə
(indiki ADPU) qəbul olmuşdum. Dədə
Şəmşirlə görüşümüz isə
1968-ci ilin mart ayında oldu. Bu
görüş APİ-nin nəzdində olan dərnəyin xətti
ilə baş tutdu. Burada Aşıq Şəmşir
geniş bir nitq söylədi. Aşıqla
ilk görüşümüz burada oldu. Görüşdə
Aşıq Şəmşir şeir söylədi və bu
şeir univeristetin nəzdində işıq üzü
görən “Bilik” qəzetində çap olundu və burada
yayımlandı. Şeir, demək olar,
başdan-ayaqa öyüd-nəsihətlə bağlı idi.
Bu şeiri mən öz arxivimdə qoruyub
saxladım və sonralar Dədə Şəmşirin
çap olunan heç bir kitabında bu şeirə rast gəlmədim.
Şeiri oxucularla da bölüşürəm:
İnciməsin
balalarım
İnciməsin
balalarım, nəsihətdi ata sözü,
Fəramuşla unutmasın, çıxarmasın xəyalından.
Çətin
olar yaxşı oğul sağ əlindən ata sözü,
Fərasəti tez faş olur duyğusundan, kamalından.
Yaxşısını
yaxşı anlar, sən də yaxşı deyən zaman,
Nəsihəti eşidənlər elə həlim olsun gərək.
Baş əyər
yol göstərənə bu möhtəşəm, bu mehriban,
Bildirər öz simasını lütvəsi pak olan
ürək.
Nizamilər,
Füzulilər gətirib asimandan,
Bizə lazım nədir, ancaq gəlin bilək bu
torpağı.
Şeirin
öz mənzili var, axtarmayaq çox o yandan
Vurğun deyib, yaxşı olur hər tərlanın
öz oylağı.
Məsləhətdi,
nəsihətdi, gəlin şeiri belə yazaq,
Halal əmək sahibidi, deyək fəal ölkəmizdən.
Hər
gözəllik Bakıdadır, niyə çıxaq ərşə
uzaq,
Sülhü, rəhmi, səadəti qoy öyrənsin
hamı bizdən.
Yolun
düşsə Qarabağa “ağ-gümüşə” yetir nəzər,
Təzə, cavan üzüm bağlı,
al-yaşıllı düzlərə bax.
Qara
qızıl yanındasan, sellənər hər yanı bəzər,
Tamam sərvət məskənidir bizim aran, bizim bu
dağ.
Aşıq
Şəmşir Qurban oğli,
17 oktyabr
1968-ci il.
- Bu
görüşün sizin yaddaşınızda dərin iz
buraxdığını hiss edirik. Sonralar Dədə
Şəmşirlə görüşünüz oldumu? Yəqin ki, ilk görüşlə kifayətlənmək
olmazdı. Axı siz də sözə
bağlı insansınız.
- Sonralar Dədə Şəmşir Bakıya gəldikcə
görüşürdük. Rəhmətlik Hüseyn Arif, Dədə
Şəmşir və mən bir neçə dəfə
çay süfrəsində oturmuşuq. Maraqlı
söhbətlərimiz olurdu. Bu insanlar ədəbiyyatımız
üçün olduqca dəyərli insanlardır. Görürsüz, hələ də onların
yazdığı şeirlər öz
aktuallığını qoruyub saxlayır. Universiteti qurtardıqdan sonra təyinatla Tərtər
rayonunda əmək fəaliyyətinə başladım.
Burada təxminən 7 il işlədim. Həmçinin
sizə deyim ki, mənim Şuşa ilə
sıx əlaqəm vardı. Beləcə,
Qarabağ bölgəsinə tez-tez gedib-gəlirdim. Qəşəm Aslanov Şuşada I katib idi və
yaxşı dostluq əlaqələrimiz vardı. Hətta sizə deyim ki, mənim şeirimi bir dəfə
Qəşəm müəllim kömək edərək “Azərbaycan
gəncləri” qəzetində çapa vermişdi. Şuşada şair İsa Şuşalı
vardı və onunla yaxın ünsiyyətimiz mövcud idi.
Bir dəfə Şuşuya getmişdim. Dostum İsa məndən israrla tələb etdi ki,
bizə gedək və qonağım ol. Mən
bu təklifi sevinclə qarşıladım və onlarda qonaq
oldum. İsa Şuşalıgildə
oturmuşduq birdən aləmə səs yayıldı ki,
Aşıq Şəmşir gəlir. Aşıq Şəmşir
qardaşı Qara kişi ilə birgə gəlirdi.
İsa Şuşalının yoldaşı
Aşıq Şəmşirin qohumu idi. Şuşa
camaatı deyirdi ki, Aşıq Şəmşir Şuşaya
gələndə həmişə İsagildə
qalarmış. Mən Aşıq Şəmşirdən
soruşdum: “Ay Dədə Şəmşir, axı sizi hər
kəs tanıyır, kimin qapısını döysəniz,
heç kəs sizə “yox” deməz və nə yaxşı
hər dəfə gələndə İsa müəllimgildə
qalırsız?”. Dədə Şəmşir
özünəməxsus bir təmkinlə cavab verdi:
“Ay oğul, insanın qalacaq yeri bir, gəzəcək yeri
müxtəlif olar. Bu, atalar sözüdür və
buna görə hər dəfə Şuşaya gələndə
burada qonaq qalıram”. Beləcə
İsagildə qonaq olduq və gecəyə kimi söhbət
elədik. Biz aşığa çoxlu
suallar verirdik və Dədə Şəmşir isə maraqla
cavablandırırdı. Aşığın
gəldiyini bilən hər kəs gəlib aşıqla
görüşürdü.
Səhərisi gün Dədə Şəmşirin
Şuşada olması xəbəri Birinci katib Qəşəm
Aslanova çatdı. Birdə gördük ki, Birinci katib
aşığın arxası ilə adam
göndərib və onu Mədəniyyət ocağına dəvət
edir. Qəşəm müəllim Aşıq
Şəmşiri və bizi çox yüksək səviyyədə
qarşıladı. Qəşəm Aslanov
sözə bağlı insan idi. Sonra Qəşəm
müəllim tapşırıq verdi ki,
camaata xəbər verin Mədəniyyət evinə gəlsin.
İnsanlar Mədəniyyət evinə axın
edirdilər. Mədəniyyət
ocağında möhtəşəm bir konsert oldu. Aşıq Şəmşir gözəl ifaları
ilə insanların ürəyinə bir sakitlik, əmin-amanlıq
bəxş edirdi. Tədbirdən sonra Aşıq Şəmşir
bizə dedi ki, nə qədər vaxtdır
görüşürük, amma bir xatirə şəkili
çəkdirmirik. Bu mənim ürəyimdən
oldu. Bayaqdan demək istəyirdim, amma risk
edə bilmirdim. Beləcə, Dədə
Şəmşirin istəyi ilə xatirə şəkili
çəkdirdik. Şəkildə Dədə
Şəmşir, mən və İsa Şuşalıdır.
Bu söhbətlər 1975-ci ilin 9 iyulun baş
verib.
- Dədə Şəmşirlə
şeirləşməyiniz necə oldu? Dədə
Şəmşir sizə şeiri nə vaxt həsr etdi?
-
Aşıq Şəmşirin mənə şeir həsr etməsi
elə həmin tədbirdə olub. O şeiri bədahətən
dedi və biz də yazdıq. Özü də
çox gözəl şeir alındı. Şeiri dedikdən sonra xeyli söhbət elədik.
Bu şeiri də oxuculara təqdim edirəm:
Təzə
anam məni
(təcnis)
Bu xoş
səadətli görüşümüzdə,
Elə bil doğmuşdur təzə anam məni.
Yanında
tiflisli Dilsuzu gördüm,
Gözəl sevindirdi təzə nam məni.
Fərhad
Bisütunu bir baxdı, yardı,
Şuşa
da çiçəkli, bir bax, diyardı,
İsa
Şuşalı da bir bəxtiyardı,
Əcəb qarşıladı təzə ənam məni.
Xəstə
meyli hər an istər ayə nar,
İqbal
şəmi tərəqqidə ay yanar,
Şəmşir,
indi səni yəqin ay anar,
Telli saz üstündə təzanəm məni.
Aşıq
Şəmşir, Şuşa şəhəri,
9 iyul
1975-ci il
Mənə
dedi ki, xeyli vaxtdı tanışıq, niyə Ağdabana gəlmirsən?
Mən gələcəyimi deyib Bakıya
qayıtdım. Bir xeyli zaman keçdi və
başım qarışıq oldu. Bir də
eşidim ki, Aşıq Şəmşir vəfat edib. Çox pis oldum, qanım qaraldı. Ona verdiyim sözü tuta bilmədim. Bunun əvəzində bir şeir yazdım.
Şeiri də sizlərə təqdim edirəm:
Bilmirəm
(Dədə
Şəmşirin əziz xatirəsinə)
Kəlbəcərin
dağlarında duman var,
Sənsizləşən,
kövrəkləşən güman var,
Güllü
nənə, Şəmşirini uman var,
Bu istəyi nahaqdımı, bilmirəm?!
O gecikən
qonaqdımı, bilmirəm?!
Dəli
dağın, Qoşqarımdı qanadı,
Tərtər
təbi çoxlarını sınadı,
“Ceyran
bulaq” gözü yolda sonadı,
Bu bulaqdan keçəsimi, bilmirəm?!
Buz suyundan içəsimi, bilmirəm?!
Görməyəydik kaş ki, dərdi, səri də,
Köç eylədi ərənlərin piri də,
Bir saz ola bu möhnəti əridə,
Heyrətimin nidasımı, bilmirəm?!
Bu harayım çatasımı, bilmirəm?!
Bu hikməti kimlər duyub, biləndi,
Aylar, illər ələk kimi ələndi,
Dünyamız da ağ-qaraya bələndi,
Bu talemi, qəzadımı, bilmirəm?!
Yoxsa rənglər təzədimi, bilmirəm?!
İstəyini
ürəyinə salan var,
Bulud-bulud
boşalan var, dolan var,
Ana Torpaq,
Şəmşir adlı balan var,
O kükrəyən
sinəsimi, bilmirəm?!
Pərdə-pərdə dinəsimi, bilmirəm?!
Dilsuz
Musayev,
Bakı
şəhəri, mart 1980-ci il
- Maraqlıdır ki, Dədə
Şəmşir görüşlərində aşıq sənəti
haqqında nə danışardı, hansı söhbətlərdən
edərdi?
- Dədə
Şəmşirlə şəxsi
tanışlığımız olmayana qədər onun
haqqında bir çox informasiyaya bələd idim. Axı o tanınmış söz və sənət
adamı idi. Bunu da deyim ki, Şuşada Dədə Şəmşirlə
görüşümüzə kimi onunla tanış
idik, amma belə bir sanballı tədbirimiz
olmamışdı. O bu tədbirdə də aşıq sənəti
ilə bağlı ciddi söhbətlər edirdi. Çıxışında əsl
aşığın necə olması haqqında
özünün şəxsi fikirlərini bildirirdi. Abbas Tufarqanlıdan, Xəstə Qasımdan,
Aşıq Ələsgərdən misallar çəkərək
əsl sənətkar haqqında söhbətlər edirdi.
O həmişə aşıqları üç qrupa
ayırardı: söz aşıqları, ifaçı
aşıqlar, söz və ifaçı aşıqlar. Elə aşıqlar var ki, gözəl səsi var,
amma ifaları zəifdir ki, bunları söz
aşıqları adlandırmaq olar. Səsləri
zəif olan, ifaları isə güclü olan
aşıqları ifaçı aşıqlar adlandırmaq
olar. Birdə var ki, həm ifa, həm gözəl səsi
və yaradıcılığı olan aşıqla,r bunları söz və ifaçı
aşıqlar adlandırmaq olar. Bunların hər
biri sənətin yaşadılmasına
çalışır. Dədə Şəmşir
burada bədahətən təcnislər dedi. Təəssüf
ki, o dövrdə imkanlar məhdud idi və yaza bilmədim.
Bir sözlə, aşıq sənəti ilə
bağlı təmiz söhbətlər elədi.
Maraqlıdır ki, zalda sənətin
yaşadılması, qorunması ilə bağlı fikirlərini
bildirirdi və heç bir çıxışında bir
ustad kimi öz töhfələrini bildirmirdi. Biz bunu sonra özündən
öyrəndik və Dədə Şəmşir bizə dedi
ki, məclisdə yaşlı insanlar əyləşib,
onların yanında belə danışmaq olmaz. Baxın, Dədə Şəmşirin
böyüklüyü necə də hiss olunur. Belə sənətkarlar əsrdə, bəlkə də
iki-üç əsrdə bir dəfə yetişər.
Aşıq sənəti əsrlərdən-əsrlərə
keçərək öz təravətini itirməyib. Sadəcə, Dədə Şəmşir öz
çıxışında da deyirdi ki, sənəti
yabancı ünsürlərdən qorumaq lazımdır.
Əsl aşıq məclisi yola verməli,
dastanlar deməli, aşıq şeirinin müxtəlif formalarında
şeirlər söyləməlidir.
- Həmin
görüşlərdə auditoriyanın aşıq sənətinə
və Dədə Şəmşirə olan münasibətlərindən
danışardız.
- Həmin illərdə auditoriyanın
münasibətində çox doğmalıq var idi. Dədə
Şəmşir o insanların sanki ağsaqqalı idi. O
cavanlığında da ağsaqqalıq yaşayırdı.
Auditoriya onu çox yüksək bir səviyyədə
qarşlayırdı. Hər kəsin gözündə ona olan
sevgi hiss olunurdu. Aşıq sənətini yaşadan
auditoriyanın alqışı və bu cür xoş
münasibətdir. Bu münasibət Dədə Şəmşirin
həyatının əvvəlindən axırına kimi davam
elədi. Dədə Şəmşir bu cür isti münasibəti
görəndə sevincdən gözləri
yaşarırdı. Dədə Şəmşir deyirdi ki,
xalqıma qurban olub ki, sənəti sevir, yaşadır və
sənətkara qiymət verir.
Söhbəti qələmə
aldı:
Mahmud Əyyublu,
AAB-nin
üzvü
Palitra 2018.- 11 aprel.- S.13.