Sara Sarayevanın səksəkəli
taleyi
Əvvəli ötən
sayımızda
1956-cı ilin fevralında
keçirilmiş Sovet Kommunist Partiyasının XX qurultayı
onun yeniləşməyə ümidini
artırmışdı. Sara xanın XX qurultaydan az sonra,
1956-cı il mayın 17-də Azərbaycan SSR Ali Soveti Rəyasət
Heyətinin sədrinə 18 səhifəlik məktubla
müraciət etmişdi. Məktubun surətini o, Azərbaycan
KP MK-ya, “Kommunist”, “Bakinskiy raboçiy” qəzetlərinə,
Azərbaycan Yazıçılar İttifaqına, S.M.Kirov
adına Azərbaycan Dövlət Universitetinə, M.F.Axundov
adına Azərbaycan Rus Dili İnstitutuna və V.İ.Lenin
adına Azərbaycan Pedaqoji İnstitutuna göndərmişdi.
Sara xanım məktubunu bu sözlərlə
başlayırdı:
“Mən Bakı milyonçusu
Hacı Zeynalabdin Tağıyevin qızıyam. Mənim
bütün həyatım zəhmətdə, mədəni-maarif
işində keçib. Bizim əsrimizin çox adamları
kimi mən də ağır və ədalətsiz şübhələri,
ondan irəli gələn nəticələri
yaşamışam”.
Sonra
o, atası ilə bağlı hökumətə və
ictimaiyyətə bəyan edirdi ki, Tağıyevin obrazı mətbuatda
təhrif edilir, inqilaba qədərki Azərbaycanın mədəniyyəti
bəzi tarixçilər tərəfindən
saxtalaşdırılır. Sara xanım nəql edirdi ki, Nərimanov
başda olmaqla birinci Azərbaycan hökuməti burjuaziya
içərisində Tağıyevi fərqləndirir, qiymətləndirir
və ona hörmət edirdi. Sara xanım bildirirdi ki, Azərbaycanda
birinci sovet hökumətinin üzvlərinin və onların həyat
yoldaşlarının çoxu Tağıyevin yetişdirmələri
idi. O, həmin dövrdə Tağıyevə hörmətlə
yanaşmanı onların Hacını şəxsən
tanıması, onun maarifpərvər fəaliyyətinə bələd
olmaları ilə izah edir, indiki gənclərin və rəhbərlərin
Tağıyevi yalnız mətbuatda yırtıcı
kapitalistlər haqqında yazılmış
böhtançı yazılardan tanıdığını
vurğulayırdı.
Sara
xanım inqilaba qədərki qadın təhsili haqqında
Z.Axundovanın 1949-cu ildə müdafiə etdiyi dissertasiyanı
nümunə kimi gətirir və orada Tağıyevin fəaliyyətinin
tamamilə təhrif edildiyini
bildirirdi. O, yazırdı ki, XX əsrin əvvəllərində
Azərbaycanda qadın təhsili, qızlar məktəbinin
açılması bilavasitə Tağıyevin adı ilə
bağlı olub və “o, illərlə bu təntənəli
mərasimi gözləyib. Atam deyirdi ki, ömründə bir dəfə
rüşvət verib, bu da məktəbin açılması
üçün olub”.
Sara
xanım yazırdı ki, qızlar məktəbini (rus-müsəlman
Aleksandriya qadın məktəbi) açmaq Tağıyevə
çətinliklə nəsib olub, fanatik mollalar məscidlərdəki
moizələrində deyirdilər ki, Hacı “kafir olub”. Ancaq
Yusif Ziya Talıbzadə, Axund Mirzə Əbuturab, Molla Ruhulla Kərim
ağa kimi mütərəqqi din xadimlərini öz tərəfinə
çəkməklə Tağıyev müsəlman
qızları üçün məktəb açmağa
nail oldu. Onun fikrincə, hələ ki sağ olan məşhur
yazıçı Abdulla Şaiq, müəllim Səməd bəy
Acalov, rejissor Murad Muradov, artist Sidqi Ruhulla buna şəhadətlik
edə bilərlər.
Sara
Sarayevanı narazı salan Sovet İttifaqının müxtəlif
yerlərində mütərəqqi burjuaziyaya fərqli
münasibətin olması idi. O, qeyd edirdi ki, “RSFSR-də cəmiyyətin
inkişafında faydalı rolu olan adamlarla hesablaşır və
onları təbliğ edirlər. Məsələn, knyaz
Dolqoruki, yazıçı Dostoyevski, tacir Tretyakov, tacir Morozov,
tacir-sənayeçi Mamontov. Onlar haqqında hətta
Böyük Sovet Ensiklopediyası yazır. Həmin
Ensiklopediyada Tağıyev teatrı haqqında yazırlar,
lakin onu musiqili teatr adlandırırlar. Halbuki, inqilaba qədər
o öz yaradıcısının adını
daşıyıb, Tağıyev teatrı adlanıb”.
Sara
Sarayeva yazırdı ki, həyatına təhlükə olmasına
baxmayaraq “Tağıyev xaricə getmədi, öz
kapitalını xaricə aparmadı, zavod və fabriklərinin
dəzgahlarını öz gəmilərində xaricə
daşımadı, Tağıyev özü də qaldı,
kapitalını da sovet hakimiyyətinə saxladı,
Tağıyev kadrları da sovet hakimiyyətinə saxladı”.
Məktubun
sonunda xahiş edirdi ki, onu inqilabaqədər Azərbaycan mədəniyyət
tarixi üzrə işə keçirsinlər; əhalinin
canından qorxunu çıxarmaq üçün ona şərait
yaratsınlar; ona “Azərbaycanda qadın təhsili uğrunda
mübarizə” mövzusunda mövzu versinlər və bu
araşdırma ilə bağlı onun əsərlərini mətbuata
buraxsınlar. Bu arzuları Sara xanım atasının adı
ilə əlaqələndirib yazırdı:
“Qadın
məktəbi mənim atamın sevimli övladı olub”.
Məktubun
sonunda Sara xanım faciəli taleyinin yalnız bir məqamına
toxunub yazırdı:
“1942-ci ildə mən
ərimi itirmişəm. 1947-ci ildə mən Leninqradda evsiz qaldım (onların evini bir prokurorluq
işçisinə vermişdilər)
və ərimin qohumları (ərinin bacısı) mənim oğlanlarımı (Lev və
Oleq Sarayevlər) tərbiyə etmək üçün götürdülər.
9 il keçib.
İndi
o, Leninqradda 10-cu sinfi bitirir”.
Sara xanım şikayətlənirdi
ki, hərbi çağırışın başlanmasına 2 ay qalmış
hərbi komissarlıq
ona ali
məktəbə imtahan
verməyə şərait
yaratmamış və
xidmət üçün
Şimali Qazaxıstana
göndərmişdir.
Sara Sarayeva-Tağıyevanın Azərbaycan
rəhbərliyinə məktubundan
sonra Moskvada nəşr olunan “Voprosı istoriya” jurnalının 1956-cı il 3-cü nömrəsində
(səh.167-170) A.Fadeyevin azərbaycanlı
müəlliflərin yazdığı
"Azərbaycanın Rusiyiya
birləşdirilməsi və
onun mütərəqqi
nəticələri" adlı
kitaba rəyi dərc edilmişdi. Orada inqilaba qədərki Azərbaycan mədəniyyəti
ilə bağlı məsələlərə də
toxunulmuşdu. Fadeyev öz
məqaləsində göstərirdi
ki, həmin vaxt Azərbaycanda dünyəvi milli məktəb qadağan edilmişdi; mürtəce
feodal-klerikal dairələr
Rusiya və Azərbaycan xalqları arasında mədəni əlaqələrin genişlənməsinə
kəskin müqavimət
göstərirdilər. Fadeyev təklif edirdi ki, çarizmin Azərbaycanda mədəniyyət
və maarif sahəsindəki siyasətini
yenidən araşdırmaq
lazımdır. Sara xanım
respublika rəhbərliyinə
göndərdiyi 17 may tarixli məktubda öz fikirlərinin doğru olduğunu əsaslandırmaq üçün
Fadeyevin məqaləsi
haqqında Azərbaycan
KP MK və respublika Nazirlər Sovetinə may ayının 26-da əlavə
məlumat göndərdi.
O,
1956-cı il iyunun 7-də Azərbaycan
KP MK və respublika Nazirlər Sovetinə bir sıra yeni
təkliflər göndərdi.
Bu təkliflərdə Sarayeva vaxtı ilə Tağıyev haqqında yalnız mənfi fikirlər yazmış alimlərin onun reabilitasiya prosesindən uzaqlaşdırılmasını
xahiş edirdi. Onun fikrincə, bu alimlər arxiv sənədlərindən yan
keçərək insanların
düşüncəsində Tağıyevin yırtıcı-kapitalist
obrazını yaradıblar.
O, yazırdı:
“Dövlət heç
vaxt günahsız mühakimə edilən adamın işini yenidən araşdırmaq
üçün onu həbs etmiş prokurora tapşırmamalıdır,
əgər tapşırarsa,
həmin prokuror öz hərəkətlərinə
bəraət qazandırmaq
üçün dəlillər
axtaracaq”.
Sara xanım xahiş edirdi ki, Tağıyevə
bəraət vermək
üçün yaradılacaq
komissiyaya yazıçı
Süleyman Rəhimov,
Mirzə Feyzulla Qasımzadə, Bülbül,
Mansur Mansurov və doktor Ağakişibəyov
daxil edilsinlər. Bu məktubunda o, Hacı
Zeynalabdin Tağıyev
haqqında bəzi sənədlərin əldə
edilməsində ona yardım göstərmiş
ADU-nun Tarix fakültəsinin
müəlliməsi Səidə
xanım İmanzadəyə
öz təşəkkürünü
bildirirdi. Sonda Sarayeva
Azərbaycan rəhbərliyini
“şəxsiyyətə pərəstişi
ifşa etmiş, cəsarətlə böhtanı
qoparıb atmış
Nikita Xruşşovun” səviyyəsinə
yüksəlməyə, ona
bərabər olmağa
çağırırdı.
1956-cı
ilin yazında və yayında Sara xanım atasına bəraət almaq üçün bütün
qadağaları pozaraq
Hacı Zeynalabdin Tağıyevi tanıyan, onun vəsaiti hesabına oxumuş, Bakı qızlar məktəbində təhsil
almış, onun kontorunda işləmiş
ayrı-ayrı şəxslərdən,
tanınmış ziyalılardan
onun haqqında xatirələr topladı.
XX qurultayın nəfəsi
hiss edildiyindən adamlar
məmnuniyyətlə Tağıyev
haqqında uzun müddət ürəklərində
saxladıqları xoş
təəssüratları ifadə
edə bilirdilər.
Abdulla Şaiq öz
xatirələrində yazırdı
ki, “dəqiq xatırlamıram hansı
il idi. Türkan kəndində
taun yayılmışdı.
Həkimlər kənddə bütün
ərzaq məhsullarını
yandırmışdılar. Çar hökumətinin əmri ilə kazaklar kəndi əhatəyə
almışdılar və
kənddən çıxmaq
istəyən hər kəsi öldürürdülər.
Adamlar taundan çox aclıqdan ölürdülər.
Hacı gəmi ilə dənizdən çörək,
çay, düyü,
siqaret, tənbəki göndərməyə başladı.
Epidemiya ay yarım davam etdi... Hacı
savadsız idi, yalnız imza atmağı bilirdi, lakin hər gün Mirzə Sadıx Abdullayev ona rus və
Azərbaycan dilində
çıxan qəzetləri
oxuyurdu”...
Ardı
var
Cəmil Həsənli,
Professor, tarix elmləri doktoru
Paralel.- 2023.- 18 may.- S.14.