“Ahıllar günü” ilə bağlı tədbir keçirilib

İnsan həyatı üç mərhələyə bölünür- uşaqlıq, gənclik və qocalıq. Bu üç mərhələni hər kəs bir cür yaşayır. Yəni kimi xoşbəxt, kimi isə bədbəxt yaşayır. Bu məqamda bir fikir yada düşdü-xoşbəxt insanların çoxusunun taleləri eynidir, bədbəxt insanların isə taleləri, həyat tərzi bir -birindən fərqlənir.

Bu cür fərqli həyat tərz ilə keçirən insanların keşməkeşli, qayğılı həyatı, yaşayı özü-özlüyündə bədii ədəbiyyat nümunəsi olan hekayə və nağılları xatırladır. Onlarla ünsiyyətdə olanda, insan özünü başqa bir aləmdə hiss edir. Belə ki, eyni məkanda yaşayan, artıq böyük bir ailənin üzvlərinə çevrilmiş müxtəlif taleyli 200 insanın -ahılın toplaşdığı yerlərdən biri də Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiə Nazirliyinin Bilgəhdəki Müharibə və Əmək Əlliləri üçün Pansionatıdır. Pansionata -qocalar evinə daxil olanda ilk qarşılaşdığın oturacaqlarda tək tənha oturub fikrə dalmış, bulud kimi dolmuş, gözlərində gizli bir kədər gizlənmiş, bir təbəssümə və bir övlad qayğısına ehtiyacı olan qəlbləri kövrək insanlardır. Bu ahıl insanlarla həmsöhbət olmaq hər bir gənc üçün maraqlıdır. O səbəbdən ki, vaxtı ilə hər biri müxtəlif peşə və sənət sahibləri olan bu yaşlı insanlarda keçmişimizi, tariximizi əks etdirən, bizlərin bilmədiyimiz bir sıra məlumatlar var. Bir sözlə onlar maraqlı həmsöhbətdir.

Onu da qeyd edək ki, 1 oktyabr “Ahıllar günü” ilə bağlı Bakı Şəhər Gənclər və İdman Baş İdarəsinin təşəbbüsü ilə Bilgəhdəki Müharibə və Əmək Əlliləri üçün Pansionatda tədbir keçirildi. Tədbirdə Baş İdarənin əməkdaşları, gənclər, KİV və tanınmış incəsənət ustaları çıxış edirdilər. Qocalara daim dövlət tərəfindən diqqət və qayğı göstərildiyini deyən Baş İdarənin rəis müavini Aydın Yusifov “Ahıllar günü” münasibəti ilə məni təbrik etdi:” Hörmətli, ata -analarımız biz bu gün sizinlə görüşməyə çox sevinirik. Bu məkanda sizin heç bir çatışmazlığınız, ehtiyacınızın olmadığının bir daha şahidi olduq. Bütün sahələr kimi yaşlı nəslə qayğı və diqqətdə ölkə başçısının diqqət mərkəzindədir. Bu hal da bir daha göstərir ki, siz tənha deyilsiniz və hər zaman dövlətimiz və bizlər sizin yanınızdayıq”.

Tədbir çərçivəsində bizdə bir neçə qocalar evinin sakinləri ilə həmsöhbət olduq. İlk həmsöhbətim uzun illər yəni, 39 il hərbi sahədə çalışmış, mayor rütbəsi almış 89 yaşlı Adil Yusifov oldu. Ən maraqlı məqamlardan biri də o idi ki, Adil müəllim xidmətlərinə görə ona təqdim edilmiş çoxsaylı döş nişanlarının üzərində yer aldığı hərbi formasını bu gündə geyinir:”Bilirsiniz, bu hərbi geyim və döş nişanları mənə çox doğmadır. Gördüyünüz kimi, hərbi formanı mən hər zaman geyinirəm. Bu nişanları çoxsaylı əziyyətlərim sahəsində əldə etmişəm. Bu döş nişanlarımdan birini mənə ulu öndər Heydər Əliyev verib və həmişə mənim ximətlərimi yüksək qiymətləndirib. Onu da qeyd edim ki, bu gün özümü çox sağlam və əsl hərbçi kimi hiss edirəm. Yəni torpaqlarımızın azadlığı üçün, hər zaman düşmənlə üz-üzə gəlməyə və döyüşməyə hazıram”.

Əslən Ordubaddan olan A.Yusifov dedi ki, üç övladı- bir qızı və iki oğlu var: ”Oğlanlarım Bakıda yaşayır, qızım isə Ordubadda. Orda mənim çox gözəl evim və böyük meyvə bağım var. Ancaq nədənsə orda qala bilmədim. Artıq 10 ildir ki, Ordubada getmirəm. Elə bu qocalar evinin sakini kimi burda yaşayıram. Övladlarımdan oğlanlarımla görüşmürəm, heç onlardan xəbərim də yoxdur. Düzdür, qızımla da görüşmürəm, ancaq o mənə Ordubaddan tez-tez bağlama göndərir və telefonla danışırıq. Hazırda təqaüddəyəm. Hərbçi kimi 200 AZN-dən çox təqaüd alıram, heç nədən ehtiyacım yoxdur. Burda hər bir şərait olsa da, amma hərdən çox darıxıram, istərdim ki, övladlarımın yanında olum. Ancaq nə etmək, taleyin qisməti belə imiş...”.

Orda olan qocalar arasında qeyri-adi taleyi və həyat yolu olanlardan biri də Lətifə Rozıyevadır. O, beş ildir ki, bu qocalar evinin sakinidir:” Uşaqlıqdan ata-ana himayəsi görməmişəm. Çox kiçik yaşlarımdan məni Buzovnadakı Qocalar evinə veriblər. Heç valideynlərimi də tanımıram və onları görməmişəm. Peşə təhsili almışam xeyli müddət mətbuatda və başqa bir sıra yerlərdə işləmişəm. Mətbuatda işləyəndə həyat yoldaşımla orda tanış oldum və ailə qurduq. O xəstəlikdən dünyasını dəyişdi. Bir övladımla qaldım. Üç yaşında oğlum xəstəlikdən öldü. O zamandan tənha qaldım. Sonda da yaşamaq üçün bu məkanı seçmişəm. Burda da yeganə təsəllim və həmdəmim göz yaşlarımdır. Həyatdır heç kəs bilmir onun axırı necə olacaq...(Kövrəlir)”.

Özünün dediyi kimi, qocalar evinin ən gənc qocası Elnarə Eyvazovadır:” Mənim 34 yaşım var. Birinci qrup əliləm. Ali təhsilliyəm, ixtisasım ibtidai sinif müəlliməsidir. Müəllim kimi 10 il işləmişəm. Sonra xəstəliyimlə əlaqədar, fəaliyyətimi davam etdirə bilmədim”.”Evimizi satdıq və mənim müalicəmə sərf etdik. Belarusiyada başımdan əməliyyat olunmuşam. Orda uzun müddət qaldım və sonra Bakıya qayıtdım o zaman anam rəhmətə getdi”-deyən Elnarə bildirdi ki, bundan sonra tənhalıqdan xilas olmaq üçün, pansionatı özü üçün daim yaşamaq üçün məkan seçir:”Nə edim anam rəhmət gedəndən sonra tək qaldım və qocalar evinə üz tutdum. İndi buranın ən gənc qocası mənəm”

Tədbir bədii proqramla - Rəşid Behbudov adına Dövlət Mahnı teatrının solistlərinin ifasında davam etdi. Ahıllar dedilər ki, bu cür tədbirlərin keçirilməsi onlarda xoş təəssürat yaradır və bir neçə saatlıq da olsa qəm, kədərdən ayrılıb, başqa aləmdə özlərini hiss edirlər.

GÜNAY

Paritet.- 2010.- 2-4 oktyabr.- S. 8.