“Ahıllar günü” ilə bağlı tədbir keçirilib

 

İnsan həyatı üç mərhələyə bölünür- uşaqlıq, gənclik qocalıq. Bu üç mərhələni  hər kəs bir cür yaşayır. Yəni kimi xoşbəxt, kimi isə bədbəxt yaşayır.  Bu məqamda  bir fikir yada düşdü-xoşbəxt insanların çoxusunun  taleləri eynidir, bədbəxt insanların  isə taleləri, həyat tərzi bir -birindən  fərqlənir.

Bu cür fərqli həyat tərz ilə keçirən insanların keşməkeşli, qayğılı  həyatı, yaşayı özü-özlüyündə bədii ədəbiyyat nümunəsi olan hekayə nağılları xatırladır. Onlarla ünsiyyətdə olanda, insan özünü  başqa bir aləmdə hiss edir. Belə ki, eyni  məkanda yaşayan, artıq böyük bir ailənin üzvlərinə çevrilmiş müxtəlif taleyli 200 insanın -ahılın toplaşdığı  yerlərdən biri Əmək Əhalinin Sosial Müdafiə Nazirliyinin Bilgəhdəki  Müharibə Əmək Əlliləri  üçün Pansionatıdır. Pansionata -qocalar evinə daxil olanda ilk qarşılaşdığın oturacaqlarda tək tənha oturub fikrə dalmış, bulud kimi dolmuş, gözlərində gizli bir kədər gizlənmiş, bir təbəssümə  bir övlad qayğısına ehtiyacı olan qəlbləri kövrək insanlardır. Bu ahıl insanlarla həmsöhbət olmaq hər bir gənc  üçün maraqlıdır. O səbəbdən ki, vaxtı ilə hər biri  müxtəlif peşə sənət sahibləri olan bu yaşlı insanlarda keçmişimizi, tariximizi əks etdirən,  bizlərin bilmədiyimiz bir sıra məlumatlar var. Bir sözlə onlar maraqlı həmsöhbətdir.

Onu da qeyd edək ki,  1 oktyabr  Ahıllar günüilə bağlı Bakı Şəhər Gənclər İdman Baş İdarəsinin  təşəbbüsü ilə Bilgəhdəki  Müharibə Əmək Əlliləri  üçün Pansionatda tədbir keçirildi. Tədbirdə Baş İdarənin əməkdaşları, gənclər, KİV tanınmış incəsənət ustaları çıxış edirdilər. Qocalara daim dövlət tərəfindən diqqət qayğı göstərildiyini deyən Baş İdarənin rəis müavini Aydın Yusifov  Ahıllar günümünasibəti ilə məni təbrik etdi:” Hörmətli, ata -analarımız biz bu gün sizinlə görüşməyə çox sevinirik.  Bu məkanda sizin heç bir çatışmazlığınız, ehtiyacınızın olmadığının bir daha şahidi olduq. Bütün sahələr kimi yaşlı nəslə qayğı diqqətdə ölkə başçısının diqqət mərkəzindədir. Bu hal da bir daha göstərir ki, siz tənha deyilsiniz hər zaman dövlətimiz bizlər sizin  yanınızdayıq”.

Tədbir çərçivəsində bizdə bir neçə qocalar evinin sakinləri ilə həmsöhbət olduq. İlk həmsöhbətim uzun illər yəni, 39 il hərbi sahədə çalışmış, mayor rütbəsi almış 89 yaşlı  Adil Yusifov oldu. Ən maraqlı məqamlardan biri o idi ki, Adil müəllim xidmətlərinə görə ona təqdim edilmiş  çoxsaylı döş nişanlarının üzərində yer aldığı  hərbi formasını bu gündə geyinir:”Bilirsiniz, bu hərbi geyim döş nişanları mənə çox doğmadır. Gördüyünüz kimi, hərbi  formanı mən hər zaman  geyinirəm.    Bu nişanları çoxsaylı əziyyətlərim  sahəsində əldə etmişəm. Bu döş nişanlarımdan birini  mənə ulu öndər Heydər Əliyev verib həmişə mənim ximətlərimi yüksək qiymətləndirib.  Onu da  qeyd edim ki, bu gün özümü çox  sağlam əsl hərbçi kimi hiss edirəm. Yəni torpaqlarımızın azadlığı üçün,  hər zaman düşmənlə üz-üzə gəlməyə döyüşməyə hazıram”.

Əslən Ordubaddan olan A.Yusifov dedi ki, üç övladı- bir  qızı   iki oğlu var: ”Oğlanlarım Bakıda yaşayır, qızım isə Ordubadda. Orda mənim çox gözəl evim böyük meyvə bağım var. Ancaq nədənsə orda qala bilmədim. Artıq 10 ildir ki, Ordubada getmirəm. Elə bu qocalar evinin sakini kimi burda yaşayıram. Övladlarımdan oğlanlarımla görüşmürəm, heç onlardan xəbərim yoxdur. Düzdür, qızımla da görüşmürəm, ancaq o mənə Ordubaddan tez-tez bağlama göndərir telefonla danışırıq. Hazırda təqaüddəyəm. Hərbçi kimi 200 AZN-dən çox təqaüd alıram, heç nədən ehtiyacım yoxdur.  Burda hər bir şərait olsa da,  amma hərdən çox darıxıram, istərdim  ki, övladlarımın yanında olum. Ancaq etmək, taleyin qisməti belə imiş...”.

Orda olan qocalar arasında  qeyri-adi taleyi həyat yolu olanlardan biri Lətifə Rozıyevadır. O, beş ildir ki, bu qocalar evinin sakinidir:” Uşaqlıqdan ata-ana himayəsi görməmişəm. Çox kiçik yaşlarımdan məni Buzovnadakı Qocalar evinə veriblər. Heç valideynlərimi tanımıram onları görməmişəm. Peşə təhsili almışam xeyli müddət mətbuatda başqa bir sıra yerlərdə işləmişəm. Mətbuatda işləyəndə həyat yoldaşımla orda tanış oldum ailə qurduq. O xəstəlikdən dünyasını dəyişdi. Bir övladımla qaldım. Üç yaşında oğlum xəstəlikdən öldü.  O zamandan tənha qaldım. Sonda da yaşamaq üçün bu məkanı seçmişəm. Burda da yeganə təsəllim  həmdəmim göz yaşlarımdır. Həyatdır heç kəs bilmir onun axırı necə olacaq...(Kövrəlir)”.

Özünün dediyi kimi,  qocalar evinin ən gənc qocası Elnarə Eyvazovadır:” Mənim 34 yaşım var. Birinci qrup əliləm. Ali təhsilliyəm, ixtisasım ibtidai sinif müəlliməsidir.  Müəllim kimi 10 il işləmişəm. Sonra xəstəliyimlə əlaqədar, fəaliyyətimi davam etdirə bilmədim”.”Evimizi satdıq mənim müalicəmə sərf etdik.  Belarusiyada başımdan əməliyyat olunmuşam. Orda uzun müddət qaldım sonra Bakıya qayıtdım o zaman anam rəhmətə getdi”-deyən Elnarə bildirdi ki, bundan sonra tənhalıqdan xilas olmaq üçün, pansionatı özü üçün daim yaşamaq üçün  məkan  seçir:” edim anam rəhmət gedəndən sonra tək qaldım qocalar evinə üz tutdum. İndi buranın ən gənc qocası mənəm

Tədbir bədii proqramla - Rəşid Behbudov adına Dövlət Mahnı teatrının solistlərinin ifasında davam etdi. Ahıllar dedilər ki, bu cür tədbirlərin keçirilməsi onlarda xoş təəssürat yaradır bir neçə saatlıq da olsa qəm, kədərdən ayrılıb, başqa aləmdə özlərini hiss edirlər.

 

 

GÜNAY

 

Paritet.- 2010.- 2-4 oktyabr.- S. 8.