| UNUDULMAZ XATİRƏLƏR

… Qəribədir, insan yaşa dolduqca, keçmişini daha tez–tez xatırlayır, yaşadığı illəri “saf–çürük” etməyə çalışır. Görünür, avtobioqrafiyalar da bu ehtiyacdan yaranmışdır.

Adətən avtobioqrafiyalar nəşr etdirmək zərurəti insanların ömürlərinin ikinci yarısına təsadüf edir. İlahi bu yaş dövrünə çatmaq xoşbəxtliyini mənə də nəsib etmişdir və mənim də yaxın illərdə belə bir niyyətim vardır.

Ancaq qarşıdan Abşeron rayonunun yarıməsrlik yubileyi gəldiyini nəzərə alaraq burada işlədiyim illərin xatirəsini elə indi qələmə almağı özümə borc bildim …

Həyatımın beş ilə qədəri Abşeron rayonu ilə bağlıdır. 2013–cü il yanvarın 4–də rayonun yaradılmasının 50 ili tamam olur. Rayon icra hakimiyyətinin başçısı Zakir Fərəcovun sərəncamı ilə yubileyin yüksək səviyyədə hazırlanması və keçirilməsi qərara alınmışdır.

1980–ci ilin yanvar ayında ulu öndər Heydər Əliyevin tövsiyəsi ilə Qubadlı Rayon Partiya Komitəsinin birinci katibi seçilmişdim. İşlərimiz pis alınmamışdı. Etimadı doğrulda bilmişdim. Rayonun sosial–iqtisadi inkişafında sıçrayışa nail olmuşduq. Qubadlılılar onuncu beşilliyin bütün plan və tapşırıqlarını vaxtından xeyli əvvəl — üç il on ayda yerinə yetirmişdilər. Bu, böyük qələbə idi. Nəinki respublikada, İttifaqın özündə ikinci belə bir rayon yox idi.

Ovqatımızın belə bır vaxtında — yanvar ayının 4–də Mərkəzi Komitənin kənd təsərrüfatı üzrə katibi İsa Məmmədovdan (işgüzar, prinsipial və ağıllı rəhbər işçiydi, respublika üçün çox iş görmüşdü … Ruhu şad olsun) zəng gəldi. Hal–əhval tutduqdan sonra bildirdi ki, büroda sənin Abşeron rayonuna göndərilməyin barədə qərara gəliblər.

Mənim mövqeyim isə dəyişilməz olaraq qalırdı. Dedim ki, burada görüləsi işim çoxdu, yarımçıq işlərimiz var (Bazarçay su anbarının tikilməsini, Həkəri–Qubadlı dəmiryolu ayırıcının çəkilməsini, Qaçaq Nəbi və Həcərin at üstündə heykəllərinin qoyulmasını nəzərdə tuturdum). Əlbəttə, o, mənimlə razılaşmadı və məsləhət gördü ki, tərsliyimdən əl cəkim…

İki gündən sonra məni MK–ya çağırdılar. Ən yuxarı səviyyədə yenə də razılıq vermədim. Amma biləndə ki, guya mən ümumi işə köməklik eləmək istəmirəm… Ona görə razılıq verməyə məcbur oldum. Beləliklə, 1985–ci il yanvar ayının 10–da Abşeron Rayon Partiya Komitəsinin birinci katibi seçildim.

Bura gələnə qədər rayona heç bir bələdçiliyim yox idi. Bircə onu bilirdim ki, Tamara Hümbətova və Qəşəm Aslanov kimi olduqca güclü birınci katiblərin rəhbərlik etdikləri rayonda son illərdə yüksək göstəricilər əldə edilmişdir, rayonun adı qabaqcıllar sırasında çəkilir. Vəzifə bu göstəriciləri saxlamaq yox, onu daha da artırmaqla rayonu daim bayraqdarlar sırasında saxlamaqdan ibarət idi.

Bütün bunlar məni qorxutmurdu. Çünki bu vəzifədə artıq beşillik Qubadlı təcrübəm vardı. Ucqar dağ rayonunun iqtisadiyyatının qaldırılmasında üzləşdiyim çətinliklər mənə həyatın bütün ağırlıqlarını dəf etməyi öyrətmişdi. Nədən başlamağı bilirdim. Rayonla qısa tanışlıqdan dərhal sonra ehtiyat mənbələrini tapıb üzə çıxarmaq üçün idarə, müəssisə və təsərrüfat rəhbərləri, mütəxəssislər, partiya fəalları, əmək veteranları ilə fərdi söhbətlər apardıq.

Perspektiv plan və kompleks tədbirlər planı bütün təsərrüfatları, idarə, müəssisə və təşkilatları, rayon mərkəzini, qəsəbə və kəndləri əhatə edirdi. Tədbirlər planına əsasən Sumqayıt çayının suyunu payız–qış fəslində yığmaq üçün çay boyunca dörd yerdə, ərazidə olan içməli su anbarları və su kəmərlərindən sızmaları yığmaqla üç yerdə süni göllər (anbarlar) yaradıldı, sub artezian quyuları istifadəyə verildi. Altmış min başlıq qoyun–kökəltmə müəssisəsi, səkkiz yüz başlıq düyəyetişdirmə, iki min başlıq südçülük kompleksləri istifadəyə verildi. Donuzçuluq kompleksinin, dörd quşçuluq fabrikinin gücü iki dəfədən çox artırıldı.

Üzümçülük, tərəvəzçilik və qoyunçuluqda əməyin təşkilinin və əməkhaqqının briqada–naryad formasından imtina edildi, birbaşa sovxoz–fəhlə müqavilə (kontrakt) formasına keçildi.

Əlbəttə ki, indi zaman tamamilə başqa zamandır. Nə sovet quruluşu var, nə sovxozlar. Onların hamısı arxivin bir küncünə atılmışdır. Amma bütövlükdə bunların hamısı o dövrdə yaşayıb–yaradan insanların həyatının ən qaynar, ən yaddaqalan anlarıdır. İndi o anları xatırlayarkən Mehdiabad kənd mədəniyyət evində hər üzümçünün beş–altı min manat pul (bu pulla o vaxt iki ev tikmək olardı) mükafat alması, Giləzidə keçirilən “Quzu bayramı”nda hər çobanın mükafat olaraq qırx–əlli quzunu evinə aparması göz önünə gəlir, sevinirsən, həmin günləri yenidən yaşayırsan…

Sosial sahədə rayonun tarixində ilk dəfə olaraq bağçılıq idarəsi yaratmaqla rayonun bütün idarə, müəssisə və təşkilatlarının iki min nəfərdən çox işçisinə bağ sahəsi verildi, vətəndaşlar üçün hər il çoxmərtəbəli kommunal yaşayış binası tikildi. Raykomun aparat işçilərinin hamısının (ehtiyacı olanların) partiya büdcəsi hesabına mənzillə təmin olunması, yaşayış məntəqələrinə gedən yolların ayrı–ayrı nazirliklərin balansından alınaraq rayonun balansına keçirilməsi – bu hesaba yol idarələrinin açılması, Bakı şəhərinin rəhbərlərinin ayrı–ayrı nazirliklərə çoxmərtəbəli yaşayış binaları tikmək üçün Xırdalan qəsəbəsində yer verməsinə son qoyulması, həmin evlərin yaşayış fondundan rayon icraiyyə komitəsinə iyirmi faiz yerhaqqı ayrılması və onlarca görülən başqa tədbirlər həmin illərin məhsuludur.

İqtisadi sahədə təkcə yarış qalibi olmaqla kifayətlənmədik. Abşeronu beynəlxalq aləmdə zeytunçuluq diyarı kimi tanıtdırmaq haqqında çox düşündük–daşındıq və imkanlarımızı nəzərdən keçirərək iyirmi min hektar yeni bağ salmaqla 2000–ci ildə 100 min ton məhsul istehsal etməyi öhdəmizə götürdük.

Qazanılmış uğurlar, əldə etdiyimiz nailiyyətlər, hər şeydən əvvəl, rayonda olduqca işgüzar, səriştəli təsərrüfat rəhbərlərinin adı ilə bağlıdır. Hidayət Cəfərov, Fərman Ağabalayev, Əjdər Sarıyev, Müharib Əliyev, Əli Əliyev, Oruc Hətəmov, Adil Nağıyev, Yusif Nəsibov, Qəmərxanım Bağırova bütün həyatlarını Abşeronun yüksəlişinə sərf etmişlər.

Təəssüf ki, bizim bu planlarımız, Abşeronla bağlı bütün arzu və istəklərimiz Vəzirov – Polyaniçko cütlüyünün respublikamıza gəlməsi (MK–nın 1–ci və ikinci katibi təyin olunması) ilə yarımçıq qaldı. Əməlləri, gördükləri tədbirlər tezliklə sübut etdi ki, respublikanın inkişafı, heç bir iş–güc onları maraqlandırmır. Məqsədləri 1969–cu ildən, ulu öndər Heydər Əliyevin hakimiyyətə gəldiyi dövrdən bəri respublikanın əldə etdiyi nailiyyətlərə qara yaxmaqdı. Görünür, fəndgir Qorbaçov öz çirkin məqsədini həyata keçirmək üçün Vəzirovdan “yaxşısını” tapa bilməmişdi.

1988–ci il iyun ayının ortaları idi. Onun hakimiyyətinin ilk vaxtları idi. Əvvəlcə təklif və sonra tələb etdilər ki, rayonu Naxçıvan və Qərbi Azərbaycan əsilli kadrlardan təmizləmək lazımdır. Qəti surətdə etiraz etdim: —Axı bu necə ola bilər, kadrı haralı olduğuna görə işdən azad etməlisən?! Həm də izah etdim ki, onların, demək olar ki, hamısı məndən çox–çox əvvəl burada işləyirlər, əksəriyyəti əmək fəaliyyətinə burada başlamış, sıravi işçidən müdirliyə qədər uzun bir yol keçmişlər.

İki həftə idi ki, heç bir zəng, tapşırıq gəlmirdi. Fikirləşirdim ki, yəqin cavabım onları qane etmişdir… Ancaq yanılmışdım, rayon partiya komitəsini yoxlamaq üçün eyni vaxtda iki komissiya gəldi. Komissiyanın birinə partiyanın təftiş komissiyasının sədrı Məmməd Qazıyev (sosial–təminat naziri), digərinə respublika xalq nəzarəti komitəsinin sədri Aydın Məmmədov sədrlik edirdi. Aylar keçirdi, amma yoxlamalar qurtarmaq bilmirdi. Rayon partiya komitəsinin, rayon icraiyyə komitəsinin işi elə bil ki, dondurulmuşdu. Çünki hamı komissiyaların suallarına cavab hazırlayır, tapşırıqlarını yerinə yetirirdilər.

İşimizi bir tərəfdən də çətinləşdirən hər gün qaniçən ermənilərin iti caynağından didərgin düşən qaçqınlar ordusunun qəbul edilməsi və yer tapıb yerləşdirilməsi idi. Vəzirovun qorxusundan qaçqınları heç bir rayon, heç bir təşkilat qəbul etmirdi. Bunu bizdən də tələb edirdilər. Biz isə, sadəcə olaraq, bu tələbi yerinə yetirə bilməzdik. Çünki qaçqınların axırıncı güman yeriydik. Yeri gəlmişkən, Çaylı və Yeni Yaşma kəndlərinin salınmasında məhz əsas məqsədimiz qaçqınlar ordusunu yerləşdirmək idi.

Dekabr ayı idi. Partiya konfranslarının vaxtıydı. Məni MK–ya çağırdılar. Cənub rayonlarından birinə dəyişilməyimi təklif etdilər. Razılaşmadım, səbəbini izah etdim ki, uşaqlarım iki il Qubadlıda, dörd il Bakıda təhsil alır, üçüncü məktəbə dəyişilməsi uğurlu ola bilməz… Bir həftə sonra yenidən məni çağırdılar və bu dəfə Dəvəçi rayonunu təklif etdilər: —Uşaqların Bakıda oxuyar, yaxındır, özün həftədə bir dəfə gəlib ailənə baş çəkərsən. Dedim ki, mən ailəsiz qala bilmərəm…

Bizim konfransın vaxtını iki dəfə idi geriyə çəkirdilər. Bu dəfə məni Vəzirov özü qəbul etdi: — Gəl səni göndərim Respublika Dövlət Aqrar– Sənaye Komitəsinə (Kənd Təsərrüfatı Nazirliyi belə adlanırdı) müavin. Səninlə birlikdə oranın strukturunu hazırlayıb yeni bir çevik orqan yaradarıq, – dedi.

Onun söhbətinin tonundan belə başa düşülürdü ki, sonra mən orada rəhbərlik edəcəyəm. Ancaq ani olaraq fikirləşdim ki, onun belə fikri varsa, niyə elə indi birbaşa göndərmir? “Təsərrüfat orqanında işləməmişəm” deyə razı olmadım. O, bir az ara verib: —Bilirsən, sən yaxşı katibsən, səni itirmək istəmirəm, – dedi və Naxçıvan və Qaxda kütlənin birinci katiblərə qarşı çıxmasını (əslində həmin hadisələr şəxsən onun özünün tapşırığı əsasında olmuşdu) xatırlatdı. Mən dedim ki, bizdə vəziyyət tamam fərqlidir. Camaat rayon partiya komitəsinə, katibə böyük hörmət bəsləyir. Çox sonralar, işdən gedəndən sonra MK–nın katiblərinin birindən öyrəndim ki, Vəzirovun yaxın adamları məni Abşerondan çıxarmaq üçün Vəzirovu inandırmışlar ki, guya qaçqınları mən bura toplayıram və nə qədər ki Abşerondayam, qaçqınlar bir güc olaraq daim Bakıya narahatlıq, MK–ya isə başağrısı yaradacaqlar.

Söhbətimizin yekununda o dedi ki, yaxşı, gedin konfransınızı keçirin. Bu haqda daxili telefonla təşkilat şöbəsinə də tapşırıq verdi.

1989–cu il yanvar ayının 4–də konfransımız çox yüksək səviyyədə keçdi. Nümayəndələrin təkidi və tələbi ilə konfrans öz işini bütün gecə səhərə qədər işləməklə iki gün əvəzinə bir gündə (hamı ehtiyat edirdi ki, səhərə qalsa, birdən Vəzirov fikrini dəyişə bilər) qurtardı.

Rayonda hamı sevinirdi, bir–birlərini təbrik edirdi. Deyirdilər ki, xətadan sovuşduq, haqq–ədalət öz yerini tapdı. Ancaq belə olmadı. İki gündən sonra hər iki komissiya yenidən rayona qayıtdı və həm də daha çox adam gətirmişdilər.

Fevral ayının 2–də Rayon XDS İK–nın sədri Zeynalovu və məni saat 12–də MK–ya çağırdılar. Yoxlamanın yekunu barədə arayışı verdilər ki, oxuyub tanış olaq. 23 səhifədən ibarət yalan, iftira və böhtan dolu arayış daha çox ittihamnaməyə oxşayırdı, rayon partiya komitəsinin və onun birinci katibinin işində olan ciddi nöqsanlar kimi. Naxçıvan və Ermənistan əsilli təsərrüfat rəhbərlərinin idarə və müəssisə müdirlərinin bir–bir adları çəkilir, haralı olduqları göstərilir, raykomun aparatında da vəziyyətin bu cür olması — 21 işçidən 9–nun naxçıvanlı və ermənistanlı olması qeyd olunurdu.

Biz MK–nı (həm də iki saatdan sonra – saat 14–də olacaq büro iclasını) tərk etdik. Mən birbaşa evə getdim. Səhərisi gün işə çıxmadım. Günün ikinci yarısında Polyaniçkodan zəng gəldi. Dedi ki, hamımız bilirik ki, sən yaxşı katibsən. Ancaq Vəzirov səninlə işləmək istəmir. Mən cavabında dedim ki, mən də onunla işləmək istəmirəm və əvvəlcədən yazdığım ərizəni göndərəcəyimi dedim. Ərizəmdə etimadı doğrultmağıma və konfransda yenicə seçilməyimə baxmayaraq, səhhətimə görə işdən azad olunmağımı xahiş etdim.

Fevral ayının 4–də plenum çağrıldı və ərizəmə görə işdən azad olundum. Lakin mənim işdən azad olmağım onlara bəs etmədi. Mənimlə işləmiş bütün kadrları — rayon XDS İK–nın sədri Y.Zeynalovu, raykomun katibləri Ə.Baxşəliyev və Ə.Nağıyevanı, şöbə müdirlərini, aparatın başqa işçilərini, idarə, müəssisə və təşkilat rəhbərlərini, partiya təşkilat katiblərini və onlarla başqalarını ucdantutma işdən azad etdilər.

Əlbəttə, biz bu nadanlıqla barışa bilməzdik. Mən Sov.İKP MK–da, MK yanında Partiya Nəzarət Komitəsində qəbulda oldum, mənim iş yoldaşlarım mütəşəkkil surətdə baş vermiş haqsızlıqlar və nadanlıq barədə İttifaq orqanlarına ərizə ilə müraciət etdilər. Partiya nəzarəti komitəsindən iki nəfər, bura ezam olundu və bir aya yaxın bütün faktları aydınlaşdırdılar və rəy verdilər ki, yoxlama arayışında göstərilən faktlar həqiqətə uyğun deyildir. Beləliklə, MK–nın yoxlama komissiyalarının arayışına qiymət verilməsi rayon partiya komitəsinin ilk partiya təşkilatına tapşırıldı.

İlk partiya təşkilatının mənim də iştirak etdiyim 11 mart 1990–cı il tarixli ümumi yığıncağı Azərbaycan KP MK–nın və Azərbaycan SSR Xalq Nəzarəti Komitəsinin yoxlama komissiyalarının “Abşeron Rayon Partiya Komitəsinin və onun birinci katibi Z.Məmmədovun işindəki ciddi nöqsanlar haqqında”kı arayışlarında qərəzli, qeyri–obyektiv faktlar olduğu və arayışın birtərəfli tərtib olunduğu barədə qərar çıxardı.

Bundan sonra işdən azad olunmuş kadrların əksəriyyəti öz işlərinə qaytarıldı. Yeri gəlmişkən , xatırlatmaq istəyirəm ki, hazırda həmin kadrlardan Nizami Mustafayev Nazirlər Kabinetində, Yolçu Zeynalov Kənd Təsərrüfatı Nazirliyində, Zaməddin Əkbərov Xətai, Əli Baxşəliyev Abşeron, Xalid Kərimov Nəsimi Rayon İcra Hakimiyyətlərində, Ədalət Nağıyeva Abşeron Rayon Həmkarlar İttifaqı Təşkilatında, Yaşar Hüseynov Milli Təhlükəsizlik Nazirliyi sistemində, Dilşad Quliyeva Abşeron Rayon Seçki Komissiyasında, onlarca başqaları müxtəlif iş yerlərində vicdanla çalışır, müstəqil dövlətimizə və dövlətçiliyimizə sədaqətlə xidmət etmək nümunəsi göstərirlər.

Şükürlər olsun ki, o günlər çoxdan arxada qalmışdır. Ulu öndərin ikinci dəfə hakimiyyətə gəlməsi ilə 80–ci illərin sonu və 90–cı illərin ilk illərində respublikamızı ağuşuna almış hərc–mərcliklərə, özbaşınalıqlara, hakimiyyət səriştəsizliyinə, mənəm–mənəmliklərə, qarşıdurmalara birdəfəlik son qoyuldu. Ən əsası, müstəqilliyimiz möhkəmləndi, yenilməz və əbədi oldu.

İndi biz müstəqilik. Özümüz özümüzün ağasıyıq, heç kimdən asılılığımız yoxdur. Yeraltı və yerüstü sərvətlərimiz özümüzə məxsusdur. Bu sərvətlərdən xalqımız bol–bol bəhrələnir, hər bir ailənin rifahı yaxşılaşır. Nəhəng quruculuq layihələri həyata keçirilir.

Bütün bunları özünün yarıməsrlik yubileyinə hazırlaşan Abşeron rayonunun timsalında daha aydın görmək olar. Mübaliğəsiz demək olar ki, rayonun son onillikdəki tikinti və abadlıq işlərinin həcmi bəlkə də üst–üstə bütün əvvəlki onilliklərdə görülən işlərdən çoxdur. Baxın, təkcə rayon mərkəzi — Xırdalan şəhərində (şəhər statusunu 2006–cı ildə alıb) 9–16 mərtəbəli otuzdan çox göydələn, 22 bank binası, ofislər tikilib istifadəyə verilmişdir. Bütün köhnə binalara üzlük çəkilmiş, mərkəzi küçələr və məhəllələrarası yollar genişləndirilmiş və asfalt örtük və bəzəkli daşlarla döşənmişdir. Əzəmətli heykəllər ucaldılmış, fəvvarə və şəlalələr, min bir ətir qoxulu, güllü–çiçəkli mədəniyyət və istirahət parkı bura gələnləri valeh edir…

Kənd və qəsəbələrdə böyük tikinti və abadlıq işləri aparılır. Ceyranbatan və Saray qəsəbəsi, Novxanı, Mehdiabad kəndlərinin hərəsi bir rayon mərkəzini xatırladır.

Masazır kəndi xeyli dəyişmişdir. Əvvəllər bir orta məktəb və uşaq bağçasından başqa heç bir sosial obyekti olmayan bu kənddə son 4–5 ildə bir–birinin ardınca iki orta məktəb kompleksi, ikimərtəbəli, on altı kabinetdən ibarət, tibbin ən yeni avadanlıqları ilə təchiz olunmuş ikimərtəbəli poliklinika, ağır atletika idman bazası, yaşıl örtüklü əl oyunları meydançası və beş min yerlik stadion istifadəyə verilmiş, təhsil ocaqlarının bir istilik sistemləri qaydaya salınmış, kəndin elektrik enerjisi, qaz və su şəbəkələri əsaslı surətdə yenidən qurulmuşdur. Uzunluğu dörd kilometr olan kəndin mərkəzi küçəsi Əliağa Vahidin adını daşıyır və burada onun adına layiq xiyaban salınmış, əzəmətli heykəli ucaldılmışdır.

Ölkə başçısı möhtərəm cənab İlham Əliyevin Abşeron rayonunda irimiqyaslı sosial şəbəkələrin yaradılmasına dair bir–birinin ardınca imzaladığı sərəncamlara əsasən Xırdalan şəhərində 200 çarpayılıq ən müasir xəstəxana binası, Olimpiya İdman Kompleksi, yetmiş üç min nəfər əhalinin yaşadığı 5 yaşayış məntəqəsini birləşdirən Saray–Novxanı–Mehdiabad–Fatmayı–Goradil avtomobil yolu Azərbaycan Respublikası Prezidentinin ehtiyat fondu hesabına inşa edilir.

Son illər rayonun coğrafi xəritəsinə yaşamaq, işləmək və istirahət etmək üçün hər cür şəraiti olan “Yeni Bakı”, “Gənclik”, “Qurtuluş– 93″ və s. on iki yeni yaşayış massivinin adı daxil edilmişdir.

Etiraf etmək lazımdır ki, vaxt etibarı ilə çox da uzun olmayan zaman kəsiyində Abşeron rayonunun sosial və iqtisadi inkişaf sahəsində bu qədər irimiqyaslı, nəhəng layihələrin həyata vəsiqə alması rayon icra hakimiyyətinin başçısı Zakir Fərəcovun, onun formalaşdırdığı icra strukturlarının işgüzar, səriştəli və səmərəli fəaliyyətlərinin nəticəsidir.

Yubiley arzu və təkliflərimi də çatdırmaq istəyirəm. Arzum budur ki, rayonda nəhəng infrastruktur layihələri ilə yanaşı, abşeronluların tarixi məşğulluq ənənəsi olan kənd təsərrüfatını, xüsusilə zeytunçuluq və zəfərançılığı inkişaf etdirsinlər. Unutmamalıyıq ki, Abşeron rayonu deyəndə, birinci növbədə, zeytun və zəfəran yada düşür.

Təklifimə gəlincə, bu, Abşeronun uzun illərdən bəri qardaşlaşdığı, dostluq etdiyi Bolqarıstan Respublikasının Razqrad vilayəti ilə bağlıdır. Son illər Abşeron rayonu ilə Misir Ərəb Respublikasının Qəlyubiyyə vilayəti arasında yaranmış qardaşlıq və tərəfdaşlığı alqışlamaq lazımdır. Amma nəzərə almaq lazımdır ki, Razqradla dostluğun, qardaşlığın Abşeronun özü qədər yaşı vardır. Bəlkə bu əlaqələrin təzələnməsi, köhnə dostların da bayram təntənəsinə dəvət olunması barədə fikirləşmək olardı (maraq xatirinə Razqradın nümayəndə heyətinin Abşeronda olmasının bir şəklini yazıma əlavə edirəm).

Bayram təntənəsinə çox az vaxt qalır. İndi rayonun hər tərəfində, bütün şəhər, qəsəbə və kəndlərdə bayram ovqatı hökm sürür. Bu ovqata qoşularaq əziz abşeronlular, Sizi, 50 il ərzində rayonun inkişafında əməyi olanların hamısını yubiley münasibətilə ürəkdən təbrik edirəm, cansağlığı və firavan həyat arzulayıram.

Hacı Zöhrab MƏMMƏDOV,

1985–1989–cu illərdə keçmiş

Abşeron Rayon Partiya Komitəsinin

birinci katibi.

Respublika.- 2012.- 6 dekabr.- S. 6.