“Balalarımızı vətənə sevgi ruhunda tərbiyə edirik”

Qışın bu soyuğunda, sazağında elə bil baharın qoynuna düşmüşəm. Dibçəkdəki güllər, çiçəklər, çiyin–çiyinə vermiş bəzək kolları elə bil günəş üçün, göy üzünün genişliyi, duruluğu üçün darıxıblar. Bir az o yanda baş–başa vermiş sərv ağacları, soyuqdan üşüyürmüş kimi qollarını pəncərələrə söykəmiş tənəklər şıdırğı yağışda çimirlər. Soyuq olsa da, pəncərənin o üzündən süzülən körpələrin həzin nəğməsi könlümə bir istilik, hərarət gətirir:

Mən çəkirəm belə–belə nazını sənin,

Gözləyirəm belə–belə yazını sənin.

Ay gilənar, ay gilənar, bağımızın göyçək qızı,

Ay gilənar, ay gilənar, yanaqların al–qırmızı.

Ətrafdakı ideal səliqə–sahman, gözəllik göz oxşayır. Bu gözəlliyi yaradan da, süsləyən də, qoruyub saxlayan da insan əlləridir.

Bu gözəlliyin memarı ömrünün 43 ilini balalarımızın sağlam, gümrah, xoşbəxt böyüməsinə sərf edən Bakı şəhər Nəsimi rayonu 162 saylı körpələr evi–uşaq bağçasının müdiri, respublikanın təhsil əlaçısı, öz işinin mahir bilicisi, görkəmli pedaqoq Rəfiqə Əliyevadır.

Hələ 1990–cı il 20 Yanvar hadisələri zamanı Rəfiqə xanımın neçə–neçə körpələri stresdən, qorxudan, təhlükədən qoruması xatirimdədir. O vaxt qrupları dağılmağa qoymayan, körpələr evinin–uşaq bağçasının yaşaması üçün əsl fədakarlıq göstərən, gecə–gündüz çalışan bu cəsur insan ən gözəl sözlərə, təriflərə layiqdir.

Bu gün respublikamızın ən nümunəvi uşaq təlim–tərbiyə ocaqlarından birinə rəhbərlik edən Rəfiqə xanım keçdiyi 43 illik şərəfli yol haqqında, bağçanın bu günü, sabahkı qayğıları haqqında danışır:

—Mən bu bağçada 1970–ci ildən çalışıram. Əmək fəaliyyətinə tərbiyəçi kimi başlamışam. O vaxtı buralar bomboş, quruca yerdi. Hər şeyi bax, bu əllərimizlə qurub–yaratmışıq. Bu bağçanın hər qarışında alın tərimiz, əllərimizin hərarəti, can yanğımız, sevgimiz var. Bu ağacların hamısını öz əllərimlə əkmişəm, gülləri, çiçəkləri özüm sulamışam. Bura mənim evim, ocağım olub. Məni bu bağçaya balacalara olan sevgim bağlayıb. Onları o qədər sevirəm ki, bunu sözlə ifadə eləmək çətindi. Həmişə qürurla, fərəhlə deyirəm: “Bunlar müstəqil, azad vətənimin balalarıdır”.

Yetmişinci illərdə bu bağçanın həyətində cəmi 3–4 ağac vardı. İndi, maşallah, buralar meşə kimidir. Yayda bura elə bil cənnətin bir parçasıdır. Bizim bu bağçada tərbiyə alan, məktəbə gedən, ali məktəbləri bitirən nə qədər istedadlı uşaqlar olub. Onlar illər keçsə də, bizi unutmurlar. İlk dəfə büdrəyə–büdrəyə qədəm basdıqları bağçaya baş çəkir, buranın necə dəyişdiyini, gözəlləşdiyini öz gözlərilə görür, bağça haqqında xoş sözlər deyirlər, bu da mənə ruh verir, qol–qanad verir.

Bağçada müxtəlif yaş üzrə 11 qrupda 215 uşaq tərbiyə alır. Ötən il 54 uşağı məktəbə yola saldıq.

5 yaşlıların içində elə qeyri–adi istedada malik uşaqlar var idi ki, onların intellektinə hamı heyrət edirdi. Bu uşaqları nazirliyə göndərdik. Xüsusi test–sorğudan keçdilər, imtahan verdilər. Başqa uşaqlar 12–13 bal topladığı halda, bizim uşaqlar 24 bal topladılar.

Liseylərdə məktəblərdə oxuyan uşaqlarımızın uğuruna sevinirəm. Həmişə onlarla maraqlanıram. Ən sıx əlaqə saxladığım 147 nömrəli məktəbdir. Orda keçirilən “Əlifba bayramı”nda həmişə iştirak edirəm. Əlifba teatrında gözəl səhnəciklərlə çıxış edən bizim uşaqlardı. Bu balaca aktyorlar səhnəni necə duyurlar, yaşayırlar–heyrət eləyirsən.

Biz bağçada uşaqların hərtərəfli inkişafına ciddi əhəmiyyət veririk. Onlar müxtəlif dilləri öyrənirlər.

Görülən işlərin uğurlu nəticələrini

də hiss edirik, görürük. Bir neçə il bundan əvvəl gözlərində qüsurlar olan uşaqlar üçün qruplar açdım. Tibbi avadanlıqlar gətirdim. Respublikanın baş oftalmoloqunu bu işə cəlb etdim. 12 nömrəli poliklinikadan bağçaya həkim təyin etdik. Uşaqlara yüksək dərəcədə xidmət edirdik.

Böyük əziyyət bahasına mən onlara proqram da hazırladım. Bu sahədə kitabım da var. O kitab üzərində nə az, nə çox, düz iki il çalışdım, çap etdirdim. Sonda Uşaqlar az olduğu üçün qrup ləğv olundu.

Bizdə valideynlər arasında təbliğat, maarifləndirmə işi zəif aparıldığından fiziki cəhətdən qüsurlu uşaqlarımızın çoxu sağlam uşaqlarla bərabər, körpələr evinə, bağçalara gedə bilmirlər. Bu uşaqların kompleksdən, sıxıntıdan xilas yolu təhsil, tərbiyə müəssisələridir.

Mən işlədiyim yerdə müdir kimi, tərbiyəçi kimi yox, ulu öndərimiz Heydər Əliyev kursunun davamçısı kimi çalışıram. Heydər Əliyev nə deyirdi? Deyirdi ki, uşaqlar bizim gələcəyimizdir. Onlar sağlam, gümrah, xoşbəxt böyüməlidirlər.

Biz də ulu öndərin bu sözlərini işimizdə əsas tuturuq.

Bağçamızda heç bir uşaq müəssisəsində olmayan unikal Heydər Əliyev muzeyi açmışıq. Orda ulu öndərlə bağlı kitablar, sənədlər, şəkillər, xatirələr öz əksini tapıb.

Balalarımızla, körpələrimizlə bağlı gördüyümüz işlər dövlətmizin diqqətindən kənarda qalmayıb.

Əvvəllər də, elə indinin özündə də heç vaxt imkan verməmişəm ki, kimsə uşağına evdən bir şey gətirsin. Sponsor yoluyla, şəxsi vəsaitim hesabına uşaqların sağlamlığı, fiziki tərbiyəsi üçün əlimdən gələni etmişəm. Bunu ona görə etmişəm ki, uşaqlar qayğıdan məhrum olmasınlar, sıxıntı çəkməsinlər.

Prezident İlham Əliyevin bu yaxınlarda məmurların ərköyün övladları ilə bağlı iradları məni də ciddi düşündürdü. Görünür uşaqların tərbiyəsi ilə lap erkən vaxtlardan ciddi şəkildə məşğul olmaq lazımdır.

Qrupların hamısında uşaqların əqli inkişafı üçün kompyuterlərimiz var. Bağçamızda 2–3 yaşından başlayaraq uşaqlar əməyə alışdırılır. Qrupların hamısında dibçəklərdə əkilmiş müxtəlif güllər, bəzək ağacları, kolları var. Gündə bir uşaq növbə ilə o çiçəkləri, gülləri sulayır, onlara qulluq edir. Yaz vaxtında hər qrup öz balaca əkin sahəsində işləyir. Ləklərdəki bitkilərə qulluq edir. Bu əmək tərbiyəsi uşaqlar, körpələr üçün çox gərəklidir. İki, üç, dörd, beş yaşında olan uşaq əməyə alışır, onda torpağa, ana təbiətə məhəbbət hissi oyanır. Mən müşahidə edirəm, uşaqlar bir ağacı əkəndə, onu sulayanda, dibini belləyəndə necə sevinirlər.

Hər dəfə rayona gedəndə çoxlu ağac, gül kolları, peyin, gübrə gətirirəm. Uşaqlar hamısı başıma yığışır, birlikdə o ağacları torpağa basdırırıq, gübrələyirik, sulayırıq. Əkib–becərdiyimiz ağacların bir çoxu artıq meyvə gətirib. Biz yayda, payızda o meyvələri uşaqlarla birlikdə yığırıq, kompot hazırlayırıq, şirə çəkirik.

Körpələrimizi ailəsinə, vətəninə sevgi ruhunda böyüdürük, tərbiyə edirik. Çünki ailəsini, atasını, anasını, doğmalarını, dostlarını sevməyən insan heç vaxt vətəninin təəssübünü çəkməz. O sevgiylə böyüyən uşağın qəlbində vətən həmişə müqəddəs, bölünməz olacaq.

Hər il 20 Yanvar günü, Xocalı şəhidlərinin və 1918–ci il mart qırğınları şəhidlərinin anım günləri bağçamızın uşaqları qruplarla Şəhidlər Xiyabanını, Xocalı abidəsini ziyarət edirlər, bağçadakı şəhidlərə həsr olunmuş eksponatların önünə qərənfillər düzürlər. Belə unudulmaz anlar uşaqların yaddaşında əbədi həkk olunur.

Bu bizim hərbi vətənpərvərliklə bağlı birinci məşğələmiz olur. Uşaq əyani şəkildə görür və dərk edir ki, bizim düşmənimiz kimdir və əsgərlərimiz vətən uğrunda niyə şəhid olublar.

Mən Respublikanın təhsil əlaçısıyam. Diplomlar, fəxri fərmanlarla təltif olunmuşam.

Bağçamız “İlin ən yaxşı təlim–tərbiyə müəssisəsi” adını qazanıb. İdman ilində, ekologiya ilində yüksək yer tutmuşuq, uşaqlarımız bir çox müsabiqələrin qalibi olublar.

Balaca dostlarımız indi qarşıdan gələn Novruz Bayramı karnavalına hazırlaşırlar.

Hər uşaq bir dünyadı, bir möcüzədi. Onları sevmək, qayğısını, nazını çəkmək, sağlam böyümələri üçün çalışmaq mənim gündəlik qayğılarımdı.

Özüm də anayam. Həyat yoldaşım hüquqşünasdır. Sevinirəm ki, oğlumuzu Azərbaycana layiq övlad kimi böyütmüşük. Ay işığı iki nəvəm var. Onlar hər axşam yolumu gözləyirlər.

Mən xalqımızın gələcəyi olan övladlarımızın təlim və tərbiyəsi üçün çalışdığım üçün özümü xoşbəxt sayıram.

Söhbəti yazdı:

Zülfüqar ŞAHSEVƏNLİ

Respublika.- 2013.- 1 mart.- S. 15.