Qələbəyə aparan yol və ya “Xilaskar güllə”

Heç vəchlə unutmayacağım cəbhə xatirələrimi yaşadığım hisslərin, gözümlə gördüklərimin təsiri altında qələmə alıram. Tanışlıq üçün deyim ki, orta məktəb illərindən həvəsim əsasən dəqiq elmlərə, texniki sahəyə olub. Odur ki, 2007-ci ildə təhsil aldığım Masallı rayonu, Ərkivan qəsəbəsi, şəhid Əlvan Bağırov adına tam orta məktəbi bitirəndə sənədlərimi Azərbaycan Texniki Universitetinə verdim. Elektrotexnika mühəndisi ixtisasına yiyələndim. 2011-13-cü illərdə hərbi xidmətdə olanda, üç aylıq zabitlik kursunu bitirdiyim üçün leytenant rütbəsində taqım komandiri idim. Hərbi xidməti başa vurub mülki işimə qayıtdım. Ailə qurdum. İki oğlum - Ariflə İslam dünyaya gəldi...

Bu yazıya haradan, necə başlayacağımı bilmirəm... Axı mən qələm adamı - yazıçı, jurnalist deyiləm. Bir həqiqət də var ki, bəzən insan yaşadıqlarını olduğu kimi ifadə edə bilmir. Amma necə olsa, xatirəmi qələmə almaqda israrlıyam. Bu, Vətən müharibəsində qan-qadanı görmüş bir zabit olaraq mənəvi borcumdu. Qoy gələcək nəsil - Arifin, İslamın yaşıdları atalarının keçdiyi həyat yolundan xəbərdar olsunlar, bizim Vətənə sədaqətimizi, yolunda canımızdan keçməyə hazır olduğumuzu bilsinlər. Bu yolda nə qədər igidlərimiz şəhidlik zirvəsinə ucaldılar. Himnimizdə deyildiyi kimi, Vətən, Torpaq, Müstəqil Azərbaycan uğrunda can verməyə hazır olan, qan tökməyə qadir olan atalarının Qarabağın işğalda olan torpaqlarını azad edərək bütün yaşayış məntəqələrinə sancdığı Üçrəngli Bayrağı ləyaqətlə, şərəflə qorusunlar. Onların qəhrəmanlığına dastan bağlasınlar, mahnılar bəstələsinlər, kitablar yazsınlar, filmlər çəksinlər. Qoy gələcək nəsillər Azərbaycan oğullarının rəşadətindən örnək götürsünlər...

Böyük Qələbə ilə başa çatan 44 günlük müharibənin hər günü dərsliklərdə əks olunacaq, ən yeni tariximizin şərəfli səhifəsi kimi millətimizin yaddaşına yazılacaq. Çünki, bu şanlı tarixi Müzəffər Ali Baş Komandanın rəhbərliyi altında igid döyüşçülərimiz, Şəhidlərimiz, Qazilərimiz öz qanları, canları bahasına qazandılar. Xalqın da, Ordumuzun rəşadətli əsgərlərinin də yüksək olan milli ruhu Dəmir yumruq əməliyyatlarının uğurlarını gerçəkləşdirdi. Bütün bunlardan sonra kar, kor dünya Azərbaycan həqiqətlərinə, onun gücünə, qüdrətinə şahid oldu.

...Otuz il əvvəl - hələ mən və mənim yaşıdlarım dünyada olmayanda, nələr olmuşdu, Vətənin başına nə qovğalar açılmışdı, gözəllər gözəli Qarabağımızı kimlər talan etmişdi, biz bunları böyüklərimizdən eşitmiş, mətbuatdan oxumuşduq. Birinci Qarabağ savaşının dəhşətlərini, ağrı-acısını yaşayanların söhbətindən xəbər tutmuşduq. Xocalı müsibətini dəfələrlə televiziyadan izləmişdik. Soydaşlarımızın müsibətini bilincə, dişimiz dil-dodağımızı kəsirdi. Bəzən atalarımızı, babalarımızı qınamaqdan da çəkinmədik: Axı, niyə belə olmalıydı?.. Görünür, bir çox suallara cavab verməyin də vaxtı, vədəsi varmış. Buna Zaman hökm verəcəkmiş...

Gözlənilən vaxt gəlib çatmışdı. VƏTƏN öz igidlərini otuz il düşmən tapdağı altında inləyən gözəl Qarabağın xilası naminə qəvi düşmənlə döyüşə çağırırdı. Daha sonra ölkə başçısı, Müzəffər Ali Baş Komandan İlham Əliyevin xalqımızı Vətən uğrunda mübarizədə birliyə səsləyən müraciəti, torpaqlarımızı azad edəcəyimizi inamla bəyan etməsi xalqı müqəddəs amal uğrunda birləşdirdi. Həmin vaxt ehtiyatda olan istehkamçı zabit kimi ön cəbhədə olmağımı dərk etdim (hərbi dildə deyildiyi kimi, istehkamçı döyüşə birinci atılır, döyüşü hamıdan sonra tərk edir).

Sentyabrın 21-i saat 9-da hərbi komissarlıqda olmalıyam. Hələ nə baş verdiyini tam dərk etməyən Arifi, İslamı yanıma çağırdım. Anası onlara ötən həftə aldığım “əsgər paltarı”nı geyindirmişdi. Xoş əhvalla, gülərüzlə ikisini də bərk-bərk sinəmə sıxdım. Boylarını süzdüm, gözlərinə baxdım... Anaları kövrəldiyini, yaşla dolu gözlərini gizlətmək üçün bir bəhanəylə mətbəxə keçdi... Mənsə həmin anlarda hər şeyi olduğu kimi yaddaşıma köçürmək istəyirdim. Baxışlarımla hər yeri həyəcanla nəzərdən keçirirdim. Beş il kirayədə yaşadığımız ikiotaqlı mənzilin daşı, divarı, şəbəkəli qapısı, hətta qəbiristana açılan pəncərəsi belə mənə elə doğma göründü ki...

On yaşım olanda dünyasını dəyişən anamın şəkli qarşısında dayandım. Gülümsəyən gözlərini, mehriban çöhrəsini baxışlarımla oxşadım və həmişə olduğu kimi, indi də ona ürəyimdəkiləri açdım: “Ağır, həm də şərəfli bir yola çıxıram, Ana! Sən məni dünyaya bu müqəddəs yolun yolçusu olmaq üçün gətirdin. Bu məqamda birgə olduğumuz günləri xatırlayıram. Birinci sinifdə oxuyanda mənə “Azərbaycan” şeirini sən öyrətdin. İndi boynumda olan haqqı ödəməyin vaxtıdır. Bilirəm, indi yanımda olsaydın, bütün gecəni yatmayıb dua-səna edəcəkdin. Başımın üstündə “Qurani-Kərim”i saxlayıb məni Allaha tapşıracaqdın. Arxamca bir qab su atacaq, titrəyən səsinlə “sağ get, salamat qayıt” ,- deyəcəkdin... Gedirəm, ana, bilirəm ki, müqəddəs ruhun daim məni qoruyacaq...”. Və yola düşəndə uşaqlarımın anası arxamca su atdı. Bu anlarda qəlbimi çulğamış hisslərimə hakim olmağa çalışırdım...

Qismən səfərbərlik elan edildiyindən komissarlığın həyəti qələbəlik idi. Düşmənlə qanlı savaşda olaraq qalib gəlməyi yeganə məqsədi bilən, bütün şüuru ilə dərk edən gənclər komissarın oxuduğu siyahıda adlarını eşitmək istəyirdilər. Adı siyahıda olmayanlar təkid edirdilər... Qürurverici mənzərəydi. Mənimlə yanaşı dayanmış atam, qardaşım, əmim bu qələbəliyin içində lap yaxın günlərdə hərb tariximizə qəhrəmanlıq salnaməsi yazacaq gəncləri məhəbbətlə süzürdülər. Bir qədər kənarda, yola salanların arasında həmişə həyanım olmuş, uğurlarıma sevinmiş, kədərimi, sevincimi bölüşdüyüm, ziyası ilə yolumu işıqlandırmış, hamının hörmətlə “Ayiq müəllim” - deyə müraciət etdiyi, mənim isə “bircə dayım” deyib, şəfqətinə, böyüklüyünə sığındığım Ayiq Səmədov dayanmışdı. O, həmişəki kimi, şux ovqatla məni qucaqladı. Halımı, əhvalımı sınayıcı nəzərlə süzdü... və ayrılanda ərklə çiyinlərimi sıxıb özünəməxsus tərzdə: - “Cəsarət, dəyanət, qorxmazlıq və lazımi anda özünü fəda etmək nəslimizə xas olan keyfiyyətdir, bunu unutma!” - dedi...

Yolumuz Qarabağadı. Bizi aparan avtobusun sürücüsü sanki vətənpərvər ruhlu mahnılardan çələng hörmüşdü... Bir neçə döyüşçü coğrafi biliyini nümayiş etdirirmiş kimi elə hey mübahisə edirdilər. Füzuliyə çatanda Qarabağın tutqun çöhrəsi, sıxıntılı mənzərələri məndə acı hisslər doğururdu: “Mənim gözəl diyarım, bir vaxtlar sənin necə gözəl çağların vardı, gur çayların, çiçəkli vadilərin, uca dağların, qırqovullu meşələrin görənlərin gözünü oxşayırmış. Torpağını əkib-becərən, sadə, əməksevər övladların necə bəxtiyar idi...”.

Üzücü, sakit 26 sentyabr gecəsi başçısı olduğum taqımla səngərdə dayanıb komandirin əmrini gözləyirdik. Hər dəqiqə bizə bir il kimi görünürdü. Quşların pırıltısı belə sinirləri tarıma çəkirdi. Rota komandiri bizimlə tez-tez əlaqə saxlayırdı. Növbəti dəfə yerləşdiyimiz səngərə girdi, yaxınlaşıb mənə bir avtomat gülləsi verərək sakit, təmkinli tərzdə dedi: “Kaş ki, bu güllədən istifadə etməyəsən. Amma, müharibədir, hər şey ola bilər...”.

Mənə verilən bu əlahiddə güllənin mahiyyətini, təyinatını yaxşı bilirdim. Əsir düşməkdən məni qoruyacaq “xilaskar güllə”...

Artıq, dan yeri sökülürdü. Tarixə yazılacaq 27 sentyabr. Komandiri olduğum istehkamçı dəstə “Allahu-Əkbər” sədası ilə irəli atıldı. Bu, bizim Füzuli uğrunda ilk döyüşümüz idi... Detallarına varmayacam. Döyüşə-döyüşə Burğa dərəsindən düşmənin mövqeyinə tərəf irəliləyirdik. Göydən yerə sanki yağış təki mərmi yağırdı. Gündüz saat dörd olardı. Düşmənin minomyotlardan atdığı mərmilərdən bir neçəsi söykəndiyimiz səngərə düşdü. Zərbənin gücü həmin anda məni qaldırıb yerə vurdu... Kəllə-beyin travması aldığımdan bir müddət özümdə olmamışam. Zərbədən beynim silkələnir, qulaqlarım guruldayır, heç nə eşitmirdim.

Özümə gələndə gördüm, yoldaşımızdan biri həlak olub... İlk döyüşün, ilk şəhid əsgərin bizdə yaratdığı ağır, üzücü əhvalın nə demək olduğunu sözlə ifadə etmək mənim üçün çox çətindir. Amma döyüşdükcə müharibənin qanunlarına alışırsan. Anlaşılmaz qorxu, həyəcan geridə qalır. Onun yerini vətənpərvərlik hissi, müqəddəs amal uğrunda apardığın savaşın məsuliyyəti tutur. Başqa heç nə barədə düşünməyə belə vaxt olmur. Yalnız irəli! Bir-birinin ardınca Füzulinin Alxanlı kəndində, Kənd Horadizdə, yaddaşımı itirdiyim üçün adını unutduğum Cəbrayılın neçə-neçə kəndində, Dostlar bulağında, Xocavəndin Tuğ kəndində, Böyük Tağlarda Azərbaycan bayrağını sancdıq. Zəfər sevincinin yaratdığı qürurverici anlar yaşadıq. Bu şanlı qələbələrin qazanılmasında qəhrəman şəhidlərimizin, yaralı əsgərlərimizin şücaəti misilsizdir, ağrı-acısı bu gün də qəlbimizi göynədir.

Xüsusilə, 10 yaşlı qızını, 11 yaşlı oğlunu nənəsinə tapşırıb Vətən müharibəsinə yollanan tibb bacısı, bütün döyüşçülərə doğma bacı olan Arəstə xanımın həlakı hamımızı sarsıtdı. Təcili yardım maşınında yaralılara ilk yardım göstərəndə düşmənin snayper gülləsi sinəsindən dəymişdi... Düşünürəm, şəhid bacımız Arəstə Baxışovanın qəhrəmanlığını əbədiləşdirmək qələm sahiblərinin mənəvi borcudur...

Noyabrın 10-nunda Ali Baş Komandan İlham Əliyev televiziya ilə çıxış edib Azərbaycan xalqını tarixi Qələbə münasibətilə təbrik etdi. O gecə sevincdən səhərə qədər yatmadıq. Bir-birimizi qucaqlayıb təbrik edir, Vətən haqqında mahnılar oxuyurduq. Şadlığından ağlayanlar da vardı. Bütün gecəni keçdiyimiz döyüş yolundan fəxrlə danışırdıq. O gecə Şəhidlərimizi bir-bir xatırlayıb ruhlarına dualar oxuduq. Hospitallarda müalicə olunan qazilərimizi xatırladıq. Unudulmaz anlar idi...

İki gündən sonra müalicə almaq üçün hospitala göndərildim. Həkimlər gecikdiyimi bildirsələr də, tezliklə sağalacağımı dedilər. Müalicə hələ də davam edir... 2021-ci il, yanvar ayının 9-da ordudan tərxis olunub, bir an da gözümün qarşısından getməyən doğmalarımın, ailəmin yanına alnıaçıq, vüqarla qayıtdım. Məni qarşılamaq üçün “əsgər paltarlarını” geyinmiş Ariflə İslama zabit salamı verdim. Otağa girib anamın şəklini, gülər üzünü öpdüm. Sonra da “xilaskar gülləni” ömür-gün yoldaşıma verib tapşırdım ki, onu həmişəlik saxlasın, gələcəkdə nəvələrinə “xilaskar güllə”nin nağılını danışsın.

Və yeri gəlmişkən döyüşə qatıldığım ilk gündən mənə həyan olan İmaməliyə, Orxana, Nihada, Asimə, Toğrula və digər dostlarıma təşəkkür edirəm. Döyüş bölgəsində olarkən, mənə və əsgər yoldaşlarıma baş çəkən, döyüşçülərə maddi kömək, ailəmə mənəvi dəstək göstərən əməkdaşı olduğum “Bank Respublika”nın rəhbərliyinə sonsuz minnətdarlığımı bildirirəm...

“Heç kəs unudulmur, heç nə yaddan çıxmır!” - zahirən şüar kimi səslənsə də, əslində həyatın doğurduğu gerçək bir misaldır. Müzəffər Ali Baş Komandan İlham Əliyevin Sərəncamı ilə fəxri adlara layiq görülənlər arasında adımı görəndə keçirdiyim qürur hissi sinəmə sığmırdı: “Füzulinin azad olunmasına görə” və “Xocavəndin azad olunmasına görə” medalları ilə təltif edilmişdim.

Füzuli uğrunda döyüşlərdə göstərdiyim şücaətə görə, mənə vaxtından əvvəl baş leytenant rütbəsi verildi.

Gələcək nəsillər bilməlidir ki, İkinci Qarabağ savaşı Xeyirlə Şərin savaşı idi. Bu savaşda müttəhim 200 ildən bəri dədə-baba torpaqlarımızı öz havadarlarının köməyi ilə mərhələ-mərhələ işğal edən, soydaşlarımıza qaçqınlıq, məcburi köçkünlük ağrısı yaşadan faşist xislətli ermənilər, nəhayət, 30 ilə yaxın bir zamanda Dağlıq Qarabağ və onun ətrafında olan 7 rayonu öz murdar tapdağı altında saxlayan Ermənistan rəhbərliyi və onun işğalçı ordusu olub.

Bu gün inamla deyirik ki, 44 günlük Vətən müharibəsində Müzəffər Ali Baş Komandanın rəhbərliyi altında Azərbaycan ordusunun cəsur əsgərlərinin və xalqımızın milli ruhunun, birliyinin təntənəsi Zəfəri, Böyük Qələbəni labüd etdi.

Rövşən MEHTİYEV,

Vətən Müharibəsi qazisi,

ehtiyatda olan baş leytenant.

Respublika.- 2021.- 30 mart.- S.9.