Erməni vəhşiliyinin kulminasiyası

Azərbaycanın Tovuz rayonunun Ermənistanla həmsərhəd olan Əlibəyli kəndində partlayıcı qurğunun işə düşməsi nəticəsində 1998-ci il təvəllüdlü Şahmalıyeva Aygün Zirəddin qızının həlak olması, onun anası 1979-cu il təvəllüdlü Şahmalıyeva Elnarə Məmmədtağı qızının isə yaralanması cəmiyyətimizdə və beynəlxalq aləmdə şok yaradıb. Xəbər Rusiya, Turkiyə, İran, Gürcüstan və digər ölkələrin mediasında yayımlanıb və dünya ictimaiyyəti növbəti dəfə erməni şərəfsizliyinin şahidi olub.

Xroniki erməni xəstəliyi- uşaq qatilliyi sindromu

Xatırladaq ki, partlayıcı qurğu quraşdırılmış “itəbənzər” uşaq oyuncağı ermənilər tərəfindən Əlibəyli kəndinə daxil olan Tovuz çayına buraxılıb. Həmin ərazidə oynayan Cəfərov Elsəvər Həsən oğlu və Şahmalıyeva Aygün Zirəddin qızı oyuncağı taparaq evə gətiriblər. Evdə oynayan zaman partlayış baş verib. Nəticədə 13 yaşlı Aygün həlak olub, anası isə yaralanıb.

Xatırladaq ki, 1994-cü ildə də həmin ərazidə analoji hadisə baş vermişdi. Belə ki, ermənilər tərəfindən çaya buraxılan oyuncağı götürərkən partlayışın baş verməsi nəticəsində 2 azyaşlı uşaq həlak olmuş, 1-i isə yaralanmışdı.

Cari ilin martında cəbhə xəttində erməni əsgərlərinin açdığı atəş 9 yaşlı azərbaycanlı uşağın həyatına son qoymuşdu. Erməni snayperlərinin açdığı atəş nəticəsində həyatını itirən 9 yaşlı Ağdam rayon sakini Fariz Bədəlovun ölümü çoxlarını təəssüflərdirməklə yanaşı, ermənilərin iç üzünü bir daha dünyaya nümayiş etdirdi.

Azərbaycan, Rusiya və Ermənistan prezidentlərinin Kazanda keçirdikləri görüşdən cəmi bir neçə gün sonra erməni tərəfin belə vəhşi aksiyanı həyata keçirməsi, əslində, onların sülh danışıqlarındakı qeyri-səmimiliyinin, xalqımıza qarşı yüz illərlə davam edən və son 23 ildə daha da şiddətlənən vəhşi nifrətinin və soyqırım siyasətinin ən bariz nümunəsidir.

Bu hadisə erməni silahlı ordusu uşaq qatili damğasını bir daha möhkəmləndirdi. Separatçı ölkəni müdafiə edənlər bir daha şahidi oldular ki, Ermənistan hakimiyyəti vəhşiliklərdən əl çəkməyərək, hətta uşaqlara belə qıyırlar.

13 yaşlı uşağın qətlə yetirilməsi Ermənistanda ictimai həyatın faşizm ideologiyasına büründüyünü, terrorun dövlət siyasəti səviyyəsinə yüksəldiyini bir daha təsdiq edir.

Ermənilərin uşaq qatilliyi xəstəliyi

Ümumiyyətlə, ermənilərin uşaq qatilliyinin tarixi çox qədimlərə gedib çıxır. Ötən əsrlərdə ermənilər tərəfindən öldürülən uşaqların sayı 100 mindən az olmaz. Ötən əsrin sonlarında bu proses daha böyük vüsət alıb.

Hələ 1905, 1918 və digər illərdə ermənilərin azərbaycanlılara qarşı həyata keçirdiyi soyqırımlarda minlərlə uşaq qətlə yetirilmişdi. Ermənilərin azərbaycanlılara qarşı vəhşiliklərinə sovet dövründə ara verilmişdi, lakin SSRİ-nin son illərində və Sovet İttifaqı dağılandan sonra bu vəhşi qəbilə yenidən köhnə şakərinə qayıtdı.

Keçmiş SSRİ Daxili İşlər Nazirliyinin istintaq materiallarında göstərilib ki, 1988-ci ildə azərbaycanlılar öz dədə-baba yerlərindən zorla qovulduqları zaman 216 soydaşımız qətlə yetirilib. Həlak olanların arasında 23 uşağın olduğu bildirilir. Aparılan araşdırmalar göstərdi ki, bu rəqəm daha böyükdür. Elə kənd var ki, qətlə yetirilən uşaqların sayı 23-dən yuxarıdır. Sadəcə olaraq, daşnakları üstümüzə qızışdıranların bu etirafı da diqqət çəkməlidir.

1988-ci il dekabrın 5-də Hamamlı şəhərində (Spitak) 17 azyaşlı uşağı iri diametrli boruya dolduraraq hər iki tərəfini qaynaq etdilər. Borunu hündür uçurumdan tullayaraq fidanları qətlə yetirdilər. Elə həmin ilin noyabrında Quqarkda da bu cür hadisə həyata keçirilmişdi.

70-ə yaxın 5 yaşından 12 yaşına kimi uşağı 20 metr uzunluğunda 1,5 diametrdə boruya dolduraraq hər iki tərəfini bağlayıblarmış. Yalnız dekabrda baş verən zəlzələ zamanı köməyə gələn fransalı xilasedicilər bu qətliamın üstünü açaraq dəhşətə gəlmişdilər.

Dünya birliyi erməni terrorunu görmür?

Jurnalist həmkarımız M.Nərimanoğlunun “Dağların sinədağı” adlı kitabında oxuyuruq: “Kəlbəcərin şəhidlik qisməti ilk dəfə süd qoxulu 8 körpəyə düşdü”. Ermənilərin qətlə yetirdiyi bu fidanların- Sahil Məmmədov (10 yaş), Razim Salmanov (8 yaş), Anar Valehov (7 yaş), Cahid İbişov (10 yaş), Səxavət Dəmiroğlu (14 yaş), Natiq Əsgərov (14 yaş), Bəxtiyar Xəlilov (11 yaş) və Azər Orucovun (7 yaş) görən günahı nə idi? Onlar ermənilərə nə etmişdilər? Hansı kəndinə basqın edib, hansı “harsını”na güllə atmışdılar?

Ağır döyüşlərdə, yerdən, göydən atılan atəşlərdən həlak olanlar arasında təsadüfən uşaqların olması mümkündür. Amma 1989-cu ildə Kərkicahanda öz bağlarında oynayan 11 yaşlı Nadir İbrahimovla 9 yaşlı Nicatın ermənilər tərəfindən güllələnməsi hansı insanlığa sığır? 1988-ci ildə Sevan şəhərində 22 nəfər azərbaycanlı uşağını su quyusuna ataraq boğublar.

Təəssüflər olsun ki, Azərbaycan xalqı öz yaxın tarixində erməni tərəfin bu tip insanlıq əleyhinə cinayətlərini onlarla körpənin qətlə yetirildiyi Xocalı faciəsi zamanı da yaşamaq məcburiyyətində qalıb. Bu kimi əməlləri çox sadalamaq olar. Lakin dünya birliyi erməni terrorunu sanki görmür.

Hətta vəhşi heyvanlar belə körpələri öldürmür

Ermənilər tərəfindən törədilmiş qətl hadisələrini, ağlagəlməz işgəncə növlərini araşdırarkən, bu deyilənlərlə baş verən vəhşilik heç müqayisə olunmur. Uşaqlarla bağlı, körpələrlə əlaqədar onların həyata keçirdikləri qətl hadisələrinin xronoloji ardıcıllığını nəzərdən keçirəndə, bunların insan tərəfindən edildiyinə inanmırsan.

Təbiətdə də vəhşilər arasında bu cür münasibətin mövcudluğu müşahidə edilməyib. Ən nəhəng və vəhşi sayılan timsahın acgözlüklə yediyi tısbağa sayılır. Amma təbiətşünaslar yazırlar ki, timsah heç vaxt tısbağanın yavrusuna toxunmur (bu barədə səndli film də var), əksinə, onu ağzına alaraq suya salır ki, quraqlıqdan əziyyət çəkməsin.

1918-ci ildə erməni silahlı quldurları Türkiyənin Katranlı kəndinə hücum edərək, ətraf yaşayış məntəqələrinin əhalisini qılıncdan keçiriblər. Bu qanlı savaşda daşnaklar 1400 uşağı odda yandırıblar. 1918-ci il yanvar ayının 28-də Gəncənin Zağalı kəndində ermənilər 15 uşağı vəhşicəsinə qətlə yetiriblər.

Həmin il Şamaxıda qırğınlar törədən daşnaklar 1277 uşağa işgəncə verərək öldürüblər. 1920-ci il yanvarın 6-da ermənilər Naxçıvanın Bılağ kəndində atəşə tutduqları yüzlərlə insanın arasında işgəncə ilə 25 uşağın həyatına son qoyublar. Elə həmin ilin müxtəlif aylarında öz torpaqlarımızda yüzlərlə uşaq ermənilər tərəfindən min bir əzabla qətlə yetirildi.

Təkcə Zəngəzurda güllələnən 7729 nəfərdən 2196-sı azyaşlı uşaq olub. Faktlarla üzləşdikcə dəhşətə gəlirsən. Körpəni güllələmək, onu təndirə atmaq, yabaya, süngüyə keçirmək, şişə taxmaq, parça-parça edib quduzlara tullamaq sanki erməninin adi məşğuliyyətidir.

Ermənilər özlərinin vəhşi olduğunu təsdiq edirlər

“Ermənilərin anası” adlandırılan Silva Kaputikyan da ötən əsrin sonlarında öz qaragüruhçu kütləsi qarşısında çıxış edərək, bir məsələni daha çox qabardırdı: “Sən türk öldürməkdən qürur duymalısan”.

Başqa bir erməni şovinisti Artunyan isə “türk öldürməyən erməni öz əli ilə özünü öldürsün”,- deyirdi. Yazıçıları Zori Balayan “Ocaq” kitabı yazaraq erməniləri türklərə qarşı tükürpədici müharibəyə çağırırdı və bu münaqişə də məhz onlar tərəfindən törədildi.

Zori Balayanın internetdə yayımlanan tükürpədici məlumatları isə bu qətllərdən də betərdir. O, 1996-cı ildə “Ruhumuzun canlanması adlı” bir kitab yazıb. Oradakı bir məlumatı olduğu kimi oxuculara çatdırırıq: “13 yaşındakı türk uşağının başından, sinəsindən və qarnından dərisini soydum. Saata baxdım, türk uşağı 7 dəqiqə sonra qan itirərək öldü.

İlk sənətim həkimlik olduğuna görə humanist idim. Ona görə də türk uşağına etdiyim bu əməllərə görə də özümü xoşbəxt saymadım. Amma ruhum xalqımın bir faizinin qisasını aldığı üçün sevincdən qürurlanırdı. Dostum Xaçatur daha sonra ölmüş türk uşağının cəsədini hissə-hissə doğradı və onu türklə eyni kökdən olan itlərə atdı”.

David Xeyriyan adlı birisi “Xaç naminə” kitabında yazıb: “Fevralın 26-da meyitləri daşıyıb Daşbulaq yaxınlığındakı bataqlığa tökdülər və cəsədlərdən keçid-körpü düzəltdilər. Mən ölülərin üstündən keçməyə qorxurdum. Tərəddüd etdiyimi görən polkovnik Ohanyan mənə dedi: “Qorxma, ürəkli keç. Bu hal müharibənin qanunlarından biridir”. Mən qana bulaşmış 9-11 yaşlı uşağın və digər meyitlərin üstündən adlayıb bataqlığı keçdim. Çəkmələrim və şalvarımın balağı qana batmışdı”.

Eçmiədzində ermənilər azərbaycanlı qadın Roza Bəktaşini və onun iki körpə qızını çox dəhşətli şəkildə qətlə yetiriblər. Ermənilər onların hər üçünü çoxlu sayda ilanların olduğu xəndəyə atır və onun kənarında dayanaraq ilanlar tərəfindən hansı əzablara, dəhşətlərə məruz qalan azərbaycanlı qadın və qızların necə fəryadla can verməsini seyr ediblər.

Erməni vəhşiliyi tarixin qara səhifələrində

Kulqe adlı xristian mənsubiyyətli bir araşdırmaçı çar Rusiyası dövründə tərtib etdiyi protokolda türklərin məruz qaldığı dəhşətli səhnələrin təsvirini verib. Diri-diri divara hörülən, kürəyinə samovar bağlanan, gözlərinin qarşısında körpələrinə sitəm edilən qadınların ağır halından yazıb.

Kulqe bildirib ki, onu dəhşətə gətirən rəhmsiz “insan”ların cinayət dolu əməlləridir. O, uşaq meyitlərinin itlər tərəfindən necə gəmirildiyini təsvir edən şəkillər də çəkib.

Erməni tarixçisi A.Lalayan da öz quldurlarının tükürpədici əməllərindən bəhs edərək yazırdı: “Daşnak dəstələri türk qadınlarının və uşaqlarının, qocaların və xəstələrin qarşısında maksimum cəsarət nümayiş etdirirdilər. Onlar insanları - öz qurbanlarını eybəcər hala salırdılar”.

Daşnak Vahramın “qoçaqlığı” isə daha dəhşətlidir: “Mən heç nəyi nəzərə almadan türkləri qırdım. Lakin bəzən gülləyə heyfim gəlirdi. Bu itlərə qarşı ən yaxşı üsul odur ki, döyüşdən sonra salamat qalanların hamısını su quyusuna doldurub üstünə ağır daşlar atasan. Belə də etdim. Bütün qadınları, uşaqları quyuya doldurub üstünə ağır daşlar tökdüm”.

Ötən əsrin əvvəllərində qaniçən Hamazaspın əmri ilə daşnaklar Qubada 4 qadın və 2 uşağı meydana gətiriblər. Bu qəddar quldurun tapşırığı ilə uşaqların başını kəsiblər, qadınları isə süngü ilə ikiyə bölüblər. Meydanda ah-nalə yüksələndə, Hamazasp əsgərləri cərgə ilə düzdürərək dinc əhaliyə atəş açmağı əmr edib...

Akademik Ramiz Mehdiyev “Gorus-2010: Absurd teatrı mövsümü” kitabında yazır: “Ermənistanda hətta ən yeni, lap yaxın keçmişdəki, bu gün yaşayan nəslin şahidi olduğu tarixi faktları danmaqdan, xronologiyanı təhrif etməkdən, səbəb və nəticənin yerlərini dəyişməkdən utanmırlar. Məsələn, ermənilər hər yerdə Sumqayıt, Kirovabad və Bakıdakı talanlardan danışırlar, lakin Qafanda, Meğridə, Əsgəranda, Quqarkda talan və qətllərin arxasında durduqlarını dilə gətirməməyə çalışırlar. Bu hadisələr zamanı Ermənistanın azərbaycanlı əhalisi Azərbaycan şəhərlərində yaşayan ermənilərdən dəfələrlə çox ziyan çəkmişdir”.

Ən dəhşətlisi də budur ki, onlar uşaqlara güllə atmışdılar. Deyək ki, tarix çox yaraları sağaldır, bəs Tanrı necə, bu uşaq qatillərini bağışlayacaqmı?!

Elçin Bayramlı

Səs.- 2011.- 16 iyul.- S. 13.