Bir mahnının
izi ilə, yaxud qıpçaq qızı “Sarı Gəlin”
Anan ölsün, nənən ölsün, yoxsa Sinan
ölsün “Sarı Gəlin”
“Sarı Gəlin”
mahnısını dinləyən hər bir azərbaycanlı
üçün bu mahnı olduqca doğmadır. Əvvəla,
ona görə ki, mahnının sözləri oğuz
türklərinin Boyat boyunun yaratdığı ədəbi
üslubda, bayatı janrında yazılıb. Cəmisi yeddi
hecadan ibarət, olduqca sadə vəzndə yazılmış
bu sözlər bayatı janrının bütün müsbət
keyfiyyətləri, axıcılığı, sadəliyi,
aydın ifadə tərzi və məhz xalq dili ilə
yazıldığı üçün çox sevilir.
Bayatı yalnız türklərə aid bir
yaradıcılıq nümunəsidir. Bu üslub İraq
türkmənləri və azərbaycanlıların ən
çox istifadə etdiyi xalq yaradıcılığı
nümunəsi olmaqla başqa heç bir xalqın şifahi
yaradıcılığında rast gəlinməyən bir
nümunədir.
Mahnının olduqca
populyarlıq qazanmasının və sevilməsinin ikinci səbəbi
isə onun məzmunu ilə bağlıdır. Mahnıda bir
nakam eşq hekayəsindən bəhs edilir və bu hekayət
olduqca təsirli sözlərlə təsvir olunur. Mahnını
çox sevdirən üçüncü cəhət isə
onun melodiyasının yenə xalq
yaradıcılığının başqa bir nümunəsi
olan aşıq sənətindən qaynaqlanmasıdır. İlk
baxışdan hər nə qədər bu mahnının
aşıq havaları ilə uyğunluq təşkil etmədiyi
təsəvvürü yaransa da, mahnıya diqqətlə qulaq
asdıqda onun melodiyasının alt qatlarından ən qədim
aşıq havalarından olan “İrəvan çuxuru”nun ritmləri
aydın sezilir. Sanki “İrəvan çuxuru” havası
“Sarı Gəlin”də daha ləng, daha aramla, daha həzin və
qəmli şəkildə səslənməklə bu eşq
hekayətinin bitməsini istəmir, bu çarəsiz eşqə
yas tutarcasına həzin-həzin
inildəyir. Bəs, təpədən-dırnağa istər
sözləri, istər musiqisi və istərsə də qəmli
məzmunu ilə türk ruhunun daşıyıcısı
olan bu mahnıya niyə başqaları sahib
çıxmağa çalışır?! Bu mahnının
gerçək tarixçəsi varmı?! Varsa necədir?! Bu
araşdırmamızda yuxarıdakı suallara cavab tapmağa
çalışacağıq.
Xalq hekayəti Sarı Gəlin Hüseyn Cavid
yaradıcılığında
Əvvəla, qeyd etmək lazımdır ki, “Sarı Gəlin” mahnısının mövzusu folklor nümunələrimizdən biri olaraq uzun müddət şifahi xalq ədəbiyyatımızda mövcud olub. Sonra musiqiləşib, daha sonra isə bu mahnının hekayəti böyük dramaturq Hüseyn Cavidin “Şeyx Sənan” əsərinin süjetində qismən öz əksini tapıb. Şeyx Sənanda da, “Sari Gəlin”də də aşiq müsəlman, məşuqə isə xristiandır. Hər iki yaradıcılıq nümunəsi dramatik süjet üzərində qurulub və s. Lakin oxşarlıq bununla bitmir. Ona görə də, daha ətraflı izahata keçək.
Görünür dahi Hüseyn Cavid Şeyx Sənanı yazanda əsərin əsas süjet xəttinə o zamanlar el arasında şifahi folklor nümunəsi kimi mövcud olan hadisəni daxil edib. Əlbəttə, süjet Cavid intellekti, zəkası, elmi-fəlsəfi dünyagörüşü, parlaq istedadı və mükəmməl ədəbi düşüncəsi ilə olduqca zənginləşdirilir. Oxucunu dini fəlsəfə ilə dünyəvi fəlsəfənin ziddiyyətləri, bəlkə də, harmoniyası ilə üz-üzə qoyur. Ancaq eyni zamanda, bu zənginliyin içərisində sadə və səmimi ana xətt, əzəli və əbədi nakam eşq hekayəsi bir inci kimi parıldayır.
Məqsədimiz əsərin bədii keyfiyyətlərini təhlil etmək olmadığı üçün elə buradaca “Şeyx Sənanla” “Sarı Gəlin” arasındakı əlaqənin nə ilə bağlı olduğunu aydınlaşdırmağa çalışaq.
İlkin yazılı
mənbə doğrudan
da ilkdirmi?!
Bu
yarımbaşlığı təsadüfi seçmədik.
Ancaq mövzumuzla birbaşa əlaqədar olduğu
üçün indi istinad edəcəyimiz mənbəni
şərti olaraq ilkin yazılı mənbə
adlandıracağıq (Sonra isə daha qədim yazılı
mənbəyə üz tutacağıq). Bu mənbədə
“Sarı Gəlin” mahnısının tarix ilə bağlı
olduqca maraqlı faktlar var. Mənbə kimi təqdim etdiyimiz əsər
Osmanlı yazarı Ahmet Refik Altunayın “Kafkas yollarında”
adlı xatirələr kitabıdır. Müəllif Birinci
Dünya müharibəsi dövründə yüzbaşı
rütbəsi ilə Osmanlı ordusunda xidmət etmiş bir hərbçidir.
Müharibədən sonra İstanbul Dərülfünunda
(universitetində) Osmanlı tarixi müəllimi olmuş və
müxtəlif vəzifələrdə
çalışmışdır. Birinci Dünya müharibəsindən
sonra ermənilərin türklərə qarşı törətdiyi
soyqırımı və cinayətləri yerindəcə təsbit
etmək və dünyaya çatdırmaq məqsədilə
İstanbulda xarici jurnalistlərdən ibarət bir heyət
düzəldərək, 1918-ci ilin 17 aprel, 20 may tarixləri
arasında Anadoluya səfər təşkil edir. Səfər
çərçivəsində Karsa, Sarıqamışa,
Ardahana, Artvinə, Batuma və s. qədər həmin heyətlə
bərabər gəlib çıxır. Müəllif
Anadolunu dolaşıb erməni vəhşilikləri ilə
yanındakı nümayəndə heyətini tanış etməklə
bərabər, bu faciə ilə bağlı yaranmış
ağıları, folklor nümunələrini bəzi hallarda
isə, ayrı-ayrı insanların şəxsi faciəsini qələmə
almışdır. A.R.Altunay qeyd edir ki, Anadolunun ən ucqar
nöqtələri olmasına baxmayaraq, burada yaşayan insanlar
çox səlis türkcə danışırlar. Bu qeyddən
sonra müəllifin verdiyi şeir və yazı nümunələrinə
baxdıqda aydın olur ki, onun “səlis türkcə” kimi
xarakterizə etdiyi dil Azərbaycan türkcəsidir.
Ardahanın Mərdinik kəndində Əli adlı bir şəxslə
qarşılaşan Altunayın diqqətini onun şəxsi faciəsi və
oxuduğu mahnı çəkir. Əli əslən ermənilərin
viran qoyduğu Oxçu kəndindəndir. Təxminimizə
görə, bu kənd hazırda Ermənistan
Respublikasının Amasiya rayonunun (Şörəil mahalı)
Oxçuoğlu kəndidir... Kəndin əhalisinin bir qismi erməni-rus
birləşmələri tərəfindən
öldürülüb, bir qismi qaçqın
düşüb. Tale Əlini Ardahanın Mərdinik kəndinə
gətirib çıxarıb (Qeyd: Ardahanla Amasiya bitişik
coğrafiya olduğu üçün əhalinin əvvəlcədən
sıx dostluq və qohumluq əlaqələri olub). Əli
şamlı dağlara, Koroğlu təpələrinə,
oradan doğan səhər günəşinə baxaraq elə
həzin türkülər oxuyur ki, elə bil ruhu eşqdən
yanan bu mahnıları yaradan, qəlbinin kədərini (ələmlərini)
həzin bir fəryadla ruhumuza ötürmək istəyən
aşiq o özüdür. Bu fikri Əlini dinləyən
Altunay söyləyir. Onun ən gözəl mahnısı isə
“Sarı Gəlin”dir.
Bir mahnının üç sirri...
R.Altunay mahnının
mövzusu haqqında belə bir hekayə nəql edir. Bir
türk gənci kəndində yaşayan bir xristian
qızı sevir. Səhərlər tarlaya gedərkən
arxasından onu izləyir, axşamlar sürülər
ağıllarına dönərkən sevgilisinin gözəlliyini
seyr edərək ruhunun atəşini təsəlli etməyə
çalışır. Fikrən, hissən qıza o dərəcədə
aşiq olur ki, bir bazar günü əlinə bir xaç
alaraq səhər xristianlarla bərabər kilsəyə gedir.
Bir küncdə durub sevgilisinin və onun dinindən
olanların ibadətini seyr edir. Sonra isə yanıqlı və
həzin səslə aşağıdakı mahnını
oxumağa başlayır:
Vardım kilsəsinə
baxdım xaçına
Mail oldum
bölük-bölük saçına
Qız seni götürəm
İslam içinə
Vay Sinan ölsün
Sarı Gəlin
Ah, seni vermem dünya
malına
Təəssüf ki,
R.Altunay mahnının yalnız bir bəndini verir. Ancaq elə
bu bir bənddəcə olduqca maraqlı informasiya var. Birincisi,
mahnının tarixçəsindən bəlli olur ki, bir
türk gənci öz kəndində yaşayan xristian sevgilisi
üçün bu mahnını yazıb. İkincisi və ən
önəmlisi odur ki, mahnının müəllifinin adı
Sinandır. Üçüncüsü isə odur ki,
xristianlar və müsəlman türklər eyni kənddə
bərabər yaşayırlar. Bu nə deməkdir? Bu suala bir
az sonra cavab verəcəyik. İndi isə biz artıq bilirik
ki, mahnının müəllifi Sinan adlı bir müsəlman
türkdür (müsəlman türk sözünü təsadüfi
işlətmirik:-1). Biz həm də onu bilirik ki, Anadoluda Sinan
kimi tələffüz olunan adı biz Sənan kimi ifadə
edirik. Deməli mahnıdakı Sinan ilə Hüseyn Cavidin Sənanı
eyni şəxsdir.
Şeyx Sənan fəlsəfəsi və məhəbbət
Böyük Cavid isə
bu hekayəni fəlsəfi dramaya çevirmək
üçün Sənanı Mədinəyə, Məkkəyə
apararaq onu İslam dinində şeyx rütbəsinə qədər
ucaldır. Sadə xristian qızını isə rahibəyə
çevirir. Beləliklə, məsələni dramatikləşdirir,
ona ümumi dini-fəlsəfi və dini ictimai kontekstdə
yanaşır.
Dini
ayrı-seçkiliyin və mövhumatın insanlığa gətirdiyi
bəlaları qabarıq şəkildə təqdim etməklə
insanlara ibrət dərsi verməyə
çalışır. Eyni zamanda, xristian və İslam
dininin ümumi təkallahlılıq fəlsəfəsindən
çıxış edərək Şeyx Sənanın
humanist yanaşması ilə iki din arasında kəskin tənqidi
mövqeləri yumşaldır. Şeyx Sənan qızın
ona verilməsi müqabilində əvvəlcə şərab
içməyi qəbul edir, ona rişxənd edən
dostlarına bunun Allahın yaratdığı nemət
olduğunu xatırladır, daha sonra xaç taxır və
bunun da dinimizdə İsanın da peyğəmbər kimi qəbul
edildiyi ilə izah edir. Sonra “Qurani-Kərim”i yandırır və
buna etiraz edən üləmalara yandırılanın, sadəcə,
kağız və mürəkkəb olduğunu, “Qurani Kərim”in
isə ilahi hikmət kimi əbədi olacağını
söyləyir. Daha sonra isə donuz otarmağı da qəbul
edir və bunu isə sevgilisinə adi xidmət kimi təqdim
edir. Beləliklə, sevginin, eşqin ən ülvi, ən ali
hiss olduğunu sübut etməklə bu hissləri ona bəxş
edən Allahın onu bağışlayacağına da əmin
olduğunu bildirir. Bu bir möminin, ilahiyyət aliminin,
şeyxin kamil imanından, mükəmməl dünya
görüşündən, ali və humanist inancından
doğan mövqeyidir. Bu mövqedə kiçik tərəddüdləri
olan şeyx üzünü Allaha tutaraq şikayətlənir.
Yandım Allah, nədir
bu işgəncə?
Həm də dəhşətli, datlı
əyləncə
Atəşi eşq bir şəadət imiş
Bu da bir başqa dürlü cənnət imiş,
Bəndə yox iştika, fəqət yarəb!
Yokmudur səndə
mərhəmət ya rəbb!
Gəliyor həp bu hiylələr səndən,
Bəni bilməm niçin yaratdın sən?!
Şeyxin bu tərəddüd və şikayətlərinə
isə ilahi tərəfindən göndərilmiş
bir mələk cavab verir.
Hiç mərak
etmə, möhtərəm
Sənan
Səni əsla
unutmamış Yaratan
Həm şəfaətçidir Rəsulüllah.
Səni təqdis
edər mələklər,
inan,
Heç təlaş
etmə, gəl, böyük Sənan
Bu ilahi sözlərlə böyük şeyxin təlaş və intizarına son qoyulur. Allahın onun
yanında olduğu bildirilir. Dolayısı ilə onun eşq uğrunda atdığı addımlara
bəraət verilir.
Buna görə də, Şeyx Sənanı da Sinanı və Sarı Gəlini də əbədiyaşar
edən məhz eşqdir. Bu hekayənin dildən-dilə
düşərək, nəsildən-nəslə
ötürülməsi də,
bu mahnının insanların qəlbini riqqətə gətirməsi
də Allahın təqdiridir.
Adlar nə deyir?!
İndi isə yenidən mövzuya qayıdaq. Çox
maraqlıdır ki, Hüseyn Cavid dram əsərindəki gürcü
obrazlarının adını
gürcü adlar ilə məsələn Serqo, Simon, Nino, ərəb
obrazlarını ərəb
adları ilə, məsələn, Zəhra,
Əzra, Sədra, Əblülüla, Mərvan,
azərbaycanlı obrazlarının
adlarını azərbaycanlı
adları ilə, məsələn, Oğuz,
Özdəmir və
s. şəklində verir.
Bu müəllifin obrazların milli xarakterinə və hətta adlarının seçiminə belə nə qədər diqqətlə yanaşdığını,
bu məsələdə
xüsusi həssaslıq
nümayiş etdirdiyini
göstərir. Belə olan
halda ilk baxışda
xristian gürcü kimi görünən qızın adının Xumar, atasının adının isə Platon olması təəccüb və sual doğurur. Görəsən, dahi Hüseyn
Cavid gürcücə
3-4 addan başqa ad bilmirdi?! Yoxsa bilərəkdən, düşünərəkdən xristian qızın adını Xumar, atasının adını
isə Platon kimi verirdi. Əlbəttə, İstanbulda
təhsil alan,
dəfələrlə Bakıdan
Batumiyə oradan isə gəmi ilə İstanbula gedib-gələn Hüseyn
Cavid onlarca, yüzlərcə, gürcü
adı bilirdi. Bəlkə elə gürcü dilini də az-çox bilirdi.
Hikmət
Babaoğlu
“Yeni Azərbaycan”
qəzetinin baş redaktoru
(Ardı gələn
sayımızda)
Səs.- 2011.- 8 yanvar.-
S.8.