Son nəfəsinə qədər döyüşən qəhrəman

Vətən hər zaman igid oğulları ilə tanınır. Tarixən torpaqlarımızın, vətənimizin bütövlüyü naminə canlarından keçməyi özlərinə şərəf bilən igid oğullarımız çox olub. Onlar əməlləri ilə müqəddəs şəhid adını qazanaraq hər zaman yaddaşlarda qalıblar. Belə şəhidlərimizdən biri də ermənilərlə son nəfəsinə qədər döyüşüb qəhrəmancasına həlak olan mayor Əhməd Abdullayevdir.

Əhməd Hüseynağa oğlu Abdullayev 1976-cı il iyulun 30-da Cəlilabadda ziyalı ailəsində anadan olub. Bu ailədə ancaq oxumaq, Vətənə xidmət etmək kimi meyarlar ən şərəfli iş sayılıb. Hüseynağa müəllimlə Firuzə ananın 4 övladı - 2 qızı və 2 oğlu vardı. Ailənin böyük oğlu Əhməd idi. Ananın dediyinə görə, uşaqlıqdan qeyri-adi hərəkətləri ilə seçilirdi. Həm də nadinc uşaq idi. Əhməd 1983-cü ildə Cəlilabad rayon 8 saylı orta məktəbin birinci sinfinə gedib. 1991-ci ildə Cəmşid Naxçıvanski adına Hərbi Məktəbə daxil olub və həmin məktəbi uğurla bitirib.

1992-ci ildə təhsilini davam etdirmək məqsədilə Türkiyəyə gedib, İstanbul şəhər Hərbi Məktəbinə daxil olub. 1996-cı ildən Ankara Hərbi Akademiyasında təhsilini davam etdirib. Dünyanın bir çox ölkələrində (Almaniya, İsveçrə) keçirilən hərbi təlimlərdə iştirak edib. 2001-ci ildən 2010-cu ilədək Azərbaycan Respublikasının Xüsusi Təyinatlı Dəstəsində qrup komandiri olub.

2010-cu ili martından Tərtər rayonundakı "N" saylı hərbi hissədə xidmətini davam etdirib.

Azərbaycan Ordusunun zabiti, mayor Əhməd Abdullayev 2010-cu il sentyabrın 4-də erməni qəsbkarlarının hücumunun qarşısını almaq məqsədilə xüsusi döyüş tapşırığını yerinə yetirərkən qəhrəmancasına həlak olub.

28 dekabr 2010-cu ildə Azərbaycan prezidenti İlham Əliyevin sərəncamı ilə Azərbaycan Respublikasının ərazi bütövlüyünün qorunub-saxlanılmasında igidlik göstərdiyinə görə ölümündən sonra mayor Əhməd Hüseynağa oğlu Abdullayev "İgidliyə görə" medalı ilə təltif edilib.

Vətən üçün gələcəyin iki əsgərini - Nihad və Hüseyni yadigar qoyub getdi...

"Atamın nağılını danış"

Şəhid mayor iki yadigarı böyüyür. Onlar ataları ilə fəxr edirlər. Gün gələcək atalarının igidliyindən onlara başqaları danışacaq. Qəhrəman oğlu qəhrəman olar deyərlər və Nihadla Hüseyn ataları kimi şərəfli ömür keçəcəklər. Anaları Ulduz xanım onları əsl qəhrəman kimi böyüdəcək. Necə ki, indi onlara hər axmaş qəhrəman atalarının nağılını danışır. İki uşaq anası Ulduz xanım xatirələrini belə bölüşür:

"Gecələr uşaqları yatmağa aparanda "biz atamızı istəyirik", - deyirlər. Nə vaxt gələcək? Hər dəfə uşaqlar bu sualı verəndə çox pis oluram və nə cavab verəcəyimi bilmirəm. Hələ körpədirlər, heç nəyi dərk etmirlər. İki gün əvvəl Hüseyn üçün ayaqqabı alıb qayıdırdıq. Yolu keçəndə Hüseynə deyirəm ki, ehtiyatlı ol, maşın vurar. Cavab verir ki, qoy maşın vursun, mən də atamın yanına gedim. Atasının ölümündən sonra Hüseyn şok keçirdi. İndi də hərdən mənə deyir ki, atam həmişə bizimlədir, bilirəm, qaranlıqda gəlib bizi öpüb gedir... Hüseynlə Nihad hər gecə mənə "Atamın nağılını danış", - deyirlər. Bunu eşitmədən yatmırlar...".

"Həmişə deyirdi ki, düşmənə qalib gəlmək üçün onun dilini bilmək lazımdır"

Bu vətən üçün dünyaya Əhməd kimi oğul gətirən ana Firuzə Abdullayevanın da ağrılarını bütün analar hiss edir. Oğlu ilə keçən ömrünü ana belə xatırlayır:

"Əhməd düzgünlüyü sevən, təmiz uşaq idi. Yalan danışmazdı. 9-cu sinifdə oxuyanda hərbiyə getmək qərarına gəlir. Baxmayaraq ki, orta məktəbdə əla qiymətlərlə oxuyurdu. Riyaziyyatı çox yaxşı bilirdi. Həm də bir neçə dil - ingilis, ərəb, fars, erməni dillərini bilirdi, ispan dilini isə öyrənirdi. Həmişə deyirdi ki, düşmənə qalib gəlmək üçün onun dilini bilmək lazımdır.

Telefonunda ingilis dilində o qədər elektron kitablar var idi ki. Onların hamısını oxumuşdu. Mütaliəyə marağı böyük idi. Bir kitabı oxumağa başlayanda onu bitirməyə çalışırdı. 15 yaşından sonra özü-özünü dolandırırdı. 1991-ci ildə Naxçıvanski adına Hərbi Məktəbə qəbul oldu. Eşitdiyimə görə, orada da hörmət qazanmışdı, əlaçı idi. 92-ci ildə yay tətili vaxtı oradan bizə zəng edib dedilər ki, "Türkiyəyə tələbə göndərirlər, Əhməd savadlı, əlaçı tələbədir, istəyirik ki, o da getsin". O vaxt vəziyyət gərgin idi. Biz də qorxurduq ki, gedər, sərhədlər bağlanar, ona görə də razı olmurduq. Ana ürəyidir də... Özü getmək istəyirdi. Atası Əhmədi imtahan verməyə apardı. Mən də ağlayırdım ki, tək qadınam, bacım-qardaşım da yoxdu, sən də getsən, necə olacağam? Əhməd dedi ki, narahat olma, ana, bilmək olmaz, bəlkə kəsiləcəyəm". Bir neçə dəfə imtahan verdi, hamısından da uğurla keçdi. Beləliklə, Əhməd1992-ci ildə İstanbul Hərbi Liseyinə qəbul oldu. 4 il orada təhsil aldı, 1996-cı ildə imtahan verərək Ankaradakı Hərbi Akademiyaya qəbul oldu. Əhməd orada Ramil Səfərovla birlikdə oxumuşdu. 2000-ci ildə "Karahal Okulu" adlanan Ali Hərbi Akademiyanı fərqlənmə diplomu ilə istehkamçı kimi bitirdi. Daha sonra İzmir şəhərində kursa getdi. 2001-ci ildə Azərbaycana qayıtdı. Gəncədə "N" saylı hərbi hissədə işə başladı və burada ona baş leytenant rütbəsi verdilər. 2001-ci ilin sonunda Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrə məxsus "N" saylı hərbi hissədə qulluğa başladı və 10 il burada fəaliyyətini davam etdirdi.

Əhməd 2003-2004-cü illərdə NATO-nun hərbi təlim-məşqlərində iştirak etmək üçün Azərbaycan Ordusunu təmsil edərək İsveçrəyə və Kiprə göndərilir. Mən verilişlərin birində də demişdim, çoxlarının xoşuna gəlmədi. Oğlum şəhid olandan sonra düşünürəm ki, balam elə həmişə qəhrəman olub. Əhməd həmişə əsgərlərinə qayğı göstərərdi. Hətta əsgərlərdən birinin atası rəhmətə gedəndə öz cibindəki son pulunu da ona verib evinə yola salmışdı. Həyatı boyu nümunə olub, biz onu hiss etməmişik. Ərizə ilə müraciət etmişdi, müharibə zonasına getmək istəyirdi. Amma ona icazə vermədilər. Mən də fikirləşdim ki, yəqin, daha alınmadı. 2010-cu ilin martında evə gəldi və dedi ki, mən Tərtərə gedirəm. Əhməd Tərtərdə hər gün kəşfiyyata gedirmiş. O qədər şən, deyib-gülən idi ki, heç vaxt hiss eləməzdin bu adamın nə isə bir çətinliyi, problemi var. Martda özü getdi, Ulduz burda qaldı. Mən işləyirdim, gələ bilmirdim. Ona görə də atasını gətirib Ulduzun yanına qoydu ki, uşaqlarla tək qalmasın. Elə oldu ki, atası da yıxıldı, qolu sındı, bir aya qədər xəstəxanada müalicə olundu. Əhməddən xəbər yox idi. Demə, yüksək qızdırma ilə hospitalda yatırmış. Bizimlə də hər gün telefonla danışır və "narahat olmayın, tezliklə gələcəyəm", - deyirdi. Mən də hər dəfə ona deyirdim ki, ailəni də yanına apar. Həmin il iyul ayında gəldi ki, "orada ev tutmuşam, Ulduz, gedirsən, ancaq bir şərtlə ki, necə yaşamağından asılı olmayaraq heç vaxt "Niyə məni bura gətirdin?!" - deməyəcəksən". Tərtərdə doqquz kirayə ev dəyişib. Çox çətinliklər görüblər. Öz evində rahat yaşaya da bilmədi balam...

"Mübarizin ölümündən sonra hər gecə kəşfiyyata gedirmiş, səhər qayıdırmış"

Mübarizin ölümündən sonra bir dəfə Əhmədə dedim ki, bala, düşmən onun meyitini vermir, bəs bu iş necə olacaq? Dedi, gətirəcəyik. Sən demə, elə ona çalışırlarmış. Sonra eşitdim ki, hər gecə kəşfiyyata gedir, səhər qayıdırmış. Amma bizə bir söz də deməzdi.

Sentyabrın 4-də bu hadisə baş verəndə birinci əmisi oğluna xəbər verirlər. Axı o da hərbçidir. O da Elnura, Əhmədin qardaşına deyir. Bizə isə heç nə deməmişdilər. Yalnız dedilər ki, yaralanıb, gətirirlər. Fikirləşdim ki, əgər yaralanıbsa, evə niyə gətirirlər? Sonradan bildim ki, oğlum şəhid olub... Hərbçilər də gəlmişdilər. Onların dediyinə görə, ermənilər Fəridi vurandan sonra Əhməd əsgərlərini qaytarıb gətirir ki, onlara heç nə olmasın. Düşmənlə son nəfəsinə qədər vuruşur, qolundan yaralanır. Biz onun hərbi hissədə Fəridlə bir yerdə olduğunu bilmirdik. Fəridin anası ilə mən əvvəllər bir yerdə işləyirdik. Mən bağçada tibb bacısı, o isə tərbiyəçi idi. Həmişə Əhməd Türkiyədən məktub göndərəndə işdə oxuyub ağlayırdım. Çünki poçt bağçaya yaxın idi. O isə mənə həmişə deyərdi ki, sizdə ürək var, uşağı Türkiyəyə hərbi təhsil almağa göndərirsiniz. Amma yazıq Nərgiz o vaxt bilməzdi ki, Fərid də hərbçi olacaq. Sonralar hər ikisi rayona gələndə də deməzdilər ki, biz bir yerdə işləyirik.

Əhməd qolundan yaralı halda Fəridin ardınca gedir. Ancaq böyründən yaralanır. Nə yaxşı ki, əsgərləri sağ-salamat geri qaytara bilir. Əsgərlər deyirdilər ki, sürünə-sürünə necə gəlmişdisə, bütün toz-torpaq içində idi. Axırıncı sözü bu olub: "Heyif ki, Fəridi gətirə bilmədim...".

Həmişə övladlarına vətənpərvərlik aşılayırdı

Əhmədi Cəlilabadda dəfn etdik. Amma 2 ay, Fəridlə Mübarizin meyiti gətirilənə qədər onların valideynlərindən utanırdıq ki, onların balaları orda qalıb. Əhməd onlardan ayrı düşdüyünə görə bir qədər adı hallanmadı. Kömək edən insanlar sağ olsunlar ki, Əhmədin igidliyi haqqında Prezidentimizə müraciət etdilər. Əhməd medalla təltif olundu. Bu, bir ana kimi mənə böyük təsəllidir. Bu işdə bizə dəstək olanların hamısına ailəmiz adından təşəkkür edirəm. Əhməd öz övladlarına həmişə vətənpərvərlik aşılayırdı. Bayrağımızı harda görsəydi, "Azərbaycandır!" - deyərdi. Hər ikisinə Vətənimiz, Prezidentimiz, Bayrağımız, düşmənlərimiz haqqında öyrədirdi. Balam çox mehriban, qayğıkeş idi. Bir dəfə atası xəstələnmişdi, biz onu həkimə apara bilmədik. Amma Əhməd gələn kimi onu apardı. Evə gələn kimi də "qala bilməyəcəyəm", - deyib hərbi hissəyə qayıdırdı. Bir gün evdə qalanda isə ailəmizdə toy-bayram əhvalı hiss olunurdu. Oğlum olduğuna görə demirəm, uşaqlıqdan tərbiyəli, qayğıkeş, vətəni sevən idi. Hərtərəfli uşaq idi. Uşaqlıqda tək bir dəfə atası ona əl qaldırıb. Yəni özünə söz dedirdən deyildi".

"Bir-birimizi nişana bir həftə qalmış gördük"

Ulduz xanım həyat yoldaşının həyat təcrübəsindən də maraqlı fikirlər söyləyir:

İnanırsınız, bir-birimizi nişana bir həftə qalmış gördük. Birinci dəfə məni görəndə necə ki, əsgər komandirinə məlumat verər, o da özü haqqında elə danışdı. Mənə dedi: "Bizdə valideynə hörmət var. Əgər mənim ata-anama hörmət edəcəksənsə, sənin də valideynlərin hörmət görəcək!" Mən dəhşətə gəldim, necə olur ki, oğlan ilk dəfə gördüyü qıza belə deyir. Amma onun qüruru, mətinliyi, mübarizliyi xoşuma gəldi. Əhməd səyahət etməyi çox sevirdi. Hər dəfə deyirdi ki, sizi Türkiyəyə aparacağam. Orda oxuduğu yoldaşları ilə əlaqə saxlayırdı. Onlar Əhmədi Türkiyəyə dəvət edirdilər. O vaxt yoldaşları öz aralarında bir-birlərinə ləqəb qoyublarmış. Əhmədin ləqəbi "Amor" imiş. Bir türk yoldaşı vardı, o da evli idi, həmişə zəng vurardı ki, uşaqları da götür, gəl. Əhməd soruşanda ki, sizin niyə uşağınız yoxdur? O, "biz hələ planlaşdırırıq" deyəndə Əhməd "siz planlaşdırana qədər evdə mənim iki əsgər balam böyüyür", - demişdi.

O, əvəzsiz məhəbbətlə sevdiyi Vətəni uğrunda şəhid oldu.

Bəli, İnsan var ki, onların həyatı, fəaliyyəti, eləcə də ölümü çox şərəflidir, Azərbaycan ordusunun zabiti mayor Əhməd Abdullayev kimi. O, ölümü ilə şəhidliyin uca zirvəsinə qovuşdu.

"Şərq"in araşdırma qrupu Məqalə Azərbaycan Respublikası Prezidenti yanında KİV-ə Dövlət Dəstəyi Fondunun maliyyə dəstəyilə hazırlanıb

Şərq.- 2011.- 5 avqust.- S.9.