Gəzdirirsən

 

Özünü düz tanıdıb,

içdə yalan gəzdirirsən,

İçkidən "tövbə" edib

saxta iman gəzdirirsən.

 

Qatılıb sərxoş insanlar yığışan məclisə sən,

Şərabdan hallanaraq başda duman gəzdirirsən.

 

Qızışıb şirə dönürsən - üzün aşkar olur,

Tövbəni batil edən müqəvva can gəzdirirsən.

 

Tamahın üstələyib misri qılınc kəsərini,

Şəraba kölə olub, gah da ki qan gəzdirirsən.

 

İtirib heysiyyəti, həm ədəb-ərkanı sən,

İçi boş bir cəsədi özünə şan gəzdirirsən.

 

Aldadıb pak tanıdıb özünü dosta-tanışa,

Yalanın faş olanda əfi-ilan gəzdirirsən.

 

İmanın, insanlığın... nəyin var - tamah girovu,

Sən çoxu dağıtmısan, azı qurban gəzdirirsən.

 

Yoluna göz dikənlər fəryad çəkir, qan ağlayır...

Çünki bu fəlakəti gizli, pünhan gəzdirirsən.

 

Səfərli nigarandır bu qorxulu taleyindən,

At tamah yükünü ki, görək vicdan gəzdirirsən!

 

 

Məni

 

Müdirimiz qonaq etdi bir istəkan çaya məni...

Heyrətləndim, ey İlahi, nədən salıb saya məni?!

 

Peysərin qaldırmazdı hər gün salam verəndə mən,

Bu gün sanki aparacaq təmtəraqlı toya məni!

 

Söhbət açdı bu dünyanın "bivafa kəc rəftar"ından...

Yaman məftun eyləmişdi bu "səxavət" "sayə" məni!

 

Qarabağın işğalından çox danışdı "yana-yana",

Tapıb zəif damarımı, hey basırdı qıya məni!

 

Təbriz, Zəncan, Marağanın həsrətindən "kövrəldi" ,

Ərdəbildən çox danışdı... gah "apardı" Xoya məni!

 

Deyəndə ki, dünya malı bu dünyada qalmayacaq...

Qəfil yaman diksindirdi nitqindəki riya məni!

 

Demirdi ki, rüşvət ilə kaşanələr yaratmışam-

Hiyləgər söz-söhbətinə eləmişdi "dayə" məni! 

 

Demə, gələn yoxlamalar cinayətin açıb-tökmüş...

Söz-söykəyi etmək imiş harayına-haya məni!

 

 

Niyazxan Səfərli 

   

Təzadlar.- 2010.- 6 aprel.- S.15.