Sözün Nurafizi

NURAFİZin "Hamı işıqdan keçir" adlı ilk şeirlər kitabını oxuyub qurtarandan sonra ilk ağlıma gələn fikir bu oldu: Bu adam şeirin axtarıb tapdığı adamdır. Bu şair sözün özünün kəşfidir.

Onun öz şeirləri ilə (və ya əksinə, şeirlərinin Nurafizlə) qəribə ünsiyyətini hiss elədim hər addımda. Başa düşdüm ki, poeziyanın özəl bir sevgisi var Nurafiz bəyə. Niyəsini, nədənini deyə bilmərəm. Bu mənim üçün də sirr olaraq qaldı. Eləcə onu deyə bilərəm ki, bu şair bir çoxları kimi şeirin arxasınca pələsəng olmur, onu arayıb-axtarmağa cəhd eləmir. Amma nədənsə, bir-birindən gözəl, dürlü-dürlü poetik tapıntılar onu addım-addım izləyir elə bil. Məqam düşən kimi yaxalayır onu. Nurafizin isə onu yazmaqdan başqa çarəsi qalmır.

Nə xoş o şairin halına ki, sözün ona sevgisi var. Yoxsa, sözü - özü də poeziyanın qoynunda cilvələnən sözü kim sevmir ki?!

Allah, haray çəkirəm,

Görən yoxdu bu dərdi.

Susdum ki, lalam daha,

İçimdən söz göyərdi.

Söz hər kişinin içini bəyənib seçmir. Hər ürəkdə toxumluq dən kimi göyərib boy atmır. O qədər sözün ardınca ayaqyalın, başaçıq yüyürənlər var ki, gəl görəsən... Onlar qaçdıqca söz də onlardan qaçır.

Qəm dəhmərlər çəhlim boyu

Ağ günümün ağ atını.

Görən harda isladıbdı

Kəm bəxtim öz barıtını?

Sözlər sanki misralara nəqş olunub. Zərgər dəqiqliyi, barmaq yaddaşı, könül göyçəkliyi bəndi elə cilalayıb ki, iki göz gərəkdi tamaşa eləsin...

Fikri zorla mindirəndə

Nalsız misranın tərkinə,

İki ömür bəs eləmir

Dözməyə sözün ərkinə.

Yandım, Allah, nə zalımmış

Yetim dərdin ərköyünü.

Söz gəzirəm çitəməyə

Ömrün-günün söküyünü.

Məndən başqa pay ummasın

Qohum-qardaş daha, lələ.

Gümanın bir sözə idi,

O da ki yoxumdu hələ.

Nəhayət, şair qardaşım bu şeirdə mənim onun haqqında söylədiklərimi etiraf etdi. Sözün ona ərk elədiyini boynuna aldı. Eyni zamanda onu da dilə gətirdi ki, sözün ərkinə dözmək hər kişinin işi deyil. Söz səni seçib, səni sevəndə onun ərki də zülüm olur. Yaxşı ki, belə mübarək əzablara tab gətirmək üçün ürəyində təpər, gözlərində nur, dizində taqət var Nurafizin.

Bəs nə bilmişdin, əziz dost?!

O ki qaldı umacaq məsələsinə, heç kimin bu gözəl şeirdən artıq səndən bir şey ummağa haqqı yoxdu, - düşünürəm. Bu şeirin ovqatında haldan-hala düşən adam özgə nə uma bilər səndən?

NURAFİZ çağdaş poeziyamızda o şairlərdəndir ki, şeirləri məna yüklü, salğarlı və ləngərli bir söz karvanı misallıdı. Bu karvanın sarvanı ağıllı, təmkinli və tədbirli, uca könüllü və səxavətli bir türk kişisidir. Bu karvanın yükündəki matahdan hamımıza pay düşür, əziz oxucu.

Buyurun, oxuyun, payınızı götürün. Halal xoşunuz olsun!

İbrahim İLYASLI

VAXTIMMI VAR

Özüm boyda ağrıyam,

Gülməyə vaxtımmı var?

Dost-tanış pay istəyir,

Bölməyə vaxtımmı var?

Çölümdə meh, sazağam,

İçimdə yalquzağam -

Özümdən çox uzağam,

Gəlməyə vaxtımmı var?

Mən ömrü mərd yaşadım,

Bir üzü pərt yaşadım.

Məni bu dərd yaşadır,

Ölməyə vaxtımmı var?!

İçimdə söz göyərdi

Siqaret çəkən kimi,

Dərd sümürür içimi.

Böyüdükcə heyrətim,

Dünya yaman kiçilir.

Görünməyir bələdçim-

Yoluma çıxsın mənim.

Özümə sığmayıram,

Səbrimi udur qəmim.

Allah, haray çəkirəm,

Görən yoxdu bu dərdi.

Susdum ki, lalam daha,

İçimdən söz göyərdi.

Görən saat neçədir

Görən saat neçədir?-

Eh, desələr nə fayda.

Milyon ildir dəyişmir

Bu daş-mizan, bu qayda.

Qış, yaz olsun, ya payız-

Heç nə gəlmir eynimə.

Vaxtı baxtınan ölçürəm,

Mən saatı neynirəm!

Sən kefimi soruşma,

Soruş: dərdin necədir?

Təzə dərd qoy qarşıma,

Deyim saat neçədir...

VƏTƏN

Padşah da olsam qürbətdə

Dənizin bir addımlığında

Atılıb qalmış gəmiyəm.

Vətənsiz-

Ağac kölgəsini

Qaldırmaq istəyən uşaq kimiyəm.

Təzadlar.- 2011.- 15 oktyabr.- S.7.