Şeirin içindəki kişi...

 

Bugünkü yaşamının anlamı - baxa-baxa ölmək, ürəyinin gərəksiz ola bildiyini anlayandan həyatı cəhənnəmə dönən, arın-arxayın "mən elə beləcə ölüb gedəcəm",

 

"Mən hər gün

iynəylə

iynə boyu, dərin, ya dayaz...

fərq etməz...

məqamına

hazır olacaq

hara tələsirəm ki?!

Qazıram

yavaş-yavaş -

gücüm yetdikcə-

az-az..."

 

- deyən Əbülfət Mədətoğlunun bizi yaşadan şeirlərinə üz tutmağım elə hamımızın onun günündə olmasından yanadı. Amma bir fərqlə ki, o, bu anları həm də sətir-sətir, misra-misra yaşayır, bir olduqlarından umduğu kişiliyi hələ gəlib bizim sıralarımıza qoşulacaqları üçün yazır. Siz Allah, biz olmayın!

 

...Yaralı daş,

şəhid ağac

bizdən kişi

çıxıb, qardaş!

bəlkə biz də

yola çıxaq,

bu qorxunu

yıxaq, qardaş!

 

Əbülfət Mədətoğlu namusu-qeyrətilə üz-üzə duranda, minlərə-milyonlara qarşı etdiyi kimi, özünə də yalan deməyi bacarmayan kişi şairlərdəndir. Bir tərbiyəsiz uşağın, bir özündənrazı tabutdaşıyanın, anlamı "pul kisəsi" yarlığından o yana keçməyən vəzifə yiyəsinin könlünü xoş etməkdən yana yazanlardan deyil. Yazır - Allahını, xalqını, elini-obasını, doğmasını-yadını inandırmaq üçün: doğrudan da ürəyimdəki Sənsən, mənim...

Ən diqqətəlayiq olanı da odur ki, hətta heç onların da xoşuna gəlmək üçün yazmır ey! İnandırmaq üçün - Allaha da, xalqa da, elə-obaya da, doğmaya da-yada da itirilən inamı oyatmaq üçün yazır!

O, bunu etməyə də bilər - fəqət, Əbülfət Mədətoğlu da bunu etməyəndə... bizim başsağlığı verəcəyimiz statistik göstəricilər artacaq.

Əbülfət Mədətoğlu bizi ovunduracaq, bizi yaşadacaq, bizim səlahiyyətlərimiz çərçivəsində dərd çəkməli olduğumuz qədər (yəni ki, hansı və nə qədər külü öz başımıza tökməli olduğumuzu anlatmaq dəqiqliyilə) meydan açır! Və doğrudan da "ürəyi dən tutmuş sevgi zəmisi, həsrətin əliylə hey başaqlanır"... amma və lakin yenə də bu ağrılarla hər səhəri açır, gündüzlər səhər şəfəqlərinin yaxasından, gecələr zülmətin dar ağacından asılır.

Maraqlı və İlahi olanı da odu ki, "içində səsi çiçəkləyir, çölündə əlləri, sözü səsindəki ləçəklər". Və... Əbülfət Mədətoğlunun dağlara söykənib daşları çiçəkləndirən dövrü hələ də davam edir, kişi-şair ömrünün yaz mövsümüdü...

 

Onun payızı olmayacaq!

Onun qışı da olmayacaq!

Onun yayı da olmaycaq!

 

Bu ədəbiyyatın, bu söz deyilən qalaktikanın özünün bir fəsli var - bahar! O bahar da elə Əbülfət Mədətoğlu adında kişi-şairin fəslidir!

Mən bu "yalançılığıma" elə qarşımda olan Əbülfət Mədətoğlunun kitabdlarını şahid gətirirəm:

 

Gülüm,

bir söz deyim,

eşit,

amma

istəsən inan,

istəməsən -

fərq etmir,

zaman ki, dayanmır,

həsrət ki, bitmir

sağalmaz

yaraların

ruhumda izi itmir

bil ki, sənin qismətin

mənim məhəbbərimdi -

yolunun düz üstədi -

əyil,

sən onu götür!!!

 

İndi bundan sonra da izaha ehtiyac varmı ki, o, hamının yolu üstündə olan qismətidi - həmişə sevməyə, sevilməyə, bahar tək arzulanan, yaz tək yaşanan qisməti!

Onun nə günahı ki, adamlar da... hətta vətən və xalq da sevgisində yanlış edir:

 

Məni sevməyəni

sevgilim elan

etmişəm -

xəyalımda...

 

Özümü bilə-bilə

aldatmışam

heç kim də deməyib

və mən də...

unutmuşam!

Axı bir gün

tilsimi sınır -

xəyalın da!

Bəs onda -

Nə deyəcəm?

 

Bu sual Əbülfət Mədətoğlunun təkcə özünə aid edilməməlidi...

Əslində də, mən Əbülfət Mədətoğlunu Moskvada daha çox bu anlamda sevdim - Moskvada daha çox Əbülfət Mədətoğlu vardı, nəinki o biri tanıdıqlarım!

 

Dərdi, qəmi atmaq üçün,

Başımızı qatmaq üçün,

Arzumuza çatmaq üçün -

Uydurmuşuq

"bu gün-sabah" yalanını!

 

Göz yaşıdır yatırımız,

Su saxlamır cadırımız.

Görünsə də axırımız -

Uydurmuşuq

"bu gün-sabah" yalanını!

 

Bundan ağır və bundan doğma nə ola bilər ki, qürbət eldə - doğm evin tüstüsünə belə kor olmaq təşnəliyində yana-yana qalanda?!

 

Bir halda ki:

Başımı qatmayın mənim,

Onsuz da yüküm ağırdır.

Dərdə elə bürünmüşəm -

Başımda tüküm ağırdı,

 

- deyə dillənə bilən, hər an bu dərdlə bağrıbadaş olan minlərlə soydaşınla üz-üzə gəlmək zorundasan!

Dərddən baş açmamaq onun illacsızlığından yana yox, sən demə, bu qədər bəsit və sadə olmasındaymış! Sanki reaktiv təyyarələr üç yüz metr hündürlükdən aşağı uçanda radarda görünmədikləri kimi, dərd də yaxın olanda ələ quyruq vermirmiş!

 

Mən onda və orda başa düşdüm ki:

Taleh oyunudu - birgə oynayaq...

Udub-uduzmaqdan keçibdi daha!

Sən qələm olarsan, mən də ki varaq,

yazaq arzuları - çıxsın sabaha...

 

- deyə hamıya üz tutan Əbülfət Mədətoğlu nə çəkir!

Biz varağa sığışdırılacaq qədər kiçildilmişikmiş!

 

Biz çəkə bildiyimiz dərdlərə çiyin verməliyikmiş!

Biz özümüzü özümüzün sevməyinə və sevgisinə inandırmalıyıqmış!

Anlatdığın, inandırdığın üçün sağ ol, Əbülfət Mədətoğlu!

Sən bu ömürdə Allahdan adam kimi yaşamaqdan artıq bir şey istəmədyin üçün sağ ol ki, bu sətirləri ürəyimizin içindən deyə bildik, ürəklə deyə bilirik. Və hər zaman da ürəyimizdə olacaqsan!

 

O ki qaldı:

gözləmədiyim yerdə

gözləmədiyim yerimdən

gözləmədiklərim -

yəni güvəndiklərim

vuranda...

onda aglım

başımdan çıxır

bir anda...

cəhənnəm atəşi tək

bir od qarsıyır içimi

dəyişir dunyamın

idimi

və çıxır

hər şeyin mitili...

mən bütün bunların

zəhərini

şərbət kimi içib

sonra da "ehh" deyib

olanların

hamısının

guya üstündən keçib

gedirəm -

çünki

sabahıma

bir damcı

ümid edirəm -

hələlik!

 

- deməyinə, inanıram ki, sənin bu bir damcı ümidin bir dünya inamdı! O bir damcı ümid bu Yer üzünün bütün zərbələrinə dözümlü və qalib inamdı!

Əgər sən Moskvada da, Türkiyədə də Azərbaycandakından daha çox arzulanmaqdasansa bu gün də, deməli, sən də, biz də yaşayırıq...

 

Özü də adam kimi!

Adamlığın mübarək, kişi-şair!

 

 

Aydın Canıyev

 

Təzadlar.- 2011.- 11 yanvar.- S.14.