Bir cib günah

(Hekayə)

Avtobusun qapıları hövlnak yuxudan duran adamın gözləri kimi bir göz qırpımında açıldı. Göygöz konduktor avtobusa minənləri özünəməxsus səxavətlə qarşılayıb, düşənləri isə tələsik, əsəblə ödəniş etdikdən sonra yola salmağa başladı. Bu zaman qarabəniz bir qız utana-utana avtobusa mindi. Salonda sərnişin elə də çox deyildi. Adətən, bu cür halları görən sərnişinlər sevinirdilər. Nədənsə, bu vəziyyət qara gödəkçəli qızın heç də xoşuna gəlmədi. Pəncərənin yanında oturan oğlandan başqa bunu hiss edən olmadı. Çünki təkcə o, qızın gözlərinə baxırdı. Sərnişinlərdən kimisi qızın köhnə nimdaş paltarına, kimisi, sadəcə, gözəl bədən quruluşuna, kimisi də”köhnə paltarı necə səliqəli şəkildə geyinmək olar?” sualının cavabına heyrətlə tamaşa edirdi.

Qızın “çək-çeviri” çox çəkmədi: ayaqlarını sürüyə-sürüyə keçib pəncərənin yanında oturan oğlanın yanında əyləşdi. Oğlan, dizinin üstündəki kitabçanı vərəqləmək bəhanəsi ilə gözucu bir daha qıza nəzər yetirdi. Bu dəfə təkcə qızın bayaq nəzərə çarpan köhnə dəri gödəkçəsini deyil, həm də didilib bir tərəfi yırtılmış ayaqqabısını da gördü. Başındakı qara yun papağı və kətan şarfı da tiftiklənib köhnəldiklərini etiraf edirdilər. Qızın yun papağının altından kənara çıxmış qapqara saçı təndirə salınmış göyçək Fatma kimi boy göstərirdi. Qabarıq yanaqlarını soyuq külək sığallayıb azacıq qızartmışdı. Yun papağını qaşlarının üstünə qədər çəkmişdi. Sanki o, bununla alın yazısını hamıdan gizlətmək istəyirdi. Təmiz siması, sağ yanağındakı qara xalı, şabalıdı gözləri, acazcıq dik burnu, nazik dodaqları - tanrının çəkdiyi bir tablo... Və bu tablonun büküldüyü nimdaş paltar. Bütün bunlar yanında oturan oğlanın qəlbinin sınıq-salxaq qapısını sındırıb ruhuna işləyirdi.

Könülsüz avtobus hər gün keçdiyi yollarla şütüyür, könüllü sərnişinləri getdikləri mənzillərə çatdırıb, onları ölümlərinə bir az da yaxın edirdi. Pəncərinin önündə oturan oğlanın iri qəhvəyi gözləri dolmuşdu. Nədənsə, yanında oturan qıza sitayiş etməyi gəlirdi. Lakin pəncərdən sonsuz səmaya baxır, nəfəslikdən salona dolan havanı ciyərlərinə çəkir, döyünən ürəyinin səsini qulaqlarında duyur, ruhunun sahibi Tanrını xatırlayıb günahdan çəkinməyə can atırdı. Axı bu nimdaş paltarlı qıza, onu gunaha sürükləmək haqqını kim vermişdi? Birdən oğlanın gözlərinə qaranlıq çökdü. Qabırğası kirkirənin üyütdüyü buğda dənəsi kimi əzilməyə başladı. Ona elə gəldi ki, yanında oturan qızla Adəm və Həvva kimi bu dünyada tək qalıblar; Adəm və Həvvadan fərqli olaraq dünyanın ilk insanları kimi yox, son insanları kimi. Bu ilahi ağrıdan doğan zövqdən onu paltosunun cibinə girən əl ayırdı. Öncə nə baş verdiyini anlamadığna görə dilucu özünü söymək istədi. Ona elə gəldi ki, pıçıltı ilə söysə, beyninə qan sızacaq. Bir az keçdi... Deyəsən, nələrisə anlamağa başlamışdı: yanında oturan qızın sol əli oğlanın sağ cibinə uzanmışdı; günahlar ölkəsi savablar ölkəsinə soxulmuşdu. Oğlanın nəzərləri qızın gözlərinə toxunan anda qızın barmaqları bir qalaq pula toxundu. Oğlan qeyri-ixtiyari əlini cibinə saldı, qızın yumaq kimi yumşaq əllərindən tutdu. Qızın barmaqları boşaldı, pul sürüşüb cibin küncünə düşdü. Susdular... Hər ikisi qorxurdu: biri əllərinin tutulmasından, o biri tutduğu əlləri buraxmaqdan. İki qorxunun dueli uzun çəkmədi. Oğlan qızın barmaqları arasından düşən pulu yenidən qızın ovcuna basıb, əliqarışıq cibindən çıxartdı. Sınacaq şüşə kimi ehmalca qızın dizinin üstünə qoydu. Dahi bir yazar qələmə alsaydı, yer üzündəki bütün meşələrin ağaclarından düzəldilmiş kağızlara sığmayacaq bu zaman kəsiyinin bir anda, bir paltonun cibində baş verəcəyinə inanmaq çox çətin idi.

Avtobus dayancağa çatıb dayandı. Qız oğlanın düşdüyünü anlayırmış kimi qalxıb yol verdi. Oğlan konduktorun qulaqbatıran “nitqinin” sədaları altında qapıya çatdı. Əlini cibinə saldı, əli cibinin divarlarına toxundu. Qızın əllərini axtardı, tapmadı. Cibində pulu olmadığını unutmuşdu. Sürücü ara vermədən konduktoru tələsdirdi. Konduktor isə oğlana əsəbi halda “Düşəsisən, düş. Nə durmusan? Qrafikdə geri qalmışıq!” - deyə qışıqırdı. Bu zaman arxadan bir əl uzandı. Oğlan cibindən çıxan pulu tanımasa da, o pulu tutan əli həmin an tanıdı. Qız pıçıltı ilə “ İki nəfər çıxın “ - dedi və oğlanın ehmalca kürəyindən itələdi. İkisi də düşüb, dayanacağın qarşısında üz-üzə dayandı. Oğlana elə gəldi ki, nəzərlərini qızdan çəksə, onun gözlərindən süzülən saf baxışlar şəhərin çirkli asfaltına töküləcək. Qız oğlanın nəzərlərinə tab gətirmədi. Tutduğu əməli xatırlayıb, gözlərini yerə dikdi. Saf baxışları asfaltın üstünə tökülüb cilik-cilik oldu. Yenə pıçıltı ilə “Bu mənim ilk oğurluğumdur. Mən oğru olmağı fahişə olmaqdan üstün tutdum”, - dedi. Qəhər onu boğdu, danışa bilmədi. Dönüb cəld yolu keçmək istəyirdi ki, sol tərəfdən gələn ağ rəngli “BMW” onu polis kimi yaxaladı. Zərbədən qız maşının bir tərəfindən o biri tərəfinə, dünya isə oğlanın başına fırlandı. Maşın sürətini azaltmadan, heç nə olmamış kimi, ötüb keçdi. Qız utancaq mələk kimi üzüüstə asfalta düşdü, yun papağı başından düşdü, saçları asfaltın üstünə dağıldı. Dənizdən xəzri əsdi, tərpətdi qızın saçlarını: “Sağsan?..” Cavab gəlmədi.

Ətrafdakılar qıza tərəf qaçdılar. Oğlan adamlar qaçmağa başlayanda artıq qızın yanındaydı. Bundan sonra yüz il də yaşasaydı, qıza tərəf necə qaçdığını xatırlaya bilməzdi. Tanrı o zaman kəsiyini onun və hadisə şahidlərinin yaddaşından niyəsə silmişdi. Qıza çatıb qızın başını dizinin ütsünə aldı. Onun alnından və ağzından qan gəlirdi. Dolmuş gözlərini oğlanın gözlərinə zilləyib nə isə demək istəyir, boğazına yığılan qan ona danışmağa imkan vermirdi. Gicgahından və alnından axan qan saçlarını qana bulaşdırmışdı. Ortayaşlı sarışın bir qadın “Təcili yardim çağırın!” - dedi. Bu cümlənin kədərli notlarının sədaları altında qızın sinəsi qalxıb düşür, əl-qolu bağlanmış adam kimi şüursuz çabalayırdı. Artıq geci idi... Qız sanki hissə-hissə ölürdü: əvvəl külək saçlarını tərpətmədi, dodaqları titrəmədi. Gicgahından və alnından axan qan nəzərə çarpacaq qədər azaldı. Sonra sinəsi bir dəfə qalxıb düşdü; ayaqları asfalta ram oldu. Bircə gözləri ölməmişdi. Sanki oğlana “Göz yaşım yanağımdakı xalı islatmasa, əzab çəkəcəm; bütövlüklə ölməyəcəm” -deyirdi. Oğlan “İlahi!” - dedi. Qızın başını bərk-bərk sinəsinə sıxdı. Bir damcı göz yaşı yanağındakı xalı islatdı. Və o an xəyalən görünən həqiqət gerçək oldu: qızın sinəsinə sıxdığı, sol əli yanına düşdü, ovcunda sıxdığı bir qalaq pulun qana batmış bir hissəsi göründü. Oğlan dəhşət içində qızın başını sinəsindən ayırdı. Şüuru dumanlanmış oğlan avtobusa minəndən bəri ilk dəfəydi ki, qıza belə sərbəst baxırdı. Qan, asfaltın tozu, köhnə paltarı və ovcundakı pul onu eybəcər göstərməyə çalışsa da, o, ana bətnində dölətrafı suların yuyub təmizlədiyi döl kimi saf və günahsız idi. Bu şabalıdı gözlü qızın cansız bədəni, ona bütün bədbəxtliklərə qoyulmuş, monumental abidə kimi göründü. Sanki o, bu dünyadan bütün bədbəxtlər sağlığına köçmüşdü. Səs-küylü insanların arasına dərin sükut çökdü. Ətrafdakılar, içi oğlan qarışıq, donub qalmışdılar. Nəin ki göz yaşları, gözlər belə unudulmuşdu. Təkcə öz müqəddəs vəzifəsini unutmayan Tanrı kədərli-kədərli baxırdı. Göy üzünə payız fəslinə xas olmayan bir topa ağ bulud gəldi. Deyəsən, Tanrı o buludun arxasına keçib ağlayırdı. Birdən ağ buludun tam ortasında qızın xalı boyda l nazik, lakin güclü işiq seli peyda oldu. İşıq seli aşağıdan yuxarıya doğru sorulub yoxa çıxdı.

“Bu pıçıltı ilə danışan qız kim idi ?” - sual oğlanın başını gicəlləndirdi. Var gücünü toplayıb qızın başını ehmalca asfalta qoydu. Qana batmış əllərini ağır-ağır göyə qaldırdı, səcdə edirmiş kimi başını asfalta qoydu və qəfildən sağ böyrü üstə yıxıldı. Gözləri nöyüt lampasının işığı kimi öləzidi. Göz qapaqları yavaş-yavaş örtüldü. Qanlı əllərini düyünləyib qızdırmalı adamlar kimi sayıqlamağa başladı:

- Onun ruhu səmaya toxundu. O, öz bədbəxtliyini etiraf edib qurtaran anda xoşbəxt oldu.

Niyə?... Axı niyə anlamırıq ki, xoşbəxtlik deyilən məhfum biz düşündüyümüz kimi deyil. Əsl xoşbəxtlik - günahların arasında mələk kimi ölməkdir. Əsl xoşbəxtlik - yuyub təmizlənmiş bədbəxtlikdir!

Kimsə “Oğlana su verin, huşunu itirdi” - dedi.

Taleh Mansur

Təzadlar.- 2014.- 8 may.- S.13.