Getmir

Uçurumdur! ...dayan fələk!

...Nədir? Çarxın dala getmir?

Sən qurmasan, hiylə, kələk,

Gedər! ...Xeyir ola, getmir?!

...Çarx özbaşınadır məgər?

Gedər, sən istəsən əgər.

...Dala getmir? ...ay hiyləgər,

Döndər sağa, sola. - Getmir?

...Həyasızlıq təmiz zatda

Ola bilməz, saxla yadda:

- Sən verən mıx bizim atda,

Olan qızıl nala getmir.

...Birlik var idi bir vədə.

...Günah kimdə, ...günah nədə?

İndi “Yallı” gedəndə də,

El çox vaxt qol-qola getmir.

Gədə çevrilib bəy olur,

...Adam dəhşətdən səy olur.

...İki şeytan həmrəy olur,

İki qardaş yola getmir.

Evlənəntək oğul gedir,

Olur yada “noğul”, gedir.

...Papaq gedir, ağıl gedir,

Başımızdan bəla getmir.

Porsuq ceyrana göz atır,

Qarğa bülbülə söz atır.

Keçi qurda buynuz atır,

...Şir “get” deyir, tula getmir.

Təkani, qal azarında,

Dinclik harda?! -Məzarında.

...Yaxşı ki, mərd bazarında

Namus, qeyrət pula getmir.

Günəşin

Hər səhər yuxudan dursam da erkən,

Duymuram istisin, odun Günəşin.

O qədər Günəşə həsrətəm ki, mən,

“Azadlıq!” qoymuşam adın Günəşin.

İşıqlı dünyanın zülmətindəyəm,

Bir Allah bilir ki, nə çətindəyəm.

...Çoxdandır üzünün həsrətindəyəm,

Nazəndə Günəşin, xatun Günəşin.

Mən sakin olandan dərd kahasına,

Rast gəldim zülmətlər əjdahasına.

Qansızlar, razıyam, qan bahasına,

Mənə şüasını satın Günəşin!

Qarşıda illərin var gör neçəsi!

O vaxtda “karvanım” bəlkə köçəsi.

...Balama deyin ki, niyyət gecəsi,

Mənimçün adını tutun Günəşin.

Zindanlar içində getdi ömür-gün.

Təkani günəşsiz günə demir gün.

İnşallah, ...bəlkə də..., nə vaxtsa..., bir gün,

Doyunca dadaram dadın Günəşin.

Ölüb

Söylə, sənin mənə qarşı

Sevgin, ay sevgilim, ölüb?!

...Ölməyibsə, bu lap yaxşı.

Ölübsə, de bilim - ölüb.

Nəsə dəymir gözə sevgin,

...Nifrət etdi bizə sevgin?

...Mən deyil ki, dözə sevgin,

Çəkinməyib zülm, ölüb.

Sag ola, ancaq gəlməyə?!

Mən birbaş onu görməyə,

Dedim: gedirəm ölməyə,

Dedilər ki, ölüm ölüb.

Dərd yaxamdan tutub bərk-bərk,

Saçlarımda dən var tək-tək.

Sanki ağa bürünərək,

Hər ağaran telim “ölüb”.

Məni həsrətdir ağrıdan,

Məni təklikdir qorxudan.

...Bir səhər duram yuxudan,

Görəm... hər nisgilim ölüb.

Təkaniyəm, dad eyləsəm...,

Məcnun kimi ad eyləsəm,

Birdən ölüb-zad eyləsəm,

Denən: - “Mənim “dəlim” ölüb”.

Ramiz Mirzəxan oğlu Sultanov (Ramiz Təkani)

Təzadlar.- 2014.- 25 noyabr.- S.15.